Η εντατικοποίηση, τα εξαντλητικά ωράρια και η ανυπαρξία μέτρων ασφαλείας μετατρέπουν τα εργοτάξια σε «αρένες θανάτου», τονίζει το Συνδικάτο
Ένα ακόμη θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα έρχεται να προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων στα εργοτάξια της χώρας. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Συνδικάτου Οικοδόμων Ν. Ηρακλείου, εργάτης σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της απογευματινής βάρδιας, στο πλαίσιο των εργασιών για την κατασκευή του Βόρειου Οδικού Άξονα Κρήτης (ΒΟΑΚ).
Το Συνδικάτο καταγγέλλει ότι «από τις αρχές του έτους, μέσα στους χώρους δουλειάς συνεχίζεται αμείωτα ο ακήρυχτος πόλεμος απέναντι στη ζωή των εργαζομένων, μεγαλώνοντας τη λίστα των νεκρών και σακατεμένων συναδέλφων, που παλεύουν για το μεροκάματο».
«Αρένες θανάτου» με στόχο την ταχύτητα και τη μείωση κόστους
Ιδιαίτερα καυστική είναι η ανακοίνωση όσον αφορά τις συνθήκες εργασίας και την έλλειψη επαρκών μέτρων ασφαλείας. Όπως σημειώνεται:
«Η εντατικοποίηση, τα ατέλειωτα ωράρια, τα μέτρα ασφάλειας που γίνονται λάστιχο με κριτήριο να γίνει γρήγορα και με μικρότερο κόστος η δουλειά, έχουν μετατρέψει τους χώρους δουλειάς σε αρένες θανάτου.»
Το Συνδικάτο χαρακτηρίζει ως πρόκληση την κυβερνητική επιλογή να προωθεί την 13ωρη εργασία, σε μια περίοδο που –όπως υπογραμμίζει– «μετράμε καθημερινά νεκρούς και σακατεμένους».
Ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και της εργοδοσίας
Στην ανακοίνωση γίνεται λόγος για συνεχή απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, με τις κυβερνήσεις να δίνουν προτεραιότητα στην ολοκλήρωση των έργων «όπως-όπως» και όχι στην προστασία των εργαζομένων:
«Με την πολιτική που ακολουθείται διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις, η ζωή των εργαζομένων του κλάδου θεωρείται αμελητέα. Σε προτεραιότητα “να βγει η δουλειά γρήγορα”, “να μην χαθούν οι προθεσμίες”, χωρίς μέτρα προστασίας, με ωράρια “ήλιο με ήλιο”, με τσακισμένους και σκοτωμένους εργάτες. Αυτή η κατάσταση πρέπει να ανατραπεί.»
Κάλεσμα σε κινητοποίηση: «Η ζωή μας δεν είναι αναλώσιμο υλικό»
Το Συνδικάτο εκφράζει θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος συναδέλφου και απευθύνει κάλεσμα σε όλους τους εργαζόμενους του κλάδου:
«Η ζωή των εργαζομένων δεν είναι αναλώσιμο υλικό. Δεν είναι κόστος για να ελαχιστοποιείται από τους εργολάβους, τις εταιρίες και τους ομίλους, για να βγαίνει το “μεροκάματο του τρόμου”.»
Παράλληλα, προειδοποιεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία προσδοκία προστασίας από την κυβέρνηση ή την εργοδοσία, και επισημαίνει την ανάγκη για οργάνωση και αγώνα:
«Έχουμε καθήκον να υπερασπιστούμε στην κυριολεξία τη ζωή μας και με τον αγώνα μας να επιβάλλουμε τους όρους ασφάλειας και υγείας στους χώρους δουλειάς. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.»



