Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη ευρωπαϊκή χώρα, η είδηση ότι ένας υπουργός αποπέμπει υφιστάμενό του επειδή αυτός αρνείται να συναινέσει σε πρακτικές απάτης, θα αρκούσε όχι μόνο για την παραπομπή του ίδιου του υπουργού, αλλά και για την παραίτηση του πρωθυπουργού. Όχι όμως στην Ελλάδα του 2025.

Εδώ, τα γεγονότα αυτά δεν προκαλούν ούτε καν ένα τυπικό πολιτικό κόστος. Το κυβερνητικό στρατόπεδο διατηρεί άκαμπτη στάση, ενώ οι διάλογοι που έρχονται στο φως μέσα από την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ ξεπερνούν κάθε προηγούμενο σε κυνισμό, ατιμωρησία και πολιτική βαρβαρότητα.

Η μετάνοια του Φραπέ

Στο επίκεντρο των αποκαλύψεων βρίσκεται πρόσωπο με το παρατσούκλι «Φραπές», ο οποίος φέρεται να μετανιώνει που δεν δολοφόνησε μία τίμια υπάλληλο. Μόνο και μόνο η ύπαρξη τέτοιου διαλόγου – ανεξαρτήτως αν πρόκειται για υπερβολή ή απειλή – θα έπρεπε να έχει σημάνει συναγερμό στο σύνολο της πολιτικής και δικαστικής εξουσίας. Κι όμως, ουδείς παραιτήθηκε.

Ούτε ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Μάκης Βορίδης, που εμφανίζεται να εξαναγκάζει σε παραίτηση τον πρόεδρο του ΟΠΕΚΕΠΕ επειδή δεν υπέγραψε χαριστικές αποφάσεις, ούτε φυσικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Αντιθέτως, ο Βορίδης δήλωσε πως δεν βλέπει κανένα πρόβλημα. Και η κυβέρνηση κάνει ότι δεν άκουσε τίποτα. Σαν να είναι απολύτως φυσιολογικό να παραιτείται κάποιος επειδή αρνείται να συμμετάσχει σε ένα οργανωμένο πλιάτσικο εις βάρος του Δημοσίου και των αγροτών.

Οι αποκαλύψεις για την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ έχουν κι άλλη μία διάσταση. Από τους διαλόγους που έχουν διαρρεύσει, προκύπτει η πεποίθηση ότι “αν δώσεις 50 χιλιάρικα σε δικηγόρο, καθαρίζεις και για δολοφονία”. Ενδεικτική της επικράτησης λογικών μαφίας που αγγίζουν στον πυρήνα της και την κυβέρνηση.

Πλέον, στην Ελλάδα δεν αρκεί να υπάρξει ποινική ευθύνη για να επέλθουν συνέπειες – πρέπει πρώτα και κύρια να υπάρξει πολιτική βούληση. Και αυτή, στην παρούσα κυβέρνηση, λαμβάνοντας υπόψη και τις πρόσφατες δηλώσεις Αδ. Γεωργιάδη, εκλείπει πλήρως.

Οι αγρότες στο περιθώριο της πολιτικής

Μέσα σε όλη αυτή τη θεσμική παράκρουση, οι μόνοι που πραγματικά πλήττονται είναι οι αγρότες και οι πραγματικοί παραγωγοί. Όσοι ζουν και εργάζονται στην ελληνική ύπαιθρο, βλέπουν τον δημόσιο διάλογο να μετατοπίζεται από τα καίρια – το αυξημένο κόστος παραγωγής, τις τιμές ενέργειας και καυσίμων, την ακρίβεια στα τρόφιμα, την ανεπάρκεια του ΕΛΓΑ – σε αλληλοκατηγορίες και θεσμικές υπεκφυγές.

Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μία υπόθεση “χαμηλής σημασίας”, όπως θα ήθελαν ορισμένοι να παρουσιάσουν. Είναι μια υπόθεση που αφορά τη διαχείριση ευρωπαϊκών και κρατικών πόρων, την αξιοπιστία των θεσμών και την ίδια την επιβίωση των αγροτικών κοινοτήτων που οδεύουν με σταθερά βήματα προς τον αφανισμό.

Όχι απλώς σκάνδαλο – πολιτική κατάρρευση

Το πραγματικό ερώτημα που τίθεται σήμερα δεν είναι αν «υπάρχει σκάνδαλο». Είναι αν υπάρχει ακόμη δημοκρατική και θεσμική ικανότητα να το αντιμετωπίσουμε.

Όταν η κυβερνητική πλειοψηφία εργαλειοποιεί το Σύνταγμα για να αποφεύγει την ποινική διερεύνηση, όταν υπουργοί αθωώνουν προκαταβολικά εαυτούς και άλλους, όταν πρωθυπουργοί συναναστρέφονται κατηγορούμενους, η χώρα δεν κινδυνεύει απλώς από την απαξίωση. Την έχει ήδη υποστεί.