Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά την πρώτη απόπειρα ξεπουλήματος της τηλεόρασης στα ιδιωτικά συμφέροντα, έρχεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για να ολοκληρώσει το έργο των προηγούμενων δεξιών και «σοσιαλιστικών» κυβερνήσεων» πουλώντας ακριβά τις τηλεοπτικές άδειες σε ονόματα-σύμβολα της διαπλοκής στο όνομα ακριβώς της καταπολέμησης της… διαφθοράς και για την υπεράσπιση της… δημοκρατίας. Με τον Νίκο Παππά στον ρόλο του Ζορό και με τους πλειοδότες στον σχετικό διαγωνισμό για τις άδειες (Αλαφούζος, Καλογρίτσας, Μαρινάκης, Κυριακού) στον ρόλο των έντιμων επιχειρηματιών που πληρούν τις προϋποθέσεις για να υπηρετήσουν την… αντικειμενική και σωστή δημοσιογραφία. Υπάρχουν βέβαια και οι «χαμένοι» του παιγνιδιού, οι επιχειρηματίες που καλούνται(;) να κλείσουν τους σταθμούς τους μέσα σε λίγες μέρες καθώς δεν πήραν άδεια πανελλαδικής εκπομπής – και που κλαίγονται τώρα δημόσια για τον πόλεμο που κάνει η κυβέρνηση ενάντια στην «πολυφωνία».
Αλήθεια, μετά από αυτή τη διαδικασία ποιος είναι χαμένος και ποιος ο κερδισμένος; Κερδισμένοι είναι ασφαλώς όσοι απόκτησαν τηλεοπτική άδεια ή όσοι θα συνεχίσουν να εκπέμπουν κανονικά (ΑΝΤ’1, ΣΚΑΙ) γιατί θα έχουν τη δυνατότητα να υπερασπιστούν από θέση ισχύος και μέσω της προπαγάνδας τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους καθώς και τα συμφέροντα της αστικής τάξης συνολικά – θα δείτε, και στη «νέα» ραδιοτηλεοπτική εποχή τα μνημόνια θα συνεχίσουν να αποτελούν ευλογία για τον τόπο, η ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής θα βρίσκεται στο απυρόβλητο, η ρατσιστική προπαγάνδα κατά των προσφύγων θα συνεχιστεί, η διαφήμιση της αριστείας που προϋποθέτει προσωπικές θυσίες μέχρι θανάτου θα συνεχιστεί, ο νεοφιλελευθερισμός θα αποτελεί πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης ενώ όσοι απεργούν θα είναι συντεχνίες και βολεμένοι. Κερδισμένη ή έτσι τουλάχιστον νομίζει μέσα στην έπαρσή της, και η κυβέρνηση που την ίδια ώρα που δηλώνει ότι υπερασπίζεται την «πολυφωνία» και αγωνίζεται κατά της διαπλοκής – με τον ίδιο τρόπο δηλαδή που «αγωνίστηκε» και εναντίον των θεσμών, ξεπουλώντας κάθε εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα καθώς και τον δημόσιο πλούτο – όπου αγωνία για την πολιτική της επιβίωση, ερχόμενη αντιμέτωπη με νέες αντιδράσεις στους εργασιακούς χώρους και με αφορμή την απαίτηση των «εταίρων» της να εφαρμοστούν μέχρι κεραίας τα συμφωνηθέντα μέτρα. Αδύναμη και γελοία η κυβέρνηση, γι’ αυτό και επικίνδυνη, νομίζει πως φέτος στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης θα αντιστρέψει το αρνητικό σε βάρος της κλίμα. Όσο για αυτούς που μειοδότησαν στον σχετικό διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, είναι χαμένοι μόνο στα χαρτιά – έπαιξαν κι έχασαν σ’ ένα διαγωνισμό φτιαγμένο πάνω στη λογική που χρόνια υπηρετούν, δηλαδή της ελεύθερης αγοράς και του ανταγωνισμού. Αλλά μην ανησυχείτε, οι καπιταλιστές, ειδικά και γενικότερα, δεν πάνε χαμένοι, κάπου θα βρουν να πατήσουν – η πίτα είναι μεγάλη και τους χωρά όλους…
Οι μόνοι πραγματικά χαμένοι θα είναι οι εργαζόμενοι στα κανάλια που δεν πήραν άδεια αλλά και γενικότερα ο δημοσιογραφικός κλάδος. Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η ίδια η κυβέρνηση, οι θέσεις εργασίας, με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, στα οκτώ κανάλια (στα οποία, όπως γνωρίζουμε, αδειοδοτήθηκαν τα τέσσερα), είναι 2.639. Όπως αναφέρουν τα σωματεία των τεχνικών τηλεόρασης, είναι ορατός και άμεσος ο κίνδυνος για 1.000 απολύσεις. Κι εδώ είναι που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και οι κοινωνία έχουν καθήκον να αναδείξουν ποία πρέπει αν είναι η πραγματική λύση απέναντι σε αυτό το πρόβλημα, που θα εξασφαλίσει και τις θέσεις εργασίας των δημοσιογράφων και των τεχνικών αλλά και που θα αναδείξει πραγματικά τι σημαίνει πολυφωνία και έγκυρη ενημέρωση μέσα σε μια εποχή που ο έλεγχος της πληροφορίας αποτελεί μήλο της έριδος για μιντιάρχες, υπόδικους επιχειρηματίες, για κάθε λογής νταβατζήδες και φυσικά για το Κράτος (τους) για να ενισχύσουν τα ιδεολογικά δεσμά τους πάνω στην εργατική τάξη και στα φτωχότερα στρώματα. Κατά τη γνώμη μας, η λύση είναι μία και βγαίνει μέσα από την εμπειρία που μας έχουν χαρίσει τα τελευταία χρόνια οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ κι αυτή δεν είναι άλλη από αποκλειστικά δημόσιες τηλεοπτικές συχνότητες και κάτω από εργατικό έλεγχο που θα εξασφαλίσει χωρίς παρατράγουδα την αντικειμενική ενημέρωση. Κι αυτός είναι ένας αγώνας που χρειάζεται τώρα να ξεκινήσει και να ενταθεί – δεν πρέπει να θεωρούμε τελειωμένη από την πλευρά μας την υπεράσπιση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, θα ήταν ένα πολύ μεγάλο λάθος. Παραδείγματα, για όσους θέλουν και ξέρουν να βλέπουν χωρίς παρωπίδες υπάρχουν και μάλιστα πολύ πρόσφατα, όπου οι εργαζόμενοι απέναντι σε προσπάθειες και εκβιασμούς για κλεισίματα σταθμών/εφημερίδων και απολύσεις, έγιναν η φωνή κάθε κατατρεγμένου και αδικημένου. Λειτουργώντας με καλύτερους όρους σε σχέση με τα προηγούμενα όπου ο κάθε εργοδότης τολμούσε σαν άλλος δερβέναγας να επιπλήξει ζωντανά, on air που λέμε, ή με οικονικό εκβιασμό όσους έκφραζαν και την παραμικρή αντίρρηση στο υπάρχον σύστημα της οικονομικής «ανάπτυξης»… Κι αυτά τα παραδείγματα δεν είναι άλλα από την Απογευματινή, την Ελευθεροτυπία, τον Ελεύθερο Τύπο, το Άλτερ και φυσικά την ΕΡΤ στην περίοδο του μαύρου που επέβαλλαν οι εκ των των υστέρων τιμητές της «πολυφωνίας» ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Χρειάζεται να πούμε περισσότερα;