Το 3ο Μνημόνιο, πέραν των λοιπών κοινωνικά επαχθών μέτρων, περιλαμβάνει και τη δέσμευση της κυβέρνησης, η οποία θα προέλθει από τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου, για εφαρμογή των προτάσεων του ΟΟΣΑ, με στόχο -ανάμεσα σε άλλα- τη μείωση της μισθολογικής δαπάνης, την αύξηση του χρόνου εργασίας και την ευθυγράμμιση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη και εκπαιδευτικό με τον διεθνή μέσο όρο μέχρι τον Ιούνιο του 2018.
Στην έκθεση που συνέταξε ο οργανισμός για την ελληνική εκπαίδευση (η οποία προβλέπεται να επικαιροποιηθεί μέχρι τον Απρίλιο του 2016) περιλαμβάνονται:
■ Καταργήσεις και συγχωνεύσεις των μικρότερων σχολικών μονάδων, ώστε ο ελάχιστος αριθμός των μαθητών να φτάνει τους 75 στα Δημοτικά, τους 150 στα Γυμνάσια και τους 250 στα Λύκεια.
■ Αύξηση του ανώτατου ορίου μαθητών στους 30 ανά τμήμα.
■ Αύξηση του εβδομαδιαίου ωραρίου διδασκαλίας στις 22 ώρες χωρίς καμία μείωση ανάλογα με τα έτη υπηρεσίας.
■ Νέο μισθολόγιο με μείωση της μισθολογικής δαπάνης ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Επειδή τα πορίσματα του ΟΟΣΑ έχουν πολλές φορές στο παρελθόν αξιοποιηθεί, προκειμένου να στιγματιστούν οι εκπαιδευτικοί ως υπεράριθμοι -ή ακόμη και ως τεμπέληδες- είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε ότι η συγκεκριμένη έκθεση είναι μια στρατευμένη προσπάθεια να δικαιολογηθούν απολύσεις και δεν διεκδικεί δάφνες επιστημονικής εγκυρότητας.
Σύμφωνα με τον εκπαιδευτικό αναλυτή Γιάννη Βαρδαλαχάκη, τα στοιχεία που χρησιμοποιούνται είναι παραπλανητικά, επιλεκτικά και αναξιόπιστα, ενώ τα συμπεράσματα έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την εκπαιδευτική πραγματικότητα των ασφυκτικά μεγάλων τμημάτων, των τραγικών ελλείψεων προσωπικού, του υπερβολικού και ολοένα αυξανόμενου φόρτου εργασίας.
Δεσμεύσεις
Η κυβέρνηση έχει ήδη δεσμευτεί για μείωση της μισθολογικής δαπάνης ως ποσοστού του ΑΕΠ μέχρι το 2019, κάτι που -με δεδομένη την ύφεση που αναμένεται τα επόμενα χρόνια εξαιτίας της έντασης της λιτότητας και του αποπληθωρισμού- δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί χωρίς περαιτέρω δραστικές περικοπές στους ονομαστικούς μισθούς και κατά συνέπεια οι εκπαιδευτικοί ως μία από τις μεγαλύτερες ομάδες δημοσίων υπαλλήλων έχουν ιδιαίτερους λόγους να ανησυχούν.
Oι περικοπές στην Παιδεία από το 2010 φτάνουν ήδη τα 2,26 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, με σχεδόν 1,4 δισ. από αυτά να προέρχονται από τους μισθούς των εκπαιδευτικών.
Πιο συγκεκριμένα, η συνολική δαπάνη για τη μισθοδοσία μόνιμων και αναπληρωτών (μικτές αποδοχές και εργοδοτικές εισφορές) έχει μειωθεί κατά 26,3% στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και κατά 36,2% στη Δευτεροβάθμια. Μάλιστα, το «κούρεμα» στις καθαρές αποδοχές είναι αρκετά μεγαλύτερο, καθώς έχουν αυξηθεί σημαντικά οι φορολογικές και ασφαλιστικές κρατήσεις.
Το ίδιο διάστημα, ο αριθμός των καθηγητών έχει μειωθεί κατά 28%, ενώ η αδιοριστία των τελευταίων ετών, οι μαζικές συνταξιοδοτήσεις και η επέλαση νέων μορφών αναπλήρωσης (ΕΣΠΑ, ΠΔΕ κ.ά.) έχουν μεταβάλει δραματικά, τόσο την αναλογία των ελαστικά εργαζόμενων εκπαιδευτικών ως ποσοστό του συνόλου όσο και τα εργασιακά τους δικαιώματα.
Ο ΟΟΣΑ χρησιμοποιεί τα στοιχεία με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούν οι μεθυσμένοι τους φανοστάτες. Οχι για να φωτιστούν, αλλά για να στηριχθούν. Ωστόσο οι σκοπιμότητες αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα…
