«Σύ μ’ έμαθες πώς αγαπούν, πώς κλαίνε πώς πονούνε».
Πατήρ ο Δημιουργός των Πάντων. Ιερός. Καθώς ο Θεός ο Δημιουργός των Πάντων, έτσι κι ο Πατέρας είναι ο Δημιουργός των πάντων κοιτώντας τριγύρω μας.
Αγαπητέ Πατέρα, εκτός από δημιουργός των πάντων όπως κάθε καλός πατέρας, ήσουν και μέγας διδάσκαλος με ολόκληρο τον Βίο σου. Ότι πίστευες κι ότι έλεγες το τηρούσες με κάθε κόστος όπως κάθε σωστός άντρας, πάντα για καλό.
Αποτέλεσες, αποτελείς και θα αποτελείς μια μεγάλη διδαχή, ένα φωτεινό παράδειγμα αντρός που θα μας δίδει την ταυτότητα μας. Ήσουν Έλληνας, Κρητικός, Σφακιανός καθώς περιείχες όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που προσδίδουν την ταυτότητα μας η οποία μας βοήθησε να διαβούμε ως φυλή τους 45 αιώνες Ιστορίας μας και να υπάρχουμε ακόμα.
Ποτέ σου δεν εξαγοράστηκες. Ποτέ σου δεν έκλεψες. Ποτέ σου δεν ατίμασες. Πάντα δούλευες και πάντα βοηθούσες γιατί «έτσι κάνουν οι Άντρες» και γιατί «είχες περάσει Κατοχή» όπως έλεγες. Είχες Ψυχή. Ποτέ σου δεν σκέφτηκες υστερόβουλα για κάποιον φίλο ή συγγενή σου, και φυσικά ποτέ σου δεν ζήτησες τίποτα από κανέναν πλέον αυτών που σου αναλογούσαν και που αναλογούν σε κάθε άνθρωπο στον πολιτισμένο κόσμο.
Ήσουν δυνατός κι έμπιστος φίλος, αντρειωμένος όπου έπρεπε, ντόμπρος, κι αποζητούσες την ηρεμία και την αγάπη των δικών σου, διάγοντας ταυτόχρονα έναν βίο απέριττο απαλλαγμένο από κάθε τι περιττό! Γελούσες και χαμογελούσες ήσουν καλοσυνάτος κι αγνός χωρίς ποτέ σου να «ξαγλείς». Ποτέ σου δεν «ξαγλούσες». Όποιος όμως σε «ξαγλούσε» έσφιγγες τη γροθιά, έσφιγγες την τεράστια δεξιά παλάμη σου πάνω στο τραπέζι, τον έβαζες μέσα και τον έλιωνες! Ποτέ δεν γλίτωνε!
Ποτέ σου δεν έφερνες διχόνοια στην Κοινωνία, αντιθέτως πολλές φορές οπισθοχωρούσες για να ενώσεις ανθρώπους και καταστάσεις. Φυσικά και βοήθησες να γίνουν άρχοντες και δήμαρχοι, άνθρωποι που τελικά σε έκαναν να ντρέπεσαι που τους στήριξες καθώς ατίμασαν τις Σφακιανές Αρχές σου και τον απέριττο βίο σου. Ο ένας τους που δικάστηκε ή δικάζεται για υπεξαίρεση –δεν θυμάμαι- πήγε να σου φάει την περιουσία με τρείς απαλλοτριώσεις τις οποίες και ακύρωσες, ο ίδιος τσακωνόταν με τους φίλους σου όταν δεν τον ψήφιζαν, κι όταν ως γιατρό τον χρειαζόσουν ότι και να είχες η διάγνωση ήταν μία και μοναδική «ίωση, σε 3 ημέρες θα σου περάσει»… Αρκετούς βοήθησες που σε ντροπιάσανε. Αρκετούς δίδαξες και σε ατιμάσανε. Εσύ όμως συνέχισες και συνεχίζεις την πορεία της Φυλής σου απαλλαγμένος πλέον από τη σάρκα αποτελώντας φωτεινότατο φάρο που δείχνει την πορεία και το στίγμα στη φυλή μας για να συνεχίζει να πορεύεται στους αιώνες ακέραιη ελεύθερη υπερήφανη και δημιουργική, αφήνοντας τους εφήμερους και τους κάθε λογής υλικούς και πνευματικούς κερδοσκόπους να κολυμπούν στο βάλτο τους, βράζοντας στην πίσσα τους, χωρίς ψυχή χωρίς ταυτότητα στη δική τους κόλαση ως άλλο προπατορικό αμάρτημα. Αυτή είναι όλη η διαφορά σας.
Απο την άλλη όχθη της Ψυχής, αυτοί που άξιζαν τη βοήθεια σου και τη διδαχή σου, στο αναγνωρίζουν και φυσικά σε λογιάζουν για πατέρα τους κι εμάς για παιδιά τους κι αδέρφια τους! Αντάξιοι συνεχιστές σας τιμώντας τους προγόνους τους μα κι εσένα, χύνοντας πολλά κρυστάλλινα δάκρυα, μα πεντακάθαρα, με μάτια αληθινά που σε τιμούν, ακριβώς σάν τα κρυστάλλινα ήπια και πεντακάθαρα απόνερα που άφησες στο ταξίδι της Ζωή σου. Ήρθαν και σε τίμησαν καθήμενοι έως το τέλος της λειτουργίας στην εκκλησία που κάποτε έμαθες τα πρώτα σου γράμματα την Αγία Τριάδα στα Τσαλιανά. Πήραν την μακαρία σου, σε φίλησαν και σε θυμήθηκαν σε αποχαιρέτησαν νοητά και προσωρινά, και φυσικά δεν ήλθαν κι απήλθαν σαν περαστικοί ή σαν επαγγελματίες «περασατζίδες». Το μνημόσυνα ήταν αντίστοιχο του βίου σου, λιτό και απέριττο, απαλλαγμένο από κάθε τι το περιττό, αλλά και κάθε φαρισαίο που θα ήθελε να το κάνει πάρτι. Γνήσιο ορθόδοξο σαν μοναστηριακό. Λιτό και απέριττο. Άκρως ταιριαστό. Όπως το ήθελες. Σαν εσένα. Ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε.
Η Οικογένεια σου
