Εγκατάλειψη στα Νεώρια, στο κτίριο Παπαδόπετρου, στη Γαλλική Σχολή, στα κτίρια του πρώην ΙΚΑ, στα κτίρια του πρώην Ψυχιατρείου, στο Μνημειακό Συγκρότημα Μάχης της Κρήτης. Εγκατάλειψη στο Άγαλμα της Ελευθερίας (κείτεται χορταριασμένο κομμάτια κατά γης στον χώρο των τάφων των Βενιζέλων).
Όλα τα φράγματα της Κρήτης σε Ρέθυμνο, Ηράκλειο, Λασίθι γέμισαν με νερό πλην των Χανίων. Το φράγμα Βαλσαμιώτη είναι καταδικασμένο (λόγω κακοτεχνίας) και εξ αυτού όλος ο αγροτικός κόσμος και τίποτα δεν γίνεται (ούτε ευθύνες δεν ζητούν γι’ αυτό το όργιο σπατάλης και ανικανότητας).
Εγκατάλειψη και στο κατακαμμένο κτίριο του Πολεμικού Μουσείου Χανίων (Ιταλικοί Στρατώνες).
Εγκατάλειχη, ίσως και η πιο σημαντική, σε όλο το οδικό δίκτυο εθνικό και επαρχιακό.
Λακκούβες επικίνδυνες παντού, κατολισθήσεις – καταγκρεμίσεις. Επικίνδυνες καταστάσεις στο οδόστρωμα. Πολλοί δρόμοι θυμίζουν καρόδρομους της παλιάς εποχής. Οι επισκευές γίνονται πρόχειρα με μπαλώματα που σύντομα αφήνουν τη θέση τους στην λακουβοειδή πραγματικότητα. Οι ζημιές στα οχήματα δίνουν και παίρνουν, αλλά και τα τροχαία άφθονα.
Και μέσα σ’ αυτόν τον χαμό της εγκατάλειψης έρχεται και το ξεπούλημα ακόμα και του καλύτερου χώρου μας. Από πού; Από ποιον; Από το καμάρι μας που «φτύσαμε αίμα» που λέει ο λόγος να το δρομολογήσομε, από το Πολυτεχνείο Κρήτης που του εμπιστευτήκαμε την ταυτότητά μας, την ψυχή μας, το μπαλκόνι τις ιστορικής μας πόλης και αυτό δρομολογεί του ξεπούλημά του.
Έως πότε όμως όλοι εμείς οι σημερινοί Χανιώτες θα βλέπομε απαθείς αυτό το κατάντημα;
(Α και ξέχασα: Ένα μόνο προοδεύει, οι βάσεις του θανάτου που επεκτείνονται)
Δεν πρέπει όλοι μαζί να απαιτήσομε αυτά που δικαιούμαστε;
Περιμένομε να δούμε τις ενέργειες της τοπικής εκλεγμένης ηγεσίας μας.
Ωστόσο, ας βάλομε ένα τέρμα στην εγκατάλειψη. Ας πιέσομε προς κάθε κατεύθυνση, για την ανάκαμψη του όμορφου τόπου μας.
Νίκος Αγγελάκης
