Είναι άλλη μία πτυχή της πραγματικότητας και στην Ελλάδα.
Πρόσφυγες οι οποίοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι κατά χιλιάδες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης δίνουν τη δική τους μάχη αντιμετώπισης του ιού δίχως καμία απολύτως στήριξη.
Στη Μόρια στο νησί της Μυτιλήνης ζούνε 20.000 άνθρωποι σε ένα χώρο που κατασκευάστηκε για τη φιλοξενία 3.000.
Όπως αναφέρει ρεπορτάζ της Guardian, ήδη υπάρχει ελάχιστη πρόσβαση στο νερό ενώ οι τουαλέτες και τα ντους αντιμετωπίζουν συχνά προβλήματα λόγω της υπερχρήσης.
Η πρώτη περίπτωση κορωνοϊού στο νησί καταγράφηκε την προηγούμενη βδομάδα στην περιοχή Πλωμάρι και ως τώρα είναι η μοναδική περίπτωση που έχει επιβεβαιωθεί.
Υπάρχει μία αυξημένη ευαισθησία στη Μόρια σχετικά με τις συνθήκες υγιεινής και την ανάγκη πλυσίματος των χεριών. Εξαιτίας και της απουσίας των ελληνικών αρχών οι κάτοικοι πέρνουν τα πράγματα στα χέρια τους.
“Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου και έτσι καταλάβαμε ότι πρέπει να κάνουμε κάτι μόνοι μας”, είπε ο Deen Mohammad Alizadah, 30 ετών από το Αφγανιστάν.
Ο Alizadah είναι ένας από τους κατοίκους που πήραν τη πρωτοβουλία δημιουργίας ενός σχεδίου προστασίας. “Ο μόνος τρόπος που έχουμε εδώ για να ελέγξουμε τον ιό είναι η αποτελεσματική διαχείριση των ανθρώπων και η αφύπνισή τους”, είπε.
Η ομάδα που έχει δημιουργηθεί απαρτείται από 50 άνθρώπους με όλο και παράπάνω να εντάσσονται στην πρωτοβουλία κάθε μέρα. Χρησιμοποιούν μεγάφωνα για να διαδίδουν τα απαραίτητα μηνύματα στους κατοίκους για τη σημασία της υγιεινής και του πλυσίματος των χεριών.
Μιας και δεν έχει γίνει διανομή μασκών στο στρατόπεδο της Μόριας οι κάτοικοι βρήκαν μία λύση.
Σε ένα μικρό κτίριο 1 χιλιόμετρο από τη Μόρια μία ομάδα 4 γυναικών από το Αφγανιστάν προσφέρθηκαν να φτιάχνουν μάσκες για τις ανάγκες του πληθυσμού του στρατοπέδου. Μία εκ των γυναικών ήταν ράφτρα στην Καμπούλ και δεν είχε κανένα πρόβλημα στο να σχεδιάσει την επιχείρηση.
Οι γυναίκες εργάζονται σε εντατικούς ρυθμούς και στην πρώτη μόλις μέρες κατόρθωσαν να φτιάξουν 500 μάσκες που φτιάχνονται με πρώτες ύλες που αγοράζουν από τοπικά μαγαζιά. Οι μάσκες μετά πακετάρονται και στέλνονται στο στρατόπεδο. Δίνονται χωρίς κανένα κόστος αρχικά σε αυτούς που δεν αισθάνονται καλά ή που έχουν συμπτώματα.
Μόλις φορεθούν οι μάσκες μετά βράζονται και αποστειρώνονται ώστε εφόσον υπάρξει ανάγκη να ξαναχρησιμοποιηθούν.
