Όπως πάει η κυβέρνηση μοιάζει ικανή (και η μόνη ικανή) να προκαλέσει επανάσταση στη χώρα! Ήδη τα κατάφερε στη… Νέα Σμύρνη βγάζοντας στους δρόμους τους εν χειμερία νάρκη τελούντες κατά τα άλλα Έλληνες. Τα πάει καλά και στο Χαλάνδρι, όπου οι αστυνομικές δυνάμεις επέδραμαν στη λαϊκή αγορά.
Αν μάλιστα γίνει δεκτή και η πρόταση Βαρουφάκη προς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ για κοινή δράση εναντίον των απειλών για τη δημοκρατία, θα έχει συμβάλει στο «όγδοο θαύμα του κόσμου», τη συνεργασία δηλαδή των ελληνικών αριστερών κομμάτων.
Δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοσχολιάσει και πού να πρωτοσταθεί σε μια Ελλάδα εκτός ελέγχου, όπου το «νόμος και τάξη» μετατρέπεται γρήγορα στο αντίθετό του.
Στα νοσοκομεία που καταρρέουν; Στο αστυνομικό αμόκ επί δικαίων και αδίκων; Στην επερχόμενη κοινωνική και οικονομική κρίση; Στις επιδόσεις μιας πλειοψηφίας μέσων ενημέρωσης που αρχίζουν να γίνονται συγκρίσιμα με αυτά της επταετούς δικτατορίας ή της Σοβιετικής Ένωσης και σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, όπως στην πλήρη απόκρυψη σημαντικών ειδήσεων, τις ξεπερνάνε; (Να υπενθυμίσουμε με την ευκαιρία ότι τα μέσα εκείνα δεν έσωσαν στο τέλος ούτε τη δικτατορία, ούτε την Σοβιετική Ένωση, μάλλον διευκόλυναν την καταστροφική κατάρρευση τους). Ή μήπως να σχολιάσουμε τα εξωφρενικά γκάλοπ που δημοσιεύονται, προσπαθώντας να δημιουργήσουν μια εντελώς εικονική πραγματικότητα;
Σε ένα τελευταίο από δαύτα διαβάσαμε αίφνης ότι επτά στους δέκα Έλληνες τάσσονται υπέρ της σκληρής στάσης της κυβέρνησης στο θέμα Κουφοντίνα, ακόμα και αν εξ αυτής πεθάνει ο κρατούμενος απεργός πείνας. Για να βγει αυτό το 70% προφανώς συμμερίζονται την άποψη αυτή και πολλοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΙΝΑΛ, του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ25…
Με τη φόρα που ‘χουν πάρει θα αρχίσουν να τα πιστεύουν και οι ίδιοι στο τέλος.
Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες ο πρωθυπουργός δέχεται παρόλα αυτά πιεστικές εισηγήσεις από ορισμένους συνεργάτες του να παραμείνει ακλόνητος στα ζητήματα «τάξης και ασφάλειας» εν γένει και οπωσδήποτε στο θέμα Κουφοντίνα, παρόλο που ακόμα και ο διευθυντής του «Βήματος» του συστήνει μετριοπάθεια.
Η κληρονομιά της Σιδηράς Κυρίας
Το επιχείρημα αυτών των συμβούλων του Πρωθυπουργού είναι ότι, το να παραμείνει ακλόνητος στη σημερινή πολιτική γραμμή στα θέματα «τάξης και ασφάλειας», είναι ακριβώς η μεγάλη ευκαιρία να γίνει η «Θάτσερ της Ελλάδας».
Ο πειρασμός είναι μεγάλος για τον Πρωθυπουργό, καθώς πιέζεται από την πραγματικότητα, να φύγει ακόμα πιο ορμητικά από αυτή, με μεγαλύτερες δόσεις του φαρμάκου που ήδη αποδεικνύεται δηλητήριο. Ο φόβος μπροστά στις επερχόμενες συνέπειες μπορεί να ενεργήσει κατά πολλούς τρόπους. Άλλος το σκέφτεται ψύχραιμα και μπορεί να υποχωρήσει. Άλλος φοβάται ακόμα περισσότερο μια υποχώρηση και εγκλωβίζεται στη λάθος πορεία.
Να πούμε ευθύς εξ αρχής ότι η σύγκριση των σημερινών Ελλήνων πολιτικών με πολιτικούς όπως η Θάτσερ, ο Ντε Γκωλ, ο Ρούσβελτ ή ο Τσώρτσιλ, που ηγήθηκαν μεγάλων μετασχηματισμών απλώς δεν είναι σοβαρή και μόνο ως αστείο μπορεί να εκληφθεί. Καλές είναι οι φιλοδοξίες και οι φαντασιώσεις, πρέπει όμως να τις συγκρίνει κανείς με την πραγματικότητα, αν δεν θέλει να παρασυρθεί σε πολύ μεγάλα λάθη.
Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να επαναληφθεί ο θατσερισμός του 1981 στην Ελλάδα του 2021, τόσο για υποκειμενικούς, όσο και για αντικειμενικούς λόγους. Αν το συζητάμε εδώ είναι γιατί το να πιστεύει κάποιος κάτι, έστω και αν είναι απίθανο, τότε παράγει πολιτικά αποτελέσματα.
Είναι αλήθεια ότι η Θάτσερ κράτησε απολύτως ανάλγητη στάση στο ζήτημα της απεργίας πείνας των Ιρλανδών αγωνιστών που κρατούντο στις βρετανικές φυλακές.
Η θανάτωση των απεργών υπήρξε ένα από τα αναρίθμητα εγκλήματα του βρετανικού κράτους ανά την υφήλιο, ανάλογο προς αυτά που έκανε στην Κύπρο, όπου οι εκπρόσωποί του κρέμαγαν αμούστακα Ελληνόπουλα και τα έθαβαν στα «Φυλακισμένα Μνήματα», χωρίς καν να επιτρέπουν στις μανάδες και τους πατεράδες τους να παρευρίσκονται στην ταφή. Τέτοιος πολιτισμός. Μετά απορούσαν πώς δεν μπόρεσαν να δαμάσουν την τόσο μικρή σε μέγεθος αποικία τους.
Σε μια άλλη περίπτωση, η «Σιδηρά Κυρία», όπως ήταν το παρατσούκλι της, βύθισε αύτανδρο ένα πλοίο της Αργεντινής και τους χίλιους ναύτες του με ύπουλο τρόπο, εκτός του πεδίου επιχειρήσεων που οι ίδιοι οι Βρετανοί όρισαν στον πόλεμο των Φώκλαντς.
Είναι αλήθεια ότι αυτά τα εγκλήματα, όπως και η συντριβή της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων, δεν φάνηκε να κάνουν πολιτικά κακό στη Θάτσερ, αντίθετα ενίσχυσαν την πολιτική ισχύ της. Μακροχρονίως βέβαια, η πολιτική της «Σιδηράς Κυρίας» έβαλε τις βάσεις για την αποβιομηχάνιση της Βρετανίας, για τη βαθειά κοινωνική της κρίση και έφερε τώρα, ένα κράτος με ιστορία αιώνων, το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώπιον της απειλής να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Όταν πέθανε η Θάτσερ, χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ξέσπασαν σε αυθόρμητες εκδηλώσεις χαράς.
Δεν θα εξετάσουμε εδώ τα μεγάλα ηθικά ζητήματα που τίθενται και που, όπως μας δίδαξε ο Θουκυδίδης, έχουν και πολύ μεγάλη σημασία και μεγάλες πολιτικές επιπτώσεις. Εννοούμε τον Θουκυδίδη του Επιταφίου, όχι τον Θουκυδίδη όπως τον καταλαβαίνουν πολλοί Νεοέλληνες, προδίδοντας τη δική τους ηθική και αμάθεια, ως δήθεν διδάσκοντα ότι το δίκαιο δεν έχει σημασία.
Ούτε θα συγκρίνουμε τις προσωπικότητες της Θάτσερ και του Μητσοτάκη.
Θα περιοριστούμε να εξετάσουμε τους τρεις κρίσιμους λόγους για τους οποίους δεν είναι επαναλήψιμο το βρετανικό προηγούμενο της δεκαετίας του 1980 στην Ελλάδα του 2021 και γιατί, τυχόν προσπάθεια επανάληψής του, θα έχει τραγικές επιπτώσεις για τη χώρα, αλλά και για όσους το επιχειρήσουν.
Οι κρίσιμες διαφορές
Πρώτον, η Θάτσερ καβάλησε το άτι του νεοφιλελευθερισμού στην άνοδό του, όχι στη μεγάλη κρίση του, όπως τώρα. Ακόμα και ο πρωτεργάτης του ελληνικού αντι-κρατισμού Στέφανος Μάνος βγήκε τις προάλλες, έξαλλος γιατί παρέμενε έξι μέρες χωρίς ρεύμα στην Εκάλη, φωνάζοντας «πού είναι το κράτος;». Οι παγκόσμιες στατιστικές της πανδημίας είναι σαφείς επ’ αυτού: οι «σοσιαλιστικές» χώρες και οι καπιταλιστικές χώρες που δεν πήγαν στον εξτρεμιστικό νεοφιλελευθερισμό άντεξαν, την ώρα που οι ΗΠΑ και η Δυτική Ευρώπη γνωρίζουν υγειονομικό Βατερλώ.
Με την πολιτική της η Θάτσερ συσπείρωσε (και το είπε) τα δύο τρίτα της κοινωνίας εναντίον του φτωχότερου τρίτου. Εδώ, έστω και αν έχουν εξαφανισθεί από την εικονική τηλεοπτική πραγματικότητα, οι μισοί Έλληνες δεν μπορούν να επιβιώσουν και αρκετοί δεν έχουν καν να φάνε.
Ενάμισι εκατομμύριο Έλληνες σε παραγωγική ηλικία είναι εκτός παραγωγής και η κυβέρνηση αδιαφορεί πλήρως, σαν να μην υπάρχουν, για τους μακροχρόνια άνεργους.
Όπως πάμε θα χρειαζόταν κάποια στιγμή πιθανώς ανοιχτή (ή συγκαλυμμένη όσο παραμένουμε στην Ε.Ε.) δικτατορία, για να κάτσουν όλοι αυτοί να αργοπεθαίνουν ησύχως, αν και είναι αμφίβολο ότι μπορεί να επιβληθεί μια δικτατορία στηριγμένη σε τόσο στενή κοινωνική, αλλά και ιδεολογική βάση. Μια προσπάθεια επιβολής της μάλλον σε γενίκευση της αναρχίας και της διάλυσης θα οδηγούσε.
Η Ελλάδα (όπως και όλη η Δύση) δεν χρειάζεται τώρα νεοφιλελευθερισμό, αλλά μάλλον την πλήρη και ριζική εγκατάλειψη των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, ακόμα κι αν κάποιος πιστεύει ότι είχαν κάποια πλεονεκτήματα το 1980. Το θανατηφόρο φιάσκο της κυβέρνησης με το ΕΣΥ το αποδεικνύει.
Δεύτερον, η Θάτσερ καβάλησε το άλογο του βρετανικού αυτοκρατορικού, ιμπεριαλιστικού πνεύματος. Και αυτό της βγήκε, γιατί η Αυτοκρατορία, μπορεί να κατέστρεψε δεκάδες χώρες και λαούς του πλανήτη, μοίρασε όμως και κάτι από τα υπερκέρδη των λεηλασιών της αποικιοκρατίας στον βρετανικό λαό, εξαγοράζοντας τη συνενοχή ενός τμήματός του.
Η τρίτη και πολύ πιο ενδιαφέρουσα διαφορά είναι άλλη κατά τη γνώμη μας. Οδηγώντας, με την αναλγησία της, στον θάνατο τον Σαντς και τους συντρόφους του, η Θάτσερ τήρησε αυστηρά τη βρετανική έννομη τάξη και προστάτευσε, δεν κατέλυσε την κυριαρχία και την ισχύ του βρετανικού κράτους.
Εδώ είναι η μεγάλη, η κρίσιμη διαφορά. Στην περίπτωση Κουφοντίνα, που είναι το πιο χτυπητό, αλλά όχι το μόνο παράδειγμα, ο ελληνικός νόμος επιβάλλει την μεταγωγή του κρατουμένου στον Κορυδαλλό.
Ο κρατούμενος κάνει απεργία πείνας για να εφαρμοστεί ο νόμος του ελληνικού κράτους!
Ο Σαντς οδηγήθηκε στον θάνατο με εφαρμογή του (απάνθρωπου ασφαλώς) βρετανικού νόμου. Ο Κουφοντίνας οδηγείται με παραβίαση του ελληνικού νόμου.
Καταπολέμηση της τρομοκρατίας ή της δημοκρατίας;
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει άλλωστε υπόθεση Κουφοντίνα ή τρομοκρατίας. Ο Κουφοντίνας επελέγη ως στόχος γιατί είναι ο λιγότερο υπερασπίσιμος από τους Έλληνες πολίτες και γιατί όποιος τολμάει να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του εύκολα κατατάσσεται στους «φίλους» και «συμπαθούντες» της τρομοκρατίας.
Αλλά στη θέση του Κουφοντίνα, δηλαδή ενός πολίτη ουσιαστικά ανυπεράσπιστου απέναντι στην απροσχημάτιστη παραβίαση του νόμου από τα κρατικά όργανα, μπορεί να βρεθεί αύριο οποιοδήποτε, αριστερός, δεξιός, κεντρώος ή απολίτικος και για οποιοδήποτε θέμα, πολιτικό ή άλλο.
Όσοι σχεδίασαν αυτή την υπόθεση θέλουν να «εκπαιδεύσουν», δια του παραδείγματος, τους πολίτες και να εμπεδώσουν την άποψη ότι κανείς δεν μπορεί να βασίζεται στον νόμο και στο κράτος – μόνη λύση είναι η υποταγή στη θέληση των ασκούντων εξουσία.
Δεν τους ενδιαφέρει να καταπολεμήσουν μια «τρομοκρατία» που έχει ουσιαστικά εκλείψει ως υπολογίσιμη απειλή εδώ και δύο δεκαετίας και η οποία, αν αναζωπυρωθεί, γνήσια ή κατασκευασμένη, θα είναι εξαιτίας ακριβώς αυτής της υπόθεσης. Τους ενδιαφέρει να καταπολεμήσουν τη δημοκρατία.
Και τιμά ιδιαίτερα τους Έλληνες Δικαστές και Εισαγγελείς το γεγονός ότι τα αντελήφθησαν αυτά και αντέδρασαν δια της Ενώσεώς τους, όπως επίσης οι δικηγόροι της Πάτρας και του Πειραιά και έξι αεροπαγίτες.
Γιατί τελικά υπάρχουν μόνο δύο δυνατές καταστάσεις. Το κράτος δικαίου και ο νόμος της ζούγκλας.
Ο Δικτάτωρ
Με το πρόσχημα της τρομοκρατίας ή του χαρακτήρα των πράξεων του κρατουμένου, επιχειρείται στην πραγματικότητα, ανεπαίσθητα, η αλλαγή του ίδιου του πολιτεύματος, με την εισαγωγή καθεστώτος εξαίρεσης, με άρνηση εφαρμογής του νόμου, όπου η εξουσία το αποφασίζει.
Εισάγεται δηλαδή η εξουσία του Δικτάτορα, όπως τον όρισε ένας από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του Δικαίου, ο Καρλ Σμιτ, ως αυτού που παίρνει κατ’ εξαίρεσιν αποφάσεις, του αληθινού κατέχοντος την εξουσία, υπεράνω νόμων και ανθρώπων.
Ο Δικτάτωρ έχει ήδη εισαχθεί στην Ελλάδα το 2010, αλλά η εισαγωγή του εκείνη αφορούσε μόνο την οικονομική πολιτική του κράτους.
Τώρα επιχειρείται η επέκταση της εξουσίας του και σε ό,τι αφορά τους όρους που προσδιορίζουν την άσκηση του κρατικού μονοπωλίου της νόμιμης άσκησης βίας. Την βαθύτερη δηλαδή υπόσταση της κρατικής λειτουργίας.
Ψάχνουν ξανά χρήσιμο ηλίθιο
«Το μεγαλύτερο λάθος που κάναμε σε αυτήν την υπόθεση ήταν η ρητή πρόβλεψη στον νόμο ότι ο Κουφοντίνας θα πάει στον Κορυδαλλό», μου είπε κάποιος λογικός άνθρωπος από τον χώρο της ΝΔ.
«Αν είναι έτσι γιατί δεν το διορθώνετε;» τον ρώτησα. Μπορεί να είναι λάθος, αλλά το έκαναν μόνο οι Έλληνες, που θεωρούνται επιρρεπείς στα λάθη, ή και οι Αμερικανοί, που, εικάζουμε, εποπτεύουν πολύ στενά την όλη ελληνική αντιτρομοκρατική πολιτική και είναι πολύ λιγότεροι επιρρεπείς σε λάθη;
Μπορεί φυσικά να πέφτουμε έξω. Δύσκολα θα βρεθούν αποδείξεις, αλλά η εντύπωσή μας είναι ότι πίσω από την υπόθεση Κουφοντίνα, όπως και από το όλο δόγμα του «νόμου και της τάξης» πάλι κρύβεται ο ίδιος, ριζοσπαστικός και εξτρεμιστικός πυρήνας στο κέντρο της αυτοκρατορικής εξουσίας. Αυτός που έδρασε στη Μέση Ανατολή, προκαλώντας την αλυσίδα των καταστροφικών πολέμων, που έδρασε στην Ελλάδα το 2010, για να μας χρησιμοποιήσει για την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους σε όλη την Ευρώπη, που έδρασε στην Κύπρο το 2013 και στην Ουκρανία το 2013-14, που χρησιμοποίησε το ελληνικό 2015 για να ενισχύσει την άκρα δεξιά παγκοσμίως.
Δεν θέλουμε ασφαλώς να πούμε ότι τον δρόμο που πήρε η ΝΔ δεν τον ήθελε και η ίδια. Εννοούμε ότι δεν τον πήρε, ούτε θα τον έπαιρνε, αν δεν ανταποκρινόταν στις βαθύτερες επιθυμίες ισχυρών ξένων κέντρων. Τώρα για το αν ξέρουν κάθε φορά με ποιόν μιλάνε, και ποια φράξια του διεθνούς συστήματος αυτός εκπροσωπεί, δεν παίρνουμε δα και όρκο.
Τώρα περνάμε από την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους πρόνοιας στην επιχείρηση κατεδάφισης των υπολειμμάτων αστικής δημοκρατίας και κυριαρχίας των ευρωπαϊκών εθνών. Και χρειάζονται μια χώρα-«χρήσιμο ηλίθιο» για να ξεκινήσει από κάπου, όπως το 2010, η όλη διαδικασία.
Και χρειάζονται επίσης όσοι τυχόν τα σχεδιάζουν αυτά, να κάνει η παρούσα κυβέρνηση πράξεις που δεν είναι αντιστρέψιμες και που θα την εγκλωβίσουν οριστικά σε τέτοιο δρόμο.
Πώς πείθουν τους πολιτικούς μας
Για να πειστεί και να συνεργήσει σε τέτοιες επιχειρήσεις η ελληνική ελίτ είναι πολλά τα μέσα που χρησιμοποιούνται. Πάντα όμως είναι καλύτερο να πιστεύει ότι κάτι θα κερδίσει και αυτή, να της ζαχαρώσουν το χάπι, να βλέπει το τυρί και όχι τη φάκα, να πιστεύει ότι όλα αυτά θα έχουν αίσιο τέλος.
Ο Γιώργος Παπανδρέου πίστευε ότι θα σώσει την Ελλάδα με τη βοήθεια των Αμερικανών φίλων και του ΔΝΤ. Ο Αντώνης Σαμαράς ότι θα του αναδιάρθρωναν το ελληνικό χρέος. Ο Αλέξης Τσίπρας ότι οι Αμερικανοί φίλοι θα του εξασφάλιζαν μια παρουσιάσιμη συμφωνία με τους Δανειστές.
Τον κ. Μητσοτάκη προσπαθούν να τον πείσουν ότι θα γίνει η «Θάτσερ της Ελλάδας» και είναι ανάγκη να το κάνουν αυτό, γιατί μπορεί η ΝΔ να τα θέλει, δεν σημαίνει όμως και ότι δεν τα φοβάται.
Κινητοποίησαν (ελλείψει έστω μιας μικρούλας επίσημης αμερικανικής δήλωσης) ακόμα και τον Νίκολας Μπερνς. Άρχισαν να δημοσιοποιούν εξωφρενικές δημοσκοπήσεις, για πείσουν και την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, ότι ο ελληνικός λαός έχει μεταβληθεί σε λαό ανθρωποφάγων που επιθυμεί ή έστω αδιαφορεί για τον θάνατο του Κουφοντίνα (Αυτά όλα σημειωτέον κατευθύνονται και προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά: εκεί επιδιώκοντας να πείσουν την ηγεσία του ότι κάνει λάθος που συμπαρίσταται στον Κουφοντίνα. Το μόνο λάθος που όντως έχει κάνει είναι το ακριβώς ανάποδο, ότι δεν έχει βάλει δηλαδή τις φωνές πολύ πιο δυνατά και εντός της χώρας και στην Ευρώπη, όχι για τον Κουφοντίνα, αλλά για την σοβαρή νέα απειλή κατά της δημοκρατίας στην Ελλάδα).
Εκδίδοντας μια επίσημη, οριστική όπως ο θάνατος, βεβαίωση αναλγησίας, όπως και συνεχίζοντας το αυταρχικό «αμόκ» των αστυνομικών δυνάμεων, ο σημερινός Πρωθυπουργός το μόνο που δεν θα γίνει είναι Θάτσερ. Θα ανοίξει αντίθετα μια άβυσσο με μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού. Πιο καλός σύμβουλος από τα γκάλοπ-ανέκδοτα είναι οι ρωγμές που ήδη σημειώνονται στην παράταξή του, ακόμα και στο στενό περιβάλλον του.
Θα πυροδοτήσει, επιμένοντας σε αυτή την πορεία, καταστροφικές διαδικασίες, και για τον ίδιο και για τη χώρα, που δεν μπορούμε τώρα να προβλέψουμε με ακρίβεια ούτε πότε θα εκδηλωθούν, ούτε ποια μορφή θα πάρουν, ούτε καν σε ποιο θέμα. Μπορεί η πληροφορία να αμβλύνεται και να παραμορφώνεται από το σύστημα των μέσων ενημέρωσης, δεν εξαφανίζεται όμως ποτέ η αλήθεια. Δεν έγινε αυτό ούτε στις πιο σκοτεινές εποχές της ιστορίας.
Η πληροφορία θα περάσει στο συλλογικό εθνικό ασυνείδητο. Το αίμα δεν είναι σαν τις ρητορικές μάχες των πολιτικών στα τηλεοπτικά πάνελ ή τη Βουλή. Έχει την ιδιότητα να ξυπνάει τα πιο αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπινου όντος.
Εμείς δεν ανήκουμε στην κυβερνώσα παράταξη. Καθώς όμως ο πρωθυπουργός έχει ήδη βρέξει το ένα πόδι του στο νερό του Ρουβίκωνα, του ευχόμαστε ειλικρινά, για τα πρόσφατα γενέθλιά του, πολλά και καλά χρόνια και, βεβαίως, να μην συνδέσει την πολιτική του καριέρα με θανάτους ανθρώπων.
