Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε χθες Κυριακή 10 Ιούλη η εκδήλωση των Τομεακών Οργανώσεων Ρεθύμνουκαι Ηρακλείου του ΚΚΕ στην Λοχριά του Ψηλορείτη, με θέμα «70 χρόνια ΔΣΕ. Η δράση του στην Ανατολική Κρήτη. Οι μάχες του Ψηλορείτη». Η εκδήλωση ήταν ενταγμένη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τον εορτασμό των 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ.
Πριν την εκδήλωση πραγματοποιήθηκε ιστορικός περίπατος στα χνάρια των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού, στην ευρύτερη περιοχή της Λοχριάς, στις νότιες πλαγιές του Ψηλορείτη, ο οποίος κατέληξε στο σημείο που δολοφονήθηκαν οι μαχητές από τις δυνάμεις της Χωροφυλακής και παρακρατικών στα τέλη του Ιούνη του 1947. Εκεί παρουσιάστηκε το ιστορικό των μαχών του Ψηλορείτη και της τελευταίας μάχης στη Λοχριά για τον ΔΣΕ Ανατολικής Κρήτης.
Στη συνέχεια ακολούθησε συγκέντρωση στο χώρο που έχει στηθεί αναμνηστική πλάκα.
Στην εκδήλωση χαιρέτισε εκ μέρους του Παραρτήματος Ρεθύμνου της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ ο Καλομοίρης Γιάννης.
Την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε ο Νίκος Μανουσάκης, μέλος του ΓΠ Κρήτης του ΚΚΕ, ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων:
«Είναι στόχος και καθήκον μας να αναδείξουμε την προσφορά του λαϊκού ηρωικού ΔΣΕ στη σκληρή, άνιση, αλλά δίκαιη πάλη του. Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Η αστική εξουσία γνώρισε τότε το μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της και όχι μόνο. Την απειλή αυτού του αγώνα την ένιωσαν και οι ιμπεριαλιστές που τα συμφέροντά τους στην περιοχή ήταν απολύτως συνδεδεμένα με τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης.
Σήμερα όσοι παλεύουμε μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, αλλά και όσοι είναι δίπλα του, αισθανόμαστε ένα είδος ικανοποίησης, χωρίς να εννοούμε όμως έπαρση ή αυταρέσκεια, γιατί συνεχίζουμε τον αγώνα σε δύσκολες συνθήκες, σε συνθήκες αντεπανάστασης. Δεν κρύψαμε πως στο ΔΣΕ εκφράστηκαν υποκειμενικές αδυναμίες, οι οποίες επηρέασαν την τελική έκβαση. Το ΚΚΕ δεν φοβάται να βγάζει διδάγματα σε θέματα στρατηγικής και τακτικής, που η επικαιρότητα τους παραμένει ζωντανή.
(…)Κάποιοι σήμερα αναφερόμενοι στον εμφύλιο μιλάνε για αδελφοκτόνο αγώνα. Είναι οι ίδιοι που εχθρεύονται τις απεργίες, τα συλλαλητήρια, τις καταλήψεις, τις ανεβασμένες μορφές λαϊκής πάλης. Είναι αυτοί που θέλουν ένα λαό γονατισμένο, πεινασμένο, αποπροσανατολισμένο και που δικαιολογούν κάθε μορφής ιμπεριαλιστική επέμβαση, πόλεμο, κυρώσεις, αποκλεισμούς. Αυτοί χρησιμοποιούν και την ειρήνη και τον πόλεμο για να πολλαπλασιάζουν τα καπιταλιστικά κέρδη και να διευθετούνται υπέρ του ενός ή του άλλου καπιταλιστικού στρατοπέδου οι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί. Έχουν ιδρύσει και αξιοποιήσει δολοφονικούς μηχανισμούς όπως το “Ισλαμικό Κράτος” ή οι Ταλιμπάν, αφού είναι γνωστό πως αυτοί συγκροτήθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από τις ΗΠΑ και κράτη-μέλη της ΕΕ, αλλά και άλλες χώρες όπως η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία.
(…)Ο ΔΣΕ στην Κρήτη είχε δράση σύντομης διάρκειας, η οποία όμως δεν στερήθηκε ηρωισμό και αυτοθυσία και γι’ αυτό δεν πρέπει να παραβλέψουμε τη μεγάλη προσφορά που είχε. Ας μην ξεχνάμε την επιτυχημένη μάχη της Ιεράπετρας στις 9 Μάη του 1947, όπου συντρίφθηκε η συκοφαντία περί ”ξενοκίνητου ΕΑΜοβουλγάρικου” στρατού, αφού εκεί στραπατσαρίστηκε το γόητρο του αστικού στρατού. Επίσης κατάφερε με τη δράση του να ανακόψει τη σταθερή ροή στρατολόγησης φαντάρων από την Κρήτη στον Εθνικό Στρατό και να απασχολήσει ένα σημαντικό αριθμό στρατιωτικών δυνάμεων.
Ο ΔΣΕ στην Ανατολική Κρήτη συγκροτείται τον Απρίλη του 1947, ύστερα από απόφαση του Γραφείου Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ. Ο εμφύλιος εξαπλώνεται σε όλη την Ελλάδα, καθώς τα σχέδια των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών και των ντόπιων συνεργατών τους ήταν να δώσουν τέρμα στη θέληση του ελληνικού λαού που ήταν η δημοκρατική αναγέννηση.
Μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη στην Αθήνα, αντίστοιχα έντονα γεγονότα έγιναν και στην Κρήτη, καθώς καταγράφονται φαινόμενα τρομοκρατίας, ωμής βίας του αστικού κράτους απέναντι στους κομμουνιστές και του λαϊκούς αγωνιστές του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ χωρίς προηγούμενο, όπως οι δολοφονίες του καπετάνιου Λεμονιά, του Πορτάλιου κ.ά.
Στις 20 Απρίλη του 1947 απέδρασαν από το στρατόπεδο του Αγ. Νικολάου 55 σκαπανείς και κινήθηκαν προς τη θέση ”Σκοτεινά Λακκάκια”, όπου τους περίμενε η ομάδα του Καπετάν Ποδιά. Μαζί του ήταν ο Μήτσος Παπάς, οΓιάννης Ρουκουνάκης, ο Βασίλης Πλακιωτάκης, ο Γιάννης Λασιθιωτάκης και άλλοι πέντε αντάρτες, όλοι τους τιμημένοι λαϊκοί αγωνιστές της περιόδου της απελευθερωτικής πάλης του λαού και τώρα κυνηγημένοι από το καθεστώς της ”Λευκής Τρομοκρατίας” που είχε επιβληθεί μετά τη Βάρκιζα.
Στις 22 Απρίλη 1947 δόθηκε η πρώτη μάχη με τις διάφορες συμμορίες παρακρατικών και χωροφυλάκων. Μετά τη δεύτερη μάχη που έδωσε η ομάδα του Ποδιά στου ”Ξινογιώργη την Κορφή” ακολούθησε εξόρμηση των αγωνιστών στα χωριά της Καλαμαύκα, Μάλλες, Κρούστας, Ανατολή κ.ά., με κύριο στόχο τη διαφώτιση του λαού.
Η κορυφαία επιτυχία της ομάδας του ΔΣΕ Ανατολικής Κρήτης αποτελεί η κατάληψη της Ιεράπετρας στις 9 Μάη 1947, μετά από σκληρή μάχη με Αλβανούς φασίστες που είχε εξαπολύσει εκεί η αστική κυβέρνηση, ενώ φρουρά της Χωροφυλακής παραδόθηκε χωρίς μάχη. Η υποδοχή από το λαό της πόλης ήταν θριαμβευτική.
"google ad"
Για τις ανάγκες του αγώνα της οργάνωσης του ΔΣΕ ένα μέρος της Οργάνωσης της Κρήτης οδηγήθηκε στον Ψηλορείτη όπου βρίσκονταν αρκετοί φυγάδες – καταδιωκόμενοι κομμουνιστές που ζητούσαν βοήθεια και οργάνωση. Έτσι αποφασίστηκε να φύγει προς τον Ψηλορείτη η μισή περίπου δύναμη με επικεφαλής τον Γ. Ποδιά και οι υπόλοιποι να συγκροτήσουν ομάδες δράσης σε Λασίθι και Ηράκλειο. Η ομάδα αυτή κατόρθωσε να ξεφύγει από τα εμπόδια των παρακρατικών, να φτάσει στα «Τσουνιά» του Ψηλορείτη όπου ήταν το λημέρι των φυγάδων από τις γύρω περιοχές όπως οι Μπάμπης και Αποστόλης Καλομοίρης, οι Γιώργης και Κώστας Σμπώκος, ο Κώστας Πατραμάνης και άλλοι.
Ύστερα από σύσκεψη στο Ηράκλειο -κρατικών και παρακρατικών- Μπαντουβάδων Εγγλέζων κλπ. αποφασίστηκε εξόντωση του ΔΣΕ και της ομάδας του Ποδιά στον Ψηλορείτη. Έτσι, 2.500 οπλισμένοι περικύκλωσαν 60-65 περίπου άνδρες του ΔΣΕ. Η μάχη κόντρα στις λυσσασμένες επιθέσεις δόθηκε κόντρα σε φυσικά και καιρικά φαινόμενα, όπως ζέστη, δίψα, κούραση κλπ. Οι ήρωες αυτοί της λευτεριάς έπεσαν νεκροί στο καθήκον και τα “πιστεύω” τους, έμειναν όμως όρθιοι στις συνειδήσεις μας.
(…)Ποδιάς Γιάννης, Παππάς Νίκος, Μπάμπης και Αποστόλης Καλομοίρης, Τρουλινός Θεόφιλος, Τυροκομάκης Γιώργης, ο Γιατρός Χριστοφοράκης, Νοδαράκης Γιώργης, Ανδρουλιδάκης Γιώργης (και κάποιοι που τώρα αγνοούμε) ήταν οι νεκροί της μάχης της Λοχριάς. Την ίδια τύχη είχαν και αυτοί που έμεναν πίσω στο Λασίθι για να συνεχίσουν της δράση του ΔΣΕ, όπως ο Ρουκουνάκης, ο Πλακιωτάκης, και άλλοι που δολοφονήθηκαν από τους Μπαντουβάδες με φρικτό τρόπο μαζί με άλλους αγωνιστές και αγωνίστριες όπως η Μαρία Λιουδάκη, ηΜαρία Δρανδάκη, ο Ελπιδοφόρος Μανωλεσάκης, που δολοφονήθηκε από παρακρατικούς στο καφενείο του ”ΤΡΕΖΟΛΗ” στον Αγ. Νικόλαο. ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Έτσι τελείωσε η σύντομα αλλά ηρωική δράση του ΔΣΕ στην Ανατολική Κρήτη και τον Ψηλορείτη. Τιμάμε σήμερα όλους αυτούς τους επώνυμους και ανώνυμους λαϊκούς αγωνιστές του ΔΣΕ. Όλους αυτούς που με τη δράση και την αυτοθυσία τους έσωσαν την τιμή του λαού της Κρήτης, της χώρας και του ΚΚΕ. Μας διδάσκουν και μας διαπαιδαγωγούν ηθικά και πολιτικά. Η ίδια η Ιστορία τούς τιμά. Αυτή που κάρφωσε στον πάσσαλο της ατίμωσης τους διώκτες της.
(…)Σήμερα η πολιτική του ΚΚΕ μπορεί να συνεγείρει πολλές νέες χιλιάδες εργατών, ανέργων, συνταξιούχων, νεολαίων, γυναικών, μικρομεσαίων αγροτών και αυτοαπασχολούμενων, διανοούμενων. Να κάνουμε όσο γίνεται πιο ισχυρό το ΚΚΕ, να το φτάσουμε ψηλά, με ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δύναμη ικανή να προχωρήσει μια μεγάλη συσπείρωση δυνάμεων, με ενίσχυση των προϋποθέσεων για τη δημιουργία μιας νέας μεγάλης κοινωνικής αντικαπιταλιστικής αντιμονοπωλιακής συμμαχίας για την εργατική – λαϊκή εξουσία.
Η ίδια επιλογή που είχαν οι μαχητές του ΔΣΕ είναι η μοναδική και για μας τους κομμουνιστές, για τον εργάτη και την εργάτρια, για τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους που γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο πολλοί.
Τιμή και δόξα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ!
Τιμή και δόξα στον ΔΣΕ και τους μαχητές του!
Σε όσους συνεχίζουν σήμερα απτόητοι, αποφασισμένοι και αλύγιστοι!
Συνεχίζουμε…».
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων στο μνημείο που έχει στηθεί στη μνήμη των πεσόντων μαχητών.