Του Γιάννη Λούλη
Η κυβέρνηση Σαμαρά, των τριών «εταίρων», είναι κυριολεκτικά η τελευταία ευκαιρία για τη χώρα. Η Ελλάδα, μέχρι τώρα, βρέθηκε όντως σε μια σειρά από κρίσιμα σταυροδρόμια. Όμως αυτό είναι το τελικό. Τούτο γίνεται σαφές από το βαρύ κλίμα που υπάρχει στην Ευρωζώνη γενικά, με ανοικτές τις πληγές που υπάρχουν στην Ιταλία και Ισπανία.
Ταυτόχρονα, έχει σχεδόν εξαντληθεί η υπομονή των Ευρωπαίων με τον πιο προβληματικό εταίρο, την Ελλάδα. Με άλλες κυβερνήσεις να θέλουν να της δώσουν άλλη μια ευκαιρία, και άλλες να πιστεύουν πως το πολιτικό προσωπικό στη χώρα μας είναι ένα μη ιάσιμο μέγεθος.
Eίναι γεγονός ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, ύστερα από μια διαδρομή ακατάσχετου λαϊκισμού και απύθμενης ανευθυνότητας, προσπαθεί να κάνει ότι του επιτρέπουν οι δυνατότητες του, για να μη χρεωθεί τη χρεοκοπία της χώρας και να σφραγίσει έτσι την πολιτική του διαδρομή. Άλλωστε φέρει βαρύτατη ευθύνη για τις πρόωρες εκλογές που οδήγησαν ακόμη πιο πίσω την οικονομία. Με αποτέλεσμα να πρέπει να ληφθούν ακόμη πιο σκληρά μέτρα από ότι χρειάζονταν πριν τρεις μήνες. Όμως η θετική αυτή αποφασιστικότητα πρέπει να φιλτραριστεί μέσα από τις κομματικές σκοπιμότητες των εταίρων του.
Τα εσωτερικά προβλήματα της κυβέρνησης είναι ξεκάθαρα, με πιο προβληματικό εταίρο τον Βενιζέλο, που μιμείται τον Σαμαρά στις χειρότερες στιγμές του τελευταίου. Με τη σειρά του ο Κουβέλης είναι μεν θεωρητικά συνεννοήσιμος, αλλά εγκλωβισμένος σε ιδεοληψίες. Το χειρότερο όμως είναι ότι και οι τρεις και ειδικά οι δυο τελευταίοι, φοβούνται να υλοποιήσουν τις τομές στον άρρωστο δημόσιο τομέα, για να μη χάσουν σημαντικό τμήμα της εκλογικής τους πελατείας. Αντί για κλείσιμο φορέων, προκρίνονται συγχωνεύσεις. Αντί για απολύσεις ανασύρεται το ξαναζεσταμένο πιάτο της «εφεδρείας», όπου και εκεί δεν συμφωνούν. Ενώ δεν ακούγεται ψίθυρος για τα κλειστά επαγγέλματα.
Άρα και η κυβέρνηση αυτή κινδυνεύει να ταυτιστεί μόνο με μια πολιτική λιτότητας. Δεν εκφράζει ένα μεταρρυθμιστικό αέρα, που να δίνει προοπτική στην κοινωνία μέσα από τομές και ρήξεις με τον δημόσιο τομέα και τις συντεχνίες. Ουδείς εξηγεί γιατί χρειάζονται μεταρρυθμίσεις και μάλιστα τολμηρές. Ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις από μόνες τους δεν αρκούν. Αυτό άλλωστε είναι και το πιο εύκολο, αν και ούτε αυτές προχώρησαν. Δυο ικανοί άνθρωποι στο υπουργείο Οικονομικών, Στουρνάρας και Σταϊκούρας, είναι σαν τη μύγα στο γάλα του τέλματος, με τον πρώτο να είναι ήδη βορά των κρατικιστικών ανακλαστικών που μας οδήγησαν στην καταστροφή.
Έτσι η κυβέρνηση αυτή, παρά τις καλές πλέον προθέσεις του Σαμαρά, κινδυνεύει όχι μόνο από τη σαθρή συνοχή της, ούτε απλώς από το συνολικά ανεπαρκές προσωπικό της, αλλά από την απουσία μεταρρυθμιστικής τόλμης. Που φυσικά ακολουθείται από απουσία μεταρρυθμιστικού στίγματος. Η πραγματικότητα αυτή, η οποία χαρακτήριζε και την προεκλογική εκστρατεία και των τριών εταίρων, δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να χτίσει γέφυρες με την κοινή γνώμη.
Η κυβέρνηση έτσι θα βρίσκεται σε διαρκή άμυνα. Θα γίνει γρήγορα αντιδημοφιλής. Θα τρώει σύντομα τις σάρκες της. Μια φοβισμένη κυβέρνηση (όπως έδειξε με τον νόμο Διαμαντοπούλου), θα πάψει να προκαλεί σιγουριά. Προσπαθώντας να μη θίξει ειδικά ακροατήρια, θα εξοργίσει τους πάντες, όπως συνέβη με την κυβέρνηση Παπανδρέου. Χωρίς μεταρρυθμιστικό αέρα στα πανιά της η κυβέρνηση κινδυνεύει να βουλιάξει. Και μαζί της η χώρα.
Πηγή: Ημερησία
