Υπάρχουν ακόμα; Υπάρχουν ακόμα κορίτσια που ονειρεύονται την ώρα που θα ντυθούν νύφες; Που θα φορέσουν τις δαντέλες, τα πέπλα, τα τούλια;
Δεν νομίζω! Τα νυφικά απ’ την δεκαετία του ’70 άρχισαν να γίνονται πιο απλά. Με εκλεκτά υλικά πάντα, αλλά όχι τόσο πολύπλοκα.
Θυμάμαι ένα υπέροχο νυφικό στενό, πολύ στενό, κολλητό στο λεπτό ωραίο σώμα, κεντημένο όμως ολόκληρο με κρυσταλάκια σβαρόνσκι. Της Φωτεινής. Η ωραία Φωτεινή δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον.
Και το δικό μου νυφικό το είχα ράψει στενό, ολομέταξο όμως με διακριτική γκιπούρ δαντέλα σε σημεία και με πολύ μεγάλη ουρά για να θυμίζει νυφικό. Ούτε πέπλα, ούτε τούλια. Ο κομμωτής Διονύσης μου ‘χε τραβήξει τα πλούσια ξανθά μαλλιά μου όλα πάνω και ήταν το κεφάλι μου ελεύθερο. Δεν το κάλυπταν όπως συνηθιζόταν, ούτε πέπλα, ούτε τούλια. Μόνο μερικές ορχιδέες το στόλιζαν.
Από την εποχή εκείνη ’77-’78 άρχισαν τα νυφικά να γίνονται πιο απλά. Μέχρι που νομοθετήθηκε ο πολιτικός γάμος και σχεδόν καταργήθηκαν.
Γινόταν βέβαια και θρησκευτικοί γάμοι αλλά τα νυφικά ήταν πλέον πιο απλά. Όχι πως τα περίπλοκα, τα φουντωτά, το πομπώδη δεν ήταν ωραία! Είχαν και αυτά την χάρη τους! Απλά, άλλαξε η εποχή:
Και φτάσαμε στα συμβόλαια γάμου. Εδώ, καταργήθηκαν εντελώς τα νυφικά. Εδώ, ισοπεδώθηκαν όλα! Ο γάμος δεν ήταν πλέον παρά μια υπογραφή στο συμβολαιογράφο. Και να μείνομε εδώ, στην υπογραφή κάτι είναι. Γιατί καταργείται και η υπογραφή!
Τα ζευγάρια συζούν πλέον. Μια φορά ήταν μεγάλη ντροπή για μια κοπέλλα να ζει με άντρα χωρίς στεφάνι. Ήταν δακτυλοδεικτούμενη και την έλεγαν περιφρονητικά «η σπιτωμένη»! Τώρα είναι επιλογή της! Και έχει εκλείψει ο ρατσιστικός αυτός όρος. Όσο για τα αγόρια……
Χαράς ευαγγέλια! Δυστυχώς! Τρίβουν τα χέρια τους! Ααα! λένε γελλώντας. Έτσι και χωρίσομε δεν θα πληρώνομε και διατροφή. Και συνεχίζουν γελλώντας, λες και η ζωή είναι αστείο.
– «Μα ξέρεις τι είναι; Να την πιάνεις με τον κολλητό σου και να την πληρώνεις και μια ζωή με τη διατροφή;»
Σημεία των επαναστατικών, ανατρεπτικών διαφορετικών καιρών, χωρίς άρωμα, χωρίς ρομαντισμό.
Τουλάχιστον ας κάνουν παιδιά. Με στεφάνι ή χωρίς στεφάνι. Με συμβόλαιο ή χωρίς συμβόλαιο. Με δήμαρχο ή χωρίς δήμαρχο. Παιδιά, γιατί χανόμαστε!
Θα σας παρουσιάσομε ωραίες νύφες και ωραία νυφικά μια και σε λίγο καιρό θα αποτελούν μια γλυκειά – γλυκειά ανάμνηση.
Δεκαετία του ’60
Η μετανάστευση ήταν το σημαντικό γεγονός στην Ελλάδα.
Η νύφη Αγγελική και ο γαμπρός ο Νίκος ήταν Χανιώτες μετανάστες που πήγαν στην Αυστραλία. Από κει αυτή η ωραία φωτογραφία. Τι ωραίο ζευγάρι! Τι γλυκύτητα έχει η έκφραση της Αγγελικής. Και ο όμορφος Νίκος!
Δυστυχώς τα ζαφειρένια του μάτια δεν υπάρχουν πλέον. Έχουν σβήσει.
Ωραίες νύφες, ωραία νυφικά
Χαμογελαστά μάτια, δροσερά πρόσωπα, νειάτα! Η ευτυχία «εγκλωβισμένη» στην αποθανάτιση της στιγμής.
Θα δραπετεύσει η ευτυχία απ’ τη στιγμή; Θα διαρκέσει για πάντα;
Για πάντα…… Μα το πάντα είναι η αιωνιότητα. Η ζωή μας είναι μόνο «στιγμές».
Πολλές στιγμές, ευτυχισμένες, χαρούμενες, λυπημένες, ανούσιες, σπουδαίες, θλιβερές, σκοτεινές, λαμπερές. Είναι οι στιγμές ένα παζλ που συμπληρώνει το σύνολο.
Γι’ αυτό είναι σπουδαία η στιγμή αυτή:
Που απεικονίζεται στις φωτογραφίες
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
