Με αφορμή την παραίτηση της γιατρού στο Ρέθυμνο λιγα λόγια για την Ελλάδα, τη χώρα που η παραίτηση είναι μια μορφής αντίσταση

Η επιστολή παραίτησης της Διευθύντριας της Παθολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Ρεθύμνου δεν είναι η πρώτη, ούτε θα ειναι η τελευταία. Ειδικά στα νοσοκομεία τα τελευταία χρόνια καταγράφεται ένα κύμα φυγής γιατρών.

Χιλιάδες γιατροί και νοσηλευτές από την Ελλάδα ακόμα και σήμερα που μιλάμε φεύγουν για να εργαστούν σε χώρες όπως η Γερμανία. Αυτοί που μένουν δεν είναι χειρότεροι επαγγελματίες, είναι πραγματικοί ήρωες. Και είναι ήρωες γιατί δεν έχουν κανένα συμφέρον από την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Αντιθέτως, έχουν κάθε λόγο να απαιτούν να αλλάξει η κατάσταση.

Τους ήρωες βεβαίως στην Ελλάδα τους χειροκροτούμε, δεν τους επιβραβεύουμε. Μεχρι που στο τέλος σπάνε. Δεν μπορούν πλέον να αποδέχονται την κοροϊδία τους και από το να μη μπορουν να εργαστούν υπό ανεκτές συνθηκες, επιλέγουν να σταματήσουν.

Παραιτήσεις πριν λίγους μήνες είχαμε στο νοσοκομείο Χανίων. Την ίδια περίπου περίοδο είχαμε παραιτήσεις και από το νοσοκομείο Ρεθύμνου λόγω έλλειψης απαραίτητου προσωπικού.

Ο πρόεδρος της Ένωσης Γιατρών ΕΣΥ Ν. Χανίων κ. Γραμματικόπουλος το είχε πει πολύ όμορφα, σε μια σύνεντευξη τύπου που δόθηκε για να αφυπνίσει πολιτικούς που όμως ξεχάστηκε:

“Όταν παραιτηθούμε όλοι μαζί και μείνει το νοσοκομείο ένα κενό ντουβάρι, θα δούμε τότε ποια νούμερα θα βγαίνουν και ποια θα είναι η πραγματικότητα”.

Για τη συγκεκριμένη κλινική από την οποία παραιτήθηκε η διευθύντριά της Ελένη Ιωαννίδου είχαν γίνει και στο παρελθόν αναφορές για τις κακές συνθήκες εργασίας. Ουδείς συγκινήθηκε.

Το είπε πολύ όμορφα και η ιδια η κ. Ιωαννίδου:

Κυρίως όμως εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί δεν υπάρχει καμία προοπτική βελτίωσης αυτής της κατάστασης, το οποίο μου έγινε σαφές μετά από τη συνάντηση με τον διοικητή της ΥΠΕ παρουσία του διοικητή του νοσοκομείου, οι οποίοι με ενημέρωσαν ότι δεν υπάρχει κανένα σχέδιο σταθερής μετακίνησης γιατρού στην κλινική μας, κανένα σχέδιο κινήτρων, καμία προκήρυξη θέσης ή οποιασδήποτε μόνιμης λύσης, αλλά θα συνεχίσει το καθεστώς των αποσπασματικών μετακινήσεων της τελευταίας στιγμής κάθε μήνα για εφημερίες.

Δεν υπάρχει καμία προοπτική βελτίωσης αυτής της κατάστασης. Σε μία τέτοια συνθήκη, μοιάζει με αντίσταση η άρνηση αποδοχής του αναπόφευκτού. Το άλμα στο κενό που αποτελεί κάθε παραίτηση.

Άλματα στο κενό δεν έχουμε όμως μόνο στα νοσοκομεία.

Πρόσφατη είναι και η επιστολή παραίτησης του καθηγητή από το ΕΠΑΛ που προκάλεσε πανελλαδικό σοκ με όσα αναφέρονται για τις συνθήκες που επικρατούν σε κάποια σχολεία.

Σε ένα τέτοιο σχολείο ο καθηγητής αποφάσισε να παραιτηθεί. Η απόφασή του να αποχωρήσει πάρθηκε επειδή συνειδητοποίησε ότι υπό αυτούς τους όρους δε μπορεί να διδάξει όπως επιθυμεί. Κατάλαβε ότι σε ένα τέτοιο  περιβάλλον ένας καθηγητής που θέλει να φέρει μια αλλαγή, που δε θέλει να συμβιβαστεί και θέλει να διδάξει όπως θεωρεί πως πρέπει να γίνεται ένα μάθημα, είναι περίπου πρόβλημα. Τόσο για τους μαθητές, ίσως όμως και για κάποιους καθηγητές. Είναι ένας επικίνδυνος απροσάρμοστος που αργά ή γρήγορα θα πρέπει να καταλάβει.

Η επιστολή παραίτησής του ήταν μία μορφή αντίστασης όταν το να συνέχιζε αποδεχόμενος ότι τα πράγματα δε μπορούν να αλλάξουν θα αποτελούσε η πραγματική παραίτηση.

Το κύμα παραιτήσεων που παρατηρείται στην Ελλάδα δεν μοιάζει με τη Μεγάλη Παραίτηση των χώρων του πλούσιου Βορρά και της Δύσης. Είναι παραιτήσεις ανθρώπων που επιλέγουν να σταματήσουν να κάνουν αυτό που αγαπούν επειδή δε μπορούν να συνεχίσουν να αποδέχονται τη διαρκή χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας τους και την άρνηση πολιτικών και διοικούντων να δώσουν λύσεις.

Είναι μια απάντηση στην κώφευση των πολιτικών στις κραυγές αυτών που έρχονται σε επαφή με τον κοινωνικό ιστό στα πιο ευαίσθητα σημεία του, στα παιδιά και στο δικαίωμα στη μόρφωσή τους, και στην υγεία.

Άραγε, μηπως η λύση τελικώς είναι μια μαζική παραίτηση; Ίσως τότε, όταν μεινουν τα νοσοκομεία και τα σχολεία κενά ντουβάρια, ξυπνήσουν από τον λήθαργο οι πολιτικοί