Πλούσια η συγγραφική παραγωγή του ευλαβεστάτου και σοφού θεολόγου – τ. Λυκειάρχου και Ιεροκήρυκος με το εικοστό τέταρτο και πολύ αξιόλογο βιβλίο του, που πρόσφατα εκυκλοφορήθη. Ως δε ευγνώμων κληρικός, το αφιερώνει: “Στη μνήμη του Διδασκάλου και Επισκόπου μου μακαριστού Μητροπολίτου Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου”.
Κάτω από τα όμορφα τριαντάφυλλα του εξωφύλλου υποσημειώνει τον έξοχο και κλασσικό στίχο του Μενάνδρου: “Ως Χαριεν εστ άνθρωπος όταν άνθρωπος η”. Κι είναι τούτος ο στίχος μια βάση για το χτίσιμο του όλου βιβλίου.
Δεν νομίζω ότι θα είμαι υπερβολικός αν πω πως το βιβλίο είναι θαυμάσιο από κάθε άποψη κοινωνική, ψυχολογική, χαρακτηριολογική… ο δε πλούτος των γνώσεων και της εμπειρίας του, προκαλεί εντύπωση από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου του.
Κεντρικό θέμα του – διαχρονικά επίκαιρο και πάντα οξύ… η αλαζωνεία του «υπερανθρώπου». Αλλά, πριν ακούσουμε τον ίδιο, να σημειώσω τα περιεχόμενα του βιβλίου: Πρόλογος, Κεφάλαιο Α” ο μεγαλοϊδεατισμός – ο “μετεωρισμός της ψυχής” – ψυχογράφημα του μεγαλοϊδεάτη. Κεφάλαιο Β” ο υπεράνθρωπος μεγαλοϊδεάτης ως άτομο και ως εξουσία (1. ως άτομο, 2 ως εξουσία). Κεφάλαιο Γ” η ευθύνη και η στάσις μας στον εξουσιαστή και μη… Κεφάλαιο Δ” Πρόληψις και θεραπεία. Και, τέλος: Πηγές και βοηθήματα, και “σύντομο βιογραφικό”.
Ο σχεδόν επτασέλιδος Πρόλογός του, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο, σύνοψη του όλου περιεχομένου, εν είδει Εισαγωγής. Οι αναγνώστες έτσι, παίρνουν μια γεύση του όλου βιβλίου, και έχουν μια φωτογραφία της κοινωνικοπολιτικής – γιατί όχι και της θρησκευτικής ζωής της εποχής μας. Σημειώνω μερικές σκέψεις του: Πίσω από το φυλλαράκι του ημερολογίου: Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012 διαβάζω: «Αληθινή Ευλογία δεν είναι το να έχει κανείς κάτι, αλλά τον να είναι κανείς κάτι». Το διάβασα. Το ξαναδιάβασα. Είδα την ίδια την κοινωνία, την χώρα που ζούμε, που παλεύουμε και πληγωνόμαστε… Θέατρο και παραπλάνηση. Άριστοι ηθοποιοί, αλλά και δράστες, σε ένα κακόγουστο και καταστροφικό δράμα, που πλατιά θα φανεί στο βιβλίο μας αυτό. Από μικροί φτιάχνουμε αυτόν τον χαρακτήρα. Φοράμε την μάσκα (προσωπείο), ενώ στην ουσία στερούμεθα την προσωπικότητα…
Μπορεί να είμαι “προσωπικότης” αλλά να μην έχω προσωπικότητα. Δυστυχώς πάσχουμε από τα προσωπεία… Ο όρος “Δονκιχωτισμός” σημαίνει να έχει κανείς χαρακτήρα Δον Κιχώτη, δηλαδή μεγαλομανής… Γεμίσαμε από αξιόματα και στερούμαστε αξίες…»
Συγχαίρω θερμότατα, π. Ιγνάτιε.
Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδης
Θεολόγος – Συγγραφέας, Αθήνα