Γράφει ο Νίκος Τζάρας | Είναι φανερό πλέον ότι οι διαπραγματεύσεις θα οδηγηθούν και πάλι σε αδιέξοδο παρ’ όλες τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης λόγω της αδιάλλακτης στάσης των επιτελείων της ΕΕ και των ηγεσιών των Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων που όποιο πρόσημο και αν τους δίνει κανείς, (σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, κεντρώοι) εμμένουν σε αυτό που συγκροτεί τον πυρήνα του νεοφιλευθερισμού, το «ο θάνατος σου η ζωή μου»

Αυτό το γνωρίζαμε και έπρεπε να ετοιμαστούμε για το ενδεχόμενο της σύγκρουσης που θα είναι πάντα το ανοιχτό ενδεχόμενο στην διαδικασία της ταξικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού, που αποτελεί το λόγο ύπαρξης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Η πορεία της χώρας όμως είναι πρώτιστα εσωτερικό (κρατικό) ζήτημα και δεν προσδιορίζεται μόνο από τις αποφάσεις των Βρυξελλών. Έχει λοιπόν μεγάλη σημασία πως διαμορφώνεται και το εσωτερικό μέτωπο και μάλιστα σε συνθήκες όπου η Αριστερά βρίσκεται στην Κυβέρνηση.

Μια κυβέρνηση που κατά την γνώμη μου πρέπει να επιδιώκει να συνδεθεί οργανικά με την μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού αντί να ζητά στηρίγματα στο και από το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα κινδυνεύοντας, στο όνομα της «εθνικής συνεννόησης» να μπει στο ίδιο κάδρο με τους «εθνικούς σωτήρες » που μας έφεραν μέχρις εδώ και να απαξιωθεί.

Η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου για την θέση του προέδρου της Δημοκρατίας υποδηλώνει αμνησία και υπόσχεται αμνηστία σε εκείνους για τους οποίους η πρόεδρος της βουλής κατά τα άλλα προανήγγειλε εξεταστικές επιτροπές για το άγος των μνημονίων και όχι μόνο. Η λήθη ενάντια στην μνήμη δεν ταιριάζει στην Αριστερά .

Η κοινωνία όμως βρίσκεται ένα βήμα πιο μπροστά. Αντιλαμβάνεται ότι η σύγκρουση με τα επιτελεία της ΕΕ και με τα ντόπια στηρίγματα της είναι αναπόφευκτη, και θα εξακολουθεί να στηρίζει την κυβέρνηση όσο δεν υποχωρεί από τις διακηρύξεις της αναμένοντας τις εξελίξεις για να τοποθετηθεί ανάλογα.