…για τους σφαγείς της ! Απευθύνομαι σε εκείνους που είτε από ανυπομονησία, είτε από αγανάκτηση, είτε από επιλογή, βάλλουν καθημερινά κατά μιας ανάλγητης και «ακίνητης» κοινωνίας, ρωτώντας αυτάρεσκα συνήθως στα social media: «μα τι περιμένουν και δεν ξεσηκώνονται;», «μα που είναι όλοι αυτοί;», «μα τίποτα δεν είναι ικανό να τους βγάλει στο δρόμο;», «μα τόσο παρτάκηδες και βολεψάκηδες είναι;» και άλλα τέτοια ωραία, που ενίοτε αποτελούν ψυχολογισμό που επιχειρεί να συσκοτίσει την ανεπάρκειά τους ή ακόμα και άλλοθι για την αντικοινωνικότητα των φωνασκούντων.
Και εντάξει στον βαθμό που αποτελεί την απόλυτα δικαιολογημένη αγανάκτηση για την βίαιη καταρράκωση της ζωής μας, αλλά για τους υπόλοιπους… κάποιος πρέπει να τους μιλήσει για το rexona. Να τους εξηγήσει ότι η κοινωνία έχει τους χρόνους της και η κοινωνική κινητικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τεράστιο ανθρώπινο γρανάζι, που η διαδρομή του προς τα εμπρός είναι οξειδωμένη σε τέτοιο βαθμό που για να εκκινήσει χρειάζεται συσσωρευμένη ορμή, ενώ τα υπόλοιπα αναλαμβάνει η αρχή της αδράνειας -η φόρα δηλαδή που αποκτάει. Αντίθετα η διαδρομή του προς τα πίσω, είναι γυαλιστερή, λαδωμένη, πανεύκολη, λόγω συχνής χρήσης. Αυτή η «αρχαία σκουριά» συνίσταται στο ότι (ευτυχώς ή δυστυχώς) πάντα κάποιοι θα συνειδητοποιούν για πρώτη φορά την ανάγκη να κάνουν ένα βήμα, να εντάσσουν τον εαυτό τους στο ποτάμι που συσσωρεύει ορμή ή στην χειρότερη να μην χλευάζουν αυτούς που το κάνουν.
Τουτέστιν, μια μεγάλη μερίδα πλέον των τηλεθεατών, για πρώτη φορά θυσιάζει το «αγαθό της αταραξίας» και την προσήλωση στα αγορασμένα γκάλοπ, όταν βλέπει τον κίνδυνο να πλησιάζει στις πόρτες τους. Η πλειοψηφία των εργαζομένων στην ΕΡΤ, που για δεκαετίες είχε εκπαιδευτεί να καλύπτει (ή να αποκρύπτει) ειδησεογραφικά τους αγώνες των άλλων εργαζομένων, για πρώτη φορά συνειδητοποιεί την δύναμη της αλληλεγγύης. Οι φιλήσυχοι κάτοικοι της Χαλκιδικής για πρώτη φορά «συλλαμβάνουν» τον εαυτό τους να σκύβει να αρπάξει πέτρα για να υπερασπιστεί τα αυτονόητα, την υγεία και την αξιοπρέπεια. Οι δημοτικοί αστυνόμοι, που μέχρι χτες σφύριζαν δαιμονισμένα (και με περισσή δυσαρέσκεια για την «ταλαιπωρία» τους) στους δρόμους για να ρυθμίσουν το πέρασμα μιας απεργιακής πορείας των «άλλων», σήμερα κλείνουν τους Δήμους και τις λεωφόρους… και σταματώ εδώ, αφού μπορεί κανείς να παραθέτει άπειρες περιπτώσεις. Όταν το γρανάζι ξεκινήσει, τα λόγια είναι περιττά. Ο αχός της κίνησης αυτής είναι αντιληπτός σε όλους και υπερκαλύπτει τα λόγια.
Μπορεί η κοινωνία να είναι ένα γρανάζι που όταν γυρνάει, γυρνάει όλο μαζί, αλλά αποδεδειγμένα κάποια δόντια του είναι λιγότερο σκουριασμένα από τα άλλα. Κάποια τμήματα της κοινωνίας είναι πιο συνειδητοποιημένα, πιο προωθημένα. Για παράδειγμα, την ώρα που κάποιοι κάνουν το πρώτο δειλό βήμα και συνειδητοποιούν ότι μπορεί να μην θέλουν τους «ξένους», αλλά δεν μπορούν να ανεχτούν τους ναζί που τους μαχαιρώνουν, κάποιοι άλλοι αναλαμβάνουν να πάρουν στα χέρια τους το εργοστάσιο και την παραγωγή της ΒΙΟΜΕ χωρίς αφεντικά, ο Σακκάς με τον ανυποχώρητο αγώνα του και την αποφασισμένη αλληλεγγύη αποφυλακίζεται, ενώ οι καθηγητές οργανώνουν την κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τη χούντα των τραπεζιτών για τη διάσωση της παιδείας. Αυτά τα δόντια είναι η «ατμομηχανή» η εμπροσθοφυλακή της κίνησης, αλλά όποιος τα βλέπει ξεκολλημένα από το γρανάζι απλώς πλανάται. Ή θα πάμε όλοι μαζί ή θα χαθούμε κατά μόνας… Ας γίνουμε όλοι, όσο χρήσιμοι απαιτούν οι καιροί μας !
Μάρκος Χατζησάββας