Της Τατιάνας Τουζλούκωφ
Σήμερα κατέβηκα για μια βουτιά στον Αγ. Όνουφριο για να εξαγνιστώ απ’ τη φρίκη της καταστροφής…
Κι εκεί που βλεπα τις δεξαμενές πετρελαίου δίπλα στο μικρό δασάκι από πεύκα και σκεφτόμουν ότι αύριο ίσως έρθει η δική μας σειρά να καούμε ζωντανοί… τότε άκουσα μια μουσική…
Κολύμπησα λίγο πιο κοντά στην όμορφη μελωδία… και είδα μια κοπέλα στη βεράντα, σ’ ένα σπίτι ανάμεσα στα πεύκα, να παίζει βιολί!
Και σαν ν’ άνοιξε η ψυχή μου… σαν να καθάρισε η μαυρίλα απ’ την καρδιά μου…
Μπόρεσα μ’ ανοιχτή καρδιά να προσέξω εκείνον τον άντρα γύρω στα 55 να βοηθά τη γυναίκα του που δεν μπορούσε να καλοπερπατήσει. Μου φάνηκε σαν να χε σκλήρυνση κατά πλάκας…
Την πήγε στην ειδική καρέκλα για αμεα, την έβαλε στο νερό, την είχε αγκαλιάσει από πίσω για να κολυμπήσει όσο μπορούσε, την φρόντιζε…
Συγκινήθηκα βαθιά… άκουγα τη μουσική, είδα τη φροντίδα αυτού του άντρα…
Ήθελα να πάω να τους μιλήσω… Να πω σ’ αυτή τη γυναίκα πόσο τυχερή είναι που χει ένα τέτοιο άνθρωπο δίπλα της μέσα στην ατυχία της…
Μα ντράπηκα… σκέφτηκα ότι ίσως το ξέρει… Δείλιασα να πάω να μιλήσω σε δυο άγνωστους που με συγκίνησαν…
Θα μπορούσα να περάσω κι απ’ το σπίτι που ‘παιζε η κοπέλα το βιολί να την ευχαριστήσω… δεν το κανα.. ούτε που το σκέφτηκα… μόνο τώρα που το γράφω…
Σκέφτηκα όμως εκείνη την ώρα που ‘χα τόσο συγκινηθεί, που βρισκα πάλι ελπίδα, που ένιωθα και πάλι την αγάπη γύρω μου, σκέφτηκα ότι όταν προσφέρουμε αγάπη επηρρεάζουμε πολλούς γύρω μας χωρίς καν να το γνωρίζουμε!
Πόσο ευγνωμονώ αυτούς τους ανθρώπους που μου πήραν τη θλίψη σήμερα το μεσημέρι και με γιέμισαν αγάπη…
Ίσως αύριο που θα συναντήσω αυτό το ζευγάρι να βρω το θάρρος να τους το πω…