Του Κώστα Γιαννακίδη
Ζηλέψτε. Το Σάββατο ήμουν σαν σαύρα επάνω σε ξαπλώστρα, δίπλα στην πισίνα του Porto Belissario στα Φέρμα της Ιεράπετρας. Ανάμεσα στον αέρα και στο Λιβυκό πέλαγος. Από τη μια ακούς τον άνεμο, από την άλλη τη θάλασσα και λες ότι, πάει, θα σε καταπιούν στη συνάντησή τους, θα γίνεις άρμη. Το ξενοδοχείο είναι τριών αστέρων, boutique. Κρέμεται πάνω από μία «ιδιωτική» παραλία και αν ο καιρός είναι καλός, νομίζεις ότι θα δεις τις ακτές της Αφρικής. Είσαι εσύ και η θάλασσα. Οι πελάτες του κατεβάζουν ταχύτητα και υιοθετούν slowmotion. Και αισθάνεσαι ότι μιλούν λίγο, λες και δεν θέλουν να διακόψουν τα τζιτζίκια. Δεν ξέρω αν είναι το μέρος μαγικό ή οι πελάτες κουρασμένοι. Πιθανότατα ισχύουν και τα δύο. Έμεινα μόλις δύο μέρες. Ήθελα να βάλω έναν ορό στο χέρι και να μείνω δύο μήνες.
Κάνω διαφήμιση; Όχι, γαμώτο, δεν κάνω. Κάποια πράγματα θα πρέπει πια να λέγονται. Το ξενοδοχείο είναι οικογενειακή επιχείρηση. Διευθύνεται από τη Δήμητρα την οποία, ενίοτε, συνδράμει και ο σύζυγός της. Δουλεύουν καμιά δεκαριά άτομα. Μαγειρεύουν υπέροχα, πουλάνε καθαρά ποτά και δεν σε γδέρνουν. Και όταν ένας Ιταλός είπε ότι δεν τον βολεύει τον στρώμα, η Δήμητρα τον έστειλε σε άλλο δωμάτιο, να δοκιμάσει το στρώμα. Και μετά σε άλλο δωμάτιο. Και στο τέλος του έφερε το στρώμα από το σπίτι της. (facebook)
Την Κυριακή οδήγησα το ηρωικό Saxo των φίλων μου στην άλλη άκρη της Κρήτης και στην άλλη πλευρά του νομίσματος, ή καλύτερα, του στρώματος. Από την Ιεράπετρα στα Χανιά.Τέσσερις ώρες. KleanthiStudio. Χωρίς «s». Από το booking.com. Ούτε δύο χιλιόμετρα από το ενετικό λιμάνι των Χανίων. Μια χαρά. Το λες και καθαρό. Στην κράτηση τους είχα γράψει ότι θέλω δωμάτιο με δύο κρεβάτια γιατί δύο μαντράχαλοι, εγώ και ο γιος μου, δεν χωράμε εύκολα σε ένα διπλό. Ο κύριος που μας υποδέχθηκε δεν είχε ιδέα. Αλλά και να είχε ιδέα, δεν θα είχε δωμάτιο. «Δεν έχουμε δωμάτια τέτοιου τύπου» μου είπε. Αλλά γιατί δεν με ενημέρωσαν όταν έκανα την κράτηση; Το στρώμα ήταν σκληρό και το μαξιλάρι ψηλό, του τύπου «κάνω κοιλιακούς με το ζόρι». Αλλά αυτά τα λες και υποκειμενικά. Επιστρέψαμε τη νύχτα για ύπνο. Αστείο. Τα τζάμια έτριζαν από τα ντεσιμπέλ που εξέπεμπαν τα γειτονικά μαγαζιά -ανάμεσά τους και του ιδιοκτήτη, στο ισόγειο. Έτριζαν, κυριολεκτικά. Μέχρι τις 03.00. Το πρωί τους είπα ότι δεν μπορούμε να περάσουμε και δεύτερη νύχτα εκεί. Ο θόρυβος είναι ανυπόφορος και το κρεβάτι απαράδεκτο. Δεν δέχθηκαν να μη χρεώσουν δύο νύχτες. «Είναι στους όρους της κράτησης, ακυρώνεις, τα πληρώνεις όλα». Προφανώς δεν είμαι ο μόνος που δοκίμασε να φύγει μετά από μία νύχτα εκεί, συνεπώς οι άνθρωποι έχουν λάβει τα μέτρα τους. Και εσείς να λάβετε τα δικά σας αν επισκεφθείτε αυτήν την εποχή την παλιά πόλη των Χανίων. Συνωστισμός αντίστοιχος της Ρεπούση με τιμές που δαγκώνουν.
Ευτυχώς, οι άλλες μου σημειώσεις μετά από μία εβδομάδα στην Κρήτη έχουν θετική υπογράμμιση. Σημειώστε:
- Το μπαρ 2day, στο κέντρο του Ηρακλείου με υπέροχα μπιφτέκια, κοτόπουλο, πανσέτες και πατάτες από τα χέρια της κυρίας Ουρανίας.
- Την παραλιακή ταβέρνα «Τα Καλύτερα» στο Ηράκλειο, μπροστά στο Παγκρήτιο Στάδιο. (Δεν είναι πάντως και τα «φθηνότερα». Θέλει κράτηση.)
- Την ταβέρνα του Ναπολέοντα, στην Ιεράπετρα. Τι να σας λέω τώρα… Τέχνη κάνουν και ανθρωπιστικό έργο έτσι όπως σε ταΐζουν…
- Το supsurf στο beachbar Καλάμια, στην παραλία Κοκκίνη Χάνι του Ηρακλείου. Είναι το νέο σπορ που προσπαθείς να είσαι όρθιος επάνω στη σανίδα του surf και κάνεις κουπί σαν γονδολιέρης. (Ευτυχώς δεν υπάρχουν video…). Εκεί ο Θάνος θα σας δώσει σανίδα και θα σας κάνει μάθημα. Ίσως πετύχετε και την οικογένεια του Νίκου Κακλαμανάκη με τη σανίδα της. Η ξανθιά που θα δείτε πάνω σε σανίδα λέγεται Βάλια και είναι φίλη μου, χαιρετήστε την.
- Την υπομονή του Μιχάλη και της Χρυσούλας, το χαμόγελο και το νάζι της Ελένης τους. Και του χρόνου!
Υ.Γ. Όντως η Κρήτη έχει κάποια σημεία που λες ότι είναι σαν τη Χαλκιδική..
Update: Το booking.com επικοινώνησε μαζί μου και μου είπε ότι ο ιδιοκτήτης των δωματίων στα Χανιά επιστρέφει τελικά το κόστος της δεύτερης διανυκτέρευσης που δεν έγινε ποτε.
Protagon.gr
