Άρθρο του Στρατή Παπαμανουσάκη

Μπορεί να φαίνεται κοινότοπο αλλά δεν είναι. Οι εξελίξεις σηματοδοτούν ένα πολύ διαφορετικό μέλλον. Το σκηνικό της Ιστορίας των ημερών μας έχει στηθεί από καιρό. Από το 2008 οπότε ξέσπασε στην Αμερική η οικονομική αναταραχή  που επεκτάθηκε  πλέον στην Ευρώπη, με σημείο αναφοράς την Ελλάδα, ο κόσμος παρακολουθεί ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου.

Η «αραβική άνοιξη», η νέα τροπή στο μεσανατολικό, η «ισπανική αγανάκτηση», συνθέτουν το εξωτερικό πλαίσιο για τις ελληνικές οικονομικές  κοινωνικές και πολιτικές  εξελίξεις. Στο εσωτερικό μέτωπο κυριαρχεί το χαμένο πρώτο κυβερνητικό εξάμηνο 2009-2010, ο καταστροφικός επόμενος χρόνος του Μνημονίου και το τραγικό σημερινό αδιέξοδο. Από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι το Μάιο του 2011 η ανεξέλεγκτη βίαιη έκρηξη του πλήθους μετατράπηκε σε συγκροτημένη ειρηνική εξέγερση του λαού. Όσοι έσπευσαν τότε να δώσουν εύκολες καταδικαστικές απαντήσεις αναγκάζονται σήμερα να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους.

Δεν χρειάζεται να επικαλεσθεί κανείς την προφητεία του Πατροκοσμά για την κάθοδο του «ξανθού γένους» ούτε την πρόβλεψη του Μαρξ για την πώληση του σκοινιού των αστών στους προλετάριους. Ότι δεν κατάφεραν επί χρόνια τα παραδοσιακά μέσα προπαγάνδας και δράσης προέκυψε αυτόματα σε ελάχιστο χρόνο, με το συνδυασμό τεχνολογίας και επικοινωνίας, από το  face book. Από σήμερα «ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την Ευρώπη», το πανευρωπάϊκό κίνημα των  ανώνυμων πολιτών, που σε όλες τις χώρες της ηπείρου μας, πέρα από κόμματα, συνδικάτα, τάξεις,  αρνείται το κατεστημένο και αναζητεί το νέο στην πολιτική, στην οικονομία και στην κοινωνία. Όμως ούτε οι φωνές, ούτε οι ανοικτές παλάμες, ούτε οι κατσαρόλες φαίνεται να ξυπνούν τους κατοίκους της Πομπηίας. Στην ίδια την Πλατεία Συντάγματος, δίπλα στις ελαφρές σκηνές των συγκεντρωμένων νέων, το  ευρύχωρο πρωθυπουργικό γραφείο λειτουργεί κανονικά, αναζητώντας συναίνεση στα κόμματα και συνενοχή στον ελληνικό λαό. Την ίδια ώρα τα κόμματα  εξουσίας συγκεντρώνουν μαζί μόλις 40% των ψηφοφόρων, αδυνατούν να πείσουν τους ίδιους τους υπουργούς και τα στελέχη τους για την πολιτική τους και ικετεύουν την τρόϊκα για την δόση του δανείου, που προορίζεται, όχι για την πληρωμή μισθών και συντάξεων, αλλά για τους ξένους τοκογλύφους και τους ντόπιους τραπεζίτες.

Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα από τον αδύνατο άνθρωπο που θεωρεί τον εαυτό του δυνατό και προχωρεί μόνος προς την καταστροφή, ονομάζοντάς την σωτηρία της χώρας.  Η Συμφωνία του Μπρέττον Γουντ, με την οποία ιδρύθηκε και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο,  υπογράφηκε από την Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1944. Το 2010 η Ελλάδα προσέφυγε στο ίδιο αυτό Ταμείο με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλωστε συμμετείχε στη διάσκεψη του Μπρέττον Γουντ ως οικονομικός σύμβουλος. Κάτι τραγικό συνδέει την οικογένεια Παπανδρέου, μια από τις δυο-τρεις δυναστείες που κυβερνούν αυτή τη χώρα επί ένα σχεδόν αιώνα, με τη μοίρα της Ελλάδας. Η τραγωδία της Πομπηίας περιορίστηκε ευτυχώς μόνο στην περιοχή της. Θα μπορούσαμε  να πούμε το ίδιο και για την επερχόμενη ελληνική τραγωδία;