Του Γιάννη Χαρτζουλάκη, υποψήφιου βουλευτή με το ΚΚΕ (μ-λ) – Μ-Λ ΚΚΕ
Λίγα εικοσιτετράωρα έχουν απομείνει ακόμα μέχρι να ανοίξουν οι κάλπες των βουλευτικών εκλογών στις 25 Γενάρη.
Γι άλλη μια ακόμη φορά ο λαός μας βομβαρδίζεται από τα ψέματα και τις υποσχέσεις των κάθε λογής αυτόκλητων «σωτήρων».
Ένας λαός που τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια , με ευθύνη των κομμάτων του συστήματος ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και τα παρακλάδια τους , με την πολιτική που εφάρμοσαν και στήριξαν τον οδήγησαν μαζικά στη φτώχεια , την εξαθλίωση και την ανεργία .
Ένας λαός που ζει σε μια χώρα διαλυμένη παραγωγικά , της πείνας, και που έχει μετατραπεί σε ξέφραγο αμπέλι και ορμητήριο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Μια χώρα, που οι ιμπεριαλιστές φονιάδες απαιτούν ακόμα μεγαλύτερη ευθυγράμμιση και είναι έρμαια των άγριων ανταγωνισμών τους .
Την ίδια ώρα το εργατοσυνδικαλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, με ευθύνη της αριστεράς, περνάει μια περίοδο παρατεταμένης νηνεμίας και αυτό αποθρασύνει ακόμη περισσότερο το κεφάλαιο και τον ιμπεριαλισμό. Γιατί αυτό που είναι σίγουρο , είναι ότι η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη , το λαό και τη νεολαία θα συνεχίσει με μεγαλύτερη ένταση και βαρβαρότητα μετά που θα κλείσουν οι κάλπες. Γιατί τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα θα συνεχίσουν να ασκούν ακόμη μεγαλύτερες πιέσεις στο πολιτικό προσωπικό. Αυτήν την πολιτική θέλουν να συνεχίσουν να υπηρετούν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και όλες οι εφεδρείες του συστήματος .
Από κοντά όμως και η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν χάνει την ευκαιρία, τη στιγμή που τα κυρίαρχα κόμματα του συστήματος δυσκολεύονται να προωθήσουν τις νέες απαιτήσεις του κεφαλαίου , ντόπιου και ξένου , παρουσιάζεται πρόθυμη να διαχειριστεί τα συμφέροντα του.
Δίνουν υποσχέσεις στο λαό , ότι την πολιτική της φτώχειας θα την διαχειριστούν με πιο ορθολογικό τρόπο, ενώ παράλληλα σπέρνουν τον εφησυχασμό, ότι στις 26 η σελίδα αλλάζει . Όμως η πραγματικότητα είναι σκληρή και ολοφάνερη.
Ο λαός θέλει να ζήσει και δεν μπορεί να αρκεστεί στα ψίχουλα που του υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε μπορεί να περιμένει την «λαϊκή εξουσίας» του ΚΚΕ και φυσικά η αστική τάξη δεν χρειάζεται τα plan B , ούτε τις διαχειριστικές προτάσεις των άλλων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Αυτό, που απαιτούν σήμερα οι συνθήκες, είναι η αριστερά να συμβάλει στο δυνάμωμα των λαϊκών αγώνων. Για να μπορέσει ο λαός να διεκδικήσει το δίκιο του. Τη δουλειά του, το μισθό του, τη σύνταξη του, την περίθαλψη του τα δημοκρατικά δικαιώματα. Για να σπάσει τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και να σταματήσει η χώρα να είναι ορμητήριο των φονιάδων . Για την ανασυγκρότηση του εργατικού –λαϊκού ,επαναστατικού κινήματος.
