Η συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου Αμαρουσίου στις 19 Δεκέμβρη 2013 συνέπεσε με την 8η επέτειο από τον φόνο του 25χρονου Γιάννη Σταυρουλάκη σε παράνομη διαφημιστική πινακίδα επι της λεωφόρου Κηφισίας.
Μετά από πρόταση του δημάρχου Γ. Πατούλη, με ομόφωνη απόφαση του το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε να δώσει το όνομα του Γιάννη στο δρόμο κάτω από το σημείο του συμβάντος.
Αναδημοσιεύουμε παρακάτω δυο αναρτήσεις της Αφροδίτης Κουκουτσάκη καθηγήτριας του Γιάννη στο Πάντειο, απο την σελίδα της στο facebook.
Οδός Γιάννη Σταυρουλάκη
Το ιστορικό της υπόθεσης του θανάτου του Γιάννη Σταυρουλάκη τον Δεκέμβρη του 2005 και οι αναφορές στους υπεύθυνους γι’ αυτό το θάνατο, οι καθυστερήσεις, οι παλινωδίες, τα οκτώ χρόνια δικαστικών αγώνων αναφέρονται σ’ αυτό το δημοσίευμα του Ιού (http://www.efsyn.gr/?p=102111)
Συμπληρώνω ότι αργότερα, τον Σεπτέμβρη του 2013, ο πρώην δήμαρχος Αμαρουσίου Π. Τζανίκος καταδικάστηκε τελισίδικα από το πενταμελές Εφετείο Αθηνών σε δέκα μήνες με αναστολή, ως υπεύθυνος για τον θάνατο του Γιάννη Σταυρουλάκη του οποίου το αυτοκίνητο προσέκρουσε σε μια από τις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες που είχαν κατακλύσει την περιοχή Αμαρουσίου επί δημαρχίας του.
Σήμερα το μεσημέρι, μού τηλεφώνησε ο κ. Μανώλης Σταυρουλάκης, ο πατέρας του Γιάννη, και με ενημέρωσε ότι το δημοτικό συμβούλιο Αμαρουσίου αποφάσισε να δώσει το όνομα του παιδιού στον δρόμο στον οποίο σκοτώθηκε.
Δεν ξέρω πόσοι από τους διερχόμενους οδηγούς θα αναρωτηθούν τα επόμενα χρόνια ποιος είναι ο Γιάννης Σταυρουλάκης και γιατί πήρε ένας δρόμος το όνομά του.
Δεν ξέρω εάν η ποινή θα συνετίσει δημαρχαίους κι επιχειρηματίες να μην παίζουν με τις ζωές των ανθρώπων
Φοβάμαι πως όχι κι αυτό ο Γιάννης το ήξερε καλά, το συζητήσαμε εξάλλου σε μια σχεδόν προφητική συζήτηση που, τυπικά, ήταν προφορική εξέταση στην εγκληματολογική θεωρία.
Έστω και συμβολικά, όμως, έστω και ως αίτηση συγνώμης κι ας είναι ανεπανόρθωτος ο θάνατος, αυτή η ενέργεια ήταν μια οφειλή.
Ο Γιάννης ήταν φοιτητής μου, ένα από τα πιο αγαπημένα μου παιδιά.
Τον Γιάννη τον γνώρισα -και με το γνώρισα εννοώ ότι το εντόπισα και τον ξεχώρισα από τη μάζα των φοιτητών που συμμετείχαν στα μαθήματά μου- κάποτε που χρειάστηκε να εξετασθεί προφορικά κι επειδή η αίθουσα των εξετάσεων ήταν μακριά απ’ το γραφείο μου, καθίσαμε σε δυο καρέκλες έξω από το αμφιθέατρο Καράγιωργα, πλάι στην τζαμαρία.
Ο Γιάννης ήταν ένα εξαιρετικά ευγενικό και χαμηλών τόνων παιδί αλλά εκείνη η διαδικασία των εξετάσεων η οποία πάντα μου προκαλούσε εξαιρετικό άγχος κατέληξε να γίνει σαν βόλτα σε μια γνωστή και πολυπερπατημένη παραλία όπου όμως, ξαφνικά κι απρόσμενα, ανακαλύπτεις τοπία που δε φανταζόσουνα. Και όχι, δεν σκοπεύω να πλέξω το εγκώμιο του Γιάννη, ήταν ένα ξεχωριστό παιδί αλλά το ίδιο θα μπορούσε να είχε συμβεί και σ’ ένα παιδί λιγότερο ξεχωριστό. Ο λόγος που γράφω αυτό το σημείωμα είναι κάτι που με κυνηγάει με την ίδια επιμονή και ένταση από τη στιγμή που έμαθα τον βίαιο θάνατό του.
Μιλούσαμε, λοιπόν, για την έννοια του εγκλήματος, για την κοινωνική κατασκευή της κατηγορίας έγκλημα και την επιλεκτικότητα του ποινικού μηχανισμού. Και με ρώτησε, “δεν θεωρείται έγκλημα ένας θάνατος που τον προκάλεσε μια κακοτεχνία στον δρόμο ή ένα αντικείμενο τοποθετημένο παράνομα που διακυβεύει την ασφάλεια των οδηγών;” Δε μεταφέρω κατά λέξη τα λόγια του αλλά αυτό ήταν το νόημα, σαν να είχε προβλέψει το θάνατό του και να ρωτούσε εάν θα ήταν έγκλημα. Όχι, τίποτα το μεταφυσικό, όπως μου είπε στη συνέχεια είχε χαθεί ένα γνωστό του παιδί κάπως έτσι.
Ξέρω ότι η μνήμη μπορεί να παραποιήσει ή να διορθώσει ένα τραυματικό γεγονός αλλά αυτό έγινε ακριβώς όπως το περιγράφω, μετά από τόσα χρόνια είναι σαν να μας βλέπω καθισμένους στις καρέκλες πλάι στην τζαμαρία και ήθελα να διηγηθώ στην ακριβή του μνήμη.
sostegr.files.wordpress.com