Γράφει ο Μιχάλης Μινουδάκης *
Αισθάνθηκα μια κάποια χαρά που άνθρωποι του τόπου, αν και υπέρμαχοι της μνημονιακής διολίσθησής του, δημοσιολόγησαν. Έστω που συνυπέγραψαν κείμενο που έδωσαν στην δημοσιότητα (συνυπέγραψαν, δεν συνέταξαν, όπως ψευδώς σημειώνουν).
«Θα μπορούσε να εμπλουτιστεί ο δημόσιος διάλογος , από αυτή τη δημοσιοποίηση», σκέφτηκα αρχικά. Και μετά, είδα το «πρώτο κείμενο». Τραγωδία…
«Τραγωδία»
Μόνο η πρώτη πρόταση του πρώτου κειμένου των «37» επαρκεί για να καταλάβει κανείς, το μέγεθος της … «τραγωδίας».
Γράφουν: «Οι αντιδράσεις, ο τρόπος παρουσίασης και ο σχολιασμός όλη αυτή την περίοδο, της παραχώρησης του αεροδρομίου Χανιών «Ιωάννης Δασκαλογιάννης» στην Fraport-Greece , οδηγεί σε θλιβερές σκέψεις…». Οι «37» που δεν έχουν κάνει προηγούμενη δημόσια επιστολή, κάνουν τώρα, υποστηρίζοντας ότι οδηγει (οδηγούν, εννοούν) σε «θλιβερές σκέψεις» οι αντιδράσεις, ο τρόπο παρουσιάσης και ο σχολιασμός. Αυτά όσον αφορά στην «παραχώρηση του Αεροδρομίου Χανίων…». Αυτή καθ αυτή η «παραχώρηση» του Αεροδρομίου, δεν αναλύεται, δεν κρίνεται, δεν σχολιάζεται ούτε μονολεκτικά.
“Ρεάλ πολιτίκ”
«Ρεαλισμός» είναι τούτο, θα μπορούσε να υποστηρίζουν οι «37».Μα ποιος …ρεαλισμός επιτρέπει την εκποίηση της χώρας ; Ποιος …ρεαλισμός επιτρέπει η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου (Γιώργος Ιός Ανδρεα Παπανδρέου κατ΄εμέ), να έχει «ασαφές ενυπόθηκο»; Να εκχωρεί «αμετάκλητα και άνευ όρων» υποσύνολα της εθνικής κυριαρχίας ; Ποιος…ρεαλισμός επιτρέπει δηλαδή, την απώλεια εθνικής κυριαρχίας αντί για την εθνική ολοκλήρωση όταν το «ρεάλ πολιτίκ» που καθόρισε εν πολλλοις το νέο ευρωπαίκό στάτους, το «ρεάλ πολιτικ» των Γερμανών , ήταν η κατεδάφιση του Γερμανικού Τείχους και η Επανένωση της Γερμανίας; Από ποιον …ρεαλισμό …εμπνέονται, τελικά, οι νεοελλαδίτες «ρεαλιστές», αυτοί που έτρεξαν να αναφωνήσουν «άλλος δρόμος δεν υπάρχει» και να προτάξουν την υποταγή στην εθνική αντικυριαρχία μας;
Βαθύ κράτος
ΟΙ «37» Θέλουν να δοθούν τα Αεροδρόμια της Χώρας και μάλιστα «μπιρ παρά», αφού σε αυτή την τιμή «έκλεισε» την εκχώρηση η προηγούμενη συγκυβέρνηση (με την οποία, το σύνολο , σχεδόν, των υπογραφόντων διατηρεί ομολογημένες ή ανομολόγητες σχέσεις). Το θέλουν στο όνομα του… λιγότερου κράτους, στο όνομα μιας υποτιθέμενης «νεωτερικότητας(εκσυγχρονισμού)» και στο όνομα της…αναγκαίας συνθηκολόγησης .
Δυστυχώς για αυτούς, ωστόσο, επειδή η Χώρα δεν βρίσκεται σε «κανονικές συνθήκες» ( ιδιόμορφος περιφερειακός καπιταλισμός) αλλά σε συνθήκες Νέας Κατοχής ο «λατρεμένος γείτονας», ο …επενδυτής της καρδιάς τους δεν προέρχεται από την Διεθνή του Χρήματος αλλά συνιστά το «μακρύ χέρι» του ευρύτερου γερμανικού, δημοσίου τομέα. Αντί να πατάξουν το «βαθύ κράτος», ιδεολογικά, το ενιχύουν, πραγματικά, συμβάλλουν στην ανάπτυξη του Βαθέως γερμανικού κράτους.
Ιμπεριαλισμός
Συνιστούν δηλαδή, όργανα του γερμανικού Ιμπεριαλισμού όσο και αν για το «νεωτερικό λεξιλόγιο» η λέξη «ιμπεριαλισμός» συνιστά …γραφικότητα. Η διαλεκτική πάντως, ορίζει ότι δεν πεθαίνει ο ιμπεριαλισμός όταν γίνονται υπηρέτες του και άλλες δυνάμεις , πλην τις παραδοσιακές του. Όταν ευρωκομμουνιστές ( ο Θεός να τους κάνει αλλά τέλος πάντων) γίνονται …σοσιαλφιλελεύθεροι , για να δανειστώ την έκφραση του καθηγητή Τάκη Φωτόπουλου.
Κατοχή
Ας διευκρινίσουμε, στο σημείο αυτό, ότι η Χώρα δεν έχει κρίση αλλά Κατοχή, όπως από το 2010 έχει υποστηρίξει ο Μίκης Θεοδωράκης . Νέου τύπου, με γραβάτες και όχι αρβύλες αλλά Κατοχή. Η δανειακή σύμβαση, τα μνημόνα, οι εφαρμοστικοί νόμοι, το Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015 (με συμμετοχή Βαρουφάκη), ο βιασμός της θέλησης του Λαού με την τερατώδη μεταμόρφωση του δημοψηφισματικού «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ» καθώς και ο λεγόμενος «κόφτης» συνιστούν τους μηχανισμούς της «νέας Κατοχής». Μηχανισμοί που λειτουργούν από ανθρώπους. Από τους συνεργάτες των δυνάμεων της Νέας Κατοχής, δηλαδή!
“Κοτομαχία”
Κύρια με το δεύτερο κείμενό των, οι «37», αναδεικνύουν και ένα πολιτικοψυχολογικό πρόβλημα που έχουν και αφορά στο ότι η σημερινή συγκυβέρνηση ανέτρεψε την προηγούμενη με αντιμνημονιακή ρητορική αλλά στην πράξη κατέστη νεομνημονιακή συγκυβέρνηση, δηλαδή, έτεροι συνεργάτες των δυνάμεων της Νέας κατοχής. Μην υπετιμούν τούτο, όμως. Ο ΓΙΑΠ ανέτρεψε τον Καραμανλή, με το «λεφτά υπάρχουν», ο Σαμαράς με το Ζάππειο και τα 18 σημεία (ο…Βενιζέλος τον …ΓΙΑΠ, με ένα …Ζάππειο και αυτός). Ε, και ο Τσίπρας με το σκίσιμο των μνημονίων μέρα μεσημέρι, την κατάργησή των με ένα νόμο και με …πεντοζάλι που θα παίζει αυτός και θα χορεύουν οι αγορές. Έτσι ο Τσίπρας (όχι ως ανθρωποκτόνος και εθνοκτόνος μόνο -όπως και αυτοί- αλλά και ως ελπιδοκτόνος), έδωσε στη νεοπαλιά σοσιαλδημοκρατία το «δικαίωμα δια να ομιλεί». Να λέει ότι … «να , αποδείχθηκε ότι άλλος δρόμος δεν υπήρχε». Ε, αυτό είναι ένα δώρο που έκανε σε εσάς, τους «37» και την ομήγυρή σας, ο …υποκλοπέας του λεγόμενου κυβερνητικού θώκου.
Αχαριστία…
Τι άλλο έκαναν , όμως, οι «37» αυτόκλητοι και φαντασίαν σωτήρες του τοπικού τουριστικού προϊόντος (αλήθεια, υπάρχουν στη συλλογικότητά σας, επαγγελματίες του τουρισμού, για να υποβάλλω και γω ίδιο με το δικό σας ερώτημα προς την «ανοικτή πρωτοβουλία»); Οι συμπολίτες μας αυτοί επιτέθηκαν , στο σύνολο, σχεδόν, των τοπικών μέσων ενημέρωσης φτάνοντας στο σημείο να σημειώνουν ότι …κινδυνεύει η Δημοκρατία. Ε, πρόκειται για ακραία …αχαριστία. Είναι πολλοί εξ αυτών που λόγω, μέσων ενημέρωσης υπάρχουν στο όποιο πολιτικό στερέωμα των Χανίων. Χωρίς ιδέες και απόψεις, χωρίς ανάλυση, δίχως όραμα και σχέδιο πορεύονται εδώ και χρόνια. Από απολιτίκ έως στον «μηρυκασμό» κλισέ, τίτλων. Αν δεν υπήρχαν παράθυρα, δίστηλα και «ραδιοφωνικός αέρας», χμμ…κανείς (μιας και καταργήθηκαν και οι θυρωροί στις πολυκατοικίες…).
“Ανοικτή Πρωτοβουλία”
Η «ανοικτή Πρωτοβουλία ενάντια στην εκποίηση του Αεροδρομίου ‘’Δασκαλογιάννης΄΄», στην οποία επιτέθηκαν οι «37», προκειμένου, διά αυτής της πράξης , να αφήσουν ένα …δημόσιο αποτύπωμα, αποτελούμε (προσωπικά είμαι απλό μέλος) μία θεματική συλλογικότητα ανιδιοτελών συμπολιτών που αγωνίζεται για ό,τι και όσα έπρεπε να κινητοποιούν κάθε πολιτικά έντιμο και εθνικά αξιοπρεπή Χανιώτη. ‘Οχι μόνο δεν έχει …υστερική συμπεριφόρα αλλά, εξαιρετικά πολιτισμένα (περισσότερο από όσο πρέπει), αγωνίζεται ενάντια στην εκχώρηση έχονας , μάλιστα, «ντοκουμεντάρει» τα αρνητκά αποτελέσματα για την τοπική κοινωνία από αυτήν την εκχώρηση.
“Τι να κάνουμε”
Ολοκληρώνοντας τούτο το κείμενο που έχει ως αφορμή συγγραφής τα δύο κείμενα των «37» επιθυμώ να σημειώσω τούτο: Όταν βλέπεις, αναλύεις οφείλεις να γνωρίζεις ότι η Χώρα σου έχει Κατοχή.
Σε αυτή την περίπτωη μπορείς να διάγεις ως εξής:
Να λες «δεν ξέρω εγώ από αυτά, δεν ασχολούμαι».
Δεύτερον, να κάνεις «Αντίσταση» , Νέα Κατοχή; Νέα Αντίσταση.
Τρίτον, να είσαι συνεργάτης των δυνάμεων Νέας Κατοχής. Ενεργός συνεργάτης ή κάπως παθητικός. Να είσαι νεοραγιάς που, ενίοτε , θα …βαπτίζεις το νεοραγιαδισμό «ρεαλισμό» ή «συνθηκολόγηση». Και να νομίζεις ότι ο Θεός και ο Λαός είναι…κατσίκα που μασά ταραμά! Αμ δε!
* Μέλος της συλλογικότητας «προζύμι»