Του Ανδρέα Σπανουδάκη
Θυμηθήκατε το 2007 και τις αποζημιώσεις για τις φωτιές στην Ηλεία, τότε που έρχονταν και από γειτονικές χώρες και παίρνανε 3χίλιαρα;
Έτσι πήραν τις εκλογές καυχήθηκε ο Δούκας. Και τι απέγιναν άραγε τα λεφτά του ταμείου Μολυβιάτη;
Ήταν εποποιία – αξιοθαύμαστα γεγονότα, είπε ο υπουργός Σπήλιος Λιβανός .
Ε….. δεν πέφτουμε κι από τα σύννεφα για την αλγεινή, απάνθρωπη και κυνική ομολογία ενός δημάρχου πρώην υπουργού της Ν.Δ. για το πώς «γύρισε» το προεκλογικό παιχνίδι στην Ηλεία.
Αρεσκόμεθα να πιστεύουμε και ασφαλώς να πλανώμεθα ότι στον «ονειρικό» κόσμο μας η αρχή της χαριστικότητας και ανιδιοτέλειας κυριαρχούν στην αγωνιώδη «αναρρίχηση» και στην αναζήτηση της προσωπικής φιλοδοξίας που οδηγούν στις «κορυφές» της πολιτικής δράσης.
Δράση που πρέπει να συγχρονίζεται με την αυστηρότητα και τους κανόνες του μοναστικού βίου.
Επαρκής κατάφαση, επεξηγητική και διευκρινιστική η δήλωση ενός πρώην υπουργού που μας παρέχει «αδιάσειστα» στοιχεία για την αταβιστική ροπή των πολιτικών στην εξαγορά συνειδήσεων και ενός νυν υπουργού του Μητσοτάκη που χασκογελούσε με την αθλιότητα και την ψηφοθηρική μέθοδο του χρηματισμού για να «γυρίσουν» το προεκλογικό παιχνίδι.
Κύριος οίδε σε ποιές άλλες περιπτώσεις εφαρμόστηκαν αυτές οι ψηφοθηρικές πρακτικές που είχαν ως στόχο την κατάκτηση της εξουσίας.
Η άμεση και ακαριαία αντίδραση του μεγάλου μάγιστρου της πολιτικής που κρίθηκε αναγκαία όπως γράφτηκε βάση ορισμένων αρχών και κανόνων, έγινε για δυο κυρίως λόγους:
Την επέβαλε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης στην εξουσία μιας κυβέρνησης που το έργο της είναι αυτοτροφοδοτούμενο και αυθεντικό με την διαπλοκή, την λαμογιά και τη μίζα.
Και το κυριότερο, για να σώσει την αξιοπιστία και την αξιοπρέπειά της γιατί οι Βρυξέλλες δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση Μητσοτάκη για να διαχειριστεί το αστρονομικό ποσό των 32,5 δισεκατ. που θα εισρεύσουν στη χώρα μας από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Γι’ αυτό και μιλούν για κυβέρνηση τεχνοκρατών στην οποία θα ηγείται ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Μαργαρίτης Σχοινάς προκειμένου αυτός ο πακτωλός των χρημάτων να μη γίνει βορά, λεία στο αόρατο πλέγμα των συμφερόντων και εκείνων που διαπλέκονται με την εξουσία.