24 χρονών κι ακόμα …τελειόφοιτη.
Τελειόφοιτη γιατί δεν είχα τη δυνατότητα να επιλέξω αν θα συνεχίσω τις σπουδές μου ή αν θα ψάξω απεγνωσμένα για δουλειά για να υπάρχει ένα ελάχιστο έστω εισόδημα στο σπίτι μου.
Σ’ ένα σπίτι τεσσάρων ατόμων, όπου τα τρία είναι άνεργα.
Και με έναν πατέρα που από τα 46 του είναι άνεργος.
Ο κλήρος πέφτει σε μένα.
Προτεραιότητες για σπουδές; Ούτε λόγος!
Και ποιες σπουδές δηλαδή; Σπουδάζεις για να μαθαίνεις τελικά να κρατάς καλύτερα τον δίσκο και να είσαι ο καλύτερος στη λάντζα;
Για να δουλεύεις υπερωρίες χωρίς να τις πληρώνεσαι και να λες δόξα τω Θεώ;
Η πλήρης καταπάτηση της αξιοπρέπειάς μας, την οποία πρέπει να ξαναθυμηθούμε εμείς οι ίδιοι!
Η μόνη επιλογή λοιπόν; Δουλειά, για να επιβιώνεις απλά εσύ και η οικογένειά σου.
Για να ζεις, ούτε λόγος!
Για ποια έννοια της Δημοκρατίας μου μιλούν;
Όταν καταπατούν το κυριότερο δικαίωμα ενός ανθρώπου…
Το δικαίωμα του να ζεις και όχι απλά να επιβιώνεις, για να πληρώνεις όλα αυτά στα οποία εσύ (ένας 25χρονος) δεν είχες προλάβει καν να πάρεις μέρος όπως σε κατηγορούνε (όλοι μαζί τα φάγαμε…).
Ποια δημοκρατία όταν σε βυθίζουν στην κατάθλιψη και στην απόγνωση; Όταν σε εγκλωβίζουν σ’ ένα λαβύρινθο σκέψεων όπου το μόνο πράγμα που επικρατεί είναι τα λεφτά;
Γίναμε όλοι κυνηγοί του χρήματος, το οποίο όμως δεν υπάρχει! Ή μάλλον καλύτερα, υπάρχει και βρίσκεται σε λάθος χέρια!
Σχήμα αρκετά οξύμωρο!
Δεν συμφωνείτε;
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν σου βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό και σ’ αναγκάζουν να κάνεις αυτό που τα μεγάλα κεφάλια της χώρας μας κάνουν με μεγάλη επιτυχία εδώ και τόσα τόσα χρόνια… Να είσαι μια απλή μαριονέτα στα χέρια των ισχυρών!
Ένας ολόκληρος λαός υπνωτισμένος και βυθισμένος στον αέναο αγώνα της καθημερινής, χωρίς όμως καμία ανταπόκριση, μάχης!
Για ποια δημοκρατία μιλάμε όταν σου στερούν το δικαίωμα να κάνεις όνειρα και να τα βλέπεις να υλοποιούνται;
Τα “γιατί” πολλά!
Το συμπέρασμα όμως; Ένα…
Απλά συμμετέχουμε σε μια ζωή, η οποία είναι αρκετά υποδεέστερη απ΄ αυτήν που είμαστε ικανοί να ζήσουμε!
Τα συμπεράσματα δικά σας!
Χριστινα
