Του Παναγιώτη Ν. Κρητικού*
Τι σημαίνει Πολιτική; Μια περιγραφική απάντηση θα ήταν: Πολιτική είναι η κορυφαία κατευθυντήρια λειτουργία της κοινωνικής και εθνικής ζωής κάθε λαού. Πολιτική είναι ο «ιθύνων νους», ο κατευθυντήριος εγκέφαλος ο οποίος κινεί προς τα μπρος τις κοινωνίες. Ταυτόχρονα, είναι επιστήμη, τέχνη και τεχνική.
Ο Λαός ως υποκείμενο της πολιτικής αποτελεί κορυφαίο και σταθερό παράγοντα αναφοράς, πηγή έμπνευσης και οραματισμού. Η πολιτική πρέπει να διαμορφώνει το όραμα και να εκφράζει το κοινωνικό γίγνεσθαι, το οποίο διαμορφώνεται από όλες τις κοινωνικές δυνάμεις, με την όποια συμμετοχή τους στην κάθε μορφής δράση τη λειτουργία.
Συμβαίνει, όμως, στον τόπο μας σήμερα η υπέρτατη αυτή λειτουργία να έχει απαξιωθεί στη συνείδηση του λαού. Γιατί, δυστυχώς, η πολιτική ως δύναμη απορρέουσα από την ετυμηγορία του Λαού, δεν λειτουργεί αυτόνομα και αυτοτελώς. Ρυμουλκείται, ποδηγετείται από την τεχνοκρατική και την ολιγαρχική οικονομική τάξη (τη γνωστή διαπλοκή). Και υποστηρίζεται από μια συντεχνιακή γραφειοκρατία παχυλώς αμειβομένων (golden boys) που συγκροτούν τη συστημική ελίτ στη Δημοκρατία. Αλλά αυτή η Δημοκρατία παύει να είναι δημοκρατία του Λαού ταγμένη στην υπηρέτηση των συμφερόντων του. Είναι δημοκρατία της ελίτ.
Αυτή η μορφή της δημοκρατίας πρέπει να ανατραπεί μέσα από μια ριζική Αναθεώρηση του Συντάγματος, αν όχι μέσα από μια Συντακτική Συνέλευση η οποία θα καταρτίσει ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό χάρτη επαναστατικώ δικαίω.
Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής του οποίου το πολιτικό αισθητήριο λειτουργούσε αλάνθαστα, έλεγε: «Η πολιτική στη σημερινή εποχή με την εξέλιξη της τεχνολογίας έχει ανάγκη της στήριξης της τεχνοκρατίας, δηλαδή του τεχνοκράτη τον οποίο ο πολιτικός πρέπει να συμβουλεύεται. Αλλά οι αποφάσεις δεν ανήκουν στον τεχνοκράτη ανήκουν στον πολιτικό. Γιατί αυτός είναι υπεύθυνος απέναντι στο λαό από τον οποίο έχει την εντολή της διακυβέρνησής του.». Και, κυρίως, έλεγε ο Καραμανλής, ο πολιτικός έχει το πολιτικό κριτήριο ( αισθητήριο) το οποίο δεν διαθέτει ο τεχνοκράτης. Τι σημαίνει όμως πολιτικό κριτήριο (λαϊκό αισθητήριο); Το διδάσκει ένας άλλος μεγάλος πολιτικός, ο Νικόλαος Πλαστήρας: Σε σύσκεψη κυβερνητικών παραγόντων (Καρτάλης, Σοφιανόπουλος, Βαρβαρέσος κ.α.) το 1951 με θέμα τη λήψη μέτρων για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των αγροτικών προϊόντων μέσα από την διολίσθηση της δραχμής, ο Πλαστήρας (προεδρεύων της σύσκεψης) ρώτησε με το γνωστό λαϊκό ύφος, «αν αυτή η πολιτική θα ωφελήσει τον εργάτη και τον αγρότη». Και όταν έλαβε την απάντηση ότι «μεσοπρόθεσμα όχι μόνο δεν θα τον ωφελήσει, αλλά θα τον ζημιώσει κιόλας», οργισμένος έλυσε τη συνεδρίαση ζητώντας άλλους τρόπους για την αύξηση των εξαγωγών των ελληνικών προϊόντων.
Συμπέρασμα: την ευαισθησία που έχει ο πολιτικός ως άμεσος εκφραστής του λαού δεν την έχει ο τεχνοκράτης. Γιατί ο πολιτικός βλέπει ανθρώπους, ενώ ο τεχνοκράτης βλέπει αριθμούς. Όταν όμως η κυρίαρχη αντίληψη στην άσκηση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής εκπορεύεται από τους ειδικούς, με προεξάρχοντες τους οικονομολόγους, ενσωματωμένους στη συστημική κυρίαρχη τάξη, αποσυνδέεται η πολιτική από την ψυχή του λαού. Εκτρέπεται από την υπεράσπιση των συμφερόντων της Πατρίδας. Γιατί να μην ξεχνάμε ότι το κύριο συστατικό της έννοιας «Πατρίδα» είναι ο λαός. Και μάλιστα λαός κυρίαρχος και όχι υποτελής.
Με την επικράτηση των οικονομολόγων στο δημόσιο βίο δικαιώνεται η αποστροφή του Βίσμαρκ, ο οποίος έχοντας οδυνηρή εμπειρία από την ανάμιξη των καθηγητάδων στην πολιτική, είχε πει το αμίμητο: «Καθηγητές τρεις, εχάθη η πατρίς».
Όλες αυτές οι συστημικές συνιστώσες (γραφειοκρατική ελίτ, κατεστημένες τεχνοκρατικές δυνάμεις, οικονομική διαπλοκή, προπαγάνδα μεγάλων ΜΜΕ, μηχανισμοί αντιλαϊκής βίας) συγκροτούν μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, ουσία δε και κατά περιεχόμενο μία αυταρχική και εξωθεσμική δημοκρατία, η οποία έχει επιβάλει και ασκεί εις βάρος του λαού την αγριότερη και ληστρικότερη οικονομική πολιτική που γνώρισε ποτέ ο τόπος.
Βιώνει ο λαός μας, ένα πολιτικά αυταρχικό, κοινωνικά ανήθικο, οικονομικά άνισο, επαχθές και ανυπόφορο πολιτικοκοινωνικό σύστημα. Ένα σύστημα που προσκρούει ευθέως στη στοιχειώδη κοινωνική ηθική. Αυτό το σύστημα δεν μπορούν να το ανεχθούν άλλο οι εργαζόμενοι, οι οποίοι αποτελούν έναν από τους δύο κορυφαίους συντελεστές της παραγωγικής διαδικασίας. Δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της οικονομικής κρίση οι χιλιάδες των συνταξιούχων, όλοι εκείνοι που μια ολόκληρη ζωή διέθεσαν την τελευταία τους ικμάδα στην ανάπτυξη του τόπου.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου χαρακτήριζε την ανεργία και την ανοχή της από την πολιτεία ως τη «μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική ανηθικότητα». Και ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο αείμνηστος, μιλώντας για το ρόλο της οικονομικής πολιτικής και για τη σημασία της απασχόλησης είχε πει:
« Ο κύριος σκοπός μιας υγιούς οικονομικής πολιτικής είναι βεβαίως η αύξησις του εθνικού εισοδήματος, αλλά επίσης και η πλήρης απασχόλησις του Λαού και ιδίως των Νέων.
Εις τον πίνακα των αξιών ο σκοπός της γενικής και πλήρους απασχολήσεως έρχεται πρώτος. Επειδή, και από την ανεπάρκειαν του εισοδήματος και από την ανεπάρκειαν του ημερομισθίου, σκληροτέρα είναι η έλλειψις εισοδήματος και η έλλειψις ημερομισθίου.». Πότε τα είπε αυτά; Κρατηθείτε, το 1947.
Αυτοί έπρεπε να είναι οι κύριοι άξονες για μια δημοκρατική κυβέρνηση, γύρω από τους οποίους να στρέφεται η πολιτική της και από τους οποίους να εκπορεύονται οι στόχοι της.
*Είναι η ώρα, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι, να αντιδράσουν από κοινού κατά του άθλιου αυτού συστήματος, υπερβαίνοντας τους κομματικούς φράχτες με τους οποίους έντεχνα το σύστημα έχει εγκλωβίσει και να συμπήξουν ένα ευρύ κοινωνικό, αγωνιστικό μέτωπο και μέσα από μεθοδευμένες κινητοποιήσεις να ακούσουν οι κρατούντες του συστήματος, το « φτάνει πια, ως εδώ!!».
θα ήταν παράλειψη αν σε αυτό το μέτωπο δεν ενταχθεί η στοχοποιημένη από το σύστημα μεσαία τάξη, της οποίας η εξαφάνιση θα σημάνει τον κοινωνικό κερματισμό της σπονδυλικής στήλης της ελληνικής κοινωνίας.
Κάποιοι, μεθοδικά και συντονισμένα θέλουν να μεταβάλλουν σε ερείπια τη χώρα και επ΄αυτών να οικοδομήσουν το ναό του διεθνούς Μαμμωνά μια υπερεκατονταετή εκμετάλλευση του εθνικού πλούτου μέσα από την οικονομική υποδούλωση του λαού. Ο αγώνας είναι εθνικός. Και συνεπώς απαιτείται εθνική ηγεσία.
*Ο Παναγιώτης Ν. Κρητικός είναι Πρόεδρος του Πολιτικού και Κοινωνικού Συνδέσμου «Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ»
