Οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα που πολλοί από μας βρίσκονται ανάμεσά
Τους, στέλνουν το πιο αντιφατικό μήνυμα στην ιστορία της μεταπολίτευσης.
Από την μια μεριά στέλνουν εμφαντικά το μήνυμα να σταματήσουν τα σκανδαλώδη προνόμια των πολιτικών και ολόκληρης της διευθύνουσας πολιτικής τάξης στα πρόσωπα των βουλευτών. Κι αυτό είναι μια δίκαιη αγανάκτηση. Από την άλλη όμως, με την στάση τους προτείνουν μια μαζική οικονομική αυτοκτονία με την έξοδο από το μνημόνιο και εμμέσως πλην σαφώς από το Ευρώ. Στην πρώτη περίπτωση η πίεση που ασκείται είναι μια πραγματική διέξοδος από το πολιτικό προσωπικό μια άλλης εποχής που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σημερινής πραγματικότητας. Στην δεύτερη το εμπόδιο είναι οι αγγυλώσεις και πολιτικές συμπεριφορές μέσα στην ίδια την κοινωνία.
Ούτε κουβέντα για το συσσωρευμένο κηφηναριό του δημοσίου που τρώει χρόνια τα σωθικά της Ελληνικής οικονομίας. Ούτε κουβέντα για την μαζική εγκατάλειψη της παραγωγής και της υπαίθρου που είναι από τις βασικές αιτίες της συστημικής δομικής κρίσης στη χώρα μας και της απαίτησης να γίνουν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Μερικοί αγανακτισμένοι ενδεχομένως δικαιολογημένα φωνάζουν ότι δεν τα «φάγαμε όλοι μαζί» χλευάζοντας τον Πάγκαλο. Πραγματικά δεν είναι είμαστε όλοι συνένοχοι. Δεν είναι συνένοχοι οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι. Μόνον που από την άλλη πλευρά θα πρέπει να γνωρίζουμε σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία ότι μόνον το 1/3 δουλεύει παραγωγικά στη χώρα μας. Και από αυτό το κομμάτι της κοινωνίας θρέφονται όλοι και από αυτό θα πρέπει να πληρωθούν και τα χρέη της χώρας. Ο λαός λοιπόν που ως πλειοψηφία δέχεται αυτό το πολιτικό σύστημα και τις πολιτικές σχέσεις όλα αυτά τα χρόνια είναι πολιτικά ένας συνένοχος λαός της κρίσης και δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από τις πολιτικές ηγεσίες και κάστες τις οποίες ίδιος ο λαός αναδεικνύει με μόνον ιδανικό το κράτος λάφυρο.. Εαν κάποιος υποστηρίζει ότι, αυτός ο λαός μέχρι τώρα δεν ήξερε και συμπεριφερόταν σαν μικρό παιδί πίσω από τους πολιτικούς τι μπορεί να μας πείσει τώρα να πιστεύουμε ότι αυτός ο λαός ωρίμασε και δεν συμπεριφέρεται πάλι σαν μικρό παιδί στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει.. λέει κατά 70% έξω από το μνημόνιο.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει λογικό και πραγματιστικό επιχείρημα μπροστά στη μαθηματική διαβεβαίωση ότι μια έξοδος από το Ερώ και επιστροφή στη δραχμή θα μας οδηγούσε στη καταστροφή και στη τραγική μείωση των μισθών.. και ας μην έχουμε αυταπάτες αυτό το γνωρίζουν καλά τουλάχιστον οι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι δεν έχουν καμιά ελπίδα να πληρωθούν μετά τον ιούλιο χωρίς την επόμενη δόση του δανείου.
Μπροστά λοιπόν σ΄αυτή την μαζική πολιτική αντίφαση από την μια μεριά της απαίτησης για αλλαγή στο πολιτικό προσωπικό της χώρας και την άλλη, στην αυτοκαταστροφική επιλογή να γυρίσουμε στην δραχμή και την πτώχευση, το δημοψήφισμα που έπεσε στο τραπέζι είναι μια καλή πρόταση για να σταματήσουν επιτέλους, όλα αυτά τα κακόγουστα αστεία στη χώρα μας.
Για να δούμε τελικά πόσοι από αυτούς διακινούν οποιαδήποτε πολιτική ανοησία σε μαζικό επίπεδο θα θελήσουν να γίνουν «ιδανικοί πολιτικά αυτόχειρες»..
Η διαχειριστές της επερχόμενης αθλιότητας..
Σε κάθε περίπτωση ο πρωθυπουργός έχει ένα τελευταίο χαρτί να αντιμετωπίσει τον στρουθοκαμηλισμό μπροστά στο ανεύθυνο κρατικοδίαιτο πολιτικό προσωπικό που διέφθειρε μεταξύ άλλων τις πολιτικές συνειδήσεις, πρώτα μες το ίδιο του το κόμμα και ύστερα σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που κινδυνεύει να οδηγήσει την χώρα άμεσα σε εφιαλτικές περιπέτειες..
Το τελευταίο χαρτί είναι το δημοψήφισμα για να αναλογιστούν οι πολίτες την δική τους ευθύνη για το μέλλον και να μην προσπαθούν όλοι να βρουν κάποιο άλλο υπεύθυνο εκτός από τον ίδιο τον λαό που πρέπει να χαράσσει την πορεία του ακόμη και με επαναστάσεις εάν το επιβάλλουν οι ιστορικές περιστάσεις.
Και σε αυτή την περίπτωση η σωστή ηγεσία είναι εκείνη που βάζει διλλήματα ιστορικής ευθύνης.
Βασίλης τακτικός