Της Νίκης Λατινάκη
Φίλοι και συμπατριώτες. Έχω ξαναπεί, δημόσια ότι στο πολύ παρελθόν, για πολλά χρόνια, υπήρξα οργανωμένο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας.
Ντρέπομαι για αυτό.
Υπήρξα ψήφο κουβαλητής του αφεντικού μου. Του έγλειφα τα πόδια σαν υπάκουο σκυλάκι και εκτελούσα τις εντολές του, για να μην χάσει την καρέκλα του. Πίσω από τις κλειστές πόρτες οι εντολές είχαν μόνο ένα στόχο. Το ψωμί του αφεντικού.
Αγωνιζόμουν για τα πελατάκια, όπως τα έλεγαν, με ψεύτικες υποσχέσεις, να πάνε στην κάλπη και να ρίξουν την σταυρωμένη, σωστή ψήφο. Η πελατειακή διεφθαρμένη συναλλαγή καλά κρατούσε με την βοήθεια μου.
Καμία ιδεολογία, καμία έγνοια, για αυτήν την έρμη πατρίδα. Τους Έλληνες. Πιστέψτε με, ΠΟΤΕ δεν τους ένοιαξε η Ελλάδα και η ευημερία της. ΠΟΤΕ δεν τους ένοιαξε η τύχη των πολιτών, ποτέ δεν νοιάστηκαν για τα παιδιά μας. Ποτέ δεν νοιάστηκαν για τίποτα. Μόνο για την καρέκλα, την καρέκλα και τα μέλια που είχε αυτή η καρέκλα. Δεν δίσταζαν να βγάλουν τα μάτια του συντρόφου τους για χάρη αυτής της καρέκλας.Όταν κάθιζαν, μας ξεχνούσαν και μας θυμόταν ξανά στις επόμενες.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές γιατί είχα μπει σε αυτό το ανέντιμο γκρουπούσκουλο. Από ιδεολογία, άγνοια, βλακεία, ηλιθιότητα; Να ανήκω κάπου; Δεν ξέρω να απαντήσω ούτε και σήμερα μιας και δεν είχα ποτέ, προσωπικό όφελος.
Όμως κάποια στιγμή ξύπνησα από μία μακροχρόνια λήθη. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια.
Όμως μισώ τον εαυτό μου για αυτό. Γιατί και εγώ συντέλεσαν για την κατάντια της σημερινής Ελλάδος.
Νιώθω ενοχή που τόσα χρόνια έβλεπα τη βρώμα που υπήρχε στον πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας και εγώ δεν μιλούσα. Απλά εκτελούσα εντολές και λούφαζα.
Είμαι ένοχη για τα παιδιά που δολοφονήθηκαν.
Είμαι ένοχη που δεν έχει μέλλον η χώρα μου.
Είμαι ένοχη για τα παιδιά που δεν μπορούν να σταθούν στη χώρα τους.
Είμαι ένοχη που η χώρα μου έχει πρωτιά στην διαφθορά. Που η κάθε Καϊλή γεμίζει τις τσέπες της με ματωμένα χρήματα. Που ξεπούλησαν την χώρα μου οι διεφθαρμένοι. Που γίναμε ζητιάνοι μέσα στην ιδία μας την πατρίδα.
Νιώθω ένοχη διότι στέρησα τα όνειρα στην νέας γενιάς.
Νιώθω ενοχή που κάποια στιγμή μην αντέχοντας την μπόχα πήρα των αματιών μου και έφυγα.
Νιώθω ενοχή που ζω σήμερα, σε ένα κράτος δικαίου, με ασφάλεια, ενώ τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου δεν την έχουν.
Ίσως γράφω για να ελαφρύνω τις τύψεις και τις ενοχές που νιώθω, για την ηλιθιότητα μου.
Ίσως θέλω να ζητήσω συγνώμη για τα τόσα νεκρά όνειρα.
Αλλά από την άλλη ίσως ξυπνήσω συνειδήσεις, ίσως βάλω κάποιους σε σκέψεις και έτσι να σταματήσει το έγκλημα που διαπράττατε σε βάρος των παιδιών και της Ελλάδος μας.
Καμμιά φορά η πένα είναι η καλύτερη αντίσταση.
Υπάρχει βέβαια η ελπίδα των νέων που απέμειναν, που δεν θέλουν να συμβιβαστούν με ημίμετρα και ψέματα. Νέοι που θέλουν να ζήσουν και να ευημερήσουν στην χώρα τους και όχι στο εξωτερικό. Παιδιά που δεν θέλουν και δεν πρέπει να ξεχάσουν. Ίσως αύριο να είναι αυτά στην θέση των δολοφονημένων παιδιών.
Φίλοι και συμπατριώτες μην ξεχάσεις ποτέ τις κραυγές αυτών των παιδιών που δολοφόνησαν για να γεμίσουν οι λογαριασμοί τους με ματωμένα χρηματα. Το έγκλημα ήταν προδιαγραμμένο εδώ και χρόνια.
Μην ξεχάσεις την κοροϊδία και των εμπαιγμό των αηδιαστικών δημοσιογράφων.
Την κοροϊδία των δήθεν θλιμμένων πολιτικών.
Μην ξεχάσεις ότι ενώ οι μάνες θρηνούν, τα παιδια μας είναι άταφα, αυτοί οι τρεις άθλιοι, το μόνο που σκέφτονται είναι οι καρέκλες τους και αν ξανά καθίσουν σε αυτές.
Μην ξεχάσεις ότι όλοι αυτοί που σου κουνούν το δάκτυλο σε οποιοδήποτε άλλη χώρα της Ευρώπης, θα ήταν στην φυλακή εδώ και χρόνια.
Μην ξεχάσεις τον αγώνα που δίνεις κάθε μέρα για να επιβιώσεις και να πληρώσεις φόρους που πάνε στις τσέπες τους.
Μην ξεχάσεις οτι έχουν ηλεκτρονικό σύστημα για να σου πάρουν το σπίτι, αλλά όχι για την ασφάλεια σου.
Μην ξεχάσεις ότι αν δεν είσαι υπάκουο σκυλάκι δεν θα διστάσουν να σε χτυπήσουν και να σε αφανίσουν.
Μόνο αν βγεις από το μαντρί, σηκωθείς από τον καναπέ, και ενωθείς εκεί, έξω, στο δρόμο με τα παιδιά σου, μπορείς να ελπίζεις για ένα καλύτερο αύριο.
Όλοι μαζί είναι η δύναμη μας.