Παγκόσμια Ημέρα του Εκπαιδευτικού η 5η Οκτωβρίου, όμως στην Ελλάδα και στην Κρήτη οι εκπαιδευτικοί δε γιορτάζουν. Πώς να γιορτάσουν άλλωστε με τους μισθούς πείνας κι εξαθλίωσης στους οποίους τους καταδίκασαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις με τις ευλογίες της τρόικας; Πώς να γιορτάσουν έχοντας να πληρώσουν αλλεπάλληλα χαράτσια τη στιγμή που οι εφοπλιστές πληρώνουν «εθελοντικά» έκτακτη εισφορά (αν θέλουν δηλαδή) κι οι τράπεζες παίρνουν 50 δισεκατομμύρια κρατικά χρήματα για να σωθούν;

Στη χώρα που σώζονται οι τράπεζες κι η δημόσια περιουσία κι ο φυσικός πλούτος ξεπουλιούνται όσο- όσο σε ξένους και ντόπιους μεγαλοεπιχειρηματίες και εταιρείες, έχουμε ρεκόρ ανεργίας παγκόσμιο και πρωτιά στην Ευρώπη στην ανεργία των νέων. Η πιο μορφωμένη γενιά που έχει βγάλει ποτέ η Ελλάδα, καλείται να μεταναστεύσει στη Γερμανία, την Αμερική, την Αυστραλία για να επιβιώσει (εκτός αν υποταχτεί στο άθλιο κομματικό σύστημα του ρουσφετιού και του «μπάρμπα στην Κορώνη»).

Η χώρα μας δηλαδή ξόδεψε δισεκατομμύρια για να σπουδάσει αυτά τα παιδιά, ορισμένα από αυτά μάλιστα εντυπωσιάζουν με τις εφευρέσεις και τις ικανότητές τους (όπως με το αυτοκίνητο που κινείται με ηλιακή ενέργεια κοκ) κι οι κυβερνήσεις μας τα στέλνουν σε άλλη γη σ’ άλλα μέρη για να εκμεταλλευτούν πλούσιες χώρες και μεγάλες εταιρείες τις γνώσεις που εδώ απέκτησαν.

Είναι ενδεικτικό αυτό του πώς βλέπουν την Παιδεία συνολικά οι ελληνικές κυβερνήσεις. Δεν τη βλέπουν σαν επένδυση για το μέλλον της χώρας, αλλά σαν βαρίδι που πρέπει να ξεφορτωθούν κλείνοντας σχολεία, απολύοντας εκπαιδευτικούς με το πρόσχημα της αξιολόγησης (ενώ είναι γνωστό ότι οι όποιοι επίορκοι είναι κατά κανόνα «δικά τους παιδιά»), καταργώντας μια σειρά καινοτομίες των προηγούμενων χρόνων όπως η ενισχυτική διδασκαλία για τους αδύνατους μαθητές, τα τμήματα υποδοχής παλιννοστούντων και μεταναστών, η στήριξη της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, της Αγωγής Υγείας και των Πολιτιστικών Προγραμμάτων. Περικόπτουν ακόμη και τα ολοήμερα σχολεία όπου πλέον δε φοιτούν όλοι οι μαθητές που το επιθυμούν οι γονείς τους, αφήνονται απέξω παιδιά καθώς δεν υπάρχουν αρκετοί εκπαιδευτικοί για να καλύψουν όλες τις ανάγκες.

Κι όπου το δημόσιο υποχωρεί, ανοίγουν δουλειές για τον ιδιωτικό τομέα: Οι μαθητές που δεν τους πήραν στο ολοήμερο του δημόσιου σχολείου γιατί δεν υπήρχαν αρκετοί εκπαιδευτικοί μπορούν να πάνε από δίπλα σε ένα ιδιωτικό χώρο απασχόλησης –πληρώνοντας βέβαια. Οι ειδικότητες των ΕΠΑΛ που καταργήθηκαν από τα δημόσια σχολεία με τις διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών, αφθονούν στα ιδιωτικά ΙΕΚ για όσους έχουν να πληρώνουν.

Πώς να γιορτάσει με όλα αυτά ο εκπαιδευτικός στην Ελλάδα; Πώς να γιορτάσεις με μαθητές που σαρδελοποιούνται σε τμήματα των 25 και 30 μαθητών για λόγους οικονομίας τη στιγμή που όλα τα φροντιστήρια διαφημίζουν τα «αυστηρά ολιγομελή τμήματά» τους; Πώς να γιορτάσεις με χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που δεν ξέρουν αν και πού θα δουλεύουν την επόμενη χρονιά, καθώς οι μνημονιακές κυβερνήσεις δεν κάνουν σχεδόν καθόλου μόνιμους διορισμούς; Πώς να γιορτάσει ο εκπαιδευτικός που τον κατηγορούν ως ανάξιο και θέλουν να τον αξιολογήσουν κιόλας αυτοί που έκλεισαν τα διδασκαλεία όπου μετεκπαιδευόταν και καμώνονται τώρα πώς θέλουν να βελτιώσουν –υποτίθεται- την εκπαίδευση; Γίνεται βελτίωση της εκπαίδευσης με εξαθλιωμένους εκπαιδευτικούς, τους οποίους αφήνουν χωρίς επιμόρφωση, χωρίς μετεκπαίδευση, χωρίς χρήματα για τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων, χωρίς κατάλληλα κτήρια και προγράμματα, χωρίς, ακόμη και τώρα, ένα μήνα μετά την έναρξη των μαθημάτων, τους συναδέλφους τους που έπρεπε να είναι στο διπλανό τμήμα;

Πώς να γιορτάσουν οι εκπαιδευτικοί στην Ελλάδα που κατάντησε από τις τελευταίες χώρες στις δαπάνες για την Παιδεία στην Ευρώπη; Πώς να γιορτάσουν βλέποντας μαθητές τους να πεινάνε, τη στιγμή που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο σχολείο παρέχεται δωρεάν υγιεινό μαγειρεμένο φαγητό; Η επένδυση στη γνώση είναι επένδυση στο μέλλον, προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση. Η Παιδεία δε θα έπρεπε να θυσιάζεται χάριν οποιασδήποτε οικονομικής σκοπιμότητας, η Παιδεία είναι δικαίωμα για όλους τους πολίτες, κατακτημένο με αγώνες από τη Γαλλική Επανάσταση κι έπειτα. Όταν η Παιδεία κι ο εκπαιδευτικός βρουν τη θέση που τους αξίζει στην ελληνική κοινωνία, τότε μόνο θα έχει νόημα να γιορτάζουμε τη «μέρα του εκπαιδευτικού».

Φώτης Ποντικάκης
Πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Χανίων