Του Θοδωρή Τ. Αντωνόπουλου
Ο Θάνος Ασκητής ερευνώντας την δικομανία την συναντά σε άτομα με παρανοειδή διαταραχή προσωπικότητας που τείνουν να αποδίδουν κακόβουλα κίνητρα σε άλλους.
Σε άτομα καχύποπτα, που δεν εμπιστεύονται κανέναν. Που είναι ευερέθιστα, εχθρικά και αναιτίως θυμωμένα. Που συχνά είναι φανατικά, ασχολούμενα υπερβολικά με κάθε είδους «αδικία». Θεωρεί δε ότι η δικομανία μπορεί να θεμελιώνεται πάνω σε μια γενετική συνιστώσα, αλλά και σε εξωγενετικά αίτια, μεταξύ των οποίων οι πρώιμες οικογενειακές δυσκολίες, όπως π.χ. η προβληματική παιδική ηλικία.
Υπ’ αυτήν την έννοια ο δικομανής είναι ασθενής και αξίζει την κατανόηση, την συμπόνοια και την αρωγή όλων μας, έτσι ώστε να καταστεί υγιής, εάν τούτο βέβαια είναι ακόμη δυνατόν. Διότι πλειστάκις είναι αδύνατον, στον βαθμό που ο δικομανής δεν αποδέχεται την τραγική του κατάσταση και αρνείται να υποβληθεί στην κατάλληλη θεραπευτική αγωγή.
Με συνέπεια να συνεχίζει να κατρακυλά ρολάροντας στον θλιβερό κατήφορο της μηνυσιογραφίας, της καταγγελίας, της εκδικητικότητας και της αντικοινωνικής εν γένει συμπεριφοράς.
Που εκδηλώνεται με μία ακατάσχετη παραληρηματική και μη ανακοπτόμενη προσφυγή στην δικαιοσύνη, με στόχο την ικανοποίηση των προσωπικών συμφερόντων του δικομανούς.
Τα οποία (συμφέροντα) κρύβονται επιμελώς πίσω από το πρόσχημα – προβιά της δήθεν υπεράσπισης του νόμου, του κοινού περί δικαίου αισθήματος και, φευ, του… δημοσίου συμφέροντος.
Ο δικομανής είτε αυτοκαθοριζόμενος, είτε ετεροκαθοριζόμενος, είναι εξίσου βλαπτικός και επικίνδυνος για τον δημόσιο βίο.
Αυτοκαθοριζόμενος εμέσσει την χολική διάσταση της «προσωπικότητας» του και ρυπαίνει ευρέως και βαναύσως το ηθικό, πολιτιστικό και νομικό περιβάλλον.
Διότι τα υλικά, εξ ων συνετέθη ο δικομανής, αποτελούν δυσκόλως διαχειρίσιμα λύματα που μέχρι να αποπλυθούν όζουν έως λιποθυμίας.
Ετεροκαθοριζόμενος ο δικομανής βλάπτει εξίσου το κοινωνικό σύνολο, διότι, στην περίπτωση αυτή, χρησιμοποιείται ως άθυρμα στα χέρια ενός ηθικού αυτουργού, εκτελώντας για λογαριασμό του τελευταίου πληρωμένα συμβόλαια που σκοπό έχουν την ηθική, κοινωνική, ακόμη και την επαγγελματική εξόντωση του όποιου αντιπάλου που ο ηθικός αυτουργός εκάστοτε επιλέγει και ενοχοποιεί.
Διότι ο ηθικός αυτουργός έχοντας διαγνώσει την εγγενή ροπή του δικομανούς προς την καταγγελία και την ευχέρειά του να την διαπράττει, κρύβει την δική του προσωπική δειλία πίσω από τη νοσηρή υπόσταση του δικομανούς, χρησιμοποιώντας αυτόν, τον μίζερο και δυστυχή, ως μισθοφόρο – εκτελεστή των δικών του σκοτεινών σχεδίων. Σε κάθε πάντως περίπτωση ο δικομανής, είτε αυτενεργών, είτε ως ενεργούμενο του αφεντικού του, αποτελεί υπαρκτό κινούμενο κίνδυνο που δύσκολα μπορείς να τον αποφύγεις έστω και αν έχεις ειδικευθεί στους πιο δύσκολους ελιγμούς.
Θυμάμαι, ότι σε συνοικία της ανατολικής πλευράς του Πύργου, ζούσε, τη δεκαετία του ’60, ένας τύπος που, ακόμη και αν απλά τον κοιτούσες, κινδύνευες να εισπράξεις μήνυση επί εξυβρίσει. Θυμάμαι ακόμη -λόγω επαγγέλματος – πολλές περιπτώσεις αυτόκλητων «εισαγγελέων» που «κοσμούσαν» κατά καιρούς τα ακροατήρια των δικαστηρίων μας και με τους πομφόλυγες, τους κορδακισμούς και τις κωμικές κατηγορίες που έκρωζαν κατά παντός, μετέβαλαν τη δίκη σε «opera buffa»*. Δυστυχώς, αυτός ο τύπος του γραφικού δικομανούς τείνει πλέον να εκλείψει.
Την θέση του έχει καταλάβει ενδόξως ένας άλλος δικομανής: Πιο σοφιστικέ, πιο ραφιναρισμένος, πιο μοδέρνος. Πιο σπουδαιοφανής, πιο σπουδαγμένος, πιο κεφάτος, άρα και πιο επικίνδυνος.
"google ad"
Συμβαδίζων και συμβατός με όλους τους τομείς του αναβαθμισμένου κακού που μας ζώνει. Τεχνολογικά εξελιγμένος και βαριά οπλισμένος με τα μέσα του κοινωνικού αποδεκατισμού τα οποία χειρίζεται με ζηλευτή επιδεξιότητα.
Ο σύγχρονος δικομανής δεν αρκείται στις παλαιάς κοπής ψευδομηνύσεις. Το οπλοστάσιό του διαθέτει πλέον μηνύσεις διά πάσαν νόσον: μηνύσεις υπεδάφους (για να προστατεύει ο δικομανής τον ζωτικό του χώρο), μηνύσεις διασποράς, μηνύσεις κατά μηνύσεων («έξυπνες» μηνύσεις), μηνύσεις ατομικές, μηνύσεις μαζικής καταστροφής, μηνύσεις επί μηνύσεων και εσχάτως… αυτομηνύσεις!!! Αυτά και άλλα είναι τα διαβολικά εργαλεία του σύγχρονου δικομανούς που μόνον ο νοσηρός νους ενός επίγειου Εωσφόρου είναι ικανός να συλλάβει. Όμως ο σύγχρονος δικομανής, παρά το απροκάλυπτο και απύθμενο μίσος που τρέφει για τους άλλους, διατηρεί για τον ίδιο τον εαυτό του ειλικρινή αισθήματα αγάπης και εκτίμησης. Γι’ αυτό και φροντίζει να ακολουθείται από ένα κοινό, παρόμοιο ηθικά με τον ίδιο, που διψάει για το αίμα των άλλων, το οποίο του προσφέρει ο δικομανής μέσα στο τσίγκινο Κολοσσαίο του. Ασχέτως εάν εκείνος διατηρεί για τον εαυτό του τον άρτον και παρέχει στους συν αυτώ αισχρά, πλην όμως σκανδαλιστικά, θεάματα.
Εν κατακλείδι ο δικομανής και δη ο σύγχρονος και εξελιγμένος, ο μη ορρωδών και μη οριοθετούμενος ιατρικά, αποτελεί δια το κοινόν σοβαράν εστίαν μολύνσεως και διά το άτομον αστείρευτον πηγήν κακών.
Εύχομαι οι συμπολίτες μου, οι και Πύργιοι αποκαλούμενοι, να κατέλθουν επ’ ολίγον από τον πύργον της μακαριότητός των και να λάβουν όσα μέτρα αυτοπροστασίας απαιτούνται δια τον εξοβελισμόν του δικομανούς από το υγιές κοινωνικό γίγνεσθαι.
Εκτός και αν είναι της άποψης ότι τρεις (3) Εισαγγελείς που υπηρετούν στον Πύργο δεν εξαρκούν δια την επιβολήν του νόμου, οπότε καθίσταται αναγκαία η ύπαρξις και ενός τετάρτου: του δικομανούς.
* opera buffa = κωμική ιταλική όπερα του 18ου αιώνα