Οριστικό «όχι» στον Σταύρο Δήμα λεει ο Θωμάς Ψύρρας. «Δεν μπορούμε οκτώ μεμονωμένοι βουλευτές να επιβάλλουμε τη συναίνεση», λέει σε δήλωσή του, κάνοντας το κυνήγι των 180 για την κυβέρνηση ακόμα πιο δύσκολο.
Πιο συγκεκριμένα σε κείμενο του στο THETOC με τίτλο «Το δίλημμα και η συναίνεση», ο κ. Ψύρρας δηλώνει:
Από την αρχή τα δύο μεγάλα κόμματα έδειξαν ότι δεν θέλουν την συναίνεση. Επέμειναν στο άκαμπτο δίλημμα “Πρόεδρος στις 29 Δεκεμβρίου ή εκλογές στις 25 Ιανουαρίου”. Την πρωτοβουλία των οκτώ βουλευτών η μεν ΝΔ την απέρριψε μετ’ επαίνων, ο δε Σύριζα την απέρριψε με ύβρεις και υπονοούμενα για μεθοδεύσεις.
Η Νέα Δημοκρατία συνέδεσε την εκλογή του Προέδρου με τη συνέχιση της πολιτικής της. Θέλησε μέσα από το “Ναι” στην εκλογή Προέδρου να κρύψει ότι απέτυχε να προχωρήσει σε στοιχειώδεις μεταρρυθμίσεις και ότι δεν δημιούργησε ικανές συνθήκες για οικονομική ανάπτυξη · ότι δεν υλοποίησε “ορθολογικά” προαπαιτούμενα (περιουσιολόγιο, σταθερό φορολογικό σύστημα, πάταξη λαθρεμπορίου κλπ κλπ), ενώ, αντίθετα, παρουσίασε σαν “προαπαιτούμενα” πλήθος ρυθμίσεις που της υπαγόρευαν εγχώριοι κύκλοι. Έτσι διαμόρφωσε, όχι μια ευρωπαϊκή οικονομία, αλλά μια οικονομία “λατινοαμερικάνικου” τύπου με ολιγοπώλιο τραπεζών, με μια ολιγαρχία οικογενειών που νέμονται τον πλούτο, με εξυπηρετήσεις σε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων…
Ο Σύριζα συνέδεσε την άρνηση στην εκλογή Προέδρου με την επιβεβαίωση της ανορθολογικής πολιτικής του που βασίστηκε στο λαϊκισμό, την αντιφατικότητα των θέσεων, την έξαλλη αντιπαράθεση, τον διαχωρισμό του ελληνικού λαού σε “μνημονιακούς” και “αντιμνημονιακούς”, την απροθυμία στοιχειώδους συνεννόησης, τις προσδοκίες “παλινόρθωσης” που δημιούργησε πέρα από κάθε οικονομική πραγματικότητα σε τμήματα του πληθυσμού, την οργανική σύνδεση με αιτήματα συγκεκριμένων συντεχνιών και παλαιο-συνδικαλιστών, την επίδειξη αντιμεταρρυθμιστικού πνεύματος και ενός πολιτικού αρνητισμού που δεν συνάδει με τις ανάγκες μιας σύγχρονης κοινωνίας…
Ουσιαστικά με το δίλημμα που έθεσαν τα δύο κόμματα εγκλώβισαν τους βουλευτές να διαλέξουν ανάμεσα σε μια “νίκη” της κατεστημένης Ν.Δ. που σημαίνει συνέχιση της ίδιας πολιτικής και σε μια “νίκη” του Σύριζα που σημαίνει μια μακρά περίοδο αναστάτωσης και αβεβαιότητας με επιπτώσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.
Όλοι ξέρουν ότι ούτε το ένα, ούτε το άλλο “ευνοεί” τη χώρα. Η μόνη λύση προς το συμφέρον της χώρας είναι να ενεργοποιηθούν οι διαδικασίες συναίνεσης. Γιατί αλλιώς η Ελλάδα ενδέχεται να είναι η πρώτη χώρα παγκοσμίως που μπορεί να “πεθάνει” από άκρατο λαϊκισμό, είτε “δεξιό”, είτε “αριστερό”.
Η πρόσφατη στροφή της ΝΔ με το διάγγελμα Σαμαρά προς διαδικασίες συναίνεσης, όσο κι αν είναι θετική, πάσχει σε ένα βασικό σημείο: για την συναίνεση χρειάζονται Δύο. Χρειάζεται εκτός από την κυβέρνηση να συναινέσει και ο Σύριζα. Και δυστυχώς αυτός έχει ήδη απορρίψει την πρόταση αναλαμβάνοντας και την ιστορική ευθύνη της απόρριψης. Συνεπώς ο πρωθυπουργός μοιάζει να χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την πρόταση των 8 ώστε να συγκεντρώσει 180 ψήφους. Οπότε τα δύο κόμματα παραμένουν στον προηγούμενο σχεδιασμό (εάν έχουν σχεδιασμό – γιατί ενδέχεται να πορεύονται έρμαιοι και μοιραίοι) που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε τυφλή πορεία. Δυστυχώς κάτω από αυτές τις συνθήκες η ψήφος (θετική ή αρνητική) είναι σημασμένη από τις δικές τους στενές επιδιώξεις και αυτό το γεγονός δυσκολεύει πολύ την νηφάλια επιλογή και την κάνει – έτσι κι αλλιώς – να μοιάζει εξαρχής αντιφατική.
Η απόφασή μου να ψηφίσω Όχι δεν έχει να κάνει ούτε με τις υστεροβουλίες της ΔΗΜΑΡ, ούτε με τις στοχεύσεις του Σύριζα. Γιατί γνωρίζω την αδυναμία της επιλογής του “Όχι”, όπως γνωρίζω και το ατελέσφορο αδιέξοδο του “Ναι”.
Η συναίνεση είναι η πρώτη και σταθερή επιλογή. Αλλά δεν μπορεί ένας ή οχτώ μεμονωμένοι βουλευτές να την επιβάλλουν.
Οπότε ας μιλήσει ο ελληνικός λαός κι ας επιβάλλει τη συναίνεση με το δικό του τρόπο.
tvxs.gr