Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος, Ερευνητής, Αναλυτής AEJ/IFJ
Σε μια φτωχογειτονιά της Καισαριανής, γεννιέται πριν 90 χρόνια ο Βαγγέλης, γόνος μιας αριστερής οικογένειας των Παπαπούλεων. Το πρώτο σπίθισμα της ματιάς του, αντίκρισε ένα κόσμο μίζερο, σκυθρωπό, ταλαιπωρημένο μόνιμα, μα ποτέ απελπισμένο.
Η οικογενειακή ανέχεια, από την μικρή του ηλικία, τον ρίχνει στον αγώνα για ένα τίμιο μεροκάματο ποτισμένο με καυτό ιδρώτα και δάκρυα, κάνοντας σκληρές, απάνθρωπες δουλειές. Ο Βαγγέλης καταγόταν από τα Βούρλα της Μικράς Ασίας, όταν οι γονείς του ήρθαν στην Καισαριανή. Κουβαλούσε από τους πρόσφυγες προγόνους του, μια ιδιαίτερη μάπα που τον έκανε δυνατό και εξωστρεφή, απαλείφοντας έτσι με μιας τα όποια προβλήματα που κατά καιρούς είχε να αντιμετωπίσει.
Ανέλπιστα η σκληρή ζωή του, γίνεται πιο μαύρη όταν οι ορδές των ναζί, καταλαμβάνουν τον τόπο μας, η καρδιά του σφίγγεται δεν μπορεί ν’ ανεχτεί την καταφρόνια. Το κάλεσμα σε μικρή σχετική ηλικία της αντίσταση του δείχνει το δρόμο της αξιοπρέπειας, και παίρνει το χέρι της και το κρατά σφιχτά. Είναι ένα «αμούστακο παλικαράκι» 16 χρονών … «θέλω να φύγω, μες στον κόσμο δεν αντέχω, ν’ ανέβω θέλω στην ψηλότερη κορφή ν’ ακούω τη νύχτα το περπάτημα των άστρων…
Πόση πίκρα, αλήθεια, ξύλο, φυλακή, εξορία. Το τέλος της εξορίας του, δεν σήμαινε και ήρεμη ζωή. Το μετεμφυλιακό μίσος που σάρωνε τα πάντα, τον πολέμησε έως τους χρόνους της «μεταπολίτευσης». Καθημερινά δεχόταν προκλήσεις από την αστυνομία και τους μετεμφυλιακούς συνεργάτες της. αμέσως μετά την εξορία ρίχνεται στη δουλειά για να σταθεί στη ζωή. Εργάσθηκε σκληρά στη ζωή, μα πολεμήθηκε από δοσιλόγους και όχι μόνο.
Με πίστη στα πανθρώπινα ιδανικά της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, υπόφερε αγόγγυστα μύρια πάθη έχοντας δίπλα του την αχώριστη σύντροφο και στήριγμα της ζωής του, την Λενιώ του.
Θα τον θυμούνται όλοι, να είναι απέναντι στο κράτος και στην εξουσία, να βαδίζει με βλέμμα καθαρό και βροντερή φωνή, μπροστά στις διαδηλώσεις, στις πορείες, να ισοπεδώσει την στενότητα της πόλης, και να δημιουργεί ανοιχτούς χώρους, χωρίς συστήματα.
Ο Βαγγέλης, δεν ήθελε να χαϊδεύει αυτιά, η αγάπη του για τους ανθρώπους, γύρω του δεν ήταν εμπόδιο ώστε να διαφωνήσει και να συγκρουστεί με ότι θεωρούσε λάθος.
Το στοιχείο της ανιδιοτέλειας κατείχε τον Βαγγέλη και στο δρόμο. Δεν δίσταζε να σώσει αρκετούς ανθρώπους από τα δολοφονικά χτυπήματα των δυνάμεων καταστολής, προτάσσοντας το όριο σώμα του αντί κάποιου πεσμένου και αβοήθητου, με αποτέλεσμα να δέχεται την σφοδρότητα των χτυπημάτων, με σοβαρές συνέπειες για τον ίδιο. Όντως τον λέγανε ατσάλινο. Ο Βαγγέλης είχε ατσάλινη καρδιά αλλά με ψυχή και όνειρα λεπτά. Αν τον έχανες ήξερες ότι θα τον βρεις στον τόπο με την μεγαλύτερη φωτιά.
Αργότερα, ύστερα από την κάματο της δουλειάς και του αγώνα, πολλοί θα τον θυμούνται, να πίνει το κρασί του στην «μουργιά» και το «προλεταριακό» εκεί στην Καισαριανή στης Ευγενίας. Άκουγε τον Καζαντζίδη, αργότερα τον Μητροπάνο, χόρεψε, τραγούδησε. Και όταν έπεφτε η νύχτα, γυρνούσε στην Λενιώ του.
Ο Βαγγέλης, ήταν ανένταχτος, μα πρώτος σε όλους τους αγώνες, για ανεξαρτησία, εκμετάλλευση, αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη. Ήθελε χώρο να απλώσει και να βλέπει σε βάθος καθαρό ορίζοντα.
Ο Βαγγέλης έφυγε από κοντά μας στα μέσα του Ιούνη, με βλέμμα καθαρό και οξύ νου, όμοιο με την διαδρομή του σ’ αυτό τον κόσμο, με δύναμη, θάρρος και αξιοπρέπεια.
Καλό ταξίδι σύντροφε Βαγγέλη… με την ευχή μας να βρεις τον χώρο σου…