Στις 19 Μαΐου 1944, η Πέρλα Όβιτς και η οικογένειά της περνούσαν την πύλη του Άουσβιτς, υπό το έκπληκτο βλέμμα των φρουρών των SS. Με ύψος που δεν ξεπερνούσε αυτό ενός πεντάχρονου παιδιού, οι δύο καλοντυμένοι άνδρες και οι πέντε κυρίες με τα πλουμιστά φορέματα και το θεατρικό βάψιμο έμοιαζαν να μην καταλαβαίνουν πως είχαν «αποβιβαστεί» σε ένα από τα στρατόπεδα-κολαστήρια, που είχε στήσει η ναζιστική μηχανή θανάτου του Γ’ Ράιχ ανά την Ευρώπη· σε αντίθεση με τους υπόλοιπους «κρίκους» της τεράστιας ανθρώπινης αλυσίδας που οδηγούνταν απευθείας από τα βαγόνια – θανάτου στους θαλάμους αερίου…
Οι Όβιτς κατάγονταν από το μικρό χωριό Ροζαβλέα της βόρειας Ρουμανίας. Ο πατέρας τους Αϊζικ παντρεύτηκε δυο φορές και απέκτησε επτά παιδιά νάνους και τρία κανονικού ύψους. Τα «λιλιπούτεια» μέλη της οικογένειας είχαν ταλέντο στη μουσική και ακολουθώντας την προτροπή της μητέρας τους «…στα καλά και στα κακά, ποτέ μη χωριστείτε. Να είστε ενωμένοι, να φυλάτε ο ένας τον άλλον, να ζείτε ο ένας για τον άλλον…» έφτιαξαν τον δικό τους θίασο -Θίασο των Λιλιπούτ- τη δεκαετία του ’30. Για πολλά χρόνια έδιναν παραστάσεις στη Ρουμανία, την Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία, αποκτώντας μεγάλη φήμη, ώσπου η πορεία τους ανακόπηκε βίαια, όταν οδηγήθηκαν στο Άουσβιτς.
Ήταν, ωστόσο, η σωματική αυτή δυσμορφία των επτά -εκ των συνολικά δώδεκα- μελών της οικογένειας Όβιτς που τους γλίτωσε από τους θαλάμους αερίου, αλλά όχι και από τα φριχτά πειράματα του διαβόητου δρ. Μένγκελε, ο οποίος μόλις πληροφορήθηκε την άφιξή τους στο στρατόπεδο λέγεται πως πετάχτηκε από την καρέκλα του και έτρεξε να δει τα νέα του… πειραματόζωα.
«Αν ήμουν ένα υγιές εβραιόπουλο, με ύψος ένα μέτρο και εβδομήντα εκατοστά, θα είχα εκτελεστεί με αέριο όπως οι εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι Εβραίοι στη χώρα μου. Γι’ αυτό αν ποτέ αναρωτιόμουν γιατί γεννήθηκα νάνος, η απάντησή μου θα ήταν ότι η αναπηρία μου, η δυσμορφία μου, ήταν ο μόνος τρόπος του Θεού να με κρατήσει ζωντανή» είπε η Πέρλα Όβιτς στους Yehuda Koren και την Eilat Negev, τους Ισραηλινούς συγγραφείς και δημοσιογράφους στην εφημερίδα Yedioth Ahronoth, που θέλησαν να καταγράψουν την ιστορία της οικογένειάς της. Η μαρτυρία της αυτή είναι μία μόνο από τις πτυχές της συγκλονιστικής ιστορίας που αφηγείται το βιβλίο «Οι 7 νάνοι του Άουσβιτς» (εκδ. Πηγή), που παρουσιάστηκε το προηγούμενο διήμερο σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Παρ’ όλον τον πόνο και τα τραύματα -ψυχικά και σωματικά- που άφησαν πάνω της τα πειράματα που έκανε πάνω τους ο «Δρ. Θάνατος», η Πέρλα Όβιτς θα πει, σχεδόν μισό αιώνα μετά, στους Yehuda Koren και την Eilat Negev, πως… σώθηκε χάρη στον διάβολο!
Ήταν, μάλιστα, τέτοια η πίστη της, ότι οφείλει το γεγονός πως όλα τα μέλη της οικογένειάς της επέζησαν χάρη στην ένταξή τους στην ομάδα πειραμάτων του Μένγκελε, που, όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Yehuda Koren, μια φορά που πήγε για να μιλήσει σε παιδιά για το Ολοκαύτωμα και τη σημασία της ιστορικής μνήμης, μαζί με το πορτοφόλι και το κραγιόν της έβαλε στο τσαντάκι και μια δική του φωτογραφία. «Για να τους δείξω το αφεντικό μου» εξήγησε στον Koren, που την κοίταζε με απορία. Ενώ όταν ο Μένγκελε πέθανε, «έκλαιγε όλη νύχτα», συμπληρώνει η Eilat Negev.
«Πίστευε πως ο Θεός ήταν ο μόνος που θα έπρεπε να τον τιμωρήσει για όλα τα ειδεχθή εγκλήματά του, ενώ η ίδια αναζητούσε ως το τέλος της ζωής της τον γιο του Μένγκελε, προκειμένου να βρει τυχόν στοιχεία για τα πειράματα, στα οποία υποβλήθηκε τόσο η ίδια όσο και τα άλλα μέλη της οικογένειάς της» εξηγεί η Negev και θυμάται την ηλικιωμένη πλέον -τη συνάντησαν το 1994- Πέρλα Όβιτς να τους λέει πόσο μεγάλη ανάγκη είχε να καταλάβει τι της είχε συμβεί.
Η Πέρλα και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Όβιτς ζούσαν σε δικό τους χώρο στο στρατόπεδο, φορούσαν τα δικά τους ρούχα και απολάμβαναν μιας ιδιότυπης «προστασίας», την οποία «πλήρωναν», ωστόσο, πολύ ακριβά λίγο αργότερα στα δωμάτια πειραμάτων του Μένγκελε. Η σωματική τους δυσμορφία είχε εξάψει τη φαντασία του και τους υπέβαλλε σε επώδυνα πειράματα, προκειμένου να μάθει τα «μυστικά» της γενετικής τους.
Επέζησαν όλοι και συνέχισαν να ζουν όλοι μαζί. Ως τον θάνατο, όπως τους είχε συμβουλέψει η μητέρα τους. Η Πέρλα Όβιτς, η τελευταία από τον Θίασο των Λίλιπουτ, πέθανε στη Χάιφα, στις 9 Σεπτεμβρίου του 2001. Όχι όμως και η ιστορία των «7 νάνων του Άουσβιτς» που «δεν ήταν υπό την επίβλεψη μιας καλοκάγαθης Χιονάτης, αλλά ενός άκαρδου τέρατος…».