Του Μανώλη Καπετανάκη*
Πριν μερικές μέρες και εν μέσω της πολυαιτιακής κινηματικής αγκύλωσης ψηφίστηκαν τα αντιασφαλιστικά και φοροληστρικά μέτρα που κατάφεραν ένα επιπλέον συντριπτικό πλήγμα στα απομεινάρια κάποιων από τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα της εργατικής τάξης. Γέρνοντας ακόμη πιο χαμηλά τη ζυγαριά των ταξικών συσχετισμών σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας με το δραματικό κατηφόρισμα του βιοτικού επίπεδου της. Στατιστική επιβεβαίωση άλλωστε της φθίνουσας πορείας της θέσης του πλατύ εργατολαϊκού χώρου ένεκα των μνημονιακών ομοβροντιών αποτελεί η αρνητική πρωταθλητική επίδοση της χώρας μας περί κατοχής του 54% του εθνικού πλούτου από το μόλις 1% του πληθυσμού της (φαίνεται θα λιώσανε οι <<ταλαίπωροι>> στη δουλειά). Δεδομένα που πιστοποιούν το κτύπημα της διαστρωμάτωσης, την κοινωνική καθετοποίηση και τη γιγάντωση του ταξικού χάσματος. Για να ακολουθήσει πάραυτα από τον έμπλεο ικανοποίησης κρητικό υπουργό η ανακοίνωση της χορήγησης των πρώτων 15 εκατ. ευρώ στην γνωστή ακμάζουσα διατροφική επιχείρηση του Ρεθύμνου (και επίσης γνωστό κάτεργο) από το πακέτο Γιούνκερ. Η` αλλέως, ιδού τα περίεργα οδοιπορικά του χρήματος όπου το προϊόν της αμείλικτης αφαίμαξης των πραγματικών παραγωγών που ενέχει θέση κοινωνικής υπεραξίας ξενιτεύεται στα χέρια των δανειστών- ιμπεριαλιστών και ένα κλάσμα του επιστρέφει στο εγχώριο κηφηναριό, μήπως δήθεν έτσι δρομολογηθούν νέοι επιτροπευόμενοι κύκλοι στυγνότερης εκμετάλλευσης και κερδοφορίας.
Στην άλλη μεριά όμως των νικημένων από μια ταξική σύγκρουση που είτε δεν έγινε καθόλου, αλλά και όπου ξεδιπλώθηκε(αγρότες) κατόπιν προδόθηκε, το κλίμα για μια κατηγορία τους διαγράφεται βαρύ η` έστω εκφέρεται έτσι. Χαρακτηριστική έκφραση του είναι και τα μνημόσυνα που εκτελέστηκαν σε λίγες πόλεις και κυρίως στην Αλεξανδρούπολη αμέσως μετά την ψήφιση των ασφαλιστικοκτόνων μέτρων στη βουλή. Αγνοώντας τους σκηνοθέτες μιας τέτοιας πρωτοβουλίας και το αν χαρακτηρίζονταν από αριστερίζουσα αντίληψη, οπωσδήποτε οι ακόλουθες τηλεγραφικές επισημάνσεις δεν θα αποκλίνουν κατά κεραία από την αλήθεια.
Η συλλογιστική των διοργανωτών πηγάζει από τις σκοπιμότητες δυνάμεων που επέτρεψαν στον εξαρτημένο ελληνικό καπιταλισμό σαν οδοστρωτήρας να ισοπεδώσει σε ελάχιστο σχετικά διάστημα (πέραν του όποιου κυρίως αρχικού κλυδωνισμού του πολιτικού συστήματος, την έκρηξη των πλατειών και κάποιες σημαντικές αλλά αποσπασματικές και μη νικηφόρες αντιστάσεις) αποτελέσματα σκληρών αγώνων πάμπολλων δεκαετιών. Μάλιστα ήταν αυτοί που καταλήφθηκαν εξ απήνης από την <<αιφνιδιαστική>> ψηφοφορία στο κοινοβούλιο και δεν πρόλαβαν να απαντήσουν στο δήθεν τέχνασμα της κυβέρνησης. Οι ίδιοι επίσης ξεπούλησαν αναίσχυντα τον αγροτικό ξεσηκωμό κλιμακώνοντας την … αποκλιμάκωση και απεργάζοντας την καθολική αδρανοποίηση.
Συγγενεύουν στενά επίσης -αν όχι και ταυτίζονται- με όσες συλλογικότητες στα πλαίσια της υποκατάστασης και υπονόμευσης των κλασσικών και δοκιμασμένων μεθόδων μαζικής και ασυμβίβαστης πάλης υιοθετούν συμβολικές και θεατρικού περιεχόμενου ανώφελες ενέργειες απέναντι σε αδυσώπητες επιδιώξεις.
Τέλος πασχίζουν να επισφραγίσουν μια ατμόσφαιρα απελπισίας, ανημποριάς και υπόκυψης απέναντι στην υπεροχή των <<πανίσχυρων>> αντιπάλων και παραίτησης από οποιαδήποτε μελλοντική διεκδίκηση. Εξάλλου τα μνημόσυνα αναφέρονται σε νεκρούς, εκτός και αν ευελπιστούν στον αναστάσιμο ερχομό ενός νέου Μεσσία, μιας και ο Τσίπρας τους προέκυψε <<απρόσμενα>> (το έχει η μοίρα τους φαίνεται να αιφνιδιάζονται κατ` εξακολούθηση) Ιούδας.
Όμως ήδη αρχίζουν και εκδηλώνονται ξανά οι πρώτες ενθαρρυντικές διαφωνίες σε αυτή τη νοοτροπία. Όπως εκείνες των καθαριστριών που δεν είναι διατεθειμένες να κηδεύσουν τα δικά τους δίκια.
Η ξέφρενη επίθεση του συστήματος που δεν λέει με τίποτα να κοπάσει τροφοδοτημένη από κρίσεις και ανταγωνισμούς, αποτελεί αντικειμενικά την ικανή συνθήκη προώθησης και ένταξης των εργαζομένων στις γραμμές της εναντίωσης και της αντιπαράθεσης μαζί του. Αφού σαφώς δεν θα έχουν να χάσουν πλέον τίποτα άλλο πέρα από την πλέρια εξαθλίωση τους, το φασιστικό πνίξιμο και τις πύρινες και πυρηνικές φλόγες της κόλασης των πολέμων. Απαραίτητη όμως είναι και η αναγκαία προϋπόθεση της αφύπνισης, της συνειδητοποίησης και συγκρότησης των καταπιεσμένων. Εδώ ακριβώς κρίνεται εκ των ων οκ άνευ η γεμάτη ενδογενή εμπόδια συμβολή του αριστερού παράγοντα, ο οποίος θα πρωτοστατήσει στη διαδικασία ριζικής ανατροπής των όρων της λυσσαλέας επέλασης κεφάλαιου και ιμπεριαλιστών κατά του κόσμου της βιοπάλης και της χάραξης μιας άλλης προοπτικής. Στο σημείο όμως αυτό είναι ιδιαίτερα χρήσιμη η παράφραση της πιο άτιμα διασυρμένης ιστορικής φυσιογνωμίας του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος που το άκουσμα της ακόμη προκαλεί ρίγη ανατριχίλας και απέχθειας σε κάθε αστό, τροτσκιστή και ρεφορμιστή. Δεν μπορεί να γίνει το μνημόσυνο της αστικής τάξης, των συμφερόντων, της πολιτικής και των απάνθρωπων σχεδιασμών της, αν πρωτύτερα δεν μεσολαβήσει το μνημόσυνο του ρεφορμισμού.
Δεν χρειάζονται λοιπόν οι πρακτικές εικονικών κινήσεων και βλάπτει σοβαρά η καλλιέργεια απαισιοδοξίας και παραπέρα παθητικοποίησης. Ούτε βοηθούν οι ακίνδυνοι λεονταρισμοί φιλικών ηγεσιών που την επόμενη μέρα η συνδιαχειριστική τους πώρωση θα σαλπίσει υποχώρηση και ταπεινωτική παράδοση στον ταξικό εχθρό. Ο λαός δεν πρέπει αποσβολωμένα να παρακολουθεί ζωντανός τα μνημόσυνα των δικαιωμάτων του, αλλά αντίθετα απαιτείται να τονωθούν και να ξαναζωντανέψουν το συντομότερο σαν πράξεις οι μνήμες των πλούσιων αγωνιστικών παραδόσεων του. Λίγες εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρύτερα εξάλλου ένας διαφορετικός πολύπαθος λαός που αντικρίζει την πιο αυθεντική και κτηνώδη όψη του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού δεν διαθέτει καν την πολυτέλεια να εκτελεί τα μνημόσυνα στους πραγματικούς πια νεκρούς του στην οργωμένη από τις βόμβες γη τους και στα θαλάσσια περάσματα του θανάτου. Αθώα θύματα των κοινών δημίων με τους δικούς μας δανειστές που προς ώρας τουλάχιστον όντας <<τυχεροί>> μας ρημάζουν μονάχα με τα οικονομικά τους όπλα.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης