… Η μακρινή λιτανεία ολοένα πλησιάζει. Το σύννεφο η σκόνη μακραίνει πιο πολύ μες την πυκνή ατμόσφαιρα. … Ένα κοπάδι γυναίκες, παιδιά και γέροντες βογκούν δυνατά, κυνηγημένοι από τον ήλιο, από τη στέρηση και από την εξάντληση του δρόμου. Στα πρόσωπα ο ιδρώς ζυμωμένος με τη σκόνη στάζει σα λάσπη. Νέοι άντρες είναι λίγοι. Οι πιο πολλοί του κοπαδιού περπατούν ξυπόλυτοι, κι όλοι σηκώνουν στον ώμο ένα φορτίο, ένα τσουβάλι γεμάτο ή ένα μπόγο… *
Με ποια λόγια μπορούμε να περιγράψουμε τη βίαιη εισβολή της ιστορίας του πολέμου στις ζωές τόσων ανθρώπων;;
Πώς να φανταστούμε τα συναισθήματα που ένιωσαν και τις παραστάσεις που είχαν αυτοί οι άνθρωποι πριν πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς;;
Και πώς η προσφυγιά που αποτυπωμένη σε ιστορίες, προφορικές ή γραπτές, αποτέλεσε τη μοναδική πλούσια κληρονομιά για γενιές ολόκληρες, σήμερα καταγράφεται ως έγκλημα και στατιστικά θανάτων στις νάρκες του Έβρου παλιότερα, πάτο της Μεσογείου σήμερα;;
Τι άλλο μπορεί κανείς να γράψει σε μια ανακοίνωση για τη μακριά λίστα των θαλασσοπνιγμένων αδερφιών μας;; Και τι προσφέρουν άλλες 10 γραμμές στα εκατομμύρια των κυνηγημένων που περιμένουν σε μια όχθη ή σ’ ένα λιμάνι προς αναζήτηση μιας πιο δίκαιης ζωής;
* * * *
Ικανοποίηση νιώθει ο τελευταίος διορισμένος υπουργός δημόσιας τάξης για τον περιορισμό της εισόδου λαθρομεταναστών από τον Έβρο, αφού και ανώτατα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ διαβεβαίωσαν πως “ο Έβρος άλλαξε σελίδα στο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, δεν περνάει ούτε μύγα από την περιοχή που προστατεύει ο φράχτης “.
Από τη θάλασσα λοιπόν ψάχνουν τη γαλήνη οι χιλιάδες πρόσφυγες, αφού οι μεταναστευτικές ροές αναχαιτίστηκαν από ξηράς.
Πώς θα γαληνέψουν όμως η Λέιλα, Ο Αμμάρ, ο Αχμέτ, η Ζούτι, ο Χασάν, τα παιδιά του πολέμου που συναντούμε στο ξενοδοχείο της Ν. Χώρας και μας ρωτάνε γιατί δεν πηγαίνουν σχολείο, γιατί δεν έχουν σπίτι;
Όταν θέσαμε σε κάθε είδους αρχή και ηγεσία του τόπου το ερώτημα που μας βασανίζει “ποιο είναι το μέλλον αυτών των ανθρώπων, εγκλωβισμένων σ΄έναν τόπο που δεν ήταν ο προορισμός τους και με απαγόρευση της ελεύθερης μετακίνησης”, η απάντηση ήταν προκλητική από κάθε άποψη. Αυτή τη φορά παρέλειψαν την πρόταση να τους πάρουμε στα σπίτια μας, αλλά τόνισαν πως “πρέπει να χαίρονται που βγήκαν ζωντανοί από τη θαλασσοταραχή”.
Εντύπωση έκανε και η επερώτηση του Βουλευτή Μαρκογιαννάκη για το ζήτημα των προσφύγων που βρίσκονται στα Χανιά, που εστίαζε στο ότι οι αλλοδαποί αρνούνται να αποχωρήσουν από το ξενοδοχείο…Δε θα σχολιάσουμε το αναληθές περιεχόμενο της ερώτησης , αλλά επειδή στην πλάτη αυτών των ανθρώπων συντελούνται οικονομικά σκάνδαλα-κάποιοι είναι παραλήπτες των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων για τη φιλοξενία τους-, επαναφέρουμε τα αιτήματα του 9ου αντιρατσιστικού φεστιβάλ:
Η ευρωπαϊκή ένωση διαθέτει κάποια κονδύλια για την κάλυψη των αναγκών των προσφύγων του πολέμου.
-Τι έχει κάνει η πολιτεία, τι έχει απαιτήσει η περιφέρεια ώστε να βρει τους πόρους ώστε να καλύψει τις ανάγκες των προσφύγων και να πληρώσει τα χρέη της προς το ξενοδοχείο που έχει νοικιάσει; Πρόκειται απλώς για ανικανότητα ή μήπως η δημιουργία τέτοιου είδους έντασης υποκρύπτει πολιτικούς σχεδιασμούς;
-Να δοθεί στη δημοσιότητα η σύμβαση με το ξενοδοχείο. Για πόσο καιρό νοικιάστηκε, από ποιόν, τι έχει πληρωθεί μέχρι τώρα, τι εκκρεμεί.
-Πόσο έχουν κοστίσει τα διάφορα έργα βιτρίνας προεκλογικού χαρακτήρα, πόσο κοστίζει η διεφθαρμένη διοίκηση, πόσο κοστίζει το φαγητό 50 παιδιών;
-Γιατί όταν πρόκειται για προεκλογικές εκστρατείες ή δημαγωγικές φιέστες τα χρήματα εμφανίζονται ενώ όταν πρόκειται για την κάλυψη βασικών αναγκών των προσφύγων και την αποπληρωμή του ξενοδοχείου που τους φιλοξενεί δε χρησιμοποιούνται ούτε καν οι πόροι που υπάρχουν;
* * * * *
Προς τη χανιώτικη κοινωνία:
Επιχειρώντας να απαντήσουμε στο πώς αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν λίγες, μικρές ίσως στιγμές γαλήνης πέφτουμε πάνω στην αλληλεγγύη. Είδαμε στα πρόσωπα αυτών των ανθρώπων ένδειξη χαράς όταν βρεθήκαμε μαζί στο δρόμο την ημέρα της Πρωτομαγιάς, όπου σταθήκαμε αλληλέγγυοι στο αίτημά τους: “Ελεύθερη μετακίνηση-ταξιδιωτικά έγγραφα”. Είδαμε χαρά και συγκίνηση όταν τραγούδησαν αραβικά παραδοσιακά τραγούδια παρέα με εκατοντάδες μικρούς και μεγάλους στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ, χαρά και όταν είδαν πως πολλά σχολεία συγκέντρωσαν ρουχισμό και είδη πρώτης ανάγκης γι’ αυτούς. Η αλληλεγγύη είναι ο δρόμος που οδηγεί στη συναδέλφωση και τη φιλία των λαών, είναι ο τρόπος για να αισθανόμαστε πιο δυνατοί.
Κι επειδή τα χημικά όπλα που άρχισαν να υδρολύονται ήδη στα νερά της μεσογείου προέρχονται από τον ίδιο αιματηρό πόλεμο, οφείλουμε να φωνάξουμε: ΟΧΙ ΣΤΑ ΧΗΜΙΚΑ-ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. Να συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις του συντονιστικού κατά των χημικών τις επόμενες μέρες για να δηλώσουμε με την παρουσία μας πως οι αυταρχικές και εν κρυπτώ καταστροφικές αποφάσεις εις βάρος των κοινωνιών δεν μπορεί να εφαρμόζονται σιωπηλά. Να σταμαήσυμε τη βιομηχανια πολέμου. Να εναντιωθούμε στη θανατοπολιτική, διεκδικώντας μια ελεύθερη, ειρηνική ζωή.
*Απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Γαλήνη”, όπου αποτυπώνεται ο πόνος του ξεριζωμού των προσφύγων του 1922 από την περιοχή της Μικράς Ασίας.
Κοινωνικό Στέκι- Στέκι Μεταναστών
