Του Μανώλη Καπετανάκη *
Κάπως οξύμωρα, στην αλλοπρόσαλλη εποχή των τεράτων με ένα αλληγορικό τρόπο συμβαίνει και ετούτο.
Είναι πλέον απόλυτα δικαιολογημένη η ταύτιση- συνωνυμία της επιτομής στη θηριωδία του 21ου αιώνα με την κυρίαρχα γενοκτονική και δευτερευόντως εκτοπιστική μεθοδολογία του ισραηλινού κράτους. Οι συγκριτικά με τα ναζιστικά σχολιαρόπαιδα του Χίτλερ σημερινοί πρυτάνεις του φασιστικού αποτροπιασμού συνεχίζουν ακάθεκτα το έργο τους.
Σε βαθμό μάλιστα προξένησης «μένους» ακόμη και από τον αμερικανό αρχιγκάνγκστερ της γης. Τον ξέχειλο πατρικής στοργής προς τον ψυχογιό και αρχιτραμπούκο του στη Μέση Ανατολή, με αιτία ορισμένες υπερβολικές εξάρσεις της «θεμιτής, νόμιμης άμυνας» του. Είναι δε τόσο θυμωμένος, ώστε ανακοινώνει αυτοστιγμής τη «τιμωρητική» του θωράκιση με καραβιές πυρομαχικών (όπως οι εξαιρετικά θανατηφόρες βόμβες ΜΚ84 και μεγάλο αριθμό αεροσκαφών F-15).
Παρόμοια, η επιστήθια φιλία του καταπατητή της παλαιστινιακής πατρίδας με τη γαλανόλευκη ραγιάδικη ολιγαρχία και γνωστή ευπροσήγορη θαλαμηπόλο των δυτικών πατρώνων της, δεν θίγεται στο παραμικρό. Αμείλικτη η διαγωγή της εγχώριας αστικής εξουσίας απέναντι στα δικαιώματα του υπηκόου λαού σε ψωμί, παιδεία, περίθαλψη, ασφαλή μετακίνηση και προστασία από έντονα φυσικά φαινόμενα ή γυναικοκτόνους. Όμως αντιδιασταλτικά αποδεικνύεται αηδιαστικά θωπευτική στους ισραηλινούς μακελάρηδες. Έτσι μετατρέπει απαξάπασα την επικράτεια της σε πρόθυμο «ταξί» και τις φρεγάτες της σε πολύτιμα περιπολικά αρωγής του εγκληματικού αφηνιασμού των.
Βέβαια, όπως διακηρύσσει ο γραμματέας του φερόμενου σαν το μοναδικό κόμμα της εργατιάς, «τέτοιοι είναι». Οι σπιθαμιαίοι ντόπιοι, αντάμα με τους πελώριους («σωστούς» ή λαθεμένους) διεθνείς δυνάστες της ανθρωπότητας. Όταν εξυμνούνται και προασπίζονται τα στυγνά συμφέροντα του κεφαλαίου, όριο φραγμού στην κτηνωδία δεν νοείται. Ποτέ και πουθενά.
Απογυμνώνοντας λοιπόν την κανονικότητα του ολετήρα καπιταλισμού- ιμπεριαλισμού αντικρίζονται σπαραγμοί σε καταστροφές μικρασιατικές, ωκεανοί θυμάτων σε παγκόσμιους πολέμους, αποκρουστικότητα Χιροσίμων, αγριότητες στα Βιετνάμ. Λίγο μεταγενέστερα αναβλύζουν από τα σπλάχνα του εκατόμβες ιρακινές, ερείπια συριακά, λιμοκτονίες τριτοκοσμικές (ένας θάνατος υποσιτισμένου ανά 4 δευτερόλεπτα), πανδημίες εξοντωτικές.
Η βαρβαρότητα του συστήματος επισκέπτεται επίσης καθημερινά τη χώρα μας μέσω «ατυχημάτων» στα εργοδοτικά κάτεργα και χρυσωρυχεία κέρδους. Περιπλανιέται με κυνισμό σε Μάτι, Μάντρα, Πύλο, Τέμπη, Θεσσαλικό κάμπο. Ποινικοποιεί και φυλακίζει στοιχειώδη δημοκρατικά, πολιτικοσυνδικαλιστικά δικαιώματα (πχ διώξεις εκπαιδευτικών στον Πειραιά). Εκτονώνει την κατασταλτική- δολοφονική του μανία μαχαιρώνοντας κατάκαρδα αντιφασίστες ή μέσω άθλιων μικροσκοπικών μίμων, αντίγραφων του βασανισμένες γυναίκες. Πυροβολεί συχνά στα αστυνομικά σαφάρι Ρομά ή αμούστακους Αλέξηδες. Απολαμβάνει τον οργασμό πάνω σε τρυφερά κορμιά δωδεκάχρονων κοριτσιών. Και η αποθέωση της λειτουργίας του; Η δυνητική, περιλάλητη ουκρανική θρυαλλίδα της πυρηνικής αποτέφρωσης της υδρογείου.
Παρόλο όμως που το υφαντό της ιστορίας συνεχίζει να πλέκεται με τα κοινότυπα, προαιώνια υλικά της αδικίας- ταξικής εκμετάλλευσης, βίας, οδύνης για τις μάζες, οι σκηνές που ταξιδεύουν από την κόλαση της Γάζας σοκάρουν, συγκινούν και εξοργίζουν. Επειδή συμπυκνώνουν την υπερθετικά αιμοδιψή, την απερίγραπτα απάνθρωπη κατάπνιξη του δίκιου ενός λαού. Κονταροκτυπούμενη εντούτοις με την ηρωική αντίσταση και ένοπλη διεκδίκηση επανάκτησης των πάτριων εδαφών και κατοχύρωσης της λευτεριάς του.
Ειδικά το τελευταίο διάστημα η λύσσα του σιωνιστικού καθεστώτος και ανήμπορου να τσακίσει το αγωνιστικό φρόνημα των Παλαιστίνιων μαχητών, προβαίνει σε πρωτοφανείς ωμότητες. Δεν του αρκεί η λεία μιας σχεδόν διακοσάδας κυρίως γυναικόπαιδων, που για έξι μήνες εξολοθρεύει καθημερινά. Ή η προκλητική επίθεση στο κομβόι της αποστολής ξένης βοήθειας. Πασχίζει σπέρνοντας τον τρόμο να διατρανώσει το αδίστακτο και ανυποχώρητο της στρατηγικής επιλογής περί «τελικής λύσης».
Επομένως φαντάζει ότι το πιο φυσιολογικό η τελευταία ειδεχθής ενέργεια, να καταντήσει σωρό από συντρίμμια το νοσοκομείο Αλ Σίφα (υποτιθέμενο άντρο των ανταρτών, που «ανόητα» βρήκαν καταφύγιο στον πιο λαχταριστό στόχο του Ισραήλ) καταπλακώνοντας ζωντανούς όλους τους ασθενείς του! Γαζώνοντας εν ψυχρώ, σαν να εξουδετερώνει επιβλαβή έντομα, όλο το υγειονομικό προσωπικό και παρεμποδίζοντας την πρόσβαση των πυροσβεστών!! Πετώντας σε περίγυρο και διαδρόμους του τις ξεθαμμένες σωρούς από τους πρόχειρους τάφους τους!!! Ακόμη και η φρίκη θα έφριξε, το αίσχος θα ντράπηκε, ο φόβος θα σκιάχτηκε. Το πιο αδυσώπητο θηρίο θα ένοιωσε αγαθότητα.
Μολαταύτα μερικά χιλιόμετρα βορειότερα, εκεί στη βαλκανική άκρη, εδώ στον τόπο της αμερικανονατοϊκής και φιλοϊσραηλινής σφηκοφωλιάς, μεσουρανεί ο εθισμός (η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα) στη σφαγή από την υπερδραστήρια για τις εκλογές και στα φλέγοντα επίδικα οκνηρή αριστερά. Το ανθρωπιστικό χρέος και το διεθνιστικό καθήκον διαμαρτύρονται ζωηρά για τη χαλαρή δόνηση των χορδών ευαισθησίας και κινηματικής ανταπόκρισης. Με το τσιγκέλι βγαίνουν οι λειψές παρεμβάσεις στους μισοέρημους (που θα έπρεπε να είχαν τριφτεί από τις συχνές πορείες) δρόμους. Ενώ φραστικά και συμβολιστικά, τα πράγματα κυλούν ελαφρά καλλίτερα. Αναντίστοιχη του επιβεβλημένου η έμπρακτη κατακραυγή στο παλαιστινιακό δράμα και άρα καχεκτική η σε αναγκαία κλίμακα πανστρατιάς αλληλεγγύη στο οικουμενικό έμβλημα της πάλης ενός περήφανου και πολύπαθου λαού ενάντια στον στραγγαλισμό του και για επίτευξη της ανεξαρτησίας του.
Ειρωνικό, αλλά ισχύει. Τα ισραηλινά πυρά πέρα από την εύκολη αποκάλυψη της ελεεινότητας και συνενοχής των κυβερνόντων μας και των αφεντικών τους με τον δήμιο της εξάλφας και τον υπερατλαντικό (και λοιπούς δυτικούς) στυλοβάτη του, παράλληλα πλήττουν βαριά τις προοδευτικές (ή προοδευτίζουσες) δυνάμεις. Κυρίως αυτές με κομουνιστικούς αυτοπροσδιορισμούς. Τις ταγμένες (με τη συνθήκη πως είσαι, ότι δηλώσεις) στην υπόθεση της υπεράσπισης των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας και της προοπτικής χειραφέτησης της. Μα και τις χρεωμένες ταυτόχρονα με το ενσυνείδητο αμάρτημα αποφυγής της ευθύνης καθοδήγησης του δικού μας λαού στην τροχιά μετωπικής απόκρουσης της αντιλαϊκής λαίλαπας. Εξού και η γεμάτη δυσκοιλιότητα, εικονικότητα και στρεβλή προσέγγιση τους στον πρόσφατο και μη θετικής έκβασης αγροτικό και φοιτητικό ξεσηκωμό.
Παρά όμως τις ανεπάρκειες του εξωκοινοβούλιου, αποτελεί υποχρέωση η επίμονη άσκηση πίεσης για κοινή δράση προσηλωμένη στα υποτιμημένα -αν και κρίσιμα- αντιιμπεριαλιστικά, αντιπολεμικά, αντιβασικά προτάγματα της εποχής.
Η καταγγελία των δεινών ενός μαρτυρικού λαού και η έκφραση συμπαράστασης στο αγώνα του, ενισχύει την εντός συνόρων διάθεση πιο αποφασιστικής αντιμετώπισης των εσωτερικών παθημάτων και αντιπαράθεσης με τους αμεσοέμμεσους αντιπάλους.
Αναμφίβολα, η νικηφόρα κατάληξη του αγώνα οποιουδήποτε λαού, διασχίζει τα απανταχού σύνορα εμψυχώνοντας και παρακινώντας με αυξητική ορμή το αλληλοτροφοδοτούμενο ξεσπάθωμα κάθε καταφρονεμένου. Αντίθετα, τα βόλια στο κορμί ενός λαού πληγιάζουν την ολότητα τους. Απεναντίας, η συντριβή ενός εχθρού των στην όποια γωνιά του πλανήτη, ανοίγει ενθαρρυντικές, αισιόδοξες ρωγμές σε ετούτη τη γενικευμένη επίγεια μακαβριότητα. Και στην ελληνική.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης