Της Μαριάννας Νικολάου
Παρακολουθώ τις εξελίξεις της δίκης για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη και προσπαθώ, αλήθεια λέω, να εντοπίσω πού είναι το αστείο, καθώς όλα όσα υπέφερε ήταν … «φιλικά πειράγματα», όπως ισχυρίστηκαν πολλοί στο δικαστήριο.
Το να κρεμάς κάποιον από το παράθυρο υποθέτω είναι αστείο, να σου τυλίγουν το πρόσωπο με κολλητική ταινία, να σου ρίχνουν καυτό νερό, να σε χτυπάνε στα γεννητικά όργανα, να σε ακινητοποιούν με σχοινιά είναι … ξεκαρδιστικό, σωστά;
Σωστά; Γέλα. Πιο δυνατά. Πιο δυνατά λέμε!
Να μην μιλήσουμε και για τα άλλα που πέρασε το παιδί, δεν υπάρχει λόγος, έχουν γραφτεί πολλές φορές και όποιος θέλει μπορεί να ανατρέξει στα σχετικά ρεπορτάζ να μάθει λεπτομέρειες.
Αφού όλα αυτά ήταν «φιλικά πειράγματα», «αστεία», «πλάκες» οδηγούμαι σε ένα μόνο συμπέρασμα: Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης πέθανε γιατί δεν είχε χιούμορ. Τέλος. Δεν έπιασε το αστείο, καταλάβατε; Ή μάλλον δεν είχε το χιούμορ που είχαν οι «λεβέντες», που αντιλαμβάνονται τη λέξη λεβεντιά ως τον ξυλοδαρμό και τον εξευτελισμό ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου από ένα τσούρμο άλλους. «Φιλικά πειράγματα» τα είπαν.
Οι μάρτυρες που καλούνται στο δικαστήριο, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, ξέχασαν τι είπαν σε προηγούμενες καταθέσεις τους, κάποιοι δεν εμφανίστηκαν καν και έγινε η βίαιη προσαγωγή τους, κάποιοι ξέχασαν τι έκαναν στον Βαγγέλη, σε λίγο θα πουν ότι δεν τον ξέρουν κιόλας.
Δεν ξέρω πώς μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά – παιδιά ο τρόπος του λέγειν- και τι αρχές τους έδωσαν. Δεν θέλει όμως πολύ νιονιό να διακρίνεις το σωστό από το λάθος και πότε έχεις περάσει τη γραμμή. Δεν έχω ιδέα ποιες χημικές αντιδράσεις του εγκεφάλου κάνουν κάποιους ανθρώπους να συμπεριφέρονται έτσι, να το ευχαριστιούνται και όταν έρχεται η ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους να ξεχνάνε και τ ’ όνομά τους.
Προσπαθώ να καταλάβω.
Δεν λέω να μην κάνουμε παιδιά. Απλά λέω να μάθουμε να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Κι αν δεν μπορούμε να το κάνουμε, να μας αναγκάσει η πολιτεία, με παραδειγματικές ποινές και καταδίκες. Αν μόνο έτσι καταλαβαίνουμε, ας γίνει έτσι. Θέλω να πιστεύω ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Γιατί αυτό είναι το λιγότερο αλλά και το μόνο που μπορεί να προσφέρει η πολιτεία στην οικογένεια του Βαγγέλη για παρηγοριά.