Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Δεν πρόλαβε να συμπληρωθεί η πρώτη εβδομάδα του δεύτερου εγκλεισμού και τη Δευτέρα 9/11 ο κυβερνητικός εκπρόσωποςδήλωσε ότι το βράδυ της Κυριακής στάλθηκαν ένα εκατομμύριο μηνύματα μετακίνησης 6 «μόνο για άθληση». Αυτή η δήλωση έγινε την ίδια μέρα που η πολυδιαφημισμένη από την κυβέρνηση τηλεκπαίδευση έπεσε μεταξύ της δεύτερης και τρίτης σχολικής ώρας αφήνοντας ξεκρέμαστους μαθητές και εκπαιδευτικούς. Όσους τουλάχιστον είχαν τη δυνατότητα να συνδεθούν καθώς ούτε όλες οι εργατικές οικογένειες έχουν τους πόρους για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία μέσα, ούτε οι σχολικές μονάδες είναι κατάλληλα προετοιμασμένες για αυτή τη διαδικασία.
Δεν είναι τυχαία η εμμονή στην παρουσίαση της εικόνας των ασυνείδητων που υποτίθεται κάνουν κατάχρηση του συγκεκριμένου μέτρου. Είναι μια πράξη που συνειδητά παραβλέπει ότι η μετακίνηση 6 περιλαμβάνει «σωματική άσκηση σε εξωτερικό χώρο ή κίνηση με κατοικίδιο ζώο, ατομικά ή ανά δύο άτομα, τηρώντας στην τελευταία αυτή περίπτωση την αναγκαία απόσταση 1,5 μέτρου».Ουσιαστικά, είναι κομμάτι της προσπάθειας που κάνει η κυβέρνηση, ήδη από την περίοδο της πρώτης καραντίνας, ώστε να μεταφέρει στους εργαζόμενους τις ευθύνες της για την διαχείριση της πανδημίας. Παράλληλα είναι μία προσπάθεια να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση από το πραγματικό διακύβευμα της περιόδου που είναι η προστασία της δημόσιας υγείας. Όμως τέτοιες επιλογές είναι χωρίς αντίκρισμα. Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν ποιους έχουν να αντιμετωπίσουν. Γνωρίζουν ποιοι ξοδεύουν τα χρήματα τους σε σκόιλ ελικικού σκάνδαλα, σε ξεβαμμένους μεγάλους περιπάτους και σε καταχρεωμένους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Την ίδια στιγμή δεν διστάζουν μέσω των συλλογικών τους οργάνων να προτείνουν λύσεις τόσο για την ουσιαστική αντιμετώπιση της πανδημίας, όσο και για την οικονομική ανακούφιση των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων. Όσο για τα μέτρα της μάσκας και της κοινωνικής αποστασιοποίησης η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου έχει αποδειχτεί, αν μη τι άλλο, περισσότερο υπεύθυνη από την κυβέρνηση που στελέχη της συνωστίζονταν σε εκκλησίες, χωρίς να φορούν μάσκα και δίνοντας ευλαβικά χειροφιλήματα σε διάφορους παπάδες.
Πραγματικά, έχει ενδιαφέρον, ότι η κυβέρνηση ξεκίνησε το ίδιο τροπάριο για τους «λίγους ανεύθυνους» που σπάνε τα έκτακτα μέτρα του δεύτερου εγκλεισμού. Χωρίς να αναφέρει ούτε μία φορά τα δικά της λάθη και παραλείψεις. Όταν λοιπόν, μένουμε για δεύτερη φορά στο σπίτι και ενώ η κυβέρνηση υπόσχονταν πως δεν υπήρχε περίπτωση να επαναληφθεί η περιπέτεια της περασμένης άνοιξης, χωρίς καμία εναλλακτική για την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, είναι πολύ λογικό ο κόσμος να βγαίνει έξω. Για να πάρει μια ανάσα, για να ξεκουραστεί, για να ξεφύγει από τέσσερις ή και περισσότερους άψυχους τοίχους. Κρατώντας τις αναγκαίες αποστάσεις όπως και την προηγούμενη φορά. Άλλωστε, η μετακίνηση 6 είναι μια απόφαση που έλαβε η κυβέρνηση. Και εν τέλει, πόσες σειρές να παρακολουθήσει κάποιος; Πόσα βιβλία να διαβάσει; Πόσο να φάει ή να κοιμηθεί; Πόσο να σερφάρει στο ίντερνετ; (Αν έχει να φάει, να διαβάσει ή να κοιμηθεί…)
Σε αυτό το σημείο χρειάζεται να θυμηθούμε, ότι στον πρώτο εγκλεισμό οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης έβγαιναν, τηρώντας όλα τα μέτρα, για την έξοδο τους με τη μετακίνηση 6. Αρκούσε ένα ψεύτικο ρεπορτάζ για «άσκοπες μετακινήσεις που μεταδίδουν τον ιό»από γνωστό τηλεοπτικό σταθμό ώστε να επιβληθεί απαγόρευση μετακίνησης στην παραλία της πόλης. Αργότερα, με το ίδιο πρόσχημα, ακολούθησε γενική απαγόρευση σε ανάλογους ανοιχτούς χώρους και πάρκα σε ολόκληρη τη χώρα. Ας είμαστε υποψιασμένοι λοιπόν, εάν η κυβέρνηση θελήσει να εφαρμόσει κάτι ανάλογο. Να γιατί οι χώροι πολιτισμού και άθλησης έπρεπε να ήταν ανοιχτοί με τα κατάλληλα μέτρα. Να γιατί οι δήμοι και οι περιφέρειες έπρεπε να έχουν προνοήσει ώστε το δεύτερο «μένουμε στο σπίτι» να μην είναι ένα μαρτύριο για τις εργατικές οικογένειες. Όλα αυτά θα μπορούσαν να εφαρμοστούν, έχοντας γνώση ότι ο δεύτερος εγκλεισμός δεν αποτελεί μια συνολική λύση μπροστά στην πανδημία του covid-19. Βλέπετε,μια περίοδος καραντίνας μπορεί να μειώσει τα κρούσματα αλλά δεν αντιμετωπίζει οριστικά τη νόσο. Όταν βγούμε πάλι έξω στις πόλεις μας, ο ιός θα επανεμφανιστεί.Συν ότι η καινούργια καραντίνα δεν διορθώνει τις καταστροφικές ελλείψεις των νοσοκομείων. Σε αυτό το σημείο, μακριά από κάθε αφ’ υψηλού προσέγγιση που κατέκλυσε την τελευταία εβδομάδα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τις μέρες πριν την καραντίνα οι δρόμοι θύμισαν παραμονές Πρωτοχρονιάς, χωρίς όμως το εορταστικό κλίμα εκείνων των ημερών.
Από την άλλη, και επειδή η “συζήτηση” έχει φτάσει πλέον και σε εκείνους που γενικότερα κάνουν άσκοπες μετακινήσεις μέσα σε ολόκληρη την εβδομάδα, καλό είναι να θυμηθούμε ότι οι συνθήκες μετακίνησης είναι διαφορετικές σε σχέση με την προηγούμενη φορά. Βλέπετε, οι γειτονιές μπορεί να έχουν αποσυμφοριστεί, χωρίς να εμφανίζουν την εικόνα της απόλυτης ερήμωσης, όμως οι μετακινήσεις συνεχίζονται καθώς η διακίνηση στην εστίαση είναι ανοιχτή όπως και τα δημοτικά σχολεία. Επίσης, οι περισσότεροι συνεχίζουν να εργάζονται σε εργοστάσια, εταιρίες και στο δημόσιο. Για να μετακινηθούν χρησιμοποιούν αναγκαστικά το αυτοκίνητό τους καθώς η κυβέρνηση μειώνει τα δρομολόγια των ΜΜΜ αντί να τα πυκνώσει. Αντ’ αυτού, αυξάνει το πρόστιμο για όσους δεν στέλνουν μήνυμα για να μετακινηθούν. Αλλά τα μέτρα καταστολής δεν αποτελούν με κανένα τρόπο λύση απέναντι στην πανδημία.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο όπου η σχετική πρόοδος που πετύχαμε απέναντι στην πανδημία του covid-19, μέσω του πρώτου εγκλεισμού, να μοιάζει σα να μη συνέβη ποτέ. Αποκλειστική ευθύνη για αυτή την εξέλιξη έχει η κυβέρνηση που αντί να είναι ο φορέας που θα βοηθούσε τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους και τις ευπαθείς ομάδες, στην ουσία έγινε η υπεύθυνη για την εξάπλωση του κορονοϊού. Η έλλειψη τεστ ιχνηλάτησης σε μεγάλη κλίμακα, η απουσία της οποιαδήποτε ενίσχυσης του δημόσιου συστήματος υγείας (με νέες ΜΕΘ, μαζικές προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και με επίταξη των ιδιωτικών νοσηλευτικών κέντρων), η μετατροπή των νοσοκομείων σε μονάδες της μίας νόσου, η απροθυμία να δημιουργηθούν τμήματα των δεκαπέντε μαθητών στα σχολεία και η εμμονή στην τηλεκπαίδευση καθώς και στη μη ανάπτυξη περισσότερων δρομολογίων στα ΜΜΜ είναι αποκλειστικά κυβερνητικό έργο. Αν συνυπολογίσουμε το άνοιγμα του τουρισμού που θύμισε το μέγεθος του περσινού καλοκαιριού και κυρίως την αδιαφορία μπροστά στον συνωστισμό που επικρατεί στους μεγάλους χώρους εργασίας και στα εργοστάσια και ο οποίος ευνοεί την ανάπτυξη της νόσου – σε αντίθεση με τα αυτοκίνητα στους δρόμους, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι η κυβέρνηση βοηθάει στην διασπορά και όχι στην αντιμετώπιση της.
Έτσι και αλλιώς ο στόχος της κυβέρνησης δεν είναι η αντιμετώπιση της πανδημίας αλλά η πολιτική και κοινωνική έκφραση – οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις – χρησιμοποιώντας την απειλή του covid-19 ως πρόσχημα. Αν αναρωτιέστε λοιπόν, πως δημιουργούνται οι αρνητές της πανδημίας αυτή ακριβώς είναι η αιτία: η καλλιέργεια της καταστολής και του ανορθολογισμού αντί της ενδυνάμωσης του συστήματος Υγείας και της σωστής πληροφόρησης σχετικά με την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε.
Βέβαια, πέρα από τους αρνητές υπάρχει και η πλειοψηφία των εργαζόμενων που σηκώνει το γάντι της πρόκλησης διεκδικώντας ενίσχυση της δημόσιας υγείας και παιδείας, στρατευμένη στην υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Με λίγα λόγια, η αντίσταση στην προσπάθεια της κυβέρνησης να κρύψει την αντίδραση στις επιλογές της αξιοποιώντας το φόβο για την πανδημία είναι μονόδρομος. Η ορμή των μαθητικών καταλήψεων του προηγούμενου διαστήματος, η οργή των προσφύγων και των μεταναστών και η δύναμη του αντιρατσιστικού κινήματος που βγαίνει στο δρόμο απαιτώντας άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες, χαρτιά για όλους, κόντρα στο ρατσιστικό πόλεμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οργάνωση των κινητοποιήσεων στην υγεία και για το ασφαλιστικό, με αποκορύφωμα την πορεία του Πολυτεχνείου δείχνουν πως «άλλος δρόμος δεν υπάρχει».