Του Γιώργου Ε. Μουργή
Ακόμα μια διαπραγμάτευση σε εξέλιξη, με την κοινωνία στο ίδιο έργο θεατής.
Κουρασμένη, απογοητευμένη άλλα έτοιμη να απασφαλίσει αυτή τη φορά.
Το έργο των αριθμών, του δημοσιονομικού ελλείμματος, του χρέους, της δόσης χιλιοπαιγμένο, μονότονο, με τους ίδιους πρωταγωνιστές.
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις από το 2010 μέχρι σήμερα, το βασικό σενάριο είναι η υλοποίηση του μνημονίου.
Για την ακρίβεια, των τριών μνημονίων, με μοναδικό αποτέλεσμα την κοινωνική αποσάθρωση. Πλέον η ανθρωπιστική κρίση λαμβάνει βιωματικές διαστάσεις για τις λαϊκές τάξεις, αλλά και για τις μεσαίες.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του δράματος από τη μια έχουμε τους θεσμούς-δανειστές με τις ιδιοτελείς επιδιώξεις τους, και από την άλλη το υπό την ευρύτερη έννοια πολιτικό σύστημα στο εσωτερικό της χώρας μας, το οποίο δεν ενδιαφέρεται ποιων τα συμφέροντα εκπροσωπεί και υπηρετεί.
Το μακρύ χέρι της επιτροπείας που έθεσε τη χώρα σε συνεχή παρακολούθηση χρησιμοποίησε κατ’ εξακολούθηση τα ημεδαπά πολιτικά πρόσωπα με κυρίαρχο σκοπό να διασφαλιστούν απαρέγκλιτα και μόνο τα συμφέροντα των δανειστών στο όνομα της οικονομικής διάσωσης ή των δήθεν μεταρρυθμίσεων.
Στο πλαίσιο αυτής της σκοπιμότητας, κόμματα και πολιτικές χρησιμοποιήθηκαν με ημερομηνία λήξης από αυτά τα κέντρα ως μέρος μια αναλώσιμης λογικής, με την ανοχή του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος, ή ακόμα και με την πλήρη συνέργειά του, ώστε η διασφάλιση των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων να υποθηκεύει με κλεπτοκρατικό τρόπο την οικονομία, τους πόρους της δημόσιας περιουσίας, οδηγώντας την κοινωνία στην εξαθλίωση.
Ο παραλογισμός, η πίεση για οριζόντια αντιλαϊκά μέτρα σε συνδυασμό με το ξεπούλημα κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών ή την παραχώρηση έναντι πινακίου φακής σε μονοπωλιακούς κολοσσούς στρατηγικής οικονομικής σημασίας δημόσιων εταιρειών συνεχίζεται στο όνομα της δήθεν ανάπτυξης.
Το έλλειμμα δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας, που επιβάλλουν «θεσμοί» και δανειστές συνοδεύει παράλληλα την πραγματική οικονομία, η οποία ασφυκτιά κάτω από τον δημοσιονομικό στραγγαλισμό, με τα κοινωνικά εισοδήματα λεηλατημένα, και την κοινωνία στα κάγκελα να αντιλαμβάνεται πλέον όχι μόνο ότι δεν προσπαθούν να την σώσουν αλλά την χρησιμοποιούν δεμένη στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Τα τελευταία έξι χρόνια οι δανειστές στο ίδιο κρεβάτι έδεσαν χειροπόδαρα το πολιτικό σύστημα στραγγαλίζοντας ή εξαφανίζοντας ολόκληρα πολιτικά κόμματα και ηγεσίες, αφού πρώτα τις έστησαν στο άρμα της διαπλοκής, τις τάισαν μιζαδόρικα για δεκαετίες ολόκληρες, με συνέπεια να εκτελούν οδηγίες χρήσεως ή εντολές στον αυτόματο πιλότο μόνο των συμφερόντων που εξυπηρετούν.
Οι αριθμοί εξακολουθούν να δείχνουν το μέγεθος της κρίσης,όπως έχουμε ξαναγράψει.
Ανεργία, μείωση εθνικού εισοδήματος, φοροδοτική ανικανότητα, λουκέτα, απολύσεις, ληξιπρόθεσμα χρέη, κόκκινα δάνεια, ασφαλιστικά ταμεία στα όρια της χρεοκοπίας (και πέρα από τα όρια), τραγικές συνέπειες στο κράτος πρόνοιας, στην υγεία, στην παιδεία, περικοπές επί περικοπών, νεόπτωχοι και εν δυνάμει νεοάστεγοι συνθέτουν την εικόνα.
Για αυτά έχουν να πανηγυρίζουν σίγουρα οι ζηλωτές του νεοφιλελεύθερου δόγματος.
Ίσως, μάλιστα, να πανηγυρίζουν για το πολιτικό κεφάλαιο του ΣΥΡΙΖΑ που εξανάγκασαν να υλοποιήσει το τρίτο μνημόνιο, αφαιρώντας τη δυνατότητα εφαρμογής του Παράλληλου Προγράμματος, αφού τους χάλαγε τα σχέδια.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: αμφιβάλλει κανείς ότι στο πλαίσιο υλοποίησης αυτού του απάνθρωπου σχεδίου επιδιώκεται η «χρησιμοποίηση» του Αλέξη Τσίπρα και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ όπως ακριβώς χρησιμοποιήθηκε το προηγούμενο πολιτικό κατεστημένο;
Η ανατροπή αυτών των σχεδιασμών είναι η μόνη κοινωνικά δίκαιη, έντιμη, και εν τέλει ηθική υποχρέωση του ΣΥΡΙΖΑ και της πολιτικής του ηγεσίας. Υποχρέωση από την οποία δεν μπορούν να… αποδράσουν χωρίς να αυτοκαταργηθούν.
Η κοινωνική ωρίμανση έχει πλέον συντελεστεί. Το επαίσχυντο γεγονός ότι τα συμφέροντα των δανειστών εξυπηρετούν οι όποιες βοήθειες δεν μπορεί πια να κρυφτεί, όσο κι αν προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα τα ντόπια και ξένα κέντρα παραπληροφόρησης. Έχει γίνει πια κατανοητό από ευρέα στρώματα του λαού ποια είναι η σκοπιμότητα της δημοσιονομικής πίεσης, και τώρα τελευταία προς τι οι απειλές για αποπομπή της Ελλάδας από τη συνθήκη Σένγκεν.
Η αλήθεια είναι πως οι ίδιες οι στρατηγικές επιλογές της χώρας για παραμονή σε μια ενιαία Ευρώπη της δημοκρατίας, της ισονομίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, τίθενται πλέον εν αμφιβόλω ως προς την ορθότητά τους, αφού όλο και περισσότερο βλέπουμε μια Ευρώπη αντιδημοκρατική, συγκεντρωτική, αρπακτική, απάνθρωπη! Πού είναι το όραμα στο οποιο κάποτε πιστέψαμε;
Στην πολιτική χρειάζεται ψυχραιμία και σύνεση στη λήψη των κρίσιμων αποφάσεων.
Ύστερα από τόση λεηλασία του, ας ελπίσουμε ότι την ίδια ψυχραιμία και σύνεση θα επιδείξει και ο κοινωνικός ιστός, βλέποντας τη συνοχή του να διασπάται καθημερινά. Διαφορετικά, το κύμα οργής για τους έξω μπορεί πολιτικά να εκτραπεί και προς τους μέσα, και τότε θα αρχίσουμε να τρέχουμε «να σώσουμε οτιδήποτε αν σώζεται», με την ολιγωρία μας συνένοχοι στο… «φόνο και στις συνέπειές του».