(Αναδημοσίευση από το metacpc.org)
Στις 16 Ιουνίου, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο, John J. Mearsheimer, επισκέφθηκε τη Villa Schifanoia στη Φλωρεντία για να συζητήσει την τρέχουσα ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, διερευνώντας παράλληλα τις πιθανές αιτίες και συνέπειες της κρίσης.
Η εκδήλωση, η οποία διοργανώθηκε από το Κέντρο Robert Schuman και το Τμήμα Ιστορίας, συγκέντρωσε σχεδόν 200 συμμετέχοντες αυτοπροσώπως και διαδικτυακά.
Ο πολιτικός επιστήμονας, γνωστός για τη ρεαλιστική του προσέγγιση, υποστήριξε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι κυρίως υπεύθυνες για την πρόκληση της κρίσης στην Ουκρανία, ακόμη και αν ο Πούτιν ήταν αυτός που ξεκίνησε τον πόλεμο και ο υπεύθυνος για τη συμπεριφορά της Ρωσίας στο πεδίο της μάχης.
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας του.
Μία πολυδιάστατη καταστροφή
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι μια πολυδιάστατη καταστροφή, η οποία είναι πιθανό να γίνει πολύ χειρότερη στο ορατό μέλλον. Όταν ένας πόλεμος είναι επιτυχής, λίγη προσοχή δίνεται στα αίτιά του, αλλά όταν το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό, η κατανόηση του πώς συνέβη καθίσταται υψίστης σημασίας. Ο κόσμος θέλει να μάθει: πώς βρεθήκαμε σε αυτή την τρομερή κατάσταση;
Έχω γίνει μάρτυρας αυτού του φαινομένου δύο φορές στη ζωή μου -πρώτα με τον πόλεμο του Βιετνάμ και δεύτερον με τον πόλεμο του Ιράκ. Και στις δύο περιπτώσεις, οι Αμερικανοί ήθελαν να μάθουν πώς μπόρεσε η χώρα τους να υπολογίσει τόσο άσχημα. Δεδομένου ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στα γεγονότα που οδήγησαν στον πόλεμο στην Ουκρανία -και τώρα παίζουν κεντρικό ρόλο στη διεξαγωγή αυτού του πολέμου- είναι σκόπιμο να αξιολογήσουμε την ευθύνη της Δύσης για αυτή τη συμφορά.
Θα προβάλω δύο βασικά επιχειρήματα σήμερα.
Πρώτον, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι κυρίως υπεύθυνες για την πρόκληση της κρίσης στην Ουκρανία. Αυτό δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε ότι ο Πούτιν ξεκίνησε τον πόλεμο και ότι είναι υπεύθυνος για τη διεξαγωγή του πολέμου από τη Ρωσία. Ούτε πρόκειται να αρνηθούμε ότι οι σύμμαχοι της Αμερικής φέρουν κάποια ευθύνη, αλλά ακολουθούν σε μεγάλο βαθμό το παράδειγμα της Ουάσινγκτον στην Ουκρανία. Ο κεντρικός μου ισχυρισμός είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες προώθησαν πολιτικές προς την Ουκρανία τις οποίες ο Πούτιν και άλλοι Ρώσοι ηγέτες βλέπουν ως υπαρξιακή απειλή, κάτι που έχουν επισημάνει επανειλημμένα εδώ και πολλά χρόνια. Συγκεκριμένα, μιλάω για την εμμονή της Αμερικής να φέρει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και να την καταστήσει δυτικό προπύργιο στα σύνορα της Ρωσίας. Η κυβέρνηση Μπάιντεν ήταν απρόθυμη να εξαλείψει αυτή την απειλή μέσω της διπλωματίας και μάλιστα το 2021 δέσμευσε εκ νέου τις Ηνωμένες Πολιτείες να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Ο Πούτιν απάντησε με εισβολή στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους.
Δεύτερον, η κυβέρνηση Μπάιντεν αντέδρασε στο ξέσπασμα του πολέμου διπλασιάζοντας τις ενέργειές της κατά της Ρωσίας. Η Ουάσιγκτον και οι δυτικοί σύμμαχοί της έχουν δεσμευτεί να νικήσουν αποφασιστικά τη Ρωσία στην Ουκρανία και να εφαρμόσουν ολοκληρωμένες κυρώσεις για να αποδυναμώσουν σημαντικά τη ρωσική ισχύ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ενδιαφέρονται σοβαρά για την εξεύρεση διπλωματικής λύσης στον πόλεμο, πράγμα που σημαίνει ότι ο πόλεμος είναι πιθανό να τραβήξει για μήνες, αν όχι χρόνια. Στην πορεία, η Ουκρανία, η οποία έχει ήδη υποφέρει βαρύτατα, θα υποστεί ακόμη μεγαλύτερη ζημιά. Στην ουσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες βοηθούν την Ουκρανία να οδηγηθεί στο μονοπάτι των πρωτευόντων. Επιπλέον, υπάρχει ο κίνδυνος ο πόλεμος να κλιμακωθεί, καθώς το ΝΑΤΟ μπορεί να παρασυρθεί στις μάχες και να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα. Ζούμε σε επικίνδυνους καιρούς.
Επιτρέψτε μου τώρα να εκθέσω το επιχείρημά μου λεπτομερέστερα, ξεκινώντας με μια περιγραφή της συμβατικής σοφίας σχετικά με τα αίτια της σύγκρουσης στην Ουκρανία.
Η συμβατική σοφία
Πιστεύεται ευρέως και σταθερά στη Δύση ότι ο Πούτιν είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για την πρόκληση της κρίσης στην Ουκρανία και βεβαίως για τον συνεχιζόμενο πόλεμο. Λέγεται ότι έχει αυτοκρατορικές φιλοδοξίες, δηλαδή ότι είναι αποφασισμένος να κατακτήσει την Ουκρανία και άλλες χώρες – όλα αυτά με σκοπό τη δημιουργία μιας μεγάλης Ρωσίας που θα έχει κάποια ομοιότητα με την πρώην Σοβιετική Ένωση. Με άλλα λόγια, η Ουκρανία είναι ο πρώτος στόχος του Πούτιν, αλλά όχι ο τελευταίος. Όπως το έθεσε ένας μελετητής, “ενεργεί με βάση έναν σκοτεινό, μακροχρόνιο στόχο: να σβήσει την Ουκρανία από τον παγκόσμιο χάρτη”. Δεδομένων των υποτιθέμενων στόχων του Πούτιν, είναι απολύτως λογικό η Φινλανδία και η Σουηδία να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και η συμμαχία να αυξήσει τα επίπεδα των δυνάμεών της στην ανατολική Ευρώπη. Η αυτοκρατορική Ρωσία, εξάλλου, πρέπει να περιοριστεί.
Ενώ αυτή η αφήγηση επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και σχεδόν από κάθε δυτικό ηγέτη, δεν υπάρχουν στοιχεία που να την υποστηρίζουν. Στο βαθμό που οι φορείς της συμβατικής σοφίας παρέχουν αποδείξεις, αυτές έχουν ελάχιστη ή και καθόλου σχέση με τα κίνητρα του Πούτιν για την εισβολή στην Ουκρανία. Για παράδειγμα, κάποιοι τονίζουν ότι είπε ότι η Ουκρανία είναι ένα “τεχνητό κράτος” ή ότι δεν είναι “πραγματικό κράτος”. Τέτοια αδιαφανή σχόλια, ωστόσο, δεν λένε τίποτα για τους λόγους που τον οδήγησαν στον πόλεμο. Το ίδιο ισχύει και για τη δήλωση του Πούτιν ότι θεωρεί τους Ρώσους και τους Ουκρανούς ως “έναν λαό” με κοινή ιστορία. Άλλοι επισημαίνουν ότι αποκάλεσε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης “τη μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του αιώνα”. Φυσικά, ο Πούτιν είπε επίσης: “Όποιος δεν νοσταλγεί τη Σοβιετική Ένωση δεν έχει καρδιά. Όποιος την θέλει πίσω δεν έχει μυαλό”. Ακόμα, άλλοι επισημαίνουν μια ομιλία στην οποία δήλωσε ότι “η σύγχρονη Ουκρανία δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, από την μπολσεβίκικη, κομμουνιστική Ρωσία”. Αλλά όπως συνέχισε να λέει στην ίδια ακριβώς ομιλία, αναφερόμενος στην ανεξαρτησία της Ουκρανίας σήμερα: “Φυσικά, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα του παρελθόντος, αλλά πρέπει τουλάχιστον να τα παραδεχτούμε ανοιχτά και ειλικρινά”.
Για να υποστηρίξει κανείς ότι ο Πούτιν ήταν αποφασισμένος να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία και να την ενσωματώσει στη Ρωσία, είναι απαραίτητο να προσκομίσει αποδείξεις ότι πρώτον, πίστευε ότι ήταν ένας επιθυμητός στόχος, ότι δεύτερον, πίστευε ότι ήταν ένας εφικτός στόχος και τρίτον, ότι σκόπευε να επιδιώξει αυτόν τον στόχο. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη στα δημόσια αρχεία ότι ο Πούτιν σκεφτόταν, και πολύ περισσότερο ότι σκόπευε να βάλει τέλος στην Ουκρανία ως ανεξάρτητο κράτος και να την κάνει μέρος της μεγάλης Ρωσίας όταν έστειλε τα στρατεύματά του στην Ουκρανία στις 24 Φεβρουαρίου.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν σημαντικές αποδείξεις ότι ο Πούτιν αναγνώριζε την Ουκρανία ως ανεξάρτητη χώρα. Στο άρθρο του της 12ης Ιουλίου 2021 σχετικά με τις ρωσο-ουκρανικές σχέσεις, το οποίο οι υποστηρικτές της συμβατικής σοφίας συχνά επισημαίνουν ως απόδειξη των αυτοκρατορικών φιλοδοξιών του, λέει στον ουκρανικό λαό: “Θέλετε να δημιουργήσετε ένα δικό σας κράτος: είστε ευπρόσδεκτοι!”. Όσον αφορά το πώς η Ρωσία θα πρέπει να αντιμετωπίζει την Ουκρανία, γράφει: “Υπάρχει μόνο μία απάντηση: με σεβασμό”. “Και τι θα γίνει η Ουκρανία – είναι στο χέρι των πολιτών της να αποφασίσουν”. Είναι δύσκολο να συμβιβάσει κανείς αυτές τις δηλώσεις με τον ισχυρισμό ότι θέλει να ενσωματώσει την Ουκρανία σε μια μεγαλύτερη Ρωσία.
Στο ίδιο άρθρο της 12ης Ιουλίου 2021 και πάλι σε μια σημαντική ομιλία που έδωσε στις 21 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους, ο Πούτιν τόνισε ότι η Ρωσία αποδέχεται “τη νέα γεωπολιτική πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ”. Το ίδιο σημείο επανέλαβε για τρίτη φορά στις 24 Φεβρουαρίου, όταν ανακοίνωσε ότι η Ρωσία θα εισβάλει στην Ουκρανία. Συγκεκριμένα, δήλωσε ότι “δεν είναι το σχέδιό μας να καταλάβουμε ουκρανικό έδαφος” και ξεκαθάρισε ότι σέβεται την ουκρανική κυριαρχία, αλλά μόνο μέχρι ενός σημείου: “Η Ρωσία δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής, να αναπτύσσεται και να υπάρχει ενώ αντιμετωπίζει μια μόνιμη απειλή από το έδαφος της σημερινής Ουκρανίας”. Στην ουσία, ο Πούτιν δεν ενδιαφερόταν να καταστήσει την Ουκρανία τμήμα της Ρωσίας- ενδιαφερόταν να διασφαλίσει ότι δεν θα γίνει “εφαλτήριο” για την επιθετικότητα της Δύσης κατά της Ρωσίας, θέμα για το οποίο θα αναφερθώ περισσότερο σύντομα.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο Πούτιν έλεγε ψέματα για τα κίνητρά του, ότι προσπαθούσε να συγκαλύψει τις αυτοκρατορικές του φιλοδοξίες. Όπως αποδεικνύεται, έχω γράψει ένα βιβλίο σχετικά με το ψέμα στη διεθνή πολιτική -Why Leaders Lie: The Truth about Lying in International Politics- και για μένα είναι σαφές ότι ο Πούτιν δεν έλεγε ψέματα. Για αρχή, ένα από τα κύρια ευρήματά μου είναι ότι οι ηγέτες δεν λένε πολλά ψέματα μεταξύ τους- λένε πιο συχνά ψέματα στο ίδιο τους το κοινό. Όσον αφορά τον Πούτιν, ό,τι κι αν πιστεύει κανείς γι’ αυτόν, δεν έχει ιστορικό ψεμάτων σε άλλους ηγέτες. Αν και ορισμένοι ισχυρίζονται ότι λέει συχνά ψέματα και ότι δεν μπορεί να τον εμπιστευτεί κανείς, υπάρχουν ελάχιστες αποδείξεις ότι λέει ψέματα σε ξένα ακροατήρια. Επιπλέον, έχει εκθέσει δημοσίως τις σκέψεις του για την Ουκρανία σε πολλές περιπτώσεις τα τελευταία δύο χρόνια και έχει τονίσει σταθερά ότι το κύριο μέλημά του είναι οι σχέσεις της Ουκρανίας με τη Δύση, ιδίως με το ΝΑΤΟ. Ποτέ δεν έχει αφήσει να εννοηθεί ότι θέλει να κάνει την Ουκρανία μέρος της Ρωσίας. Αν όλη αυτή η συμπεριφορά αποτελεί μέρος μιας γιγαντιαίας εκστρατείας εξαπάτησης, δεν θα είχε προηγούμενο στην καταγεγραμμένη ιστορία.
Ίσως η καλύτερη ένδειξη ότι ο Πούτιν δεν είναι αποφασισμένος να κατακτήσει και να απορροφήσει την Ουκρανία είναι η στρατιωτική στρατηγική που εφάρμοσε η Μόσχα από την αρχή της εκστρατείας. Ο ρωσικός στρατός δεν προσπάθησε να κατακτήσει ολόκληρη την Ουκρανία. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μια κλασική στρατηγική blitzkrieg που θα στόχευε στη γρήγορη κατάληψη ολόκληρης της Ουκρανίας με τεθωρακισμένες δυνάμεις που θα υποστηρίζονταν από τακτική αεροπορική δύναμη. Αυτή η στρατηγική δεν ήταν εφικτή, ωστόσο, επειδή υπήρχαν μόνο 190.000 στρατιώτες στον στρατό εισβολής της Ρωσίας, που είναι πολύ μικρή δύναμη για να κατακτήσει και να καταλάβει την Ουκρανία, η οποία όχι μόνο είναι η μεγαλύτερη χώρα μεταξύ του Ατλαντικού Ωκεανού και της Ρωσίας, αλλά έχει και πληθυσμό άνω των 40 εκατομμυρίων. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Ρώσοι ακολούθησαν μια στρατηγική περιορισμένων στόχων, η οποία επικεντρώθηκε είτε στην κατάληψη είτε στην απειλή του Κιέβου και στην κατάκτηση μιας μεγάλης εδαφικής έκτασης στην ανατολική και νότια Ουκρανία. Εν ολίγοις, η Ρωσία δεν είχε τη δυνατότητα να υποτάξει ολόκληρη την Ουκρανία, πολύ περισσότερο να κατακτήσει άλλες χώρες της ανατολικής Ευρώπης.
Όπως παρατήρησε ο Ramzy Mardini, μια άλλη αποκαλυπτική ένδειξη των περιορισμένων στόχων του Πούτιν είναι ότι δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η Ρωσία προετοίμαζε μια κυβέρνηση μαριονέτας για την Ουκρανία, καλλιεργούσε φιλορώσους ηγέτες στο Κίεβο ή ακολουθούσε οποιαδήποτε πολιτικά μέτρα που θα καθιστούσαν δυνατή την κατάληψη ολόκληρης της χώρας και τελικά την ενσωμάτωσή της στη Ρωσία.
Για να πάμε αυτό το επιχείρημα ένα βήμα παραπέρα, ο Πούτιν και άλλοι Ρώσοι ηγέτες σίγουρα καταλαβαίνουν από τον Ψυχρό Πόλεμο ότι η κατοχή χωρών στην εποχή του εθνικισμού είναι πάντοτε μια συνταγή για ατελείωτα προβλήματα. Η σοβιετική εμπειρία στο Αφγανιστάν είναι ένα κραυγαλέο παράδειγμα αυτού του φαινομένου, αλλά πιο σημαντική για το συγκεκριμένο ζήτημα είναι οι σχέσεις της Μόσχας με τους συμμάχους της στην ανατολική Ευρώπη. Η Σοβιετική Ένωση διατηρούσε μια τεράστια στρατιωτική παρουσία στην περιοχή αυτή και αναμείχθηκε στην πολιτική σχεδόν κάθε χώρας που βρισκόταν εκεί. Αυτοί οι σύμμαχοι, ωστόσο, αποτελούσαν συχνά αγκάθι στο πλευρό της Μόσχας. Η Σοβιετική Ένωση κατέστειλε μια μεγάλη εξέγερση στην Ανατολική Γερμανία το 1953 και στη συνέχεια εισέβαλε στην Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχοσλοβακία το 1968 για να τις κρατήσει σε τάξη. Υπήρξαν σοβαρά προβλήματα στην Πολωνία το 1956, το 1970 και ξανά το 1980-1981. Αν και οι πολωνικές αρχές αντιμετώπισαν αυτά τα γεγονότα, λειτούργησαν ως υπενθύμιση ότι η επέμβαση μπορεί να είναι απαραίτητη. Η Αλβανία, η Ρουμανία και η Γιουγκοσλαβία προκαλούσαν συστηματικά προβλήματα στη Μόσχα, αλλά οι σοβιετικοί ηγέτες έτειναν να ανέχονται την κακή τους συμπεριφορά, επειδή η θέση τους τις καθιστούσε λιγότερο σημαντικές για την αποτροπή του ΝΑΤΟ.
Τι γίνεται με τη σύγχρονη Ουκρανία; Είναι προφανές από το δοκίμιο του Πούτιν της 12ης Ιουλίου 2021, ότι κατάλαβε εκείνη τη στιγμή ότι ο ουκρανικός εθνικισμός είναι μια ισχυρή δύναμη και ότι ο εμφύλιος πόλεμος στο Ντονμπάς, ο οποίος συνεχίζεται από το 2014, είχε κάνει πολλά για να δηλητηριάσει τις σχέσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Σίγουρα γνώριζε ότι η δύναμη εισβολής της Ρωσίας δεν θα γινόταν δεκτή με ανοιχτές αγκάλες από τους Ουκρανούς και ότι θα ήταν ηράκλειο έργο για τη Ρωσία να υποτάξει την Ουκρανία, αν είχε τις απαραίτητες δυνάμεις για να κατακτήσει ολόκληρη τη χώρα, πράγμα που δεν είχε.
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι σχεδόν κανείς δεν διατύπωσε το επιχείρημα ότι ο Πούτιν είχε αυτοκρατορικές φιλοδοξίες από τη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία της εξουσίας το 2000 μέχρι το πρώτο ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης στις 22 Φεβρουαρίου 2014. Στην πραγματικότητα, ο Ρώσος ηγέτης ήταν προσκεκλημένος στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ τον Απρίλιο του 2008 στο Βουκουρέστι, όπου η συμμαχία ανακοίνωσε ότι η Ουκρανία και η Γεωργία θα γίνουν τελικά μέλη. Η αντίθεση του Πούτιν σε αυτή την ανακοίνωση δεν είχε σχεδόν καμία επίδραση στην Ουάσινγκτον, επειδή η Ρωσία κρίθηκε πολύ αδύναμη για να σταματήσει την περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ, όπως ακριβώς ήταν πολύ αδύναμη για να σταματήσει τα κύματα επέκτασης του 1999 και του 2004.
Συναφώς, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ πριν από τον Φεβρουάριο του 2014 δεν αποσκοπούσε στον περιορισμό της Ρωσίας. Δεδομένης της θλιβερής κατάστασης της ρωσικής στρατιωτικής ισχύος, η Μόσχα δεν ήταν σε θέση να ακολουθήσει ρεβανσιστικές πολιτικές στην ανατολική Ευρώπη. Είναι ενδεικτικό ότι ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μόσχα Michael McFaul σημειώνει ότι η κατάληψη της Κριμαίας από τον Πούτιν δεν είχε σχεδιαστεί πριν ξεσπάσει η κρίση το 2014- ήταν μια παρορμητική κίνηση ως απάντηση στο πραξικόπημα που ανέτρεψε τον φιλορώσο ηγέτη της Ουκρανίας. Εν ολίγοις, η διεύρυνση του ΝΑΤΟ δεν είχε ως στόχο να περιορίσει μια ρωσική απειλή, αλλά αντίθετα ήταν μέρος μιας ευρύτερης πολιτικής για την εξάπλωση της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης στην ανατολική Ευρώπη και για να κάνει ολόκληρη την ήπειρο να μοιάζει με τη δυτική Ευρώπη.
Μόνο όταν ξέσπασε η κρίση στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2014, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους άρχισαν ξαφνικά να περιγράφουν τον Πούτιν ως επικίνδυνο ηγέτη με αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και τη Ρωσία ως σοβαρή στρατιωτική απειλή που έπρεπε να περιοριστεί. Τι προκάλεσε αυτή την αλλαγή; Αυτή η νέα ρητορική σχεδιάστηκε για να εξυπηρετήσει έναν βασικό σκοπό: να μπορέσει η Δύση να κατηγορήσει τον Πούτιν για το ξέσπασμα των προβλημάτων στην Ουκρανία. Και τώρα που η κρίση έχει μετατραπεί σε πόλεμο πλήρους κλίμακας, είναι επιτακτική ανάγκη να διασφαλιστεί ότι μόνο αυτός θα κατηγορηθεί για αυτή την καταστροφική τροπή των γεγονότων. Αυτό το παιχνίδι επίρριψης ευθυνών εξηγεί γιατί ο Πούτιν παρουσιάζεται τώρα ευρέως ως ιμπεριαλιστής εδώ στη Δύση, παρόλο που δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτή την προοπτική.
Επιτρέψτε μου τώρα να στραφώ στην πραγματική αιτία της κρίσης στην Ουκρανία.
Η πραγματική αιτία του προβλήματος
Η ρίζα της κρίσης είναι η αμερικανικής ηγεσίας προσπάθεια να γίνει η Ουκρανία ένα δυτικό προπύργιο στα σύνορα της Ρωσίας. Αυτή η στρατηγική έχει τρεις άξονες: την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην ΕΕ, τη μετατροπή της Ουκρανίας σε μια φιλοδυτική φιλελεύθερη δημοκρατία και, το σημαντικότερο, την ενσωμάτωση της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Η στρατηγική τέθηκε σε κίνηση στην ετήσια σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008, όταν η συμμαχία ανακοίνωσε ότι η Ουκρανία και η Γεωργία “θα γίνουν μέλη”. Οι Ρώσοι ηγέτες αντέδρασαν αμέσως με οργή, καθιστώντας σαφές ότι θεωρούσαν την απόφαση αυτή ως υπαρξιακή απειλή και ότι δεν είχαν καμία πρόθεση να αφήσουν καμία από τις δύο χώρες να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Σύμφωνα με έναν σεβαστό Ρώσο δημοσιογράφο, ο Πούτιν “εξαγριώθηκε” και προειδοποίησε ότι “αν η Ουκρανία ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, θα το κάνει χωρίς την Κριμαία και τις ανατολικές περιοχές. Απλώς θα καταρρεύσει”.
Ο Γουίλιαμ Μπερνς, ο οποίος είναι σήμερα επικεφαλής της CIA, αλλά ήταν πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μόσχα την εποχή της συνόδου κορυφής του Βουκουρεστίου, έγραψε ένα υπόμνημα προς την τότε υπουργό Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις που περιγράφει επιγραμματικά τη ρωσική σκέψη για το θέμα αυτό. Με τα λόγια του: “Η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ είναι η πιο φωτεινή από όλες τις κόκκινες γραμμές για τη ρωσική ελίτ (όχι μόνο για τον Πούτιν). Σε περισσότερα από δυόμισι χρόνια συνομιλιών με βασικούς ρωσικούς παράγοντες, από τους κοπρίτες στις σκοτεινές εσοχές του Κρεμλίνου μέχρι τους πιο οξυδερκείς φιλελεύθερους επικριτές του Πούτιν, δεν έχω βρει ακόμη κανέναν που να βλέπει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ ως οτιδήποτε άλλο παρά μια άμεση πρόκληση για τα ρωσικά συμφέροντα”. Το ΝΑΤΟ, είπε, “θα φαινόταν … ότι πετάει το στρατηγικό γάντι. Η σημερινή Ρωσία θα απαντήσει. Οι ρωσο-ουκρανικές σχέσεις θα πέσουν σε βαθύ πάγωμα… Θα δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για ρωσική ανάμειξη στην Κριμαία και την ανατολική Ουκρανία”.
Ο Μπερνς, φυσικά, δεν ήταν ο μόνος πολιτικός που κατάλαβε ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν γεμάτη κινδύνους. Πράγματι, στη Σύνοδο Κορυφής του Βουκουρεστίου, τόσο η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ όσο και ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί αντιτάχθηκαν στο να προχωρήσει η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, επειδή καταλάβαιναν ότι αυτό θα θορυβούσε και θα εξαγρίωνε τη Ρωσία. Η Μέρκελ εξήγησε πρόσφατα την αντίθεσή της: “Ήμουν πολύ σίγουρη … ότι ο Πούτιν δεν πρόκειται να το αφήσει να συμβεί έτσι απλά. Από τη δική του οπτική γωνία, αυτό θα ήταν κήρυξη πολέμου”.
Η κυβέρνηση Μπους, ωστόσο, ελάχιστα νοιάστηκε για την “πιο φωτεινή από τις κόκκινες γραμμές” της Μόσχας και πίεσε τους Γάλλους και Γερμανούς ηγέτες να συμφωνήσουν στην έκδοση μιας δημόσιας ανακοίνωσης που θα δήλωνε ότι η Ουκρανία και η Γεωργία θα ενταχθούν τελικά στη συμμαχία.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η υπό αμερικανική ηγεσία προσπάθεια ένταξης της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ κατέληξε σε πόλεμο μεταξύ της Γεωργίας και της Ρωσίας τον Αύγουστο του 2008 – τέσσερις μήνες μετά τη σύνοδο κορυφής του Βουκουρεστίου. Παρ’ όλα αυτά, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους συνέχισαν να προχωρούν με τα σχέδιά τους να καταστήσουν την Ουκρανία ένα δυτικό προπύργιο στα σύνορα της Ρωσίας. Οι προσπάθειες αυτές προκάλεσαν τελικά μια μεγάλη κρίση τον Φεβρουάριο του 2014, αφού μια εξέγερση που υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ ανάγκασε τον φιλορώσο πρόεδρο της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς να εγκαταλείψει τη χώρα. Αντικαταστάθηκε από τον φιλοαμερικανό πρωθυπουργό Αρσένι Γιατσενιούκ. Σε απάντηση, η Ρωσία κατέλαβε την Κριμαία από την Ουκρανία και βοήθησε να τροφοδοτηθεί ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ φιλορώσων αυτονομιστών και της ουκρανικής κυβέρνησης στην περιοχή Ντονμπάς της ανατολικής Ουκρανίας.
Συχνά ακούγεται το επιχείρημα ότι στα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν μεταξύ του ξεσπάσματος της κρίσης τον Φεβρουάριο του 2014 και της έναρξης του πολέμου τον Φεβρουάριο του 2022, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους έδωσαν ελάχιστη προσοχή στο να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα, το θέμα είχε αποσυρθεί από το τραπέζι, και έτσι η διεύρυνση του ΝΑΤΟ δεν θα μπορούσε να είναι σημαντική αιτία της κλιμάκωσης της κρίσης το 2021 και του επακόλουθου ξεσπάσματος του πολέμου νωρίτερα φέτος. Αυτή η επιχειρηματολογία είναι λανθασμένη. Στην πραγματικότητα, η δυτική απάντηση στα γεγονότα του 2014 ήταν να διπλασιάσει την υπάρχουσα στρατηγική και να φέρει την Ουκρανία ακόμη πιο κοντά στο ΝΑΤΟ. Η συμμαχία άρχισε να εκπαιδεύει τον ουκρανικό στρατό το 2014, διαθέτοντας κατά μέσο όρο 10.000 εκπαιδευμένους στρατιώτες ετησίως για τα επόμενα οκτώ χρόνια. Τον Δεκέμβριο του 2017, η κυβέρνηση Τραμπ αποφάσισε να παράσχει στο Κίεβο “αμυντικά όπλα”. Σύντομα και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ μπήκαν στη δράση, στέλνοντας ακόμη περισσότερα όπλα στην Ουκρανία.
Ο στρατός της Ουκρανίας άρχισε επίσης να συμμετέχει σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ. Τον Ιούλιο του 2021, το Κίεβο και η Ουάσινγκτον συνδιοργάνωσαν την Επιχείρηση Sea Breeze, μια ναυτική άσκηση στη Μαύρη Θάλασσα στην οποία συμμετείχαν ναυτικά από 31 χώρες και είχε άμεσο στόχο τη Ρωσία. Δύο μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2021, ο ουκρανικός στρατός ηγήθηκε της άσκησης Rapid Trident 21, την οποία ο αμερικανικός στρατός περιέγραψε ως μια “ετήσια άσκηση που έχει σχεδιαστεί για να ενισχύσει τη διαλειτουργικότητα μεταξύ συμμαχικών και συνεργαζόμενων εθνών, για να αποδείξει ότι οι μονάδες είναι έτοιμες να ανταποκριθούν σε οποιαδήποτε κρίση”. Η προσπάθεια του ΝΑΤΟ να εξοπλίσει και να εκπαιδεύσει τον στρατό της Ουκρανίας εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί τα πήγε τόσο καλά απέναντι στις ρωσικές δυνάμεις στον συνεχιζόμενο πόλεμο. Όπως το έθεσε ένας τίτλος της Wall Street Journal, “Το μυστικό της στρατιωτικής επιτυχίας της Ουκρανίας: Χρόνια εκπαίδευσης του ΝΑΤΟ”.
Εκτός από τις συνεχείς προσπάθειες του ΝΑΤΟ να καταστήσει τον ουκρανικό στρατό μια πιο τρομερή πολεμική δύναμη, η πολιτική που περιβάλλει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την ενσωμάτωσή της στη Δύση άλλαξε το 2021. Υπήρξε ανανεωμένος ενθουσιασμός για την επιδίωξη αυτών των στόχων τόσο στο Κίεβο όσο και στην Ουάσινγκτον. Ο πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος δεν είχε δείξει ποτέ ιδιαίτερο ενθουσιασμό για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και ο οποίος εξελέγη τον Μάρτιο του 2019 με μια πλατφόρμα που καλούσε σε συνεργασία με τη Ρωσία για τη διευθέτηση της συνεχιζόμενης κρίσης, άλλαξε πορεία στις αρχές του 2021 και όχι μόνο αγκάλιασε την επέκταση του ΝΑΤΟ αλλά υιοθέτησε και μια σκληρή προσέγγιση έναντι της Μόσχας. Έκανε μια σειρά από κινήσεις -συμπεριλαμβανομένου του κλεισίματος φιλορωσικών τηλεοπτικών σταθμών και της απαγγελίας κατηγοριών σε στενό φίλο του Πούτιν για προδοσία- που ήταν βέβαιο ότι θα εξοργίσουν τη Μόσχα.
Ο πρόεδρος Μπάιντεν, ο οποίος μετακόμισε στον Λευκό Οίκο τον Ιανουάριο του 2021, είχε από καιρό δεσμευτεί να εντάξει την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και ήταν επίσης υπερ-σκληρός απέναντι στη Ρωσία. Όπως ήταν φυσικό, στις 14 Ιουνίου 2021, το ΝΑΤΟ εξέδωσε το ακόλουθο ανακοινωθέν στην ετήσια σύνοδο κορυφής του στις Βρυξέλλες:
Επαναλαμβάνουμε την απόφαση που ελήφθη στη Σύνοδο Κορυφής του Βουκουρεστίου το 2008 ότι η Ουκρανία θα γίνει μέλος της Συμμαχίας με το Σχέδιο Δράσης για την ένταξη (MAP) ως αναπόσπαστο μέρος της διαδικασίας. Παραμένουμε σταθεροί στην υποστήριξή μας για το δικαίωμα της Ουκρανίας να αποφασίζει η ίδια για το μέλλον της και την πορεία της εξωτερικής της πολιτικής χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις.
Την 1η Σεπτεμβρίου 2021, ο Ζελένσκι επισκέφθηκε τον Λευκό Οίκο, όπου ο Μπάιντεν κατέστησε σαφές ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν “σταθερά προσηλωμένες” στις “ευρωατλαντικές φιλοδοξίες της Ουκρανίας”. Στη συνέχεια, στις 10 Νοεμβρίου 2021, ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν και ο Ουκρανός ομόλογός του, Ντμίτρο Κουλέμπα, υπέγραψαν ένα σημαντικό έγγραφο – τον “Χάρτη Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης ΗΠΑ-Ουκρανίας”. Στόχος και των δύο μερών, αναφέρεται στο έγγραφο, είναι να “υπογραμμιστεί … η δέσμευση για την εφαρμογή από την Ουκρανία των βαθιών και ολοκληρωμένων μεταρρυθμίσεων που είναι απαραίτητες για την πλήρη ενσωμάτωση στους ευρωπαϊκούς και ευρωατλαντικούς θεσμούς”. Το έγγραφο αυτό βασίζεται ρητά όχι μόνο “στις δεσμεύσεις που ανέλαβαν για την ενίσχυση της στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ουκρανίας-ΗΠΑ οι Πρόεδροι Ζελένσκι και Μπάιντεν”, αλλά επιβεβαιώνει επίσης τη δέσμευση των ΗΠΑ στη “Διακήρυξη της Συνόδου Κορυφής του Βουκουρεστίου του 2008”.
Εν ολίγοις, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι από τις αρχές του 2021 η Ουκρανία άρχισε να κινείται με ταχείς ρυθμούς προς την κατεύθυνση της ένταξης στο ΝΑΤΟ. Ακόμα κι έτσι, ορισμένοι υποστηρικτές αυτής της πολιτικής υποστηρίζουν ότι η Μόσχα δεν θα έπρεπε να ανησυχεί, επειδή “το ΝΑΤΟ είναι μια αμυντική συμμαχία και δεν αποτελεί απειλή για τη Ρωσία”. Αλλά ο Πούτιν και άλλοι Ρώσοι ηγέτες δεν σκέφτονται έτσι για το ΝΑΤΟ και αυτό που έχει σημασία είναι τι σκέφτονται. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ παρέμεινε η “πιο φωτεινή από τις κόκκινες γραμμές” για τη Μόσχα.
Για να αντιμετωπίσει αυτή την αυξανόμενη απειλή, ο Πούτιν τοποθέτησε ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα της Ουκρανίας μεταξύ Φεβρουαρίου 2021 και Φεβρουαρίου 2022. Στόχος του ήταν να εξαναγκάσει τον Μπάιντεν και τον Ζελένσκι να αλλάξουν πορεία και να σταματήσουν τις προσπάθειές τους να εντάξουν την Ουκρανία στη Δύση. Στις 17 Δεκεμβρίου 2021, η Μόσχα έστειλε ξεχωριστές επιστολές στην κυβέρνηση Μπάιντεν και στο ΝΑΤΟ, ζητώντας γραπτή εγγύηση ότι 1) η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, 2) δεν θα σταθμεύουν επιθετικά όπλα κοντά στα σύνορα της Ρωσίας και 3) τα στρατεύματα και ο εξοπλισμός του ΝΑΤΟ που μετακινήθηκαν στην ανατολική Ευρώπη από το 1997 θα μετακινηθούν πίσω στη δυτική Ευρώπη.
Ο Πούτιν έκανε πολλές δημόσιες δηλώσεις κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που δεν άφηναν καμία αμφιβολία ότι θεωρούσε την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία ως υπαρξιακή απειλή. Μιλώντας στο Διοικητικό Συμβούλιο του Υπουργείου Άμυνας στις 21 Δεκεμβρίου 2021, δήλωσε: “αυτό που κάνουν, ή προσπαθούν ή σχεδιάζουν να κάνουν στην Ουκρανία, δεν συμβαίνει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα εθνικά μας σύνορα. Είναι στο κατώφλι του σπιτιού μας. Πρέπει να καταλάβουν ότι απλά δεν έχουμε πουθενά αλλού να υποχωρήσουμε. Πιστεύουν πραγματικά ότι δεν βλέπουμε αυτές τις απειλές; Ή μήπως νομίζουν ότι απλά θα καθόμαστε άπραγοι και θα βλέπουμε τις απειλές προς τη Ρωσία να αναδύονται;”. Δύο μήνες αργότερα, σε συνέντευξη Τύπου στις 22 Φεβρουαρίου 2022, λίγες ημέρες πριν από την έναρξη του πολέμου, ο Πούτιν δήλωσε “Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, επειδή αυτό αποτελεί απειλή για εμάς, και έχουμε επιχειρήματα για να το υποστηρίξουμε αυτό. Έχω επανειλημμένα μιλήσει γι’ αυτό σε αυτή την αίθουσα”. Στη συνέχεια κατέστησε σαφές ότι αναγνωρίζει ότι η Ουκρανία γίνεται de facto μέλος του ΝΑΤΟ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους, είπε, “συνεχίζουν να γεμίζουν τις σημερινές αρχές του Κιέβου με σύγχρονους τύπους όπλων”. Συνέχισε λέγοντας ότι αν αυτό δεν σταματήσει, η Μόσχα “θα μείνει με μια “αντι-Ρωσία” οπλισμένη μέχρι τα δόντια. Αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο”.
Η λογική του Πούτιν θα πρέπει να είναι απολύτως λογική για τους Αμερικανούς, οι οποίοι έχουν από καιρό δεσμευτεί στο Δόγμα Μονρόε, το οποίο ορίζει ότι καμία μακρινή μεγάλη δύναμη δεν επιτρέπεται να τοποθετεί στρατιωτικές δυνάμεις της στο δυτικό ημισφαίριο.
Θα μπορούσα να σημειώσω ότι σε όλες τις δημόσιες δηλώσεις του Πούτιν κατά τη διάρκεια των μηνών που προηγήθηκαν του πολέμου, δεν υπάρχει η παραμικρή απόδειξη ότι σκεφτόταν να κατακτήσει την Ουκρανία και να την καταστήσει μέρος της Ρωσίας, πόσο μάλλον να επιτεθεί σε πρόσθετες χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Άλλοι Ρώσοι ηγέτες -συμπεριλαμβανομένων του υπουργού Άμυνας, του υπουργού Εξωτερικών, του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών και του Ρώσου πρέσβη στην Ουάσινγκτον- τόνισαν επίσης την κεντρική σημασία της επέκτασης του ΝΑΤΟ για την πρόκληση της κρίσης στην Ουκρανία. Ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ το έθεσε επιγραμματικά σε συνέντευξη Τύπου στις 14 Ιανουαρίου 2022, όταν είπε ότι “το κλειδί για όλα είναι η εγγύηση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς ανατολάς”.
Παρ’ όλα αυτά, οι προσπάθειες του Λαβρόφ και του Πούτιν να πείσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους να εγκαταλείψουν τις προσπάθειές τους να καταστήσουν την Ουκρανία δυτικό προπύργιο στα σύνορα της Ρωσίας απέτυχαν πλήρως. Ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν απάντησε στις απαιτήσεις της Ρωσίας στα μέσα Δεκεμβρίου λέγοντας απλώς: “Δεν υπάρχει καμία αλλαγή. Δεν θα υπάρξει καμία αλλαγή”. Στη συνέχεια, ο Πούτιν εξαπέλυσε εισβολή στην Ουκρανία για να εξαλείψει την απειλή που έβλεπε από το ΝΑΤΟ.
Πού βρισκόμαστε τώρα και πού πηγαίνουμε;
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται εδώ και σχεδόν τέσσερις μήνες Θα ήθελα τώρα να προσφέρω κάποιες παρατηρήσεις σχετικά με το τι έχει συμβεί μέχρι στιγμής και πού μπορεί να κατευθυνθεί ο πόλεμος. Θα ασχοληθώ με τρία συγκεκριμένα ζητήματα: 1) τις συνέπειες του πολέμου για την Ουκρανία, 2) τις προοπτικές κλιμάκωσης -συμπεριλαμβανομένης της πυρηνικής κλιμάκωσης- και 3) τις προοπτικές τερματισμού του πολέμου στο ορατό μέλλον.
Αυτός ο πόλεμος είναι μια απόλυτη καταστροφή για την Ουκρανία. Όπως σημείωσα νωρίτερα, ο Πούτιν κατέστησε σαφές το 2008 ότι η Ρωσία θα καταστρέψει την Ουκρανία για να την εμποδίσει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Τηρεί αυτή την υπόσχεση. Οι ρωσικές δυνάμεις έχουν κατακτήσει το 20% του ουκρανικού εδάφους και έχουν καταστρέψει ή υποστεί σοβαρές ζημιές σε πολλές ουκρανικές πόλεις και κωμοπόλεις. Περισσότεροι από 6,5 εκατομμύρια Ουκρανοί έχουν εγκαταλείψει τη χώρα, ενώ περισσότεροι από 8 εκατομμύρια έχουν εκτοπιστεί στο εσωτερικό της χώρας. Πολλές χιλιάδες Ουκρανοί -συμπεριλαμβανομένων αθώων πολιτών- είναι νεκροί ή βαριά τραυματισμένοι και η ουκρανική οικονομία βρίσκεται υπό κατάρρευση. Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι η οικονομία της Ουκρανίας θα συρρικνωθεί κατά σχεδόν 50 τοις εκατό κατά τη διάρκεια του 2022. Οι εκτιμήσεις αναφέρουν ότι έχουν προκληθεί ζημιές στην Ουκρανία αξίας περίπου 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων και ότι θα χρειαστούν σχεδόν ένα τρισεκατομμύριο δολάρια για την ανοικοδόμηση της χώρας. Εν τω μεταξύ, το Κίεβο χρειάζεται περίπου 5 δισεκατομμύρια δολάρια βοήθειας κάθε μήνα μόνο και μόνο για να συνεχίσει να λειτουργεί η κυβέρνηση.
Επιπλέον, φαίνεται να υπάρχει μικρή ελπίδα ότι η Ουκρανία θα μπορέσει να ανακτήσει τη χρήση των λιμανιών της στην Αζοφική και τη Μαύρη Θάλασσα σύντομα. Πριν από τον πόλεμο, περίπου το 70 τοις εκατό όλων των ουκρανικών εξαγωγών και εισαγωγών -και το 98 τοις εκατό των εξαγωγών σιτηρών- διακινούνταν μέσω αυτών των λιμένων. Αυτή είναι η βασική κατάσταση μετά από λιγότερο από 4 μήνες μαχών. Είναι εντελώς τρομακτικό να αναλογιστεί κανείς πώς θα μοιάζει η Ουκρανία αν αυτός ο πόλεμος παραταθεί για μερικά ακόμη χρόνια.
Ποιες είναι λοιπόν οι προοπτικές για τη διαπραγμάτευση μιας ειρηνευτικής συμφωνίας και τον τερματισμό του πολέμου τους επόμενους μήνες; Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν βλέπω καμία περίπτωση να τελειώσει αυτός ο πόλεμος σύντομα, άποψη που συμμερίζονται εξέχοντες πολιτικοί, όπως ο στρατηγός Mark Milley, πρόεδρος του JCS, και ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg. Ο κύριος λόγος για την απαισιοδοξία μου είναι ότι τόσο η Ρωσία όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι βαθιά προσηλωμένες στη νίκη στον πόλεμο και είναι αδύνατο να διαμορφωθεί μια συμφωνία όπου θα κερδίζουν και οι δύο πλευρές. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, το κλειδί για μια διευθέτηση από τη σκοπιά της Ρωσίας είναι να καταστεί η Ουκρανία ένα ουδέτερο κράτος, τερματίζοντας την προοπτική ενσωμάτωσης του Κιέβου στη Δύση. Αλλά αυτό το αποτέλεσμα είναι απαράδεκτο για την κυβέρνηση Μπάιντεν και για μεγάλο μέρος του αμερικανικού κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής, επειδή θα αποτελούσε νίκη για τη Ρωσία.
Οι Ουκρανοί ηγέτες έχουν βέβαια πρακτορείο και θα μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι θα πιέσουν για ουδετεροποίηση για να γλιτώσουν τη χώρα τους από περαιτέρω ζημιά. Πράγματι, ο Ζελένσκι ανέφερε εν συντομία αυτό το ενδεχόμενο τις πρώτες ημέρες του πολέμου, αλλά ποτέ δεν το επιδίωξε σοβαρά. Ωστόσο, υπάρχει μικρή πιθανότητα το Κίεβο να πιέσει για εξουδετέρωση, επειδή οι υπερεθνικιστές στην Ουκρανία, οι οποίοι διαθέτουν σημαντική πολιτική δύναμη, έχουν μηδενικό ενδιαφέρον να υποχωρήσουν σε οποιαδήποτε απαίτηση της Ρωσίας, ειδικά σε εκείνη που υπαγορεύει την πολιτική ευθυγράμμιση της Ουκρανίας με τον έξω κόσμο. Η κυβέρνηση Μπάιντεν και οι χώρες στην ανατολική πλευρά του ΝΑΤΟ -όπως η Πολωνία και οι χώρες της Βαλτικής- είναι πιθανό να υποστηρίξουν τους υπερεθνικιστές της Ουκρανίας σε αυτό το ζήτημα.
Για να περιπλέξει περαιτέρω τα πράγματα, πώς αντιμετωπίζει κανείς τις μεγάλες εκτάσεις του ουκρανικού εδάφους που έχει κατακτήσει η Ρωσία από την έναρξη του πολέμου, καθώς και την τύχη της Κριμαίας; Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η Μόσχα θα παραιτηθεί οικειοθελώς από οποιοδήποτε από τα ουκρανικά εδάφη που κατέχει σήμερα, πολύ περισσότερο από όλα, καθώς οι εδαφικοί στόχοι του Πούτιν σήμερα δεν είναι πιθανώς οι ίδιοι που είχε πριν από τον πόλεμο. Ταυτόχρονα, είναι εξίσου δύσκολο να φανταστεί κανείς Ουκρανός ηγέτης να αποδεχθεί μια συμφωνία που θα επιτρέπει στη Ρωσία να κρατήσει οποιοδήποτε ουκρανικό έδαφος, εκτός ενδεχομένως από την Κριμαία. Ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν βλέπω ορατό το τέλος αυτού του καταστροφικού πολέμου.
Επιτρέψτε μου τώρα να στραφώ στο θέμα της κλιμάκωσης. Είναι ευρέως αποδεκτό μεταξύ των μελετητών των διεθνών σχέσεων ότι υπάρχει μια ισχυρή τάση για την κλιμάκωση των παρατεταμένων πολέμων. Με την πάροδο του χρόνου, άλλες χώρες μπορούν να παρασυρθούν στη μάχη και το επίπεδο της βίας είναι πιθανό να αυξηθεί. Το ενδεχόμενο να συμβεί αυτό στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι υπαρκτό. Υπάρχει ο κίνδυνος οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ να παρασυρθούν στις μάχες, κάτι που κατάφεραν να αποφύγουν μέχρι τώρα, παρόλο που ήδη διεξάγουν έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων εναντίον της Ρωσίας. Υπάρχει επίσης η πιθανότητα να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά όπλα στην Ουκρανία και αυτό μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε πυρηνική ανταλλαγή μεταξύ της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο μπορεί να πραγματοποιηθούν αυτά τα αποτελέσματα είναι ότι το διακύβευμα είναι τόσο υψηλό και για τις δύο πλευρές, και συνεπώς καμία από τις δύο δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει.
Όπως έχω τονίσει, ο Πούτιν και οι υπαρχηγοί του πιστεύουν ότι η προσχώρηση της Ουκρανίας στη Δύση αποτελεί υπαρξιακή απειλή για τη Ρωσία που πρέπει να εξαλειφθεί. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία πρέπει να κερδίσει τον πόλεμό της στην Ουκρανία. Η ήττα είναι απαράδεκτη. Η κυβέρνηση Μπάιντεν, από την άλλη πλευρά, έχει τονίσει ότι στόχος της δεν είναι μόνο να νικήσει αποφασιστικά τη Ρωσία στην Ουκρανία, αλλά και να χρησιμοποιήσει τις κυρώσεις για να προκαλέσει τεράστια ζημιά στη ρωσική οικονομία. Ο υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν έχει τονίσει ότι στόχος της Δύσης είναι να αποδυναμώσει τη Ρωσία σε σημείο που να μην μπορεί να εισβάλει ξανά στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει δεσμευτεί να βγάλει τη Ρωσία από τις τάξεις των μεγάλων δυνάμεων. Την ίδια στιγμή, ο ίδιος ο πρόεδρος Μπάιντεν έχει χαρακτηρίσει τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία “γενοκτονία” και έχει κατηγορήσει τον Πούτιν ως “εγκληματία πολέμου”, ο οποίος θα πρέπει να αντιμετωπίσει “δίκη για εγκλήματα πολέμου” μετά τον πόλεμο. Μια τέτοια ρητορική δύσκολα προσφέρεται για διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου. Άλλωστε, πώς διαπραγματεύεσαι με ένα κράτος-γενοκτόνο;
Η αμερικανική πολιτική έχει δύο σημαντικές συνέπειες. Για αρχή, ενισχύει σημαντικά την υπαρξιακή απειλή που αντιμετωπίζει η Μόσχα σε αυτόν τον πόλεμο και καθιστά πιο σημαντικό από ποτέ να επικρατήσει στην Ουκρανία. Ταυτόχρονα, σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι βαθιά αφοσιωμένες στο να διασφαλίσουν ότι η Ρωσία θα χάσει. Η κυβέρνηση Μπάιντεν έχει πλέον επενδύσει τόσο πολύ στον πόλεμο της Ουκρανίας -τόσο υλικά όσο και ρητορικά- ώστε μια ρωσική νίκη θα αποτελούσε καταστροφική ήττα για την Ουάσινγκτον.
Προφανώς, και οι δύο πλευρές δεν μπορούν να κερδίσουν. Επιπλέον, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η μία πλευρά να αρχίσει να χάνει άσχημα. Αν η αμερικανική πολιτική πετύχει και οι Ρώσοι χάσουν από τους Ουκρανούς στο πεδίο της μάχης, ο Πούτιν μπορεί να στραφεί στα πυρηνικά όπλα για να σώσει την κατάσταση. Η διευθύντρια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ, Avril Haines, δήλωσε στην Επιτροπή Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας τον Μάιο ότι αυτή ήταν μία από τις δύο καταστάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον Πούτιν να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα στην Ουκρανία. Για όσους από εσάς πιστεύετε ότι αυτό είναι απίθανο, θυμηθείτε ότι το ΝΑΤΟ σχεδίαζε να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα σε παρόμοιες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Εάν η Ρωσία χρησιμοποιούσε πυρηνικά όπλα στην Ουκρανία, είναι αδύνατο να πούμε πώς θα αντιδρούσε η κυβέρνηση Μπάιντεν, αλλά σίγουρα θα βρισκόταν υπό μεγάλη πίεση για αντίποινα, αυξάνοντας έτσι την πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου μεταξύ μεγάλων δυνάμεων. Εδώ υπάρχει ένα διεστραμμένο παράδοξο: όσο πιο επιτυχημένες είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στην επίτευξη των στόχων τους, τόσο πιο πιθανό είναι ο πόλεμος να εξελιχθεί σε πυρηνικό.
Ας αντιστρέψουμε τα δεδομένα και ας αναρωτηθούμε τι θα συμβεί αν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ φαίνεται να οδεύουν προς την ήττα, πράγμα που ουσιαστικά σημαίνει ότι οι Ρώσοι δρομολογούν τον ουκρανικό στρατό και η κυβέρνηση στο Κίεβο κινείται προς τη διαπραγμάτευση μιας ειρηνευτικής συμφωνίας που αποσκοπεί στη διάσωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους της χώρας. Σε αυτή την περίπτωση, θα υπάρξει μεγάλη πίεση στις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους να εμπλακούν ακόμη πιο βαθιά στις μάχες. Δεν είναι πιθανό, αλλά σίγουρα πιθανό ότι αμερικανικά ή ίσως και πολωνικά στρατεύματα θα τραβηχτούν στις μάχες, πράγμα που σημαίνει ότι το ΝΑΤΟ θα βρεθεί κυριολεκτικά σε πόλεμο με τη Ρωσία. Αυτό είναι το άλλο σενάριο, σύμφωνα με την Avril Haines, όπου οι Ρώσοι θα μπορούσαν να στραφούν στα πυρηνικά όπλα. Είναι δύσκολο να πούμε με ακρίβεια πώς θα εξελιχθούν τα γεγονότα αν αυτό το σενάριο πραγματοποιηθεί, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα υπάρξει σοβαρό ενδεχόμενο κλιμάκωσης, συμπεριλαμβανομένης της πυρηνικής κλιμάκωσης. Και μόνο η πιθανότητα αυτής της έκβασης θα πρέπει να σας προκαλεί ανατριχίλα.
Είναι πιθανό να υπάρξουν και άλλες καταστροφικές συνέπειες από αυτόν τον πόλεμο, τις οποίες δεν μπορώ να συζητήσω λεπτομερώς λόγω των χρονικών περιορισμών. Για παράδειγμα, υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι ο πόλεμος θα οδηγήσει σε μια παγκόσμια επισιτιστική κρίση στην οποία θα πεθάνουν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι. Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, David Malpass, υποστηρίζει ότι αν συνεχιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, θα αντιμετωπίσουμε μια παγκόσμια επισιτιστική κρίση που θα είναι μια “ανθρώπινη καταστροφή”.
Επιπλέον, οι σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης έχουν δηλητηριαστεί τόσο πολύ που θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να αποκατασταθούν. Εν τω μεταξύ, αυτή η βαθιά εχθρότητα θα τροφοδοτήσει την αστάθεια σε όλο τον κόσμο, αλλά κυρίως στην Ευρώπη. Κάποιοι θα πουν ότι υπάρχει και μια ασημένια πλευρά: οι σχέσεις μεταξύ των χωρών της Δύσης έχουν βελτιωθεί αισθητά εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία. Αυτό είναι αλήθεια προς το παρόν, αλλά υπάρχουν βαθιές ρωγμές κάτω από την επιφάνεια, και είναι βέβαιο ότι θα επαναβεβαιωθούν με την πάροδο του χρόνου. Για παράδειγμα, οι σχέσεις μεταξύ των χωρών της ανατολικής και της δυτικής Ευρώπης είναι πιθανό να επιδεινωθούν καθώς ο πόλεμος παρατείνεται, επειδή τα συμφέροντα και οι προοπτικές τους σχετικά με τη σύγκρουση δεν είναι οι ίδιες.
Τέλος, η σύρραξη έχει ήδη προκαλέσει σημαντικές ζημιές στην παγκόσμια οικονομία και η κατάσταση αυτή είναι πιθανό να επιδεινωθεί με την πάροδο του χρόνου. Ο Jamie Diamond, ο διευθύνων σύμβουλος της JPMorgan Chase λέει ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για έναν οικονομικό “τυφώνα”. Αν έχει δίκιο, αυτοί οι οικονομικοί κλυδωνισμοί θα επηρεάσουν την πολιτική κάθε δυτικής χώρας, θα υπονομεύσουν τη φιλελεύθερη δημοκρατία και θα ενισχύσουν τους αντιπάλους της τόσο στα αριστερά όσο και στα δεξιά. Οι οικονομικές συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία θα επεκταθούν σε όλες τις χώρες του πλανήτη, όχι μόνο στη Δύση. Όπως το έθεσαν τα Ηνωμένα Έθνη σε μια έκθεση που κυκλοφόρησε μόλις την περασμένη εβδομάδα: “Οι επιπτώσεις της σύγκρουσης επεκτείνουν τον ανθρώπινο πόνο πολύ πέρα από τα σύνορά της. Ο πόλεμος, σε όλες του τις διαστάσεις, έχει επιδεινώσει μια παγκόσμια κρίση κόστους ζωής που δεν έχει παρατηρηθεί εδώ και τουλάχιστον μια γενιά, θέτοντας σε κίνδυνο ζωές, βιοποριστικά μέσα και τις προσδοκίες μας για έναν καλύτερο κόσμο μέχρι το 2030”.
Συμπέρασμα
Με απλά λόγια, η συνεχιζόμενη σύγκρουση στην Ουκρανία είναι μια κολοσσιαία καταστροφή, η οποία, όπως σημείωσα στην αρχή της ομιλίας μου, θα οδηγήσει τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο στην αναζήτηση των αιτιών της. Όσοι πιστεύουν στα γεγονότα και τη λογική θα ανακαλύψουν γρήγορα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους είναι κυρίως υπεύθυνοι για αυτό το ναυάγιο. Η απόφαση του Απριλίου του 2008 να ενταχθούν η Ουκρανία και η Γεωργία στο ΝΑΤΟ ήταν γραφτό να οδηγήσει σε σύγκρουση με τη Ρωσία. Η κυβέρνηση Μπους ήταν ο κύριος αρχιτέκτονας αυτής της μοιραίας επιλογής, αλλά οι κυβερνήσεις Ομπάμα, Τραμπ και Μπάιντεν διπλασίασαν αυτή την πολιτική σε κάθε στροφή και οι σύμμαχοι της Αμερικής ακολούθησαν υπάκουα το παράδειγμα της Ουάσινγκτον. Παρόλο που οι Ρώσοι ηγέτες κατέστησαν απολύτως σαφές ότι η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ θα περνούσε “την πιο φωτεινή από τις κόκκινες γραμμές”, οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνήθηκαν να ικανοποιήσουν τις βαθύτερες ανησυχίες της Ρωσίας για την ασφάλεια και, αντίθετα, κινήθηκαν αδυσώπητα για να καταστήσουν την Ουκρανία ένα δυτικό προπύργιο στα σύνορα της Ρωσίας.
Η τραγική αλήθεια είναι ότι αν η Δύση δεν είχε επιδιώξει την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, είναι απίθανο να υπήρχε πόλεμος στην Ουκρανία σήμερα και η Κριμαία θα ήταν ακόμη μέρος της Ουκρανίας. Στην ουσία, η Ουάσινγκτον έπαιξε τον κεντρικό ρόλο στο να οδηγηθεί η Ουκρανία στον δρόμο προς την καταστροφή. Η ιστορία θα κρίνει αυστηρά τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους για την αξιοσημείωτα ανόητη πολιτική τους στην Ουκρανία. Σας ευχαριστώ.
Ο John J. Mearsheimer κατέχει την έδρα πολιτικής επιστήμης R. Wendell Harrison Distinguished Service στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο.Στα βιβλία του συμπεριλαμβάνονται τα The Great Delusion: Liberal Dreams and International Realities καιThe Tragedy of Great Power Politics.