Η Μαρία Καρυστιανού, γιατρός από τη Θεσσαλονίκη, μητέρα της 20χρονης Μάρθας που έχασε τη ζωή της στα Τέμπη, κατέθεσε την περασμένη Τετάρτη στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, η οποία ερευνά την ευθύνη των πολιτικών προσώπων για το σιδηροδρομικό δυστύχημα. Η κατάθεσή της διήρκεσε σχεδόν τρεις ώρες.
«Με βλέπετε εδώ μόνη μου, αλλά δεν είμαι. Φανταστείτε 57 ανθρώπους δίπλα μου και τις οικογένειές τους. Και 180 τραυματίες δίπλα μου και τις οικογένειές τους. Και φανταστείτε, επίσης, κάθε άνθρωπο που ανέβηκε σε αυτό το τρένο όλα αυτά χρόνια», είπε στην Εξεταστική η κυρία Καρυστιανού, πρόεδρος σήμερα του συλλόγου συγγενών των θυμάτων στα Τέμπη.
Η κατάθεσή της αναπαράχθηκε την ίδια μέρα από χιλιάδες ανθρώπους, γιατί δεν είναι συνηθισμένο μια μάνα που έχασε το παιδί της να μιλά με τέτοια συγκρότηση και αξιοπρέπεια, όρθια μπροστά στους συναδέλφους αυτών που διέλυσαν τον ελληνικό σιδηρόδρομο. Δύο 24ωρα αργότερα, η ίδια μίλησε στο NEWS24/7.
«Το έγκλημα των Τεμπών περιλαμβάνει τα πάντα. Οικονομική απληστία, εξευτελισμό της ανθρώπινης αξίας και κατάχρηση εξουσίας. Έχει φίμωση των ΜΜΕ, φίμωση της Δικαιοσύνης και πλήρη κατάργηση της έννοιας του κράτους δικαίου», είπε η κυρία Καρυστιανού. Η φωνή της στο τηλέφωνο είχε για πολλή ώρα την ίδια σταθερότητα με αυτή στην Εξεταστική Επιτροπή. Έσπασε απότομα όταν αναφέρθηκε στην κόρη της: «Πώς δεν μπόρεσα να την προστατεύσω;»
ΤΥΦΛΑ ΤΡΕΝΑ
Τα τρένα στη Λάρισα ήταν τυφλά, η κυβέρνηση το γνώριζε, όμως δεν απέτρεψε το δυστύχημα. Έναν χρόνο μετά το δυστύχημα, η δικαστική έρευνα στη Λάρισα παραμένει ανοιχτή. Δεν συμβαίνει το ίδιο με την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, η οποία ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα εκατομμύρια κοινοτικών κονδυλίων που σπαταλήθηκαν για την αναβάθμιση των συστημάτων ασφάλειας στον ελληνικό σιδηρόδρομο.
Τον περασμένο Δεκέμβριο το γραφείο της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας στην Αθήνα κίνησε την ποινική δίωξη σε βάρος 23 κρατικών στελεχών και ιδιωτών για την περίφημη Σύμβαση 717. «Μετρήστε πόσους μήνες χρειάστηκαν για να καταλήξουν ονομαστικά σε κατηγορίες», είπε η κυρία Καρυστιανού στο NEWS24/7. «Εμείς (σσ: οι ελληνικές δικαστικές αρχές και η Εξεταστική Επιτροπή) τους έχουμε τους ενόχους. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ψάχνουμε».
ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΣ – ΔΙΠΛΟ ΚΟΣΤΟΣ
«Ο σιδηρόδρομος δεν ήταν κατάλληλος να λειτουργεί, κι όμως λειτουργούσε. Μου έκαναν ερωτήσεις στην Εξεταστική Επιτροπή και αισθανόμουν ότι τους υποτιμώ. Υποτίθεται ότι γίνονταν έργα και τα χρήματα κατέληγαν σε τσέπες. Στο πόρισμα Γεραπετρίτη, για το οποίο θα σκεφτόταν κάποιος ότι δεν θα ήταν το πιο αντικειμενικό, δεν μπορούν να πουν ότι λειτουργούσε κάτι, γιατί τίποτα δεν λειτουργούσε».
Η ίδια είχε ρωτήσει την Τετάρτη τα μέλη της Εξεταστικής, αν θα ήθελαν ένας γιατρός που τους προκάλεσε βλάβη, να κρινόταν, όχι από τη Δικαιοσύνη, αλλά από τον Ιατρικό Σύλλογο. Ο πρώην Υπουργός Μεταφορών, Κώστας Καραμανλής, κρύβεται. Είπε το ίδιο στο NEWS24/7: «Θα κρίνουν οι βουλευτές αν έχει ποινικές ευθύνες ένας υπουργός. Μα, δεν είναι σαφές ότι, αφού η κυβέρνηση έχει την πλειοψηφία, δεν θα συμβεί αυτό ποτέ; Ο μόνος αρμόδιος γι’ αυτό είναι η Δικαιοσύνη. Αυτό που γίνεται με την βουλευτική ασυλία είναι ξεδιάντροπο και ανεπίτρεπτο. Δεν μπορώ να χρησιμοποιώ τη λέξη δημοκρατία. Είναι παράλογο και παράνομο».
Η κυρία Καρυστιανού, έχοντας διαβάσει τα πορίσματα της επιτροπής Γεραπετρίτη και των πραγματογνωμόνων, επανέλαβε πολλές φορές αυτό που τις πρώτες ώρες μετά το δυστύχημα φαινόταν αδιανόητο. «Το σύστημα της τοπικής διοίκησης στη Λάρισα ήταν ένα υποτυπώδες σύστημα μικρής εμβέλειας που είχε καταστραφεί από πυρκαγιά το 2019 και δεν αντικαταστάθηκε. Στο σπίτι σας, όταν καίγεται μια συσκευή, δεν την αλλάζετε; Ο πίνακας ελέγχου, ο οποίος ήλεγχε τον συρμό σε μια απόσταση 4.000 μέτρων, τελικά λειτουργούσε μόνο στα 1.700 μέτρα, γιατί τα υπόλοιπα λαμπάκια είχαν καεί. Δεν άλλαξαν τα λαμπάκια στον πίνακα ελέγχου. Είναι φτωχή η λέξη “κατάντια” για το μέγεθος της εγκατάλειψης».
«ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ»
Στο μεταξύ, το σημείο της σύγκρουσης μπαζώθηκε με τσιμέντο λίγα 24ωρα μετά το δυστύχημα. Τέτοια εντολή, όπως είπε η κυρία Καρυστιανού στο NEWS24/7, μπορούσε να δώσει μόνο η κυβέρνηση. «Μπορείτε να φανταστείτε τον κ. Αγοραστό να σηκώνεται μόνος του, χωρίς να έχει εντολές; Αλλά ούτως η άλλως το ομολόγησε ο άνθρωπος, ότι “εγώ εκτελούσα εντολές”».
Η ίδια υποστηρίζει ότι ο χώρος στα Τέμπη μπαζώθηκε για να μην αποκαλυφθεί το παράνομο φορτίο του εμπορικού τρένου. «Σε μια μετωπική σύγκρουση δύο τρένων είχαμε μια τεράστια έκρηξη που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, όμως δεν ερεύνησε το σημείο χημικός μηχανικός. Με δικές μας ενέργειες το Χημείο του Κράτους πήγε ενάμιση μήνα αργότερα και βρήκε ξυλόλιο σε επτά σημεία. Κανείς δεν εξέτασε τις κάμερες στη φόρτωση του εμπορικού τρένου. Το μόνο που μας δείχνουν είναι τα παιδιά μας να μπαίνουν στο επιβατικό. Είναι προσβλητικό, μας συμπεριφέρονται σαν να είμαστε χαζοί».
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε ζητήσει συγγνώμη μετά το δυστύχημα. Η κυρία Καρυστιανού είπε στην Εξεταστική Επιτροπή ότι συγγνώμη ζητάς από κάποιον που σπρώχνεις τυχαία στον δρόμο, όχι από κάποιον που σκοτώνεις. «Αερολογίες και ντροπιαστικά ψέματα, τα οποία τελικά ίσως πείθουν τους εαυτούς τους και κάποιους λίγους που ακόμα τους πιστεύουν. Τη συγνώμη δεν θέλαμε να την ακούσουμε, θέλαμε να τη δούμε σε πράξεις. Θέλαμε να δούμε να γίνεται σωστή έρευνα» σημείωσε η ίδια στο NEWS24/7.
Ο σταθμάρχης και το «ανθρώπινο λάθος» – σε αυτά αποδόθηκε το δυστύχημα των Τεμπών ήδη από τις πρώτες ώρες. «Ο σταθμάρχης έπαιρνε αποφάσεις για τη λειτουργία της τηλεδιοίκησης και τις συνεχείς παρατάσεις της σύμβασης; Εκείνος έβγαλε το πρόγραμμα να είναι μόνος στη βάρδια ή μήπως προσλήφθηκε μόνος σε αυτήν τη θέση;», αναρωτήθηκε. «Προσπαθούν να καταλήξουν ότι φταίει ο σταθμάρχης και ο νεκρός μηχανοδηγός», είπε η ίδια. «Όλα αυτά θα τα παρουσιάσουμε- τι ντροπή θεέ μου για τη χώρα μου- τον επόμενο μήνα στο Ευρωκοινοβούλιο».
Πριν κλείσουμε, ρώτησα την κυρία Καρυστιανού τι θυμάται πιο έντονα από εκείνη την ημέρα. «Τον φόβο», απάντησε κι έπειτα η φωνή αυτής της τόσο συγκροτημένης γυναίκας, απότομα έσπασε, ίσα που ακουγόταν. «Τον φόβο, να μη μου πουν ότι το παιδί μου έφυγε. Αυτό φοβόμουν να μην ακούσω. Ήθελα να μου πουν ότι δεν πήρε αυτό το τρένο, παρότι είχαμε μιλήσει. Αυτό μόνο ήθελα να ακούσω».
«Ο χρόνος σταμάτησε για μένα, οι μέρες. Είναι πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ. Είναι όλες ίδιες, εκτός από τις μέρες των γιορτών, που είναι πιο δύσκολες. Είναι μια συνεχόμενη επώδυνη καθημερινότητα. Μετράμε τις ώρες για να περάσει και να ξεκινήσει η επόμενη μέρα».
«Η κόρη μου ήταν ένα υπέροχο πλάσμα που ήθελε να ζήσει τα όνειρά του. Βιαζόταν να τα κάνει όλα μαζί, λες και ήξερε. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Πόσο τυχερή νιώθω που την είχα στη ζωή μου! Πόσο τυχερή που ήμουν μάνα της! Την είχα για τόσο λίγο. Αν ήξερα ότι θα την είχα για τόσα λίγα χρόνια, θεέ μου! Ξέρετε, όταν συμβαίνει κάτι στο παιδί σου, λες γιατί, εγώ πού ήμουν να μπω μπροστά; Πώς δεν μπόρεσα να την προστατεύσω;»