Μνήμες και ευθύνες

Γράφει: Ο Βαγγέλης Πάλλας Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής Α.Ε.J./I.F.J.

…Γράφω για να μην ξεχάσω ποιος είμαι, τι κάνω. Γράφω γι’ αυτούς που μένουν πάντα πίσω κι ας μη μπορούν ακόμη να ακούσουν…Γι’ αυτούς που δεν έχουν μνημεία σε πάρκα και πλατείες…Για τους δικούς μας αγίους…

Ξέρω πως όλοι οι άνθρωποι νιώθουμε αδύναμοι να αντιμετωπίσουμε ένα παντοδύναμο και τερατώδες καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά το σύστημα αυτό έχει αδυναμίες για είναι αμιγώς ανθρώπινο. Και στέκεται εκεί γιατί τα δισεκατομμύρια των καταπιεσμένων το επιτρέπουν.

Σε όλο τον κόσμο συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Για να φαίνονται όμως όλα λογικά και να πεισθούμε, έδρασαν θρησκείες και κυβερνήσεις όπου με νόμους “θεϊκούς” και ανθρώπινους νομιμοποίησαν την σημερινή αθλιότητα και ανισότητα και την έκαναν κατεστημένο.

Είναι πολύ βολικό την στιγμή που βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο μας, να κατηγορούμε συνεχώς τους άλλους για ότι άσχημο μας συμβαίνει και να μην λαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Όμως η αλλαγή θα έρθει μέσα από την αλλαγή του εσωτερικού μικρόκοσμου του κάθε ανθρώπου, και την ικανότητα να αντιληφθεί τα γεγονότα μέσα από μια παγκόσμια, ιστορική ματιά.

Υπάρχει ένας λαός που σφυρηλατούσε τη ζωή του σπάζοντας πέτρες σε μια κόλαση. Κουρασμένοι κουβαλάνε μαζί τις χαρές και τις πίκρες μιας ζωής. Εκεί οι άνθρωποι περιμένουν την ανατολή του ηλίου. Στέκονται χρόνια τώρα πάνω σε πατώματα σκληρά. Το χαμόγελο τους και η σκέψη τους είναι ανακατεμένα με τη ροή της “κανονικότητας” που τους επέβαλαν με δημοκρατικό τρόπο.

Ας μιλήσουμε για τον κόσμο που ζούμε. Μήπως πολλές φορές βλέπουμε και στοχαζόμαστε τα πράγματα που είναι πέρα από το δικό μας καθημερινό μικρόκοσμο; Σίγουρα, γιατί η δική μας πραγματικότητα είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου κόσμου.

Είναι μια εποχή που όλα τα νοήματα είναι σχετικά. Αλλάζουν με ταχύτητα και επιβάλλονται από ανθρώπους και οργανισμούς που κινούνται σε έναν παράλληλο με το δικό μας. Δεν είναι καιρός για μεγάλες κουβέντες. Σε αυτό τον κόσμο δεν είμαστε ούτε ποιητές, ούτε φιλόσοφοι. Είναι γιατί προσπαθούμε να κατανοήσουμε τον ανθρώπινο πόνο και να τον μοιραστούμε. Κάθε άνθρωπος μπορεί στην πορεία του, να αναπτύξει πρωτοβουλίες που δεν φαντάζεται.

Πολλοί φοβούνται να δουν πίσω από την κουρτίνα. Γιατί;

Κάποιοι έξυπνοι αποφάσισαν πως είναι σοφοί και με περίσσιο θράσος έδωσαν στο αστικό σύστημα όλα τα δικαιώματα. Δικαίωμα να ορίζουν τι είναι καλό και τι κακό. Να ορίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Όρισαν τις γλώσσες, τις θρησκείες και τις ικανότητες. Και οι άνθρωποι υπάκουσαν. Δέχτηκαν άκριτα να ορίζουν οι άλλοι το τι είναι σωστό γι’ αυτούς.

Μερικές φορές χρειάζονται χρόνια για να καταλάβουμε τα απλά πράγματα, απλά πράγματα, καθημερινά, επαναλαμβανόμενα που σχεδόν δεν τα προσέχουμε. Είναι υποτιμητικός όρος η λεγόμενη μεσαία τάξη; Όχι βέβαια. Όσο και να θέλουν να την παρουσιάσουν ως “πολύφερνος νύφη”. Και πόσο εύκολο είναι να κοροϊδέψεις αυτή την κοινωνική τάξη, που υπάρχει για να γεφυρώνει, για να συγκρατεί το αστικό κρατικό οικοδόμημα.

Πως θα αναμετρηθούμε με τις “σκοτεινές” ή θα γράψουμε τις “λευκές” σελίδες της ιστορίας μας, που παραμένουν τραυματικές και επίμαχες; Είναι καθήκον και απαιτεί τεκμηριωμένες απαντήσεις.

Η συντήρηση των εθνικών μύθων και ταμπού και η άρνηση να αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια τη σκοτεινή πλευρά της δικής μας ιστορίας στο όνομα της “εθνικής συνοχής”. Επιτείνουν τον ιστορικό αναλφαβητισμός της νέας γενιάς.