Η Ελλάδα εδώ και δέκα και πλέον χρόνια ζει σε καθεστώς λιτότητας, επιβαλλόμενη από δανειστές και εγχώριους ολιγάρχες, όμως σύμφωνα με τον κ. Μητσοτάκη όλα βαίνουν καλώς. Τώρα, ήρθε η τραγωδία στα Τέμπη για να μας υπενθυμίσει το κόστος της αναγκαστικής λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, του “κουρέματος” στην παιδεία, στην υγεία, ακόμα και στην ασφάλεια των μετακινήσεων.
Πριν λίγες ημέρες, σαν ειρωνία της ζωής, στις 25 Φεβρουαρίου του 2023, ο πρωθυπουργός μας ταξίδεψε στη Λάρισα, εκεί που βρίσκεται και η κοιλάδα των Τεμπών. Έδωσε μία ομιλία όπου αυτάρεσκα μιλούσε για τα επιτέυγματα της διακυβέρνησής του.
Είπε:
“Από σχεδόν λαθρεπιβάτης στην ευρωπαϊκή αμαξοστοιχία, η Ελλάδα ταξιδεύει πια στο πρώτο βαγόνι”
Όμως οι φοιτητές, και οι νέοι που ταξίδευαν με την αμαξοστοιχία των Τεμπών, αυτοί που είχαν την ατυχία να βρίσκονται στα πρώτα βαγόνια, ήρθαν αντιμέτωποι με τον θάνατο, λόγω ενός ανθρώπινου λάθους αλλά κυρίως της έλλειψης ασφαλιστικών δικλείδων που θα περιόριζαν ή θα μηδένιζαν το κόστος που τελικά είχε.
Το είχε επισημάνει και η συνδικαλιστική παράταξη της ΔΕΣΚ-Σ. λίγες ημέρες πριν την ομιλία Μητσοτάκη, στις 7 Φεβρουαρίου 2023.
Σε ανακοίνωση που είχε δώσει τότε στη δημοσιότητα – με αφορμή ακόμη δύο ατυχήματα που είχαν συμβεί που δεν είχαν την φρικτή κατάληψη του σημερινού ατυχήματος στα Τέμπη κι ως εκ τούτου δεν είχαν λάβει και πολύ δημοσιότητα – σημείωνε την “έλλειψη μέτρων προστασίας στην ασφαλή λειτουργία και κυκλοφορία των τρένων»:
«Είναι πλέον εξοργιστικό αυτά να αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο και να μην παίρνεται κανένα ουσιαστικό μέτρο, να μη δρομολογείται καμία βελτίωση στην υποδομή και λειτουργία, να μην ελέγχονται οι εμπλεκόμενοι φορείς και να μην αναζητούνται ευθύνες».
Για να καταλήξει:
«Όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις έτσι και η σημερινή έχει άλλες προτεραιότητες και όχι την ασφαλή μετακίνηση των πολιτών.
Αντιλαμβάνονται την ασφάλεια ως κόστος“.
Όμως το κόστος τελικά, το πραγματικό κόστος που περικόπτουν, είναι οι ανθρώπινες ζωές.
Επιτέλους, στην Ελλάδα πρέπει να μιλήσουμε. Τι θέλουμε σε αυτή τη χώρα; Θέλουμε να μπορούν οι νέοι να ζουν με ασφάλεια και να ονειρεύονται ένα μέλλον με προοπτική;
Θέλουμε σχολεία εξοπλισμένα και στελεχωμένα; Θέλουμε νοσοκομεία όπου οι γιατροί δε θα πρέπει να είναι ήρωες; Θέλουμε ασφάλεια στις μετακινήσεις; Ή θεωρούμε όλα αυτά πολυτέλειες, κόστη που οφείλουν να περικοπούν;
"google ad"
Θέλουμε να ευδοκιμούν οι αριθμοί, οι νέοι να φεύγουν από τη χώρα, και όσοι μένουν να κινδυνεύουν από κράτος και ιδιώτες που βάζουν σε κίνδυνο τις ζωές τους για το κέρδος;
Επιτέλους, ας μιλήσουμε… Και ας απαιτήσουμε από τους πολιτικούς να πράξουν αντιστοίχως.