Γράφει ο ΠΑΛΛΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ- ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Θα πρέπει, επιτέλους, να βροντοφωνάξει κανείς: «Να δοθεί τέρμα στις κυβερνητικές πολιτικές που βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην αποτροπή και την καταστολή!» Oι «χωρίς χαρτιά» είναι και αυτοί άνθρωποι. Όχι σκουπίδια για να στοιβάζονται στις χωματερές των κρατητηρίων! Κανείς δεν γίνεται πρόσφυγας από επιλογή, είτε με αυτό συμφωνεί η ελληνική πολιτεία, είτε όχι.
Στις παραμονές των εκλογών, το ρατσιστικό παραλήρημα ήταν εκκωφαντικό: «Θα πρέπει να θεωρείται κακούργημα η παράνομη είσοδος με υποχρεωτική κοινωνική εργασία – άμεση σύλληψη και απέλαση όλων των λαθρομεταναστών, τον χαρακτηρισμό ως “ιδιώνυμου” όποιου εγκλήματος τελεί αλλοδαπός, ενώ οι ποινές δεν θα εκτίονται σε φυλακές, αλλά σε ειδικούς χώρους κράτησης, όπου παράλληλα θα παράγεται έργο υπέρ του Δημοσίου», υποστήριζε η Χρυσή Αυγή.
«Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η είσοδος στην πατρίδα μας εγκυμονεί κινδύνους. Σε κάτι τέτοιο θα βοηθούσε και η ύπαρξη ναρκοπεδίου (!), … το μήνυμα που πρέπει να δοθεί είναι ότι η ζωή των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα θα είναι φρικτή, δεν θα έχουν καμία απολύτως παροχή, ούτε αυτή της υγείας, προκειμένου να παρακαλούν κυριολεκτικά να επιστρέψουν στις πατρίδες τους», απεφάνθη γνωστός υποψήφιος βουλευτής. Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος συμπληρώνει «μας έλεγαν στον Έβρο “βγάλτε τις νάρκες, είναι κρίμα να σκοτώνονται τόσοι αθώοι” κι εμείς από ανθρωπιά τις βγάλαμε και διαπιστώσαμε αμέσως την πλημμυρίδα των Ασιατών που καρτερούσε να περάσει στη χώρα μας».
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα ξενοφοβίας, ρατσισμού και ριζωμένων προκαταλήψεων, οι καθημερινές, σχεδόν, εντάσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών δεν θα πρέπει να προκαλούν εντύπωση. Θα πρέπει, όμως, επιτέλους, να γίνει αντιληπτό ότι το μεταναστευτικό αποτελεί σύνθετο κοινωνικό, παγκόσμιο φαινόμενο, το οποίο ανέκαθεν υπήρξε, και όχι ελληνική ιδιομορφία. Ανάμεσα σε αυτούς που συλλήβδην ορίζονται ως λαθρομετανάστες υπάρχουν πρόσφυγες, αιτούντες άσυλο, θύματα trafficking, ασυνόδευτοι ανήλικοι κ.ά., οι οποίοι κατά νόμο χρήζουν διεθνούς προστασίας και είναι εξ ορισμού «μη απελάσιμοι».
Ένας από αυτούς είναι ο Ehsan που αναγκάστηκε να φύγει από το Αφγανιστάν, για να γλιτώσει από τις απειλές των Ταλιμπάν, γιατί υπηρετούσε τους «απίστους», το ΝΑΤΟ, που άφησε την οικογένειά του, την αρραβωνιαστικιά του, το σπίτι και το αμάξι του «γιατί πάνω απ’ όλα είναι η ζωή»˙ που δια μέσου του Ιράν, της Τουρκίας και των συνόρων του Έβρου έφτασε στην Ελλάδα, που βλέπει συχνά στον ύπνο του πως μία μέρα θα ανακτήσει την χαμένη εργασιακή καθημερινότητά του, την οικογενειακή θαλπωρή, πως «αυτό που ζει δεν είναι η πραγματικότητα», που ονειρεύεται ότι μία μέρα θα συνεχίσει τις πανεπιστημιακές σπουδές του, αυτή τη φορά στη Νομική, και πως θα ξαναβρεθεί με τον αδερφό του στην Αγγλία, που, τέλος, πιστεύει πως, όντως, υπάρχει ελπίδα για καλύτερο αύριο…
Αυτό που, στην ουσία, θα πρέπει να δημιουργεί απορία είναι γιατί το ελληνικό κράτος έχει βραδυπορήσει σε τέτοιο βαθμό να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις όλο και αυξανόμενες μεταναστευτικές ροές προς αυτό. Αναγκαίο, λοιπόν, είναι το ξεμπλοκάρισμα της διαδικασίας απόδοσης ασύλου και η άμεση λειτουργία της νέας υπηρεσίας – που έχει θεσμοθετηθεί ήδη από το 2011 – και θα στελεχώνεται από ειδικούς εμπειρογνώμονες. Ένα τέτοιο μέτρο θα συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στον εξορθολογισμό των διαδικασιών απόδοσης ασύλου και στην ουσιαστικότερη αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος συνολικά.
Ας γίνει σαφές, ακόμα, ότι η υποτιθέμενη μαζική νομιμοποίηση μεταναστών στην οποία θα οδηγούσε ο νόμος 3838/2010 περί ιθαγένειας – ο λεγόμενος νόμος Ραγκούση – είναι προϊόν του ρατσιστικού παραληρήματος που περιγράφηκε παραπάνω. Σύμφωνα με πρακτικές που ακολουθούνται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ο νόμος αυτός αποτελεί μέσο που διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των επί μακρόν διαμενόντων στην Ελλάδα. Έτσι, με δυσκολία αποτέλεσε ή μπορεί να αποτελέσει πόλο έλξης μεταναστών, όπως έχει πολλές φορές κατακριθεί, καθώς θέτει αρκετές ασφαλιστικές δικλίδες για το ελληνικό κράτος, όσον αφορά την απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλοδαπούς. Βασική είναι η προϋπόθεση της πολυετούς νόμιμης παραμονής. Χαρακτηριστικό είναι ότι από τον χρόνο εφαρμογής του νόμου, οι πολιτογραφήσεις είναι στατιστικά λιγότερες από πριν.
Αν όλα τα παραπάνω εφαρμόζονταν, θα ήταν και πάλι επιτακτική η αρωγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η χάραξη πιο ελαστικών πολιτικών υποδοχής προσφύγων που έχουν διεισδύσει στην Ευρώπη μέσω των χωρών του νότου. Στις παρούσες συνθήκες, η μετεγκατάσταση αναγνωρισμένων προσφύγων πραγματοποιείται εν γένει προς τον Καναδά, την Αμερική και την Αυστραλία, και σε πολύ μικρότερο βαθμό προς τις Ευρωπαϊκές χώρες. Θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί από τους Ευρωπαίους ηγέτες ότι το μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδας, που – σε κάποιες περιπτώσεις – αγγίζει διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης, είναι πρόβλημα ευρωπαϊκό και ότι στην Ελλάδα η κοινωνική ένταξη προσφύγων, στις παρούσες συνθήκες οξύτατης οικονομικής κρίσης, καθίσταται εξαιρετικά δύσκολη.
Μια ιδανική μεταναστευτική πολιτική στην Ευρώπη θα επέτρεπε, λοιπόν, στον Ehsan, να αναγνωριστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα ως πολιτικός πρόσφυγας στην Ελλάδα, και να εγκατασταθεί νόμιμα σε κάποια χώρα του σχετικά εύπορου Ευρωπαϊκού βορρά. Θα τον βοηθούσε, έτσι, να ελπίσει ότι θα έρθει κάποια μέρα που θα λησμονούσε τις θανατικές απειλές που έχει δεχθεί, τα τεμαχισμένα πτώματα των συμπατριωτών του που έχει δει, τον εφιάλτη που περνά τώρα σε μία κατακερματισμένη, τρομαγμένη και αγανακτισμένη Ελλάδα. Αν τέτοια βάσανα μπορούν να ξεχαστούν, δηλαδή….
Ας γίνει, επιτέλους, κατανοητό ότι οι «χωρίς χαρτιά» δεν είναι απλώς αριθμοί στους πίνακες του αρχηγείου της Αστυνομίας, ούτε φαντάσματα που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.