του Κώστα Εφήμερου
Με την ευκαιρία της επετείου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία επιτρέψτε μου ένα σχόλιο για την εφημερίδα ΑΥΓΗ και για την επαναφορά της μεταλλαγμένη θεωρίας των δύο άκρων όπως αυτή εκφράζεται κυρίως στα κείμενα του Θανάση Καρτερού.
Στο τελευταίο κείμενο Είναι ο Τσίπρας, μπουμπούνα , ο Θανάσης Καρτερός γράφει: «Γιατί έκατσε και “τον έσκισε σαν κότα ο Γερμαναράς”, λέει ο αριστερός Δελαστίκ. Γιατί αποδείχτηκε “παιδί της καρπαζιάς”, λέει η Χρυσή Αυγή”» και παρακάτω «Σαν να ακούω την πληρωμένη, χρυσαυγίτικη το γένος, απάντηση: Γιατί έτσι κάνουν στους υπηρέτες τα αφεντικά».
Το γενικότερο πνεύμα της αρθογραφίας του Καρτερού εδώ και περίπου έξι μήνες εκφράζεται από μια επιθετικότητα σε οποιονδήποτε ασκεί κριτική στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, στην «εσωτερική Τρόικα» όπως χαρακτηρίζει συχνά. Ωστόσο, ο όρος αυτός -πριν ο πρωθυπουργός υποκύψει στους εκβιασμούς των πιστωτών τουλάχιστον- αφορούσε τα εγχώρια συμφέροντα της διαπλοκής και του παλαιοκομματικού συστήματος που είχαν κοινά συμφέροντα με τους δανειστές και όχι τους δανειολήπτες.
Σήμερα ο Καρτερός επιχειρεί την διεύρυνση της κατηγορίας των εχθρών εντάσσοντας σε αυτούς οποιονδήποτε ασκεί οποιασδήποτε κλίμακας κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Χρησιμοποιεί το επιχείρημα με τον αστυνομικό και το μπουζούκι: Η Χρυσή Αυγή λέει ότι σήμερα έχει κρύο, ο Δελαστίκ είπε ότι σήμερα έχει κρύο, άρα ο Δελαστίκ είναι χρυσαυγίτης.
Και δυστυχώς για τον Καρτερό το σύνολο της κοινωνίας αναγνωρίζει απόλυτα ότι η υπογραφή του τρίτου μνημονίου ήταν ήττα για τον Αλέξη Τσίπρα με την ίδια βεβαιότητα ότι σήμερα έχει κρύο. Στο σύνολο της κοινωνίας εντάσσεται δε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός ο οποίος την ημέρα της αναγγελίας των εκλογών του Σεπτέμβρη ξεκίνησε λέγοντας «Ελληνίδες και Έλληνες ας είμαστε ειλικρινείς, η συμφωνία που υπογράψαμε δεν είναι αυτή που θα θέλαμε».
Ένα χρόνο από την 25η Γενάρη του 2015 η αριστερά βρίσκεται σε φάση ενδοσκόπησης και αναταραχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην εξουσία τροφοδοτώντας την πόλωση της κοινωνίας ανεβάζοντας τους τόνους της πολιτικής αντιπαράθεσης. Έκανε λόγο για χούντα, για προδότες, για Τσολάκογλου και για αποικιοκρατία αλλά όταν βρέθηκε μπροστά στο δίλλημα και θεώρησε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από την διατήρηση του μνημονίου αντί να προσπαθήσει να εξηγήσει γιατί δεν υπήρχε τελικά εναλλακτική πέρασε στην αντεπίθεση διατηρώντας την επιθετική φρασεολογία προς τα τμήματα της κοινωνίας που δεν ακολούθησαν.
Η ιστορική Αυγή μετατράπηκε σε μια εφημερίδα που δεν εκφράζει παρά μόνο ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της αριστεράς. Δεν άνοιξε το διάλογο με αυτούς που απογοήτευσε ο Τσίπρας αλλά τους βάφτισε πουλημένους… και εσχάτως και χρυσαυγίτες.
Η Τασία Χριστοδουλοπούλου σε μια τηλεοπτική συνέντευξη που μας παραχώρησε πριν τις εκλογές του Σεπτέμβρη ανέφερε ότι υπογραφή του μνημονίου ήταν σαν έναν άνθρωπο που ξαφνικά λούζεται με έναν κουβά νερό. «Επειδή βραχήκαμε δεν σημαίνει ότι δεν θα στεγνώσουμε… τόσα χρόνια αντιμνημονιακού αγώνα δεν πάνε χαμένα… δεν θα γίνουμε μνημονιακοί επειδή ψηφίσαμε μνημόνιο… θα στεγνώσουμε όπως στεγνώνει το βρεγμένο μπλουζάκι» έλεγε τότε. Κι όμως, αυτή η προσέγγιση δεν φαίνεται να είναι αυτή που τελικά επιλέγεται από την κυβέρνηση όταν τα κομματικά έντυπα βάλλουν κατά οποιουδήποτε ασκεί κριτική στους «βρεγμένους».
Η υπογραφή της 12ης Ιουλίου ήταν αναμφισβήτητα ιστορικής σημασίας για την αριστερά. Η μετάλλαξη, οι εσωτερικές ζυμώσεις και το αποτέλεσμα αυτών δεν είναι δυνατόν να αποτιμηθούν αυτή τη στιγμή. Προσωπικά ανήκω σε αυτούς που δεν μπορούν να πουν απόλυτα -ακόμα- ότι ο Τσίπρας είναι «μια από τα ίδια», παρά τις ενδείξεις. Δεν μπορώ, ίσως και συναισθηματικά, να τον βάλω στον ίδιο κουβά με τον Βενιζέλο ή τον Σαμαρά, όχι μόνο επειδή δεν έχουν την ίδια ευθύνη αυτοί που σχεδίασαν τον μονόδρομο της κρίσης με αυτούς που τον εφαρμόζουν αλλά και επειδή δεν είμαι σίγουρος ότι όσοι υποστηρίζουν άλλες εναλλακτικές είναι σε θέση να τις εφαρμόσουν.
Πιστεύω λοιπόν ότι δεν είμαστε ακόμα ενημερωμένοι ούτε για όσα οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα σε αυτή του την επιλογή, ούτε για τα όσα θα μπορούσαν να γίνουν αντί για αυτή. Δεν βλέπω λοιπόν κάποιον πολιτικό σχηματισμό που θα μπορούσε να εμπνεύσει την ελπίδα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει με το στανιό να υποστηρίζω το καταστροφικό και ατελέσφορο σχέδιο του μνημονίου που εφαρμόζει τώρα ο πρωθυπουργός.
Για εμένα λοιπόν κύριε Καρτερέ, που ακόμα προβληματίζομαι, που ακόμα αναρωτιέμαι και προσπαθώ να καταλάβω, για εμάς που δεν πειστήκαμε ούτε από τα επιχειρήματά σας αλλά ούτε και των άλλων, για όλους όσοι στην τελική σε λίγα χρόνια θα σχηματίζουν μέσω νέων ή παλιών σχηματισμών τις τάξεις της αριστεράς καλό θα ήταν να ξανασκεφτείτε δυο φορές πριν αρχίσετε να πληκτρολογείτε το επόμενό σας κείμενο.
Λάβετέ το αυτό σαν μια προειδοποίηση, όχι και τόσο φιλική.
