Του Μανώλη Καπετανάκη *
Ξανά οι έγκριτοι στο ψέμα κονδυλοφόροι και τελάληδες, οι ειδήμονες στη βυθοσκόπηση της … επιδερμίδας κοινωνιολόγοι, καθώς και οι ιθύνοντες λιπαντές των κρατικών γραναζιών (από την εκπαίδευση –παίδεψη ίσαμε την ένστολη καταστολή) ενός σκουριασμένου, πνιγμένου στην απαισιότητα συστήματος διαρρηγνύουν τα μεταξωτά τους κουστούμια. Αφορμή η έξαρση της βίας γενικά στην «κοινότητα» και πρόσφατα στους ανήλικους μαθητές και μη. Μέχρι και πεντάχρονα κατηγορούνται για τον βιασμό συνομήλικου τους!
Αναλύουν εξαντλητικά οι περισπούδαστοι «ντενεκέδες». Επεξεργάζονται το φαινόμενο οι ανησυχούντες για την παρεκτροπή του πληθυσμού από τις χρηστές αξίες του υπνωτιστή Χριστού, της Μήδειας πατρίδας και της οικογένειας- φυτώριο του κατεστημένου. Εισηγούνται οι εντεταλμένοι φαρισαίοι μισάνθρωποι λύσεις, η ανοησία και φαυλότητα των οποίων συναγωνίζεται το ατελέσφορο έως και ανατροφοδοτικό. Ενοχοποιούν φερειπείν τους κηδεμόνες καταδιώκοντας τους τιμωρητικά με ποινικά επακόλουθα.
Μα για την παραβατικότητα των εφήβων βαρύνεται η ανωριμότητα τους. Κατευθείαν μετακυλίεται η ευθύνη στην ανεπάρκεια των γονιών. Κατόπιν αοριστολογώντας το κρίμα από την οικογένεια εκτοξεύεται στην κοινωνία. Ύστερα στο εδώλιο κάθεται η ανθρώπινη φύση και εδώ η διείσδυση διακόπτεται απότομα, γιατί η συνέχεια θα εξελίσσονταν βλάσφημα προς τα κατασκευαστικά θεία.
Η καταγωγή της βίας από τις εσχατιές της ιστορίας σαν θεμελιακό εργαλείο των εκάστοτε τυραννιών απουσιάζει θριαμβευτικά από τη συλλογιστική των φωστήρων. Άρα με εμβρίθεια νεοσσού επιδίδονται σε ατέρμονες κριτικές του αιτιατού, αλλά αίφνης σταματούν στην περίμετρο. Παρατηρούν το δάσος που κατακαίγεται και δεν εντοπίζουν την πυρκαγιά.
Εδώ πράγματι όμως επιδεικνύουν μια άφταστη δεξιοτεχνία υπεκφυγής. Πως δηλαδή; Να ξετυλίξουν τον μίτο του μυστηρίου χωρίς να αγγίξουν τον πυρήνα του προβλήματος εντοπίζοντας τον μινώταυρο και γεννήτορα κάθε μορφής βίας. Την κοινωνική ανισότητα και την βάρβαρη εδραίωση της ταξικής κυριαρχίας. Αλλοίμονο αν ξεγύμνωναν το βροντερό και εξόφθαλμο. Θα κινδύνευε έτσι η παχυλή μισθοδοσία τους.
Ανέκαθεν λοιπόν και σε κάθε στιγμιότυπο της ιστορίας η με πολλές φορεσιές βία αποτελεί το αγκωνάρι της σταθερότητας και διαιώνισης της θεσμοθετημένης αδικίας. Η ιδιοποίηση της υπεραξίας των εργαζόμενων από τη συμμορία του κεφαλαίου, η καταδίκη σε ανέχεια των παραγωγών όλων των αγαθών και υπηρεσιών σε αντίθεση με την παραδεισένια ευμάρεια του πλουτοκρατικού κηφηναριού προϋποθέτει και συνεπάγεται βαναυσότητα.
Ο τίμιος δουλευτής δεν εκστασιάζεται με τη φτώχεια του, ενώ θαυμάζει με συγκατάβαση τον βουτηγμένο στη χλιδή εκμεταλλευτή του. Έχει υποστεί αμέτρητων μορφών καταναγκασμό, ώστε να υποτάσσεται βουβά ή με γογγυσμό. Ξεκινώντας από την πανούργα ιδεολογική- πολιτισμική κακοποίηση, διασχίζοντας τη νομική- αστυνομική σκληρότητα, σταθμεύοντας ακόμη και στην ωμότητα της σβάστικας, των ξερονησιών, ενίοτε και των ερπυστριών και τερματίζοντας στο ύψιστο καπιταλιστικό «προτέρημα» των πολεμικών θυσιαστηρίων.
Ειδικά στην εποχή μας, όπου δίχως υπερβολή οργιάζει η τρομοκρατία των κρατούντων (και παρακρατικών) και η επίδειξη πυγμής δεν διστάζει να αποκτά συχνά δολοφονικές απολήξεις, οι ερευνητές και δήθεν πολέμιοι της βίας καταντούν εμετικοί και επουδενί πειστικοί. Καθότι συνιστούν γραφίδες, γραμμόφωνα και διανόηση του βόθρου που εξυμνούν τον εργοδότη τους. Τον κεντρικό πομπό που εκπέμπει στη διαπασών προς το υποσυνείδητο των μαζών το αντιδραστικό μήνυμα της με άγριες μεθόδους επιβολής του ισχυρού.
Το μαύρο παναπεί αναμορφωτήριο του καπιταλισμού δίχως αντίπραξη από το κινηματικό σχολείο των εννοιών άμιλλας, συλλογικότητας και το πρυτανείο των κομουνιστικών ευγενικών ιδανικών διαχέει έτσι ανενόχλητα τις κτηνώδεις, σάπιες αξίες του με αμέτρητα παραδείγματα. Εν προκειμένω την επί πτωμάτων αήθη κατίσχυση επί του αντιπάλου. Όπως χαρακτηριστικά επιβεβαιώνεται στο σήμερα με τις «ήπιες» διαδοχικές περιπτώσεις των εν ψυχρώ εκτελέσεων από τους δημόσιους γενίτσαρους των αστών, μέχρι τη τερατώδη θανάτωση προσφύγων στην Πύλο.
Όμως, όμως στις μέρες μας με τον κατακλυσμό της πληροφορίας η κτηνωδία του ιμπεριαλισμού βομβαρδίζει τη σκέψη μας. Θλίβει, οργίζει τον κοινό νου και εθίζει σε κάποιο βαθμό σαν μια «τετριμμένη» πλέον είδηση το κάθε φιλειρηνικό και διεθνιστικό άτομο. Δυστυχώς διαβρώνει επίσης και διαμορφώνει τη συμπεριφορά μιας μειοψηφίας γυναικοκτόνων, ρατσιστών, φασιστών, νεολαίων εκφοβιστών, κλπ., που «απλά» μιμούνται τα πρότυπα των εξουσιαστών.
Τολμούν επομένως ετούτη τη περίοδο να αναρωτιούνται οι ερευνητές της δεκάρας τι επηρεάζει την αυξανόμενη (σε απόλυτη αναλογία με τη μεγέθυνση της πρωτογενούς) βίαιη διαγωγή ορισμένων από τους πληβείους; Όταν ο σιωνιστικός χάρος βγαίνει παγανιά στη Γάζα ισοπεδώνοντας οποιαδήποτε κτιριακή δομή προεξέχει από το έδαφος (με λατρεία σε σχολειά, νοσοκομεία, τζαμιά) και θερίζοντας τυφλά όποιο δίποδο αραβικό ον «προκλητικά» συνεχίζει να αναπνέει. Μακελεύει στυγνά με τρομακτική ομοβροντία πυρός δεκάδες χιλιάδες αθώους Παλαιστίνιους ή Λιβανέζους και διεκδικητές της λευτεριάς τους με ένα αίσθημα αναλγησίας, σαν να εκτελεί ένα σχέδιο αναγκαίας απεντόμωσης. Ενώ βορειότερα ο ουκρανικός λαός θρηνεί εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, όντας θύμα της λύσσας και φρίκης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Παραδίπλα η παγκόσμια ειρήνη πανικόβλητη παρακολουθεί τα καθέκαστα.
Με ετούτη τη φρενίτιδα της θανάσιμης βίας, την πιο ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΗ αυτό τον καιρό στον πλανήτη, η ντόπια ολιγαρχία (η «ευαίσθητη» κατά τ` άλλα σε εκδηλώσεις βίας, όπως της σχολικής) σφιχταγκαλιάζεται με αγαστή σύμπνοια. Πρόθυμα ανοίγει διάπλατα το νευραλγικής σημασίας και υποθηκευμένο στον αμερικανοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό σπιτικό της εξυπηρετώντας καθοριστικά τους φονιάδες και υποστηρίζοντας τους με ότι βαρύτιμο στρατιωτικό δυναμικό διαθέτει.
Αποσιωπούν ή καθαγιάζουν (αναγορεύοντας την σε κοινωνική ομαλότητα) οι επαγγελματίες της πλάνης και συσκότισης την κολοσσιαία και μητρική βία των αφεντικών, ψελλίζοντας άχρηστους αφορισμούς στα μηδαμινά άβουλα πλοκάμια της. Ωρύονται απεναντίας κατά της αντίστασης των καταπιεσμένων λαών καταγγέλλοντας σαν επικίνδυνη ζούγκλα και διασάλευση της γαλήνης. Εκεί επιτέλους ειλικρινά θυμώνουν και αποδοκιμάζουν τη δικαιολογημένη πλειοψηφική έμπρακτη οργή, βαφτίζοντας τη αυθαίρετα σαν βία του περιθωρίου.
Ας τους πλημυρίσουμε λοιπόν με τη «βία» μαχητικών, οργανωμένων, ασυμβίβαστων αγώνων. Για να γκρεμιστεί η βίαιη πηγή πείνας και πολέμων και συνάμα σβήσουν οι όποιες αντανακλάσεις στις γραμμές των κατατρεγμένων.
Η ύπαρξη των ταξικών χασμάτων συντηρεί το δέντρο της βίας, η γιγάντωση τους το καρπίζει, ενώ το φούντωμα της πάλης των λαών το ξεραίνει.
Χρέος μας άμεσο και επιτακτικό; Η καταγγελία της ανατριχιαστικής βίας που ασκεί το αγαπημένο Δύσης και Ελλάδας πιο αιμοβόρο της πλάσης ισραηλινό θεριό.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης