Γράφει ο Σπύρος Ζουριδάκης
Καλημέρα σας!
Πόσο πιο όμορφη μπορεί να είναι μια μέρα, όταν ξυπνάς στην άκρη της Κρήτης. Της Νοτιοδυτικής Κρήτης. Και πλημμυρίζει το σώμα και το μυαλό σου μια διαύγεια μοναδική, που δεν μπορείς να την νιώσεις αλλού…
Η διαύγεια της ατμόσφαιρας, τα πεντακάθαρα χρώματα, η ένταση του φωτός, του ήλιου, η ηρεμία ή η αγριάδα της θάλασσας πλημμυρίζουν τα κύτταρα σου. Το μυαλό σου παθαίνει έκρηξη..
Αυτό θέλουν, θα πείς, είσαι σίγουρος πλέον, πως αυτό θέλουν. Αυτό θέλουν. Και την γή που ευδοκιμούν τα πάντα.
Ακόμα και τα τροπικά φυτά. Δεν μπορεί να είμαι τόσο χαζός, αυτό θέλουν.. Άλλωστε μου το χουν πεί «this is a f@@@@@g paradise!”
Σίγουρα αυτό θέλουν… Και πόσα δίνουν;; Πόσα δίνουν;; Αναρωτιέσαι..
Αναρωτιέσαι επίμονα..! Δεν μπορεί, το θέλουν τόσο πολύ που είναι ικανοί να δώσουν τα πάντα. Ή μάλλον, επειδή ξέρουν και κάτι παραπάνω από εσένα, μάλλον θα προσπαθήσουν να σε καταστρέψουν για να σε αγοράσουν «κοψοχρονιά». Μωρέ, λές;; Μπά, τρέλες σκέφτομαι… Μην το πώ και πουθενά και γελάνε..!
Ανοίγεις τα ΜΜΕ, βλέπεις γέλια, πολλά γέλια!
Γέλια αριστερά, γέλια δεξιά, γέλια και στο κέντρο. Πολλά γέλια. Είναι τόσα τα γέλια, που αρχίζεις να απορείς.
Γελάει ο ένας με την πολιτική αυτοκτονία του άλλου, γελάει η άλλη με την αναντιστοιχία της άλλης, γελάει η παρ’ άλλη με τη δίκη του άλλου. Εντάξει, λές, κανείς δεν θέλει να ρίξει κανέναν… Πλάκα κάνουν μεταξύ τους..
Άλλωστε οι δανείστριες δυνάμεις θα εισπράξουν τους τόκους «τους» ακέραιους, στο μικρό ταξίδι Βρυξέλλες-Αθήνα-Βρυξέλλες.
Τελικά αξίζεις πολλά.
«Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα..» (Τρύπες, για τους Αριστερούς τους γνήσιους).
«Μα οι σημαίες τους ανεμίζουν τρομερές και νικημένες»
