Από τον λογαριασμό στο fb του δημοσιογράφου Δημήτρη Σούλτα
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος ήταν εξαιρετικά ευφυής. Και εκεί σταματούν τα θετικά του γνωρίσματα.
Παράλληλα με την ευφυία, ήταν επηρμένος, αγενής (ένας ευγενής αστός δεν θα έλεγε ποτέ σε κάποιον που του λέει μια καλημέρα “Δε γαμιέσαι κι εσύ πρωί- πρωί”) και κυρίως ήταν χυδαίος απολογητής της σήψης του πολιτικού κατεστημένου. Η διάσημη φράση του “Μαζί τα φάγαμε” ακριβώς αυτό συμπυκνώνει. Την ώρα που η χώρα κατέρρεε, χιλιάδες έχαναν τη δουλειά τους, πολλοί άλλοι έκλειναν τα μαγαζιά τους, οι συνταξιούχοι υποβιβάζονταν στην εξαθλίωση, ο «τολμηρός και ειλικρινής», όπως τον αποκαλούν οι θαυμαστές του, έκανε αυτό που κάνουν όλοι οι ένοχοι. Προσπάθησε να διαχύσει την ευθύνη.
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος αντιμετωπιζόταν από την πλειονότητα των ΜΜΕ ως ένας «εκκεντρικός σοφός της πολιτικής». Ήταν συχνά προσκεκλημένος, ακόμα κι όταν είχε πάψει να έχει άμεση εμπλοκή με την ενεργό πολιτική, είχε μάλιστα και δική του εκπομπή στο ραδιόφωνο, συνήθως μαζί με κάποιον δημοσιογράφο, που έπαιζε το ρόλο του «πασαδόρου». Εκεί ο Θεόδωρος Πάγκαλος καλούνταν να σχολιάσει και η προσδοκία ήταν να πει καμιά χοντράδα- που δεν το είχε και δύσκολο- να γίνει ντόρος, να κάνουμε κανένα νουμεράκι.
Το «μαζί τα φάγαμε» μπορεί να ήταν η πιο γνωστή ατάκα του, αλλά όχι η μοναδική που ακροβατούσε μεταξύ κυνισμού, χυδαιότητας και ακροδεξιού λόγου. Σταχυολογώ μερικές απ’ αυτές:
- Το μνημόνιο είναι ευκαιρία, είναι ευλογία για τον τόπο.
- Για να σωθούν τα Εξάρχεια χρειάζεται η παρέμβαση του στρατού.
- Ο Γλέζος είναι νούμερο.
- Στ’ αρχίδια του κόσμου ο Μπελογιάννης. Ποιος είναι δηλαδή; Ο Ιησούς Χριστός;
- Δε θέλω να βλέπω μόνο το μούτρο της Δούρου. Να δούμε και ολόσωμη φωτογραφία με μπικίνι. Να δούμε τι ψηφίζουμε. Όλα τα κορμιά στην πίστα.
- Ξέρετε ότι στη Μαρφίν το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ έκαψε τρεις ανθρώπους.
Ο πολιτικός Θεόδωρος Πάγκαλος ο «ειδικός», ο «μετρ» της εξωτερικής πολιτικής, μένει επίσης στην ιστορία για την εμπλοκή του σε δύο μεγάλες υποθέσεις, αυτές των Ιμίων και του Οτσαλάν. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Και δεν τα λες και τον ορισμό της επιτυχίας.
Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι πολλοί απ’ αυτούς που τον υμνολογούν δηλώνουν πολέμιοι της «τοξικότητας» και της «εχθροπάθειας». Αυτοί που κάθε φορά που ο χρήστης papariamantoles στο twitter έριχνε κανένα καντήλι για κάποιον άνθρωπο της εξουσίας βρίσκονταν αυτομάτως στα κάγκελα, την αλαζονεία και την τοξικότητα του Θεόδωρου Πάγκαλου την βλέπουν ως μια ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα, ως ειλικρίνεια, ως απτή απόδειξη της ευφυίας του.
Ο Πάγκαλος έχει φύγει πλέον από τη ζωή, το πνεύμα του όμως παραμένει ζωντανό. Η σχολή Πάγκαλου που κανονικοποεί την αλαζονεία της εξουσίας, που θεωρεί «άποψη» τις ύβρεις κατά πολιτών και πολιτικών αντιπάλων, που επιχειρεί να συμψηφίσει τη λαϊκή οργή με την διαφθορά της εξουσίας, που εμφανίζει το κραυγαλέο ψέμα ως αυταπόδεικτη αλήθεια μας ακολουθεί και θα μας ακολουθεί για χρόνια.
Σκέφτομαι ότι ο Θεόδωρος Πάγκαλος λειτουργούσε μάλλον ως ο «μπροστινός» του πολιτικού κατεστημένου στην Ελλάδα. Έλεγε αυτό που και άλλοι σκέφτονταν, αλλά δεν τολμούσαν να ξεστομίσουν. Και αυτή είναι η πραγματική προσφορά του Θεόδωρου Πάγκαλου: Μας αποκάλυψε τι πραγματικά σκεφτόταν πάντα το πολιτικό σύστημα για τους υπηκόους του.
