Οι πλούσιοι μπορούν να κρύβονται σε πολυτελές κρυσφήγετα με στρατιές ακριβοπληρωμένους ιατρούς, οι υπόλοιποι μπορούν να βασιστούν μόνο τις δομές που κρατούν τις κοινωνίες όρθιες

Αυτή είναι η διαφορά ενός πλούσιου από ένα φτωχό. Ένας πλούσιος μπορεί να απομακρυνθεί από το σημείο μίας κρίσης για να διασφαλίσει τη δική του ζωή και να επιστρέψει όταν όλα θα είναι καλύτερα. Ο φτωχός, δε μπορεί να δραπετεύσει. Ο φτωχός, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και όχι μόνο οι φτωχοί, το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, μέσα στην κρίση που δημιουργεί ο κορωνοϊός δε μπορούν παρά να επιβιώσουν μέσα στα όρια αυτής της κοινωνίας.

Δε μπορούν να κρυφτούν σε κάποιο πολυτελές καταφύγιο, ούτε να έχουν μια στρατιά γιατρούς για να τους φροντίζουν. Η επιβίωση της κοινωνίας εξαρτάται από την αποτελεσματική λειτουργία δομών που υπάρχουν για να διασφαλίζουν ότι οι κοινωνίες δε θα καταρρέουν. Τέτοιες δομές είναι και οι υγειονομικές δομές που τώρα καλούνται να αντιμετωπίσουν την επιδημία. Η αντιμετώπιση δεν γίνεται για να σωθεί το άτομο, αλλά για να διασφαλιστεί η συνοχή των κοινωνιών.

Και αυτό διαχωρίζει τον πλούσιο από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ο πλούσιος χρησιμοποιεί την κοινωνία και διαφεύγει σε καταφύγια ή σε φρούρια σε καταστάσεις κρίσης ενώ η κοινωνία δε μπορεί παρά να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της κοινωνίας με τις δομές που υπάρχουν για να κρατούν λειτουργικές τις κοινωνίες μας.

Δομές που τα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού και μίας καταστρεπτικής και ηλίθιας λιτότητας δέχθηκαν σοβαρά πλήγματα.

Ας επίσουμε ότι αυτή η επιδημία εφόσον ξεπεραστεί θα μας διδάξει κάποια βασικά πράγματα σε σχέση με τι χρειάζονται οι κοινωνίες για να είναι λειτουργικές.