Με εισήγηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη εκ μέρους του Πολιτικού Συμβουλίου της Λαϊκής Ενότητας ξεκίνησε το μεσημέρι του Σαββάτου το διήμερο πανελλαδικής σύσκεψης της ΛΑ.Ε., στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στην αίθουσα Μελίνα Μερκούρη.
Συμμετέχουν περίπου 1.500 εκπρόσωποι από όλη την Ελλάδα, από τοπικές επιτροπές, εργατικούς χώρους, σχήματα νεολαίας και πολιτικές οργανώσεις, εγκαινιάζοντας έναν κύκλο διαλόγου εν όψει της ιδρυτικής συνδιάσκεψης της ΛΑ.Ε. που προγραμματίζεται στις αρχές του 2016.
Με το δίπτυχο «Εντείνουμε τον αντιμνημονιακό αγώνα – Συζητάμε για την επανίδρυση της Αριστεράς και τη ριζοσπαστική αλλαγή», η ατζέντα του διημέρου περιγράφεται ως μια «διαδικασία συλλογικής συζήτησης με τα μέλη και τους φίλους (της ΛΑ.Ε.) ανοιχτά στην κοινωνία για το παρόν και το μέλλον της, για την Αριστερά, για το κίνημα, για τον αντιμνημονιακό αγώνα, για το εναλλακτικό σχέδιο ριζοσπαστικής αλλαγής».
Σύμφωνα με στελέχη της ΛΑ.Ε., το διήμερο θα έχει μεταβατικό-προπαρασκευαστικό χαρακτήρα και θα περιλαμβάνει αναπόφευκτα έναν αυτοκριτικό απολογισμό για την ώς τώρα πορεία του νεοσύστατου πολιτικού φορέα, που μετρά μόλις τρεις μήνες ζωής, αλλά εμπεριέχει τις εμπειρίες δεκαετιών των ανθρώπων που τον συγκροτούν και φιλοδοξεί να αποτελέσει το μέτωπο της αντιμνημονιακής ριζοσπαστικής Αριστεράς, μετά την ντε φάκτο προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο που θεωρούν ότι συντελέστηκε με ορόσημο τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου και συνεχίζεται με την ψήφιση και εφαρμογή των μέτρων του 3ου Μνημονίου.
Ωστόσο, τονίζεται, η αυτοκριτική, που θα σταθεί και στις αιτίες της εκλογικής ήττας, δεν θα μετατραπεί σε εσωστρεφή ενδοσκόπηση, αλλά θα γίνεται με το βλέμμα στραμμένο στους αγώνες που έρχονται, με την αίσθηση ότι μπορεί να χάθηκε μια εκλογική μάχη, αλλά όχι ο «κοινωνικός ταξικός πόλεμος που συνεχίζεται σφοδρότερος από ποτέ, οι ευκαιρίες δεν θα μας λείψουν ούτε οι δυνατότητες, αρκεί να το τολμήσουμε», όπως σημειώνει το άρθρο του Β. Πριμικήρη που αναρτήθηκε στο Ιskra εν όψει του διημέρου, με τίτλο «ΛΑ.Ε., από το χθες στο αύριο» και καταλήγει στο αισιόδοξο συμπέρασμα ότι «ο τρίτος γύρος είναι μπροστά μας και ο κόσμος της εργασίας θα τον κερδίσει», παραπέμποντας σε μια πιθανή μελλοντική εκλογική αναμέτρηση.
Δήλωση Π. Λαφαζάνη στην «Εφ..Συν.»:
«Αισθανόμαστε ηθικά και πολιτικά δικαιωμένοι»
«Η Πανελλαδική Σύσκεψη της Λαϊκής Ενότητας θα αποτελέσει άλλο ένα βήμα στην πολιτική και οργανωτική της συγκρότηση και κυρίως ένα ουσιαστικό βήμα στη μεγάλη πολιτική αντεπίθεσή της για να ηττηθεί η μνημονιακή καταιγίδα που πλήττει τη χώρα.
»Η Λαϊκή Ενότητα μπορεί να μη μετέχει στη Βουλή. Συμβαίνει, όμως, το εξής φαινομενικά παράδοξο. Μια πολιτική παράταξη που είναι εκτός Βουλής να αποτελεί την πραγματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση αλλά και τη μόνη αξιόπιστη και ρεαλιστική αντιμνημονιακή δημοκρατική εναλλακτική λύση για τη χώρα.
»Πιστεύουμε ότι η πανελλαδική μας σύσκεψη το Σαββατοκύριακο θα ενισχύσει σημαντικά την προσπάθειά μας και την πολιτική και λαϊκή δυναμική μας, παρά το γεγονός ότι έχουμε να αντιπαλέψουμε “θεούς και δαίμονες” και οπωσδήποτε το σιωπητήριο και την εμπάθεια των συστημικών μέσων ενημέρωσης.
»Είμαστε όμως αισιόδοξοι διότι αισθανόμαστε ηθικά και πολιτικά δικαιωμένοι και γιατί αγωνιζόμαστε στην πρώτη γραμμή με σημαίες τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, την παραγωγική ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη με δικαιοσύνη, ενάντια στη λιτότητα, τη φορολεηλασία, το ξεπούλημα της χώρας και την εθνική υποτέλεια.»
Ομιλία Παναγιώτη Λαφαζάνη στη σύσκεψη της ΛΑ.Ε.
Εκ μέρους του προσωρινού Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑ.Ε. χαιρετίζουμε τη σημερινή Πανελλαδική μας Σύσκεψη.
Χαιρετίζουμε τη θερμή αγωνιστική παρουσία του καθενός και κάθε μιας χωριστά.
Η Πανελλαδική μας Σύσκεψη κατά κοινή αναγνώριση παρουσιάζει μια εξαιρετικά μεγάλη συμμετοχή. Θα έλεγα ανέλπιστα μεγάλη συμμετοχή αλλά και ζωηρότατο ενδιαφέρον.
Ενδιαφέρον το οποίο γίνεται πολύ μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο στη σημερινή συγκυρία όπου η κυβέρνηση έχει τεθεί σε τροχιά ραγδαίας φθοράς ίσως και κατάρρευσης. Σε μια συγκυρία όπου η ΛΑ.Ε., παρ’ ότι εξωκοινοβουλευτική δύναμη, φαντάζει εκ των πραγμάτων ως η μόνη αντιπολίτευση και ως η μόνη παράταξη που διαθέτει ρεαλιστική, άμεση, αυθεντική, ριζοσπαστική, δημοκρατική, αντιμνημονιάκη εναλλακτική λύση.
Η ΛΑ.Ε. μπορεί να μην κατάφερε να είναι στη Βουλή αλλά αποτελεί μια πολιτική δύναμη που όχι μόνο είναι ζωντανή και όρθια αλλά και αναπτύσσει μετεκλογικά μια αξιοσημείωτη δυναμική, η οποία γίνεται αισθητή σε όλα τα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα και κυρίως στους κοινωνικούς αγώνες, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα την αγωνιστική, τη μαχητική καιιδιαίτερα εντυπωσιακή, θα έλεγα, παρουσία μας στις πρόσφατες μεγάλες πορείες της Γενικής Απεργίας και του Πολυτεχνείου.
Αυτή η αρχική δυναμική της ΛΑ.Ε. είναι στο χέρι μας να μετατραπεί το επόμενο διάστημα σε λαϊκό κύμα και σε «τσουνάμι», που θα σαρώσει τα μνημόνια για να ανοίξει νέους προοδευτικού δρόμους για την πατρίδα μας.
Η Πανελλαδική μας Σύσκεψη αυτό το Σαββατοκύριακο του Νοέμβρη, μια βδομάδα μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου, πιστεύουμε πως με τις εργασίες της θα επιβεβαιώσει αυτές τις αισιόδοξες δυνατότητες μας.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Πιστεύουμε πως όλοι όσοι και όσες είμαστε εδώ σήμερα, έχουμε την κοινή αίσθηση ότι μετέχουμε σε μια νέα και πρωτότυπη, με όλη τη σημασία της λέξης προσπάθεια της Αριστεράς. Προσπάθεια οποία μπορεί να αποκτήσει μια ιστορική σημασία.
Φίλες και Φίλοι,
Δεν είμαστε εδώ όσοι και όσες αποχωρήσαμε από τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ λόγω του τρίτου μνημονίου, για να συγκροτήσουμε με άλλο όνομα ένα πιο αριστερό και αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ ή κάτι παρεμφερές.
Νομίζουμε ακόμα, συντρόφισσες και σύντροφοι, ότι δεν ήρθαμε, επίσης, εδώ όσοι και όσες μέχρι πρότινος συμμετείχαμε στην ΑΝΑΡΣΥΑ για να συγκροτήσουμε ένα καλύτερο, ίσως πιο ανοικτό και πιο γειωμένο αντίγραφό της.
Νομίζουμε, ακόμα, ότι σειρά από οργανώσεις της Αριστεράς και οι αγωνιστές τους, η κάθε μια με τη δική της ιστορία, που εντάχθηκαν στη ΛΑ.Ε., δεν και δεν βρίσκονται σήμερα εδώ, για να μετατρέψουν τη νέα παράταξη μας σε κάτι παρόμοιο με τη δική τους οργάνωση, όσο και αν υπερασπίζονται την τελευταία.
Πιστεύουμε ακράδαντα, επίσης, ότι ανέντακτοι και ανένταχτες της Αριστεράς είναι σήμερα σε αυτήν την αίθουσα με την ελπίδα ότι θα συμμετάσχουν σε κάτι που θα δώσει νέο νόημα στην πολιτική τους δράση και ελπίδα στον τόπο.
Τέλος, να προσθέσουμε ιδιαίτερα τη βεβαιότητά μας ότι δημοκράτες και πατριώτες, πέραν της Αριστεράς, που είναι σήμερα μαζί μας, διπλά καλοδεχούμενοι, δεν βρίσκονται εδώ για να αναπαράγουν απλώς παλιές αποσκευές όσο και αν τους ήταν χρήσιμες για τον καιρό τους.
Σήμερα, συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι, είμαστε όλοι και όλες εδώ για να αλλάξουμε και όχι για να μείνουμε προσκολλημένοι στο χθες. Ήρθαμε εδώ να κάνουμε μια νέα ελπιδοφόρααρχή.
Για να επιχειρήσουμε άλλο ένα βήμα στη συγκρότηση μιάς νέας μετωπικής πολιτικής δύναμης στο χώρο της Αριστεράς που δεν θα είναι μια παραλλαγή των υπαρχόντων κομμάτων αλλά θα κάνει τη μεγάλη υπέρβαση.
Την υπέρβαση των σημερινών σχημάτων με θεμελιώδη επιδίωξη να διαμορφώσουμε μια νέα ταυτότητα της Αριστεράς.
Με επιδίωξη να διαμορφώσουμε μια νέα ριζοσπαστική παράταξη που θα αποβλέπει στην ανασύνθεση της Αριστεράς μέσα από την επανίδρυση και επαναθεμελίωση της, στις συνθήκες της εποχής μας και με όρους που να απαντάνε στις προκλήσεις της εποχής μας.
Φίλες και Φίλοι.
Θέλουμε διακαώς, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία, την κοινή δράση, τη συνεργασία και τη συμπαράταξη όλων των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων.
Προτείναμε και προτείνουμε από αυτό το βήμα τη συγκρότηση ενός Φόρουμ όλων των αριστερών, προοδευτικών δυνάμεων.
Ενός μόνιμου Φόρουμ, δεν ξέρω αν είναι η πιο κατάλληλη λέξη, όπου θα εξετάζουμε συγκεκριμένα την ανάπτυξη κοινών δράσεων και κοινών πρωτοβουλιών.
Ενός μόνιμου Φόρουμ στο οποίο, ταυτόχρονα, θα αναπτύσσεται ένας συνεχής διάλογος για τα ευρύτερα θέματα για την αναζήτηση συγκλίσεων και συνεργασιών.
Θέλουμε, όμως, συντρόφισσες και σύντροφοι αυτή τη συνεργασία όχι γιατί δεν έχουμε διαφορές με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και μάλιστα σημαντικές μάλιστα σημαντικές. Θέλουμε αυτή τη συνεργασία της Αριστεράς όχι γιατί έχουμε μειωμένη αυτοπεποίθηση να αναλάβουμε στους ώμους μας ένα ιστορικό ανατρεπτικό εγχείρημα.
Θέλουμε αυτή συνεργασία όχι από αδυναμία ή έλλειψη επιχειρημάτων ούτε γιατί δεν μπορούμε να απαντήσουμε στις επιθέσεις που δεχόμαστεκαι οι οποίες ξεπέφτουν συχνά σε κακοήθειες και ύβρεις και ταπεινωτικούς χαρακτηρισμούς.
Εμείς σύντροφοι και συντρόφισσες θέλουμε την κοινή δράση και τη συνεργασία της Αριστεράς, γιατί αυτή η κοινή δράση και η συνεργασία μπορεί κατά τεκμήριο να βοηθήσει να πάμε πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά στην ανατροπή.
Γιατί ακόμα αν η συνεργασία είναι γόνιμη και δημιουργική, μπορεί να βοηθήσει ώστε να αλλάξουμε όλοι στην Αριστερά.
Να βοηθήσει για να αναδειχθούν τα καλύτερα στοιχεία κάθε επί μέρους δύναμης και να περιοριστούν ή και να παραμεριστούν τα αρνητικά μας. Να βοηθήσει τελικά ώστε να πετύχουμε ασφαλέστερα την ανασύνθεση, την επανίδρυση και την αναγκαία επαναστατική επαναθεμελίωση της Αριστεράς στην εποχή μας, ώστε να παίξει τον ιστορικό της ρόλο.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Αν επιμένουμε ιδιαίτερα στην επανίδρυση της Αριστεράς, στην επανίδρυση όλων μας, δεν είναι γιατί θέλουμε να αποβάλλουμε το παρελθόν μας και τα οράματά μας, αλλά γιατί θέλουμε τα οράματα όλων μας να πάρουν εκδίκηση και να μετουσιωθούν σε νέα νικηφόρα πραγματικότητα με ιστορική προοπτική.
Αν επιμένουμε στην επανίδρυση της Αριστεράς είναι γιατί έχουμε πλήρη επίγνωση πως δεν υπάρχει σήμερα ένα πετυχημένο αριστερό σχέδιο στην Ελλάδα, την Ευρώπη ή τον κόσμο. Ένα σχέδιο το οποίο, κατά κάποιο τρόπο, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως βάση πάνω στην οποία θα ήταν δυνατό να εργαστούμε δημιουργικά για να διαμορφώσουμε ένα δικό μας εθνικό δρόμο.
Δεν υποτιμούμε τις μεγάλες αγωνιστικές παραδόσεις της Αριστεράς στη χώρα μας και διεθνώς. Δεν υποτιμούμε, το αντίθετο, υποκλινόμαστε μπροστά στις μεγάλες επαναστατικές στιγμές του κινήματος μας και κυρίως στην ΕΑΜ-ική εποποιΐα. Θαυμάζουμε, τιμούμε και αντλούμε πίστη, επιμονή, δύναμη και προσανατολισμούς από ηρωικές εμβληματικές φυσιογνωμίες όπως ο Άρης Βελουχιώτης, ο Πλουμπίδης, ο Μπελογιάννης και τόσοι/ες άλλοι και άλλες.
Για αυτό θα ήθελα να προσθέσω ότι η Αριστερά θα πρέπει να επαναθεμελιωθεί και να επανιδρυθεί όχι εν κενώ αλλά μέσα από τη συνέχεια των καλύτερων παραδόσεων της. Να επαναθεμελιωθεί θεωρητικά, πολιτικά, προγραμματικά και κινηματικά με αφετηρία τους μεγάλους στοχαστές της, τις μεγάλες επαναστατικές αναλαμπές και τα πιο πετυχημένα, έστω πρόσκαιρα, ανατρεπτικά και επαναστατικά της πειράματα.
Να επανιδρυθεί μέσα από αυτή τη συνέχεια αλλά να τολμήσει, να τολμήσουμε, θα έλεγα, να επανιδρυθούμε. Να επανιδρυθούμε χωρίς να φοβόμαστε το άγνωστο, το δύσκολο, το ρίσκο, την πρωτοτυπία. Χωρίς να φοβόμαστε το καινούργιο και το καινοτόμο ό,τι πιο πρωτοπόρο και δημιουργικό γεννάνε στη θεωρία στην επιστήμη, στον πολιτισμό, την ανατρεπτική πολιτική οι ευρωπαϊκές και παγκόσμιες εξελίξεις.
Πρώτο μέλημα στο πλαίσιο αυτής της επανίδρυσης μας είναι να στοχεύσουμε σε ένα νέο εθνικό ριζοσπαστικό σχέδιο που θα απαντά στην κρίση και θα δίνει στη χώρα διέξοδο και ανάσα. Ένα νέο σχέδιο που θα απαντά στις μεγάλες ανάγκες για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία. Στη μεγάλη ανάγκη για ένα νέο μεταβατικό παραγωγικό και αποδοτικό οικονομικό πρότυπο δικαιοσύνης με προοπτική ένα καινούργιο, σύγχρονο νικηφόρο σοσιαλισμ, μακριά από τα παλιά γραφειοκρατικά, αυταρχικά και δογματικά πρότυπα που δοκιμάσθηκαν και απέτυχαν.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ο Αλέξης Τσίπρας την άλλη μέρα των εκλογών μίλησε με στόμφο και κομπασμό για την κυβέρνησή του ως κυβέρνηση τετραετίας.
Μια τέτοια διαβεβαίωση σήμερα, μόλις δύο μήνες μετά τις εκλογές, μάλλον θα φάνταζε ως το πιο σύντομο ανέκδοτο.
Αμέσως μετά τις εκλογές, παρά το πανηγυρικό κλίμα εκείνων των ημερών, κάναμε λόγο για πύρρειο νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Η εκτίμηση αυτή πάει μάλλον, να επιβεβαιωθεί πολύ πιο σύντομα απ’ όσο φαντάζονταν όσοι την αποτολμούσαν.
Το μνημονιακό σύστημα, φίλες και φίλοι, τρώει τους πολιτικούς υπαλλήλους του, κυβερνήσεις και πρωθυπουργούς που το υπηρετούν, με πολύ χειρότερο τρόπο και με πολύ μεγαλύτερη βουλιμία απ’ ότι ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του.
Οι ηγέτες της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής περιόδου με την ίδια ταχύτητα που εκτοξεύονται στα ουράνια, με την ίδια αστραπιαία ορμή σωριάζονται με γδούπο μέσα στη γενική χλεύη και απαξίωση.
Όλοι και όλες ακόμα και όσοι και όσες με βαριά καρδιά ακολουθούν τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ, νιώθουν ότι έχουν ενώπιόν τους μια αποτυχημένη, πρόωρα γερασμένη, ανίκανη και πολύ αυταρχική κυβέρνηση που μοιάζει περισσότερο να προσεγγίζει το τέλος μιας θλιβερής θητείας, παρ’ ότι βρίσκεται στην αρχή της.
Το συμπέρασμα αυτό δεν σχετίζεται μόνο με την έντιμη παραίτηση του Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Ούτε με τις αυταρχικές αυτόματες και εξ αποστάσεως διαγραφές των Παναγούλη και Νικολόπουλου, οι οποίες θυμίζουν τις πιο μελανές και παρακμιακές στιγμές αρχηγισμού του πάλαι ποτέ δικομματισμού.
Η κυβέρνηση αυτή ως αποτέλεσμα της καταστρεπτικής μνημονιακής πολιτικής της συναντάει σχεδόν παντού μέσα στο λαό την αμφισβήτηση, την αντίθεση, την οργή και την αγανάκτηση από μια κοινωνία που βράζει.
Τώρα οι πολίτες έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται κάτι που οι εκλογές εξπρές και το νέφος δημαγωγίας που τις συνόδευσε, δεν τους επέτρεψε να αντιληφθούν : Τις καταστροφικές συνέπειες του τρίτου μνημονίου.
Το αισιόδοξο, όμως, είναι ότι ο ελληνικός λαός δεν περιορίζεται μόνο σε καταστάσεις παθητικής οργής και αγανάκτησης.
Είναι πολύ ελπιδοφόρο ότι έχουν ξεκινήσει σημαντικές διεργασίες κοινωνικών αγώνων, οι οποίες έχουν εξαιρετική, θα έλεγα πρωταρχική, σημασία για την πορεία και την προοπτική της χώρας.
Αναφερόμαστε στις μεγάλες κινητοποιήσεις των συνταξιούχων.
Έχουμε υπόψη μας την μεγαλειώδη και πρωτοφανή ιστορικά, κινητοποίηση των ατόμων με αναπηρία στην Αθήνα.
Αναφερόμαστε στη μεγάλη πανελλαδική κινητοποίηση του αγροτικού κόσμου στο Σύνταγμα, η οποία αντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση με άγριες επιθέσεις των ΜΑΤ και με δακρυγόνα.
Ο λόγος μας αφορά σε σειρά από κλαδικές κινητοποιήσεις εργαζομένων, με σημαντική την απεργία των ναυτικών αλλά και σειρά αγώνων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και ενάντια στις εκποιήσεις ελεύθερων χώρων όπως των Λιπασμάτων της Δραπετσώνας και του Ελληνικού.
Κυρίως, όμως, φίλες και φίλοι αναφερόμαστε στην επιτυχημένη Πανελλαδική Γενική Απεργία της 12ης Νοέμβρη και τις μεγάλες πορείες που τη συνόδευσαν σε όλη την Ελλάδα αλλά και στις μεγάλες πορείες για την ιδιαίτερα επίκαιρη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου.
Ποτέ, ίσως, μέσα σε δύο μόνο μήνες από τις εκλογές δεν έχει εκφρασθεί μια τόσο πλατιά δυσφορία και κυρίως τόσοι πολλοί και εντυπωσιακά μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες που αγκαλιάζουν όλα σχεδόν τα πληττόμενα στρώματα της κοινωνίας.
Και επιτρέψτε μας σε αυτό το σημείο να εξάρουμε την ισχυρή και σημαντική μαζική παρουσία της ΛΑ.Ε. σε αυτούς τους αγώνες.
Δεν λείψαμε από πουθενά και από κανένα αγώνα. Είμαστε παρόντες παντού και συχνά είμαστε η μόνη πολιτική δύναμη που είχε παρουσία και παρουσία με άποψη και θέσεις.
Ιδιαίτερα θα ήθελα να υπογραμμίσω τα μεγάλα, μαζικά, μαχητικά και δυναμικά μπλοκ με τα οποία η ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ είχε συμμετοχή στις πορείες της Γενικής Απεργίας και του Πολυτεχνείου, τα οποία κατά κοινή ομολογία εντυπωσίασαν.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Αυτή η δίδυμη σημαντική εξέλιξη των μεγάλων κοινωνικών αγώνων που ξεκίνησαν ορμητικά και της σημαντικής συμβολής και παρουσίας της ΛΑ.Ε. στα κοινωνικά μέτωπα, αποτελεί το πιο ελπιδοφόρο γεγονός της περιόδου για τις πολιτικές εξελίξεις και την προοπτική της χώρας.
Ένα γεγονός που δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε με συνέπεια και σταθερότητα αμέσως μετά την Πανελλαδική μας Σύσκεψη. Και αν τον ακολουθήσουμε που θα το πράξουμε, πιστεύουμε ότι τα αποτελέσματα πολύ γρήγορα θα είναι ανέλπιστα θετικά.
Φίλες και Φίλοι
Δεν θέλουμε να κουράσουμε περιγράφοντας τη μνημονιακή οικονομική και κοινωνική τραγωδία που βιώνει η χώρα. Άλλωστε όλοι τη ζούμε, ενώ και τα πιο μελανά χρώματα αν χρησιμοποιούσαμε δεν θα απείχαν καθόλου από την αθλιότητα που μας περιβάλλει.
Το δράμα, όμως με τη νεομνημονιακή κυβέρνηση του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ότι επιδεινώνει με τις επιλογές του την οικτρή κατάσταση αλλά και ότι σε κρίσιμους τομείς επιφέρει σχεδόν τη χαριστική βολή.
Η κυβέρνηση, ανοίγοντας για πρώτη φορά και μαζικά τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, χωρίς κανένα, σχεδόν, προστατευτικό δίχτυ, ξεσπιτώνει δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά. Απαξιώνει τη μικρομεσαία ιδιοκτησία και από δω και μπρος καθιστά όνειρο θερινής νυκτός το ιδιόκτητο σπίτι για τα νέα νοικοκυριά.
Η κυβέρνηση με τα μέτρα που έλαβε και σχεδιάζει δίνει διπλή χαριστική βολή από τη μια στις συντάξεις που μετατρέπονται σε συντάξεις πενίας και φιλοδωρήματα και από την άλλη στο δημόσιο και κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα, βάζοντας τέρμα σε μια κατάκτηση ενός αιώνα.
Η κυβέρνηση με τα φορολογικά και άλλα εξοντωτικά μέτρα που λαμβάνει σε βάρος αγροτών και κτηνοτρόφων δίνει τη χαριστική βολή στη μικρομεσαία αγροτιά, η οποία δεν μπορεί πλέον να έχει μέλλον και βάζει ταφόπετρα στην πρωτογενή παραγωγή της χώρας.
Η κυβέρνηση με το μέγα σκάνδαλο της νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών όχι μόνο επωμίζεται βαρύτατες ποινικές ευθύνες για την απώλεια δεκάδων δις από το δημόσιο αλλά και εκχώρησε, στην ουσία δωρεάν, τις τράπεζες στα ξένα funds, δίνοντας τη χαριστική βολή στα κόκκινα επιχειρηματικά δάνεια και σε κάθε προοπτική χρηματοδότησης της οικονομίας.
Η κυβέρνηση με τη φορολεηλασία και τη λιτότητα πνίγει την αγορά και βάει λουκέτο στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και σχεδός σε κάθε μορφή επαγγελματικής δραστηριότητας. Δίπλα στο θάνατο του εμποράκου, έχουμε και το θάνατο του επαγγελματία Η ύφεση, η υπερχρέωση και τα συνεχή μέτρα φορολεηλασίας βουλιάζουν καθημερινά την αγορά και πνίγουν κυριολεκτικά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Ο ελληνικός μνημονιακός καπιταλισμός μέσα στη βαθιά κρίση του συμπεριφέρεται περίπου με την αγριότητα των κόκκινων χμερ. :
Δημεύει ουσιαστικά τα ακίνητα και ρευστά περιουσιακά στοιχεία των μικρομεσαίων στρωμάτων, εξαθλιώνει απόλυτα τις πιο φτωχές κοινωνικές κατηγορίες, στέλνει στην προσφυγιά τους νέους και τις νέες και ξεπουλά την ίδια τη χώρα.
Αυτό το εγκληματικό συμβόλαιο με τους πιστωτές εκτελεί σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα. Η μόνη που θα μπορούσε να αποπειραθεί να φέρει σε πέρας την τελευταία πράξη αυτού του εγκληματικού συμβολαίου. Δεν θα καταφέρει όμως να ολοκληρώσει την καταστροφή ήδη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ παραπαίει και σχοινοβατεί. Δεν πρόκειται να διασωθεί όσα δεκανίκια και αν ζητήσει στο ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι ή στο νέο αρχηγό της ΝΔ.
Αν η κυβέρνηση Τσίπρα δώσει τη θέση της σε μια ευρύτερη κυβέρνηση εκείνης ή της άλλης μορφής με ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, Ένωση Κεντρώων ή και ΝΔ, πράγμα πολύ πιθανό, αυτό που θα καταφέρει δεν θα είναι φιλί ζωής στη μνημονιακή λεηλασία αλλά το ταχύτερο τέλος του συνολικού μνημονιακού μπλοκ.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Ο εφιάλτης που ζει η χώρα δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και η απογοήτευση που έφερε στο λαό,δεν παραπέμπει στις καλένδες ούτε καθιστά μάταιη την ανάγκη του αντιμνημονιακού αγώνα. Αυτοί οι μνημονιακοί αγώνες ξεκίνησαν και δεν πρόκειται να ανακοπούν.
Αντίθετα αυτή η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ καθιστά τον αντιμνημονιακό αγώνα πιο επίκαιρο, πιο άμεσο και πιο αναγκαίο σε σύνδεση με ένα ριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμα μετάβασης στο σοσιαλισμό. Ένα σύγχρονο σοσιαλισμό του 21ου αιώνα.
Μετά τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ η αντιμνημονιακή προοπτική της χώρας μπορεί πρόσκαιρα να δυσκόλεψε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι εφικτή και ρεαλιστική και ότι δεν μπορεί να έρθει στο προσκήνιο γρήγορα και μάλιστα πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο και οι πιο αισιόδοξοι φανταζόμαστε.
Στην ανθρώπινη ιστορία, πριν από κάθε μεγάλη νικηφόρα πολιτική και κοινωνική αλλαγή, προηγούντο, συνήθως, πολλές αποτυχημένες απόπειρες, γεμάτες αυταπάτες και ψευδαισθήσεις, που εκ των υστέρων φάνταζαν ως καρικατούρες. Χωρίς αυτές τις αποτυχίες, όμως, κανένας νέος ιστορικός δρόμος δεν θα άνοιγε. Οι άνθρωποι ασφαλώς επηρεάζονται από τις ιδέες. Επηρεάζονται, όμως, πολύ πιο καθοριστικά από τις εμπειρίες τους. Και τώρα οι άνθρωποι ξέρουν ότι δεν είναι ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Ολάντ ούτε ο Σόϊμπλε που θα βάλουν τέλος στην ελληνική τραγωδία αλλά μόνο η σύγκρουση μαζί τους.
Ο μνημονιακός καπιταλισμός πριν μας αφήσει χρόνους θα πρέπει να ξεφτιλίσει και τις τελευταίες εφεδρείες του. Αυτό ζούμε σήμερα με τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα. Δεν θα διαρκέσει πολύ. Θα πρέπει να ετοιμαστούμε σοβαρά και υπεύθυνα για την ανατροπή.
Φίλες και Φίλοι,
Διαφέρουμε σε πολλά από άλλες αριστερές δυνάμεις που δεν είναι της ώρας.
Η κύρια, όμως, και μεγάλη διαφορά μέσα στις δοσμένες συνθήκες είναι ότι η Λαϊκή Ενότητα δεν παραπέμπει στο μέλλον τις άμεσες ανατροπές που έχει ανάγκη η χώρα αλλά παλεύει στο σήμερα για να συσπειρωθούν οι πιο πλατιές αριστερές, αντιμνημονιακές πατριωτικές, δημοκρατικές δυνάμεις.
Παλεύει στο σήμερα για να συγκροτηθεί η πιο πλατιά λαϊκή πλειοψηφία και μια μεγάλη κοινωνική συμμαχία που θα ξεκινάει από τη μισθωτή εργασία και τα μικρομεσαία στρώματα και θα φτάνει ως την αγροτιά, τη διανόηση, και τη νεολαία.
Η Λαϊκή Ενότητα παλεύει άμεσα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που στηριγμένη στο κίνημα και την πιο πλατιά πλειοψηφία και σε σύγκρουση με τα κατεστημένα συμφέροντα στην Ελλάδα και την ΕΕ, θα ανοίξει ένα καινούργιο αντιμνημονιακό προοδευτικό δρόμο.
Πέρα και έξω από τον άμεσο αγώνα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, στη βάση ενός ριζοσπαστικού αντιμνημονιακού προγράμματος και για τη συνεπή εφαρμογή του.
Περά και έξω από τον αγώνα για άμεση διέξοδο και μεταβατικό δρόμο για το σοσιαλισμό, δεν μπορεί να έχει μέλλον η ίδια η Αριστερά και ελπίδα ο τόπος.
Και αν η Αριστερά δεν μπορεί να επωμιστεί αυτή ένα μεγάλο ηγεμονικό ρόλο και να φέρει η ίδια σε πέρας ένα τέτοιο εθνικό δημοκρατικό έργο άμεσης διεξόδου και επιβίωσης του τόπου κα του λαού, τότε καιροφυλακτεί ένας μεγάλος κίνδυνος. Ο κίνδυνος το κενό να το καλύψουν τυφλές, ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Φιλοδοξία της Λαϊκής Ενότητας δεν είναι να μοιράσει σε όφελός της τη δεδομένη πίττα της Αριστεράς.
Στόχος μας δεν είναι να αποσπάσουμε καμιά ποσοστιαία μονάδα από το ΚΚΕ κα μερικά δέκατα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προκειμένου να επιπλεύσουμε, μπαίνοντας με κάνα τεσσαράκι στη Βουλή.
Όταν η χώρα και η κοινωνία συντρίβονται και ισοπεδώνονται ο ρόλος της Αριστεράς δεν είναι να συντηρείται στο πολιτικό περιθώριο και στη γωνία, στο όνομα χιλίων δύο δικαιολογιών.
Ο ρόλος των Αριστερών δυνάμεων, ιδιαίτερα μέσα σε συνθήκες κοινωνικής συντριβής, δεν είναι να περιορίζονται στην αυτάρεσκη επαναστατική περιχαράκωσή τους. Να αυτοκαταναλώνονται σε παχιά λόγια κλίνοντας απλώς σε όλες τις πτώσεις την επανάσταση και τον κομμουνισμό. Να αυτοϊκανοποιούνται με την χωρίς προοπτική και από απόσταση κριτική των πάντων. Να αυτοθαυμάζονται με την ικανότητα τους να διεξάγουν ανειρήνευτο ενδοαριστερό αγώνα, θεωρώντας, συχνά, ως τους χειρότερους ταξικούς αντιπάλους όσες άλλες αριστερές δυνάμεις είναι εγγύτερα στις απόψεις τους ή όσες θεωρούν ότι μπορούν να αμφισβητήσουν το ρόλο τους ή την όποια επιρροή τους.
Η Αριστερά πρέπει να πάψει να θεωρείται από κάποιους ιδιοκτησία ή οικόπεδο με αποκλειστικούς τίτλους, το οποίο πρέπει να ξεκαθαρισθεί απ’ ότι παρείσακτο, προκειμένου να περιφρακτεί με ασφάλεια και να απομονώθεί.
Δεν χρειάζεται μια «μουσειακή» Αριστερά της γωνίας, ως γραφικό επαναστατικό «ντεκόρ» του συστήματος.
Μια τέτοια Αριστερά δεν την χρειαζόμαστε. Δεν την έχει ανάγκη κανένας και το μόνο που εξυπηρετεί, είτε το θέλει είτε όχι, είναι να δεσμεύει δυνάμεις και να εξυπηρετεί, εκ των πραγμάτων, τελικά το σύστημα.
Το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ότι επιδίωξε με πάθος την κυβέρνηση αλλά το ότι αυτή η επιδίωξη είχε εγγενείς αντιφάσεις, παρέκαμπτε τις αναπόφευκτες συγκρούσεις, δεν στηριζόταν στο κίνημα και δεν ήταν οργανικά συνδεδεμένη με αριστερές αρχές.
Για την Αριστερά που θέλει να αλλάξει την κοινωνία η στρατηγική για τη διεκδίκηση της κυβέρνησης, της κυβέρνσης της Αριστεράς και της εργατικής λαϊκής εξουσίας, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με φοβία, να παραπέμπεται σε ένα αόριστο μέλλον και σε συνθήκες που δεν ωριμάζουν ποτέ.
Για την Αριστερά όπως δεν είναι αυτοσκοπός η κυβέρνηση, δεν είναι επίσης αυτοσκοπός η αλαζονική και βολική παραμονή στην αντιπολίτευση, όσο και αν ο ρόλος της τελευταίας είναι σημαντικός.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Σήμερα μετά και τις οδυνηρές εμπειρίες του ΣΥΡΙΖΑ και τη μετάλλαξή του στην κυβέρνηση, θα πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα.
Θα ήταν, όμως, ατόπημα αν βγάζαμε λάθος συμπεράσματα αν, στο όνομα της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, αποφεύγαμε να θέσουμε με ένα νέο τρόπο ως στόχο προτεραιότητας μας την κυβέρνηση Αριστεράς.
Όχι μόνο δεν πρέπει να αποφύγουμε να θέσουμε αυτόν τον στόχο αλλά θα πρέπει να το θέσουμε ακόμα πιο επιτακτικά με νέο τρόπο, έχοντας ανοικτό το μέτωπο στον κυβερνητισμό και την εξουσιολαγνεία.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Και το καλύτερο φάρμακο ενάντια στον κυβερνητισμό και ο μόνος δρόμος για να μπορέσει η κυβέρνηση της Αριστεράς να προχωρήσει μπροστά, είναι να στηρίζεται η κυβέρνηση σε ένα μεγάλο και δυναμικό εργατικό – λαϊκό κίνημα και σε πλήθος διεκδικητικών κινημάτων που θα αγκαλιάζουν όλες τις σφαίρες της δημόσιας και κοινωνικής ζωής.
Η μεγάλη πρόκληση για τη ΛΑ.Ε. το επόμενο διάστημα είναι να επιχειρήσουμε και να φέρουμε σε πέρας κάτι το οποίο ήδη έχουμε ξεκινήσει : μια βαθιά οργανική στροφή της παράταξης μας στα κοινωνικά προβλήματα, στα κοινωνικά μέτωπα και τους κοινωνικούς αγώνες.
Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας βαθύτερα κάτι που ήδη γνωρίζουμε καλά. Πως χωρίς μεγάλους ενωτικούς κοινωνικούς αγώνες και χωρίς μεγάλες ιδεολογικές ανακατατάξεις, δεν πρόκειται να υπάρξει καμμιά πραγματική ανατροπή.
Φιλοδοξία μας δεν πρέπει να είναι να αναφερόμαστε απλώς ως ΛΑ.Ε. στο κίνημα.
Φιλοδοξία μας πρέπει να είναι τα μέλη και κυρίως τα στελέχη μας, η φυσική και θεσμική ηγεσία της ΛΑ.Ε., να βρίσκονται στην καρδιά των εργατικών και λαϊκών αγώνων και των κινημάτων. Πραγματική και αυθεντική κινηματική, αγωνιστική, εργατική και λαϊκή πρωτοπορία.
Για μας οι κοινωνικοί αγώνες δεν είναι απλώς ένα μέσο ή ακόμα χειρότερα ένα απλό εφαλτήριο για να κερδίζουμε επιρροή ή και για να γίνουμε κυβέρνηση και μετά να προσφέρουμε τις κινητοποιήσεις βορά στα ΜΑΤ, όπως κάνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εμείς τους κοινωνικούς αγώνες τους θέλουμε όχι μόνο για την ανατροπή και για να ανέλθει μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Οι κοινωνικοί αγώνες είναι ακόμα πιο απαραίτητοι και μετά την κυβέρνηση της Αριστεράς.
Είναι απαραίτητοι ως κριτική συνείδηση για την πορεία της. Για τον έλεγχο των κυβερνητικών πεπραγμένων. Είναι απαραίτητοι ως ωστική δύναμη για την προώθηση ριζοσπαστικών αλλαγών. Για την αντίσταση σε κυβερνητικές καθυστερήσεις και υπαναχωρήσεις. Για την υπεράσπιση των προοδευτικών αλλαγών, την αντίσταση και την επίθεση στο κατεστημένο.
Με δυό λόγια οφείλουμε ως ΛΑ.Ε. να επιδιώξουμε μια νέας μορφής διακυβέρνηση όπου οι κοινωνικοί αγώνες θα βρίσκονται στην καρδιά και το πυρήνα της κυβερνητικής προσπάθειας και θα αποτελούν το στήριγμα και το διαρκές ζητούμενο για την εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού προγράμματος.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η κινηματική λογική όσο και αν έχει τη σημασία της ποτέ δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον κατεξήν χώρο της πολιτικής, που είναι ο χώρος της τακτικής και της στρατηγικής και το πεδίο της πολιτικής πρωτοβουλίας.
Και στο επίκεντρο της πολιτικής μας είναι το πρόγραμμα και η αναγκαία προγραμματική επάρκεια της ΛΑ.Ε.
Δεν θα κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλό μας.
Έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο να διανύσουμε προκειμένου να διαμορφώσουμε συλλογικά ένα σχετικά πιο πλήρες, πιο τεκμηριωμένο και πιο επεξεργασμένο ριζοσπαστικό αντιμνημονιακό πρόγραμμα με ορίζοντα το σοσιαλισμό. Και αυτό το έργο θα το κάνουμε μέχρι την Πανελλαδική μας Συνδιάσκεψη.
Αυτό συντρόφισσες και σύντροφοι δεν σημαίνει καθόλου ότι ξεκινάμε από το μηδέν και ότι θα πρέπει να κάνουμε προγραμματική παρθενογέννηση.
Αντίθετα η Προγραμματική Διακήρυξη της ΛΑ.Ε. αποτελεί μια πολύ καλή βάση και αφετηρία για να εργασθούμε σοβαρά και υπεύθυνα.
Θα έλεγα και κάτι ακόμα. Η Προγραμματική μας Διακήρυξη, που είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίξαμε το εγχείρημα της ΛΑ.Ε., είναι πολύ πιο επαρκής και πολύ πιο συγκεκριμένη από μια ντουζίνα δήθεν προγραμμάτων των άλλων κομμάτων που καταλήγουν τελικά να είναι δημαγωγικές φλυαρίες μιας και το πραγματικό πρόγραμμά τους είναι γυμνό το μνημόνιο και τίποτα άλλο.
Δεν είναι η ώρα για να αναφερθώ αναλυτικά στις μεγάλες και αδιαπραγμάτευτες προγραμματικές μας αφετηρίες.
Αδιαπραγμάτευτη προγραμματική θέση για μας συντρόφισσες και σύντροφοι είναι η χωρίς όρους διαγραφή του δημόσιου χρέους και η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων.
Αμετάθετη θέση για μας είναι η αντιμετώπιση του υπέρογκου ιδιωτικού χρέους, ένα πρόβλημα που κατά τη γνώμη μου έχει μεγαλύτερη σημασία για να βγούμε από την κρίση και να επανεκκινήσουμε την οικονομία μας και από το ίδιο το δημόσιο χρέος. Και η αντιμετώπιση του ιδιωτικού χρέους έχει ένα όνομα : ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ. Με δυό λόγια πλήρης διαγραφή έως γενναία ρύθμιση των ιδιωτικών χρεών, πρώτα απ’ όλα των πιο αδύνατων στρωμάτων.
Θεμελιώδης προγραμματική αφετηρία της ΛΑ.Ε.
Είναι η εθνικοποίηση και τονίζουμε μαζί με αυτήν, η κοινωνικοποίηση των τραπεζών, για να παίξουν οι τράπεζες ένα νέο αναπτυξιακό, παραγωγικό και κοινωνικό ρόλο.
Μαζί με την εθνικοποίηση των τραπεζών απαιτείται η εθνικοποίηση, ανασυγκρότηση, εξυγίανση και κοινωνικοποίηση όλων των στρατηγικών επιχειρήσεων της ελληνικής οικονομίας και ο τερματισμός των ιδιωτικοποιήσεων.
Στόχος κεντρικής σημασίας για μας αποτελεί η ανάγκη ενός νέου, απλού, δικαίου και αναπτυξιακού φορολογικού συστήματος.
Όπως θεμελιώδης θέση αποτελεί η πλήρης επαναφορά των εργασιακών κατακτήσεων και των Ελεύθερων Συλλογικών Διαπραγματεύσεων. Η στήριξη και αναβάθμιση στο πλαίσιο μιας νέας ανάπτυξης, μισθών συντάξεων και του κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος.
Επιστέγασμα και κατεύθυνση όλων τούτων είναι ένα προοδευτικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας με έμφαση σε ένα νέο ισχυρό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων και στην ισχυρή ρευστότητα με ευνοϊκούς όρους στην οικονομία.
Φίλες και Φίλοι,
Χρειάζεται να πούμε κάτι πολύ καθαρά και να το αποσαφηνίσουμε πλήρως.
Ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα με πυρήνα θέσεις σαν αυτές που προανέφερα, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί με την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης, δηλαδή με μια Ελλάδα που έχει νόμισμα το ευρώ.
Η Αριστερά δεν μπορεί να έχει και δεν έχει φετίχ με τα νομίσματα. Το ευρώ, όμως, δεν είναι απλά και μόνο ένα νόμισμα αλλά σκληρός νεοφιλελεύθερος μονόδρομος. Δρόμος Γερμανικής επικυριαρχίας. Και δρόμος νεοαποικιοποίησης της χώρας μας.
Το ευρώ αποτελεί το στρατηγικό σημείο συνένωσης των συμφερόντων του ελληνικού μεγαλοαστισμού με τα συμφέροντα του πολυεθνικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου ενάντια στη μισθωτή εργασία και τα μικρομεσαία στρώματα.
Η εφαρμογή ενός ριζοσπαστικού προγράμματος στη χώρα μας απαιτεί εθνικό νόμισμα, την απόκτηση της νομισματικής κυριαρχίας αλλά και της εθνικής κυριαρχίας και μιας ανεξάρτητης οικονομικής παραγωγικής πολιτικής.
Απαιτεί, ταυτόχρονα, τη σύγκρουση με την ΕΕ και τις επιλογές της. Αυτή η ΕΕ ως σκληρή νεοφιλελεύθερη συμμαχία υπό τη Γερμανική ηγεμονία δεν μεταρρυθμίζεται αλλά ανατρέπεται. Ένα ριζοσπαστικό μεταβατικό προοδευτικό πρόγραμμα στη χώρα μας αργά ή γρήγορα και μάλλον γρήγορα, θα προσκρούσει κατά την εφαρμογή του στα σκληρά πλαίσια των ευρωενωσιακών κανόνων. Σε μια τέτοια περίπτωση ο κόμπος πρέπει να λυθεί. Και αν στο μεταξύ δεν έχουμε γενικότερες ανατροπές στην ΕΕ, ο κόμπος αυτός πρέπει να λυθεί σε εθνικό επίπεδο και υπέρ του ριζοσπαστικού μας προγράμματος.
Και σε μια τέτοια περίπτωση πρέπει να λυθεί δημοκρατικά με δημοψήφισμα, όπου η Αριστερά θα πρέπει να στηρίξει μέσα στο λαό και με όλες της τις δυνάμεις την αποχώρηση από την ΕΕ, για ένα νέο ανεξάρτητο ρόλο της χώρας και για ανεξάρτητες πολυδιάστατες συνεργασίες προς όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Η ΛΑ.Ε. δίνει ένα σκληρό αγώνα για την εναλλακτική λύση στη χώρα μας μέσα σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που συνεχώς αντιδραστικοποιείται σε όλους τους τομείς και γεμίζει τελευταία τα σύνορα των ευρωπαϊκών χωρών με φράκτες. Με την Ελλάδα πρώτη να έχει ορθώσει τον απαράδεκτο φράκτη του Εβρου.
Δίνουμε επίσης τον αγώνα μας ενάντια στα μνημόνια σε μια ευρύτερη περιοχή που αποσταθεροποιείται και φλέγεται από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές τυχοδιωκτικές επεμβάσεις, προκαλώντας πρωτόγνωρα προσφυγικά κύματα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ιδιαίτερα μετά την Παρισινή τραγωδία και την αποτρόπαια μαζική δολοφονία αθώων πολιτών, ο αγώνας μας για μια προοδευτική εναλλακτική λύση στη χώρα γίνεται πιο δύσκολος και πιο σύνθετος. Αλλά καθίσταται πολύ πιο αναγκαίος και πολύ πιο επιτακτικός.
Σήμερα ο αντιμνημονιακός αγώνας μας πρέπει να συνδυασθεί πολύ πιο στενά με τον αντιπολεμικό και αντιϊμπεριαλιστικό αγώνα και την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες. Πρέπει να συνδυασθεί με την πάλη ώστε ο Τζιχαντισμός να μην αξιοποιηθεί από τους κυρίαρχους ευρωατλαντικούς κύκλους σε μια κατεύθυνση όπου η ξενοφοβία η ισλαμοφοβία και ο αυταρχισμός να πνίξουν και τα τελευταία απομεινάρια δημοκρατίας στην ήπειρο και να επιβάλλουν την ακροδεξιά – φασίζουσα ατζέντα.
Φίλες και Φίλοι
Πιστεύουμε σήμερα στην Πανελλαδική μας Σύσκεψη ότι με τη συμβολή όλων μας η ΛΑ.Ε. θα κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά στη συγκρότηση και την πολιτική αντεπίθεση της. Ένα βήμα που θα ολοκληρωθεί στη Πανελλαδική της Συνδιάσκεψη στις αρχές του καινούργιου χρόνου.
Η ΛΑ.Ε. δημιουργήθηκε ως μέτωπο οργανώσεων αλλά και αγωνιστών που δεν μετέχουν σε οργάνωση κα έχουν τις πιο διαφορετικές προελεύσεις.
Συνιδρυθήκαμε και προχωράμε με δύο δεσμευτικά θεμέλια : την Προγραμματική μας Διακήρυξη και την αδιαπραγμάτευτη προσήλωσή μας στη Δημοκρατία. Τη Δημοκρατία στη χώρα. Τη Δημοκρατία στις γραμμές μας.
Η ΛΑ.Ε. δεν είναι μια παράταξη που ζητάει να της αναθέσουν τη σωτηρία της χώρας.
Η ΛΑ.Ε. θέλει να συμβάλλει πρωτοπόρα ώστε ο λαός να σώσει αυτόν τον τόπο. Γιατί οι λαοί σώζουν και δεν σώζονται.
Η ΛΑ.Ε. δεν πρόκειται να υποκαταστήσει ποτέ τη δημοκρατία στις γραμμές της με τον αρχηγισμό ή το νεοαρχηγισμό ούτε τη συλλογική δημοκρατική της λειτουργία από γραφειοκρατικά αποξενωμένα εκτός ελέγχου όργανα.
Στην ΛΑ.Ε. θα λειτουργούν ισότιμα όλες οι οργανώσεις αλλά και μέλη που δεν ανήκουν στις οργανώσεις, με όλα τα φυσικά πρόσωπα στις γραμμές της να έχουν από μια ψήφο.
Η ΛΑ.Ε. διαμορφώθηκε, θα συνεχίσει να λειτουργεί και θα συγκροτηθεί στην Ιδρυτική της Συνδιάσκεψη ως κίνημα βάσης και ως κίνημα συλλογικότητας και δημοκρατίας.
Και λέμε κίνημα δημοκρατίας διότι η δημοκρατία μέχρι να γίνει περιττή, όσο πλατιά και αν είναι, θα είναι πάντα ζητούμενο μιάς και δεν έχει όρια.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Φίλες και Φίλοι,
Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός κάτω από τον βαρύ νεοαποικιακό μνημονιακό ζυγό έχουν ανάγκη ένα είδος απελευθέρωσης από την ιδιόμορφη οικονομική κατοχή και την ιδιόμορφη, υπό κοινοβουλευτικό μανδύα δικτατορία του ευρώ, του χρηματιστικού κεφαλαίου και των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Γι’ αυτήν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική απελευθέρωση έχουμε ανάγκη από Λαϊκή Ενότητα. Από Λαϊκή δημοκρατική Ενότητα. Από Λαϊκή ταξική Ενότητα. Από Λαϊκή αριστερή προοδευτική Ενότητα. Από Λαϊκή ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.
Εμπρός ας συμβάλλουμε όλοι μας για αυτήν την ενότητα.
Για την ΕΛΠΙΔΑ
Για τη Νίκη
