Μια ιδιαίτερη ιστορία από το 1851 έφερε στο φως ο δημοσιογράφος Ιωάννης Παπαδάκης μέσω του κισσαμίτικου blog SADENTREPESE. Πρόκειται για μια αφήγηση του Βρετανού χαρτογράφου Thomas Abel Brimage Spratt, ο οποίος επισκέφθηκε την Κρήτη εκείνη τη χρονιά και κατέγραψε σημαντικές παρατηρήσεις για αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής Ρόκκας Κισάμου.
Ο μύθος των χαμένων θησαυρών στη Ρόκκα
Ο Spratt περιγράφει πως οι κάτοικοι της Ρόκκας διηγούνταν ιστορίες για χρυσό και άλλους θησαυρούς που είχαν βρεθεί κατά καιρούς στη θέση Τρία Αλώνια, νότια του χωριού. Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα περιστατικά αφορούσε έναν αγρότη από το χωριό Αρμένοι, ο οποίος φέρεται να βρήκε ένα μικρό μαρμάρινο άγαλμα στο χωράφι του.
Παράλληλα, μια ακόμη αφήγηση κάνει λόγο για την ανακάλυψη μιας μικρής χρυσής φιγούρας σε γειτονικό αγρόκτημα. Ο ιδιοκτήτης της την εμπιστεύτηκε σε έναν συγγενή του για να την πουλήσει στα Χανιά, όμως εκείνος αρνήθηκε ότι είχε λάβει το αντικείμενο. Μετά από καταγγελία, ο φερόμενος ως υπεξαιρέτης φυλακίστηκε για δύο μήνες.
Ο χαμένος ναός της Ροκκαίας Αρτέμιδος
Σύμφωνα με την έρευνα του Spratt, τα ευρήματα και οι τοπικές παραδόσεις υποδηλώνουν ότι η περιοχή δεν ήταν κάποια αρχαία πόλη, αλλά ένα ιερό, πιθανώς ναός κάποιας θεότητας. Ο ίδιος θεωρούσε πως εκεί βρισκόταν ο χαμένος ναός της Ροκκαίας Αρτέμιδος, διαφωνώντας με την τότε άποψη του περιηγητή Robert Pashley, που τοποθετούσε τον ναό στη Μήθυμνα.
Σήμερα, η επικρατούσα θεωρία είναι ότι το μοναδικό ιερό της Ροκκαίας Αρτέμιδος βρισκόταν στη Φορτέτσα του Ρεθύμνου. Ωστόσο, κοντά στο Ρέθυμνο δεν υπάρχει περιοχή με την ονομασία Ρόκκα, γεγονός που ενισχύει την πιθανότητα ο ναός να βρισκόταν στην Κίσσαμο και οι παλιοί περιηγητές να είχαν συγχύσει το Ρέθυμνο με τη Μήθυμνα.
Παρόλο που ο Spratt δεν πίστευε ότι υπήρχε αρχαία πόλη στα Τρία Αλώνια, σύγχρονες αρχαιολογικές καταγραφές υποδεικνύουν ότι εκεί βρισκόταν πιθανότατα η αρχαία Τρίλιρος, μια πόλη που έχει ήδη εν μέρει οριοθετηθεί.
Διαβάστε ολόκληρη την ανάρτηση:
ΡΟΚΚΑ – ΤΡΙΑ ΑΛΩΝΙΑ – ΤΡΙΛΙΡΟΣ
Την άνοιξη του 1851 φτάνει στην Κρήτη ένας δραστήριος Εγγλέζος χαρτογράφος, ο Thomas Abel Brimage Spratt…. Γύρισε όλο το νησί και πέρασε και απο τα μέρη μας. Μια αφήγηση του η πρώτη απο την Κίσαμο ειναι η παρακάτω.
– Οι κάτοικοι (Ρόκκας) έχουν πολλές ιστορίες για τον χρυσό και άλλους θησαυρούς που έχουν βρεθεί σε διάφορες εποχές ανάμεσα σε αυτά τα υπολείμματα νότια της Ρόκκας, και μου έδειξαν ένα σημείο, σε μια μικρή προεξοχή κάτω από το χωράφι με την εξέδρα στη θέση Τρία-Αλώνια, όπου είχαν γίνει πρόσφατες ανασκαφές, και όπου, μου είπαν, είχε βρει ένα μικρό μαρμάρινο άγαλμα από τον ιδιοκτήτη του χωραφιού, με καταγωγή από το χωριό των Αρμένων (Θα εννοεί το Άρμενο χωριό).
Λέγεται επίσης ότι μια μικρή χρυσή φιγούρα είχε βρεθεί πριν από πολύ καιρό σε ένα παρακείμενο χωράφι από τον ιδιοκτήτη της, έναν συγγενή της, ο οποίος του εμπιστεύτηκε τη φιγούρα να τη διαθέσει στα Χανιά.
Αλλά καθώς δεν θα έκανε ποτέ λογαριασμό των εσόδων, αρνούμενος το γεγονός, ο ευρέτης και νόμιμος ιδιοκτήτης τον κατηγόρησε για την κλοπή ενώπιον των αρχών στα Χανιά και φυλακίστηκε για δύο μήνες.
Όλες αυτές οι ανακαλύψεις και οι παραδόσεις δείχνουν ότι ήταν αναμφίβολα ένα σημείο με κάτι περισσότερο από κοινό ενδιαφέρον.
Και καθώς, προφανώς, δεν ήταν η τοποθεσία μιας πόλης, θα μπορούσε να είναι μόνο ένας τόπος ιερότητας, όπως ένας ναός ή το ιερό κάποιας θεότητας. Επομένως, πιστεύω ότι αυτός είναι ο αληθινός χώρος του ναού της Ροκκαίας Αρτέμιδος, (ως και σήμερα υποστηρίζεται οτι το μοναδικό ιερό της Ροκκαίας Αρτέμιδος υπάρχει στην φορτέτσα του Ρεθύμνου.
Βέβαια εκεί κοντά δεν υπάρχει Ρόκκα και ενδεχομένως οι παλιοί περιηγητές να έχουν μπερδέψει το Μήθυμνα με το Ρίθυμνα. Ρόκκα βέβαια υπάρχει σαν ονομασία σε όρος που βρίσκεται ανάμεσα σε Αρχάνες και Αγία Βαρβάρα όπου υπήρχε η αρχαία πόλη Λύκαστος κατά Όμηρο) σε αντίθεση με την υιοθέτηση της Μήθυμνας από τον Pashley.
Υ.Σ Για την αρχαία πόλη τώρα που δεν πιστεύει οτι υπήρχε στα Τρία Αλώνια ο Thomas Spratt, αλλά μόνο ιερό, μάλλον έκανε λάθος μιας και υπάρχει έχει ήδη καταγραφεί και εν μέρη οροθετηθεί και πρόκειται μάλλον για την αρχαία Τρίλιρος.




