Η πειρατεία σαν φαινόμενο είναι ένα διαχρονικό γεγονός. Στην Μεσόγειο άνθισε μετά τη πτώση της Κων/πολης όπου οι θαλάσσιοι δρόμοι έμειναν αφύλαχτοι και τα παράλια έρμαια των πειρατών. Για ένα διάστημα ο Οθωμανικός στόλος περιόρισε το φαινόμενο, αλλά από το 16ο αώνα που άρχισε η εξασθένιση της Τουρκικής κυριαρχίας, το φαινόμενο γιγαντώθηκε πολύ. Κράτη όπως το Μαρόκο, η Αλγερία, η Τυνησία, όφειλαν την ύπαρξη τους αποκλειστικά καιμόνο στην πειρατεία. Οι επιδρομές αυτών στην Ελληνική Πολυνησία έκανε περισσότερο κακό απ’ ότι οι πόλεμοι με το ν’ αφανίζουν κυρίως τους νέους και τις νέες, πουλώντας τους στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής (Μπαρμπαριάς). Εκτός από το να αρπάζουν ότι έβρισκαν μπροστά τους, έκαναν και σφαγές, έκαιγαν μοναστήρια, ναούς, έπαιρναν ζώα, έπαιρναν τρόφιμα, και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος για να χορτάσουν την άπληστη βουλιμία τους.
Ήταν καλοκαίρι του 1610. Μαζί με τα άλλα παιδιά έπαιζε και ο Νικηφόρος στη παραλία του νησιού Ύδρα, όταν Αλγερινοί πειρατές επιτέθηκαν στο νησί. Μαζί με τους σκλάβους βρέθηκε και το παιδί αυτό, στην ακτή του Μάγκρεμπ στη Β.Αφρική. Εκεί το Νικηφόρο τον αγόρασε ένας πάμπλουτος πειρατής, ο Μουσταφάς. Μέσα σε λίγο διάστημα κατάλαβε ότι ο μικρός έχει σπουδαία προσόντα απ’ αυτά που η μάνα Ελλάδα προικίζει τα παιδιά της και κράτησε το Νικηφόρο στο σπίτι του, μεγαλώνοντας τον με στοργή και φροντίδα. Το μόνο κακό που του έκανε, ήταν να του αλλάξει το όνομα και να τον μετονομάσει σε Γιουσούφ Ρέις. Όταν ο Μουσταφά τον προσέλαβε στο πειρατικό του πλοίο, στην αρχή σαν μούτσο, δεν άργησε να καταλάβει τις αρετές του στην έμφυτη ναυτοσύνη του, που τον πάντρεψε με τη κόρη του. Σε λίγο διάστημα ο Νικηφόρος απέκτησε δικό του καράβι, ενώ η «φήμη» του απλώθηκε σε όλη τη Μεσόγειο.
Το 1510 το Αλγέρι το είχαν καταλάβει οι Ισπανοί και οι Αλγερινοί μετά από 6 χρόνια ζήτησαν τη βοήθεια των Ελληνογερμανών κουρσάρων Αρούτζ και Χαϊερεντίν Μαρμπαρόσα για να ξαναβρούν την ελευθερία τους. Πράγματι οι Μπαρμπαρόσα με το στόλο τους ελευθέρωσαν το Αλγέρι και έκτοτε τελούσε υπό την εξουσία τους. Το 1518 τα αδέλφια για πολιτικο-στρατιωτικούς λόγους έθεσαν το Αλγέρι υπό την προστασία των Οθωμανών και ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής, τους όρισε αντιπροσώπους του στο Αλγέρι, με το τίτλο Μπεηλέρμπεη, δηλαδή Μπέη των Μπέηδων. Η βίαιη συμπεριφορά του Χαϊερεντίν, η αλαζονεία του κλπ έκανε τους Αλγερινούς να επαναστατήσουν, συνέλαβαν τον Μπαρμπαρόσα και τον απέστειλαν στη Τουρκία. Εκεί απαίτησαν από το Σουλτάνο να αντικατασταθεί από τον (Νικηφόρο) Γιουσούφ Ρέι. Ο Σουλτάνος αποδέχθηκε το αίτημά τους και αφού κρέμασε τον Χαϊερεντίν , διόρισε το Νικηφόρο στη θέση του.
Τότε ο Νικηφόρος έβγαλε στην επιφάνεια τα πλούσια προσόντα του και στη ξηρά, όπως πριν είχε βγάλει και στη θάλασσα. Πρώτο μέλημά του, ήταν η διασφάλιση των Αλγερινών από επιθέσεις πειρατών στο μέλλον, ενισχύοντας την άμυνα της χώρας με οχυρωματικά έργα, ενώ για να ορθοποδήσει η οικονομία, έφτιαξε πολλά τεχνικά έργα. Επίσης για ν’ αναπτύξει πνευματικά το λαό του, έφερε από την Ελλάδα πολλούς επιστήμονες, καθώς και από το φανάρι πολλούς επιφανείς, για να οργανώσουν το κράτος. Μεταξύ αυτών, έφερε και το διάσημο αρχιτέκτονα της εποχής το Χριστόδουλο, στον οποίο ανέθεσε τα σχέδια για την ανέγερση του περίφημου τζαμιού Σιντί Γιουσέφ στην Κάσμπα. Σα νησιώτης, δεν ξέχασε ο Νικηφόρος το ναυτικό. Έτσι αύξησε το στόλο σε αριθμό, που θα μπορούσε να επιβληθεί στη θάλασσα κάποιου που θα ήθελε να καταλάβει την Αλγερία.
Μετά από 4 χρόνια άνθισης, σε όλους τους τομείς του κράτους, ένας ζηλόφρων Σικελός έθεσε τέρμα στη ζωή του Νικηφόρου, βάζοντας δηλητήριο στο κρασί του, βάζοντας συνάμα και τέρμα στην ανάπτυξη της Αλγερίας.
Μιχάλης Γ.Κελαϊδής